ตอนที่ 10 วันวิวาห์

ช่วงสายของฤดูใบไม้ผลิ ท้องฟ้าแจ่มใสราวกับจงใจต้อนรับงานแต่งงานใหญ่โตที่จัดขึ้นภายในโบสถ์อย่างยิ่งใหญ่ ท้วงทำนองเพลงอันไพเราะ กับกลิ่นหอมอ่อนๆ ของหมู่มวลดอกไม้ที่อบอวลไปทั่วโบสถ์หลังงาม มาเฟียหนุ่มก้าวขาเรียวยาวลงจากรถลีมูซีนอย่างสง่า ภายในงานโอบล้อมไปด้วยบอดี้การ์ดนับร้อยนาย และสไนเปอร์ที่คอยอารักขาความปลอดภัย เขาเป็นมาเฟียใหญ่ เป็นธรรมดาที่จะมีศัตรูอยู่รอบด้าน แต่สิ่งที่เขาห่วงคือความปลอดภัยของอนาคตภรรยาเพียงคนเดียวของเขา ขาเรียวยาวราวนายแบบก้าวเดินด้วยชุดสูทสีขาวราวเทพบุตร บุคลิกสุขุมที่ถูกแสดงออกมาได้อย่างน่าเกรงขามฉบับมาเฟียโดยแท้มีเสน่ห์ที่น่าดึงดูดชวนให้น่าหลงไหล ภายใต้การดำเนินงานของทีมงานมืออาชีพ มอร์แกนไม่ชอบความผิดพลาด จึงไว้วางใจให้ลูกน้องคนสนิทควบคุมงานใหญ่ที่กำลังจะเกิดขึ้นในอีกไม่อีกกี่นาทีข้างหน้า มอร์แกนเดินเหยียบกลีบดอกไม้ที่ปูเหมือนพรมตามทางเดินเข้าไปในโบสถ์ ยืนรอคอยด้วยความตื่นเต้น ภายในหัวใจแกร่งเต้นแรงจนแทบจะหยุดเต้นได้ทุกเวลา เพราะนี่จะเป็นงานแต่งงานแค่ครั้งเดียวในชีวิตของเขา รถลีมูซันคันที่สองขับเข้ามาจอดหน้างาน ชายสูงวัยลงจากรถด้วยชุดสูทหรูหรา เขายืนมือรับมือเรียวเล็กของเจ้าสาวให้จับที่วงแขนเพื่อเตรียมเดินเข้างาน เด็กน้อยร่วมสิบคนโปรยกลีบดอกกุหลาบงามตามทางเดินสายลมพัดเข้ามากลางอากาศทำให้กลีบดอกไม้ที่โปรยปลิวว่อน ให้บรรยากาศอบอุ่นอย่างหน้าประหลาดใจ "ตื่นเต้นไหมลูก" หญิงสาวหันไปยิ้มให้กับคุณพ่อผู้เป็นดั่งดวงใจของเธอ "ค่ะคุณพ่อ" ชุดเครื่องเพชรบนตัวเจ้าสาวขับให้หญิงสาวที่สวมใส่ดูโดดเด่น หญิงสาวเดินเข้างานตามจังหวะดนตรีภายใต้การเดินนำของชายสูงวัย เดินมาถึงหน้าแท่นพิธีที่มีเจ้าบ่าวยืนรอคอยอย่างใจจดใจจ่อ ชายสูงวัยยื่นมือเล็กให้กับเจ้าบ่าว "พ่อฝากลูกสาวของพ่อด้วยนะ มอร์แกน" มือหนาจับประสานมือเล็กนำเธอเดินเข้ามายังแท่นพิธี "ผมจะดูแลดวงใจของผมให้ดีที่สุดครับคุณพ่อ" งานแต่งดำเนินต่อไปอย่างราบเรียบ และอบอวลไปด้วยความสุข คู่บ่าวสาวทำตามคำแนะนำของบาทหลวง และดำเนินงานต่อไปเรื่อยๆ ตามกำหนดพิธีการ ท่ามกลางความปิติยินดี ยกเว้นเสียแต่ผัดไท ลูกพี่ลูกน้องของบะหมี่ที่ไม่ได้มีความปิติยินดีจากใจจริง บาทหลวง : นี่เป็นความประสงค์ของคู่บ่าวสาวที่จะแต่งงาน ขอให้ประสานมือขวา และประกาศความยินยอมของพวกคุณต่อหน้าพระองค์ และศาสนิกชนของพระองค์ มอร์แกน : ผมมอร์แกน ยินดีรับคุณบะหมี่ เป็นภรรยา ผมสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณบะหมี่ทั้งในยามสุข และยามยาก ในยามไข้ และสบายดี ผมจะรัก และให้เกียรติคุณบะหมี่ตลอดชั่วชีวิตของผม บะหมี่ : ฉันบะหมี่ ยินดีรับคุณมอร์แกนเป็นสามี ฉันสัญญาว่าจะซื่อสัตย์ต่อคุณมอร์แกนทั้งในยามสุข และยามยาก ในยามไข้ และสบายดี ฉันจะรัก และให้เกียรติคุณมอน์แกนตลอดชั่วชีวิตของฉัน เสียงคำกล่าวสัตย์ปฎิญาณดังกึกก้องกังวานภายในโบสถ์สวยงาม เป็นดังคำสาบานว่าทั้งคู่จะอยู่ด้วยกันชั่วชีวิต บาทหลวง : เมื่อบ่าวสาวกล่าวคำปฎิญาณแล้วผมขอประกาศให้ คุณทั้งคู่เป็นสามีภรรยากันอย่างถูกต้องนับตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไป เจ้าบ่าวจูบเจ้าสาวได้เลยครับ เมื่อเสร็จสิ้นพิธีการบาทหลวงประกาศให้คนทั้งคู่เป็นสามีภรรยาอย่างถูกต้องตามกฎหมาย ก่อนฝ่ายชายจะบรรจงจูบที่แสนอ่อนหวานลงบนริมฝีปากเรียวบางของเจ้าสาวที่อยู่ตรงหน้า งานแต่งสิ้นสุดลงด้วยความสุข และความอบอุ่น คู่บ่าวสาวต่างมองหน้ากันลึกซึ้ง "ขอบคุณนะที่ยอมแต่งงานกับแด๊ด" มือหนายกขึ้นลูบศรีษะเล็กเบาๆ ด้วยความอ่อนโยน "แด๊ดรู้ว่าตัวเล็กยังไม่มั่นใจ แต่แด๊ดจะพิสูจน์ให้ตัวเล็กเห็นเองว่าตัวเล็กตัดสินใจไม่ผิด ที่ไม่อกตัญญูบุพการี" หญิงสาวจ้องมองใบหน้าคมคายทำตาปริบๆ สาตาเริ่มพร่ามั่วด้วยม่านน้ำตาที่กำลังปิดบังการมองเห็น มาเฟียหนุ่มรับรู่ถึงอารมย์อ่อนไหวของสตรีตรงหน้า เขาสวมกอดเธอไว้หลวมๆ พลางโยกตัวไปมาเป็นการปลอบโยน ทว่าการกระทำทั้งคู่ อยู่ในสายตาของผู้คนในงาน คนทุกผู้ที่เห็นการกระทำต่างปิติยินดีด้วยใจจริง "แดดดี้ หมี่ไม่ได้เสียใจที่ต้องแต่งงานกับแดดดี้ แต่มะ...หมี่ แต่ไม่คิดว่าหมี่จะมีวันที่ได้เป็นเจ้าสาว ฮืออออ" มือหนายกขึ้นปาดน้ำตาออกจากพวงแก้ม "ตัวเล็กไม่ได้จะเป็นแค่เจ้าสาวนะ แต่จะได้เป็นแม่ของลูกแด๊ดด้วย" มือหนายกขึ้นแตะปชายจมูกหญิงสาวด้วยการหยอกล้อ "อย่าทำให้หมี่ผิดหวังนะคะ อย่านอกใจ อย่านอกกาย อย่าทำร้ายร่างกาย เพราะหมี่ทนไม่ได้ และไม่มีความอดทนมากพอ" สองมือหนายกขึ้นจับใบหน้าสวยหวานให้เชิดขึ้น "ตัวเล็กจะไม่ใช่เมียหลวง ตัวเล็กจะไม่ใช่เมียน้อย แต่ตัวเล็กจะเป็นเมียคนเดียวของแด๊ด เป็นดวงใจของแด๊ดนะครับ" ว่าจบมอร์แกนกดจูบลงหน้าผากมนของคนตัวเล็ก "น้องหมี่" ทันทีที่ได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้น คู่บ่าวสาวหันไปมองตามต้นเสียง หญิงสาวคนหนึ่งเอ่ยขึ้น "พะ..พี่ผัดไท" "ยินดีด้วยนะจ๊ะ พี่ไม่คิดไม่ฝันว่าน้องหมี่จะมีวันที่ได้แต่งงานกับเขาด้วย" สองมือเรียวยื่นจับฝ่ามือเล็ก พูดจาร่วมแสดงความยินดี แต่สายตากลับจ้องมองเจ้าบ่าวของน้องสาวอย่างไม่ลดละ บะหมี่มองหน้าพี่สาวนอกไส้ก้วยความงุงงง ทำไมอยู่ๆ ถึงมาได้แต่เมื่อเห็นสายตาทอดสะพานเธอจึงเริ่มเข้าใจอะไรบางอย่าง "พี่ผัดไทคะ นี่มอร์แกนสามีของหมี่คะ แด๊ดคะ นี่พี่ผัดไท ญาติห่างๆ ของหมี่คะ" ผัดไทยื่นมือเรียวเล็กหวังจับมือทำความรู้จัก มอร์แกนมองใบหน้ารูปไข่ของเธอด้วยสายตาว่างเปล่าดังคนที่ไม่มีตัวตน มือหนายกขึ้นโอบไหล่มนของภรรยาหมาดๆ ไม่แม้แต่จะเอ่ยคำทักทายตอบ ทำให้ผัดไทต้องลดมือลง ด้วยใบหน้าเจื่อนๆ "ฉันผัดไทนะคะ ฉันเป็นพี่สาวของบะหมี่" รอยยิ้มร้ายผุดขึ้นที่มุมปากบางของบะหมี่ "ลืมบอกไปคะ แดดดี้ของหมี่เค้าไม่ค่อยชอบแตะตัวคนอื่นที่ไม่ใช่เมีย หมี่ต้องขอโทษแทนด้วยนะคะพี่ผัดไท"