ตอนที่ 3 บังคับ

จริญญาไม่สบายใจทุกครั้งที่กลับบ้าน เพราะรู้ดีว่ายังไงเธอกับแม่ก็จะต้องบาดหมางกันอีกครั้ง จริญญานั่งแท็กซี่กลับมาที่บ้านของเธอซึ่งอาศัยอยู่กับตุลา เมื่อเข้ามาถึงก็พบว่าชายหนุ่มนั้นกำลังนั่งอยู่ที่โซฟาพลางจ้องมองเธอ “กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่คะ” หญิงสาวเอ่ยถาม เดิมทีกำหนดการของเขาคือวันพรุ่งนี้ จริญญาจึงนึกสงสัยว่าทำไมจู่ๆชายหนุ่มถึงกลับมาเร็วกว่าเวลาที่บอกเอาไว้ ตุลามองสำรวจ หญิงสาวอย่างจับผิดก่อนที่เขาจะเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงราบเรียบแฝงความดุดันอยู่ในนั้น “เลิกงานตั้งนานแล้ว ไปไหนมาตั้งหลายชั่วโมง” ตามปกติแล้วหลังเลิกงานหญิงสาวจะตรงดิ่งกลับบ้านทันที แทบจะไม่แวะไปที่ไหน แต่วันนี้เธอกลับบ้านผิดเวลาทำให้ชายหนุ่มนั้นนึกสงสัยจนต้องเอ่ยถาม “แม่ให้ไปพบค่ะ” ตุลาหรี่ตาลง คล้ายกับว่าไม่เชื่อสิ่งที่ภรรยาพูด จริญญาถอนหายใจ รู้อยู่แล้วว่าอย่างไรสามีก็ต้องหาเรื่องจับผิด “แล้วคุณล่ะคะไหนบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้” “งานผมเสร็จเร็วกว่ากำหนด ผมก็เลยรีบกลับมา” ชายหนุ่มเอ่ยก่อนไหวไหล่ เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงข้อความก่อนจะวางลงบนโต๊ะเหมือนเดิม “ทำไมคุณถึงใส่กระโปรงแบบนี้” คนหน้าเข้มเอ่ยถาม มองกระโปรงรัดรูปสีดำที่ภรรยาสวมอยู่ด้วยสายตาไม่พอใจ เขาไม่ชอบให้เธอใส่เสื้อผ้าแบบนี้ ถึงกระโปรงจะยาวเกือบเสมอเข่าแต่ถึงอย่างนั้นก็ดูยั่วยวนอยู่ดี จริญญาเป็นคนสวย เดินไปไหนผู้คนก็มักจะเหลียวมอง เขาจึงไม่อยากให้เธอนั้นทำตัวเป็นจุดเด่นมากนัก การที่ใส่กระโปรงแบบนี้ยิ่งเหมือนกับอวดเรือนร่าง ชายหนุ่มรู้สึกไม่พอใจจึงได้ตำหนิเธอออกไป “พอผมไม่อยู่คุณก็หยิบกระโปรงพวกนี้มาใส่แถมยังกลับบ้านผิดเวลา ผมชักสงสัยแล้วนะว่าคุณไปหาแม่หรือว่าไปที่อื่นกันแน่” จริญญาหน้าตึง เธอมองชายหนุ่มด้วยสายตาเรียบนิ่ง เขาจะจับผิดเธอมากมายแค่ไหนแต่ก็ไม่ควรมายัดเยียดความผิดนี่เธอไม่ได้ทำ ถึงแม้ว่าจะแต่งงานกันอย่างไม่เต็มใจแต่เธอก็ไม่เคยคิดทรยศเขา “คุณจะคิดอะไรก็เรื่องของคุณ แต่อย่ามาบังคับให้ฉันทำนู่นทำนี่” จริญญาคิดในใจเขาเป็นแค่สามีไม่ใช่เจ้าชีวิต ไม่มีสิทธิ์มาบังคับเธอให้ทำทุกอย่างตามใจต้องการ จริญญาเบื่อหน่ายที่อีกฝ่ายนั้นชอบทำตัวเป็นเจ้าข้าวเจ้าของพยายามขีดเส้นทางเดินให้เธอ โดยไม่เคยถามแม้แต่ครั้งเดียวว่าเธอต้องการหรือไม่ หญิงสาวไม่เข้าใจว่าทำไมเขาถึงได้มีนิสัยเหมือนกับแม่ของเธอนัก ทั้งหัวโบราณและบ้าอำนาจ แถมยังชอบบังคับผู้อื่น “ผมเป็นสามีของคุณ อะไรที่ผมเห็นว่าไม่ถูก ไม่ควรผมก็แค่ตักเตือน อีกอย่างผมอายุมากกว่าคุณตั้งหลายปี ผมผ่านโลกมามากกว่า คุณก็ควรที่จะเชื่อฟังผมไว้บ้างไม่ใช่มาทำเสียงแข็งแบบนี้” หญิงสาวแค่นหัวเราะ เขากำลังดูถูกเด็กรุ่นใหม่อย่างเธอโดยอ้างว่าตัวเองนั้นเกิดก่อน แล้วยังไงล่ะ เธอไม่ได้สนใจแม้แต่น้อยว่าเขาจะอายุมากกว่ากี่ปี เพราะสุดท้ายแล้วสิ่งที่เขาทำก็ไม่ต่างจากเด็กเอาแต่ใจ “ฉันยอมแต่งงานกับคุณไม่ใช่เพื่อมาตามใจคุณ” หญิงสาวเอ่ยขึ้น ตั้งแต่สมัยเรียนเธอถูกเขาบังคับให้สวมเสื้อนักศึกษาตัวโคร่งและกระโปรงบานๆ เขาทำให้เธอกลายเป็นตัวตลกในสายตาของเพื่อนๆ เรื่องราวในอดีตตอนนั้นจริญญายังคงจำฝังใจและโกรธเคืองทุกครั้งที่นึกถึง ตุลาทำราวกับเป็นเจ้าชีวิต ทั้งที่เขาเป็นแค่สามีในนามเท่านั้น “ผมไม่ได้เอาแต่ใจขนาดนั้นจริญ ผมแค่แนะนำสิ่งดีๆให้คุณ เคยมองย้อนดูตัวเองบ้างไหม คุณเป็นถึงทายาทนักธุรกิจ แต่คุณกลับทำตัวไม่สมฐานะ ผมถึงต้องคอยตักเตือนไง” หญิงสาวเลิกคิ้ว เธอรู้ดีว่าอะไรควรไม่ควร ไม่จำเป็นต้องให้คนอย่างเขามาคอยขัดเกลา จริญญาไม่ชอบใจที่อีกฝ่ายนั้นพยายามเปลี่ยนแปลงเธอ แม้เวลาจะผ่านมาเกือบ 2 ปีแล้วก็ตาม แต่ตุลาก็ไม่เคยทำให้เธอนั้นรู้สึกสบายใจเมื่อได้อยู่เคียงข้างเขาเลย ยิ่งอยู่กับชายหนุ่มเธอก็ยิ่งรู้สึกอึดอัดมากขึ้นทุกวัน เขานิสัยเหมือนกับแม่ของเธอเป็นอย่างมาก ราวกับเป็นคนคนเดียวกัน “ฉันไม่ใช่เด็ก ฉันรู้ดีว่ากำลังทำอะไรอยู่ คุณไม่ต้องมาสั่งสอนหรือตักเตือนหรอกค่ะ เก็บความปรารถนาดีของคุณเอาไว้เถอะเพราะฉันไม่ต้องการ” จริญญาพูดใส่อารมณ์และเดินขึ้นชั้นสอง ชายหนุ่มมองตามด้วยความไม่พอใจ ร่างสูงทิ้งตัวนั่งลงบนโซฟาก่อนจะปลดเนคไทให้คลายออก เขาเบื่อหน่ายกับความดื้อดึงของหญิงสาวเต็มทนแต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ได้คิดจะแยกทางกับเธอ ที่เขาบังคับก็เกิดจากความหวังดีทั้งสิ้น จริญญาเป็นเด็กรุ่นใหม่มีความมั่นใจสูง ทำให้เธอนั้นมักจะมองข้ามกาลเทศะไปบ้าง ครั้งหนึ่งหญิงสาวเคยสวมเดรสเกาะอกไปงานเลี้ยงที่มีแขกผู้ใหญ่มากมาย ชายหนุ่มได้ยินคนเหล่านั้นตำหนิจริญญา เขาก็ไม่สบายใจ จึงได้คอยสอดส่องทุกครั้งที่เธอออกจากบ้าน หากชุดไหนที่สวมแล้วดูล่อแหลมจนเกินไปเขาก็จะไล่ให้เธอไปเปลี่ยนทุกครั้ง นี่จึงเป็นเหตุผลที่หญิงสาวนั้นมักจะไม่พอใจและหาว่าเขาพยายามบงการชีวิตเธอ แต่ความเป็นจริงแล้วเขาแค่ไม่อยากให้ใครมาตำหนิภรรยาตัวเอง ตุลาลงมาด้านล่างจึงเห็นว่าหญิงสาวนั้นกำลังนั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารรอกินข้าวเช้าพร้อมกับเขา หญิงสาวไม่พูดไม่จาไม่แม้แต่จะมองหน้าสามี เธอนั่งกินอาหารเงียบๆเล่นโทรศัพท์ไปด้วย “วางโทรศัพท์ลงก่อน กินข้าวให้เสร็จแล้วค่อยเล่น” คนพูดทำเสียงจริงจัง