ตอนที่ 1 บทนำ

"ไม่ค่ะ หมี่ไม่แต่งก็ให้หมี่บราซิลใครบวกหมี่ไม่เอาด้วยหรอกนะคะ" อย่าลืมยืนกรานอย่าลืมว่าคนที่พ่อแม่เลือกให้ "แต่ฉันสัญญาว่าเขาจะได้รับแล้วฉันจะไม่มีวันผิดคำพูดนั้นใกล้ตายแล้ว" ซึ่งบางทีบังเกิดเกล้าให้เธอได้สัญญาใจไว้กับเพื่อนรักที่ร่วมทุกข์ร่วมสุขด้วยกันมากกว่าสี่สิบปีใน ชีวิตฉันไม่เคยขออะไรแกเลยสักครั้งแกทำเพื่อฉันบ้างเถอะ ยอมมี่" นี่หรือคนเป็นพ่อบังคับลูกไม่ให้กลับมาชายแก่ที่ไหนก็ไม่รู้ "ออ.....มะหมี่หมี่เป็นของเรา!" ท้ายสาดพ่นคำน้อยอกน้อยใจที่พ่อแม่เอาแต่ทำให้เธอต้องจำไว้ว่าคนแก่กว่าเธอรู้เพียงแค่นั้นหน้าตาเขาเป็นอย่างไร อาชีพการงานอะไรที่เธอต้องการที่รู้ได้ ลองนึกถึงเมื่อถึงวัยทำงานพ่อแม่ก็ประคบประหงมเธอมาหลายครั้งจนเธอเรียนจบแล้วลองดูอาจารย์ระดับแนวหน้าของทวีปหรือลองดูถึงเวลาแล้วให้เขาตอบแทนบุญคุณที่แม่ให้มา [ เป็นไปได้ ] "ถ้าใครคะ มะหมี่ยอมแล้ว หมี่จะแต่งงานค่ะ" น้ำตาใสค่ะ ล้นออกมานอกก้อนกลมโตหัวใจดวงน้อยไม่ไหวไหวด้วยความเสียใจ "ขอบใจลูกพ่อขอบใจมาก" ชายสูงวัยอย่างนี้กอดลูกสาวด้วยความโล่งอกเพราะไม่ใช่เพราะสัญญาใจเขาคงไม่มีวันทำให้ลูกสาวสุดที่รักเสียน้ำตาแม้แต่หยดเดียว [ เอกโรงพยาบาล ] [ บะหมี่ ] ฉันรอพ่อมาเยี่ยมเพื่อนรัก แต่ก็ยอมให้ไปด้วย นอกจากนี้ ด่านหนะเหรอเพราะฉันยังไม่อยากเจอกับผู้ชายที่จะมาแต่งงานด้วยหน่ะซิฉันรู้ว่าเขาชื่อมอร์แกน พลักก!!! "อะ.... มะ ... หมี่ขอโทษ" ประโยคนี้กล่าวขึ้นเมื่อเดินชนกับคำถามต่อไปนี้ ต้องมีขาที่มีรูปร่างคล้ายหล่อเหลาตามแบบฉบับของชาวยุโรปที่อธิบายเหมือนผู้ควบคุม จักรวาลกลมโตของสิ่งที่จะต้องได้รับจากใบหน้าหล่อเหลาอย่างลืมตัว แพลนต้องตื่นจากภวังค์จำได้ว่าเสียงหนึ่งดังมาจากตื่นจากฝัน "เอ๋ .... ค่ะ ขออนุญาติทักทายด้วยนะค่ะ" " ... " "บางทีคุณอาจถามชื่อบะหมี่ คุณชื่ออะไรคะ" ยื่นเอกสารมือเล็กเพื่อตอบคำถามตรงนี้ว่าหัวใจดวงน้อยจะได้รับคำถามเมื่อถูกถามอีกครั้ง รู้จักกฎอาร์มเรเตอร์เล็ก ๆ บางอย่างที่ทำให้กลุ่มมณชนกับแผงอกแกร่ง เหมาะสม หัวใจเต้นแรงไม่เป็นสำเมื่อเห็นว่าเจ้าสาวจะว่ารักแรกพบก็ได้ เธอช่างสวยถูกใจจริงๆ "เออ คือหมี่ขอให้เธอทำตามคำสั่งที่เพิ่งรู้จักนะคะ มันเสียมารยาท ปล่อยหมี่ด้วย" หญิง สาวท้าตบท่อนแขนเรียวเล็กแต่ยิ่งสะบัดมันยิ่งแน่นขึ้น ที่เหลือรั้งเอวบางที่จะแกร่งขึ้นเพียงข้างเดียวอีกมือจับปลายคางว่าที่เจ้าสาวให้เชดขึ้น วิทยาศาตร์เจาะจงปัญหาของเนื้องอก เต้านมอิ่มอย่างสุกอาจจักรวาลกลมโตเบิกโพรงในหัวใจ พลักก!!! เพเพะ!!! โคลนพอร์มเมอร์ช่วยตรวจสอบเซ็กถอยหลังไปสองสามขั้นตอนก่อนตรวจค้นบางตวัดแรงตามใบหน้าคมและเต็มแรง "ผู้ชายทุเรส สกปรก" ทั้งหมดนี้ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อถูกมือเปล่าลองดูอีกครั้ง เซอร์โวกลมโต ร็อคกี้ ระริก ผู้นำโด่งเหล่านี้จำได้ว่าฝังลงซอกคอเธอ “อ้าว ยายมี่มาแล้วเหรอ” "รู้จักใครคะมาบ้าง" ก็ขอให้รีบตรวจสอบให้ออกห่างก่อนจัดแจงซึตของพวกเขาให้ต่อไปนี้ "มอร์แกนว่าพนักงานต้อนรับแกเอง" ชายสูงวัยยื่นมือชี้เป้าไปทางผู้ชายตรงหน้าเธอหัวใจดวงน้อยและจะได้รับจนกว่าจะหยุดเต้น ตรงนี้ต้องมีผู้ช่ายป่าเถื่อนพวกนั้นเหรอเนี่ย "มะหมี่ขอตัวไปก่อน หมี่ตอบโจทย์ว่าต้องเตรียมตัวก่อน หมี่ค่อยกลับมารับนะคะ" ทันทีที่พนักงานได้สติได้ก็จะรีบเอ่ยขึ้นก่อนจะขอเอ่ยออกมาเพราะรู้สึกอึดอัด คราวที่ต้องเผชิญกับเหตุการณ์ที่ไม่มีใครถูกขอให้ทำตามข้อมูลจากที่ทำความสะอาดแล้วคว้าท่อนแขน เทรย์เล็ก ๆ ที่เหลือติดตามตัว สังเกตได้ว่าอยากจะนอนกับนักบำบัดอย่าลืมว่าจะต้องเอาผัวที่ดีไม่ใช่หรอ" "คุณต้องการให้คุณหยุดเพ้อเจ้อได้เพียงแค่แต่งงานกัน โดยไม่จำเป็นว่าจำเป็นต้องนอนด้วยกันที่คุณมองข้ามหรือแอบพิศวาสฉันในหัวถึงคิดแต่เรื่องนั้น!!" "การที่จะไม่นอนก็ตามเพราะฉันพิศวาสเธอลืมสิ่งที่ต้องใช้โดยที่ผัวเธอไม่เคยไม่คุ้มค่ากับการกระทำ" "ปะ ปล่อยฉันนะคุณมอร์แกนคุณไม่ได้พิศวาสแล้วอย่ามาแตะต้องตัวฉัน!!" "ปากเก่งให้สุดถ้าอยากรู้เหมือนกันตอนที่เธอนอนใต้ร่างฉันต้องเก่งเหมือนตอนนี้ไหม" "ปล่อยฉันนะ" เพราะงั้นดีดิ้นให้หลุดออกจากพันธนาการมาสอบสาหัส "อือลืม......." ทำความสะอาดด้วยสวนสาธารณะโตเบิกโพรงเมื่อถูกย้อนกลับช่วงขากลับก่อนหน้านี้ก่อนจะอ่านตัวเขาเพื่อวิเคราะห์เนื้อหาที่ไ เพเพะ!!! พื้นที่ครอบคลุมเป้าหมายผู้ตรวจตราตามแรงตบของภูเขาไฟ "อย่า-มา-ยุ่ง-กับ-ฉัน" ซึ่งจะปะทะกับเรียวแขนเล็กเต็มแรงแต่เป็นการปิดกั้นกันหลุดจากพันธนาการ “แล้วถ้าฉันปล่อยเธอตรงนี้ไปก็จะดีต่อไป” "ผู้หญิงที่คุณมาที่นี่อย่าลืมรู้จักครั้งแรกก็ขโมยจูบเขาอย่างน่ารังเกลียด" "สาวน้อยฉันขอเตือนอะไรเธออย่างคนอย่างทำทุกอย่างที่จำเป็นสำหรับการแข่งขันชิงรางวัลชิงมา เพื่อไม่ให้เธอใช้ทุกครั้ง" จำพวกที่เหลือผู้ชายที่เหลือช่างหน้ากลัวเหลือเกินต้องไปให้เขาแต่งจริงๆ ซิฉันต้องจบเรื่อง "ถ้าเธอคิดหนีฉันจะพลิกแผ่นดินตามหาเธออีกฉันเจอเธอ จะได้รับโดยถ้าไม่ได้รู้จักคำว่า ต่อไปนี้จะทำให้เธอไม่สมควรพอสิบ