ตอนที่ 6 คุณหนู

สายโด่ง ร่างบางบิดขี้เกียจดุกดิกไปมาใต้ผ้าห่มครู่หนึ่งศีรษะจึงโผล่ออกมาพร้อมเสียงครางระงม “อือ.....บ้าเอ๊ย! ปวดไปทั้งตัว” ผู้ชายคนนั้นแค่เป็นคนเซ็กส์จัดหรืออดอยากปากแห้งมาทั้งชีวิตกันแน่ ถึงได้ละโมบโลภมากขนาดนี้ เงินก็อยากได้แต่ถ้าหนักแบบนี้ทุกคืนมีหวังตายจริง เอาเถอะถ้าเทียบกับยอดเงินที่ได้ถือว่าคุ้ม เมื่อคืนได้เพิ่มห้าหมื่นเท่ากับเดือนนี้ได้แสนสองแล้ว สมมุติได้เพิ่มแบบนี้คืนล่ะสองสามหมื่น คิดเฉลี่ยสองหมื่นคูณยี่สิบวันก็สี่แสน ถ้าเป็นอย่างงี้ขั้นต่ำเดือนๆหนึ่งจะได้ประมาณสี่ห้าแสนทีเดียว แล้วถ้าเดือนนี้ได้ห้าแสนจริงงานสำคัญของเธอจะเริ่มเดินหน้าได้ทันที อดทนหน่อยอย่างน้อยผู้ชายคนนั้นก็ไม่ได้น่ารังเกียจแถมหน้าตาดีสะอาดสะอ้านอีกต่างหาก “คุณเทมป์” พึ่งนึกชื่อเล่นเขาขึ้นมาได้ ตอนนี้ในห้องเงียบมากเหมือนไม่มีคนอยู่กวาดตามองไปรอบๆจึงเห็นกระดาษโน้ตที่โต๊ะข้างหัวเตียงเขาเขียนแปะไว้ให้ -โมเดลลิ่งของเธอจะส่งข้าวของเครื่องใช้มาให้ตอนสิบโมง แม่บ้านก็จะเข้าทำความสะอาดตอนสิบโมงเหมือนกัน ถ้ายังง่วงให้ย้ายไปนอนอีกห้อง อาหารเช้าอยู่บนโต๊ะอยากได้อะไรเพิ่มโทรลงไปสั่งที่ล๊อบบี้ ยกหูกด5 ยาลดไข้อยู่ในตู้ยาที่ห้องทานอาหาร- จำต้องตัดสินใจขายตัว แต่ไม่ถือว่าโชคร้ายนักที่ได้ผู้ชายคนนั้นเป็นลูกค้า หวังว่าฟ้าคงเปิดทางให้เธอบ้าง พ่อกับแม่และโยจะได้นอนตายตาหลับกันสักที ตากลมยังปรือกะพริบได้เชื่องช้าด้วยความอ่อนเพลีย ปวดระบมไปทั้งตัว นึกบ่นไปถึงคนทำอีกไม่รู้คนหรือหมีควาย ค่อยๆขยับลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบเสื้อคลุมสีขาวมาใส่ น่าจะเป็นเขาเก็บขึ้นมาวางพาดเอาไว้ให้บนเตียง ก่อนจะหยิบชุดชั้นในก็น่าจะเป็นเขาอีกที่เก็บขึ้นมาวางไว้กับเสื้อคลุมเพราะเท่าที่จำได้มันปลิวตกลงไปที่พื้นตั้งแต่เมื่อคืน ท่าทางคุณชายเจ้าสำอางแบบนั้นคงเจ้าระเบียบทุกกระเบียดนิ้ว ห้องนี้สะอาดมากแม้แต่ฝุ่นตามผนังยังไม่มีให้เห็น พื้นห้องน้ำสะอาดถึงขั้นนอนกลิ้งเล่นได้อย่างไม่นึกตะขิดตะขวงใจ กลิ่นหอมสไตล์อโรม่าอบอวลทั่วห้องบรรยากาศแบบนี้เธอเองก็โปรดปราณ ร่างบางเดินขาถ่างเพราะหว่างขาระบมไปที่ห้องน้ำจัดการทำธุระส่วนตัวจนเสร็จสรรพจึงเดินไปที่ห้องอาหาร เพนท์เฮาท์ห้องนี้วัดด้วยตาน่าจะมีพื้นที่ใช้สอยประมาณ165ตารางเมตร เป็นแบบดูโอสเปซคือมีสองชั้นในยูนิตเดียว แต่งตกไว้อย่างหรูหราและลงตัวทุกมุม บนโต๊ะอาหารมีอาหารที่ชัชชนสั่งเอาไว้เผื่อเธอหนึ่งเชต เป็นเชตอาหารเช้าปกติที่เขาชอบรับประทาน แน่นอนมันคืออาหารเพื่อสุขภาพ ไม่มีของมัน ของทอด ซีสเยิ้ม แป้งหนัก เน้นผัก ไข่ แป้งไม่ขัดสี ธัญพืชและผลไม้ซึ่งโยธกาไม่ค่อยชอบแต่ก็กินได้ เธอเป็นคนง่ายๆกินอะไรก็ได้ ชอบของอร่อย อาหารรสชาติแย่ต่อให้มีประโยชน์แค่ไหนเธอขอคำเดียวพอ ซึ่งอาหารบนโต๊ะที่เขาสั่งไว้ให้รสชาติค่อนข้างโอเคถึงแม้มันจะดูเป็นอาหารเพื่อสุขภาพจ๋าก็ตามแสดงว่าเชฟไม่ธรรมดา ติ่งๆ! ติ่งๆ ติ่งๆ จอมอนิเตอร์เล็กๆที่ผนังห้องอาหารแจ้งให้ทราบว่าแม่บ้านกับขบวนขนของเป็นผู้มาเยือน หญิงสาวลุกขึ้นเดินไปที่จอมอนิเตอร์ก่อนสัมผัสปุ่มหนึ่งเพื่ออนุญาตให้แม่บ้านเข้ามา เพนท์เฮ้าส์หรูห้องนี้เป็นแบบสมาร์ตรูมสะดวกต่อการใช้ชีวิต จากนั้นก็กลับไปนั่งรับประทานอาหารต่อ “แม่บ้านค่ะ ขออนุญาตนะคะ” เธอคงไม่ต้องเป็นธุระอะไรเพราะเจ้าของสถานที่น่าจะสั่งการเอาไว้หมดแล้ว และก็เป็นแบบนั้นจริงๆข้าวของที่มาดามเลอสรวงส่งมาจึงถูกนำไปจัดเอาไว้ที่ห้องนอนอีกห้องซึ่งอยู่ติดกับห้องที่เธอนอนกับเขาเมื่อคืน ก็คือห้องที่เธอเข้าไปอาบน้ำนั่นแหละ ส่วนแม่บ้านลงมือทำความสะอาดตามหน้าที่อย่างขะมักเขม้นและละเอียดลออ หลังจากจัดการอาหารเช้าเรียบร้อยโยธกาก็หยิบยาลดไข้จากในตู้ยาออกมากิน แล้วไปนั่งทำธุระที่ห้องนั่งเล่นซึ่งถูกทำความสะอาดไว้แล้ว ทันทีที่หยิบโทรศัพท์มาเปิดเครื่องก็พบว่ามีข้อความเด้งเข้ามาจำนวนหนึ่ง ป้าอ้อย : คุณหนูรีบนอนนะคะ อยู่กรุงเทพคนเดียวระวังตัวด้วย หากไม่นับข้อความก่อนหน้า นี่คือข้อความล่าสุดจากป้าอ้อยที่ยังไม่ได้อ่าน โยธการีบกดสติกเกอร์กอดตอบกลับไป จากนั้นจึงเข้าแอพธนาคารเพื่อโอนเงินจำนวนหนึ่งให้ป้าอ้อย ยาหยี: หยีโอนเงินไปให้นะคะ เก็บเอาไว้ใช้จ่ายในบ้านหยีได้เงินแล้ว ป้าอ้อยไม่ต้องห่วงหยีนะหยีจะดูแลตัวเองให้ดี มีข้อความตอบกลับมาทันที ป้าอ้อย: ทำไมโอนมาเยอะขนาดนี้คะ คุณหนูไปเอาเงินมาจากไหน ยาหยี: หยีได้ทำงานกับโมเดลลิ่งเจ้านายให้เบิกก่อน ป้าอ้อยไม่ต้องกังวลมันไม่ใช่เงินผิดกฎหมายแน่นอน ป้าอ้อย: ระวังตัวนะ ป้าเป็นห่วงเหลือเกินไม่อยากให้ไปเลย ยาหยี: อย่าห่วงเลยค่ะ ตราบใดที่ยังไม่มีใครรู้ว่าหยีเป็นใครยังไงก็ไม่มีอันตรายหรอก จากนี้หยีจะหาเงินมาคืนป้าอ้อย และก็จะทวงความยุติธรรมคืนมาให้เรา ป้าอ้อย: คุณหนูอย่ากังวลเรื่องเงินของป้าเลยนะคะ ป้าเต็มใจให้และไม่เอาคืน ป้าขออย่างเดียวอย่าทำอะไรที่มันเสี่ยง ป้าอยู่ไม่ได้นะคะถ้าไม่มีคุณหนู ยาหยี: ค่ะหยีจะพยายาม หยีจะไม่เอาตัวเองไปเสี่ยง ป้าอ้อยอย่าลืมทานข้าวนะคะหยีขอไปทำงานก่อน ป้าอ้อย: ดูแลตัวเองนะคะ ติดต่อป้าทุกวันอย่าหายไปไหนนะคะ ยาหยี: ค่ะ