ตอนที่ 2 เซียวเหริน

หลัววั่งเป็นอีกคนในหมู่บ้านที่แวะเวียนมาบ้านของเซียวเหรินทุกวัน คอยช่วยงานทั่วไป และหากมีใครเจ็บป่วยมาแล้วทำกิริยาไม่ดีต่อท่านเซียว หลัววั่งจะออกหน้าขับไล่และปกป้องเสมอ ภายนอกเซียวเหรินคล้ายไม่สนใจผู้อื่น แท้จริงแล้วกลับห่วงใยยิ่งนัก แม้อยู่คนเดียวอย่างสันโดษ แต่ชาวบ้านผลัดกันแวะเวียนมาดูแล หลัววั่งทำไร่ไถนาดูเป็นคนไม่ค่อยฉลาดนัก แต่มีพละกำลังมหาศาล คนในหมู่บ้านจึงลงความเห็นให้หลัววั่งมาคอยดูแลเซียวเหริน หากมีเรื่องต้องแบกหามคนเจ็บคนป่วย หลัววั่งทำได้อย่างไม่ลำบาก ส่วนติงชุ่ยเป็นลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน นางแอบหลงรักเซียวเหรินตั้งแต่ที่ชายผู้นี้มาอยู่ที่กระท่อมเชิงเขาเป่ยหมาง แต่เดิมไม่มีใครรู้ว่าเซียวเหรินมีความรู้รักษาผู้คนได้ จนกระทั่งวันหนึ่งมีเด็กตกต้นไม้บาดเจ็บสาหัส หมู่บ้านเล็กๆ ไม่มีหมอ แม่ของเด็กน้อยวิ่งมาที่ภูเขาหวังใจจะบนบานกับเทพภูเขา เซียวเหรินอยู่ระหว่างเก็บของป่าได้ยินเข้าจึงติดตามไปดูอาการของเด็กน้อย ราวกับปาฏิหาริย์เด็กน้อยผู้นั้นฟื้นคืนสติ ขาที่บิดพลิกรูปก็ถูกเซียวเหรินพลิกกลับคืนรูปร่างเดิม เด็กน้อยพักฟื้นเพียงสิบกว่าวันก็สามารถวิ่งเล่นได้อีกครั้ง นับแต่นั้น ยามใดที่คนในหมู่บ้านเจ็บป่วยก็พากันมาให้เซียวเหรินรักษา การรักษาอันล้ำเลิศของเซียวเหรินขจรขจายดุจกลิ่นหอมของดอกไม้ที่สายลมหอบพัดพาไปไกลสุดไกล แต่ด้วยความรักสันโดษของเซียวเหรินจึงไม่ยอมให้ใครมาพักรักษาตัวใกล้ที่พักของเขา กลายเป็นว่าคนที่เดินทางมาไกล จะมาให้เซียวเหรินตรวจวินิจฉัยอาการ แต่เมื่อจำเป็นต้องพักค้างแรม ต้องขอแบ่งปันห้องพักจากชาวบ้านแทน พวกเขาจึงมีรายได้ทางอ้อม และคอยส่งหลัววั่งมารับใช้เซียวเหริน “ท่านเซียวไปเก็บสมุนไพรแต่เช้ามืด กลับมาเหนื่อยๆ ประเดี๋ยวข้าทำอาหารเช้าเลยนะขอรับ” ฝีมือการทำอาหารของหลัววั่งไม่นับว่าเลิศรสแต่ก็ไม่เลวร้าย เซียนเหรินพยักหน้ารับ มือใหญ่ทาบไปที่บานประตู ยังไม่ทันผลักบานประตูให้เปิดออก เสียงหวีดร้องตกใจดังขึ้นจากข้างใน หลัววั่งหน้าตาแตกตื่น ติงชุ่ยแทบจะเป็นฝ่ายพุ่งเข้าไปดูหน้าสตรีที่เซียนเหรินยอมให้พักในบ้านเดียวกับเขา แม้คนที่ประกาศตัวมิให้ผู้อื่นเรียก ‘หมอ’ แต่ด้วยมโนธรรมที่มีอยู่ ชายหนุ่มรีบเปิดประตูเข้าไปทันที หญิงสาวผมยาวสลวยเส้นผมดุจหมึกดำนั่งบนพื้น เสื้อผ้าที่สวมนั้นเป็นของบุรุษทำให้เมื่อร่างไร้เรี่ยวแรงทรุดนั่งลง ไหล่เสื้อเลื่อนลงจนเกือบเห็นเนินอกสล้าง ใบหน้างดงามเงยขึ้นมองผู้ที่ก้าวเข้ามาด้านใน ดวงตาดุจราตรีกาลเบิกกว้างด้วยความตื่นตระหนก ริมฝีปากสีชาดเผยอขึ้นเล็กน้อย ผิวกายเนียนละเอียดราวหยกใส รอยบอบช้ำเป็นจ้ำเขียวชวนให้รู้สึกเวทนา หลัววั่งที่ตามเข้ามาถึงกับน้ำลายหนืดกลืนลงคออย่างยากลำบาก ในขณะที่ติงชุ่ยกัดริมฝีปากแน่นไม่ส่งเสียงกรีดร้องโวยวาย นางรู้ดีว่ามีสตรีมากมายที่หวังจะได้ใกล้ชิดเซียนเหริน แต่สตรีเหล่านั้นล้วนถูกนางกีดกันออกไปจนหมดสิ้น ยกเว้น... เซียวเหรินก้าวเข้าไปใกล้แล้วทรุดลงนั่งเบื้องหน้านาง ยื่นมือไปกระชับเสื้อผ้าของเขาที่สวมคลุมร่างบอบบาง ชุดเจ้าสาวของนางเปียกชื้น ยามนั้นเขาช่วยนางที่หมดสติไปแล้ว จำเป็นต้องผลัดเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกน้ำนี้ออก มิเช่นนั้นนางจะถูกพิษไข้รุมเร้า แต่เพราะเขาอยู่ที่นี่เพียงลำพัง ไม่มีเสื้อผ้าสตรี เขาจึงเอาเสื้อคลุมตัวยาวของตนให้นางสวมแล้วใช้สายรัดเอวรวบผูกไว้ เขาไม่ได้สนใจผิวกายของนางที่เย้ายวนตา แต่รอยช้ำบนร่างกายเริ่มเด่นชัด เขาจับชีพจรทันทีของหญิงสาว “ซือ...จื่อ” ดวงตาคมกระตุกแล้วหรี่มองหญิงสาว เขามั่นใจว่าไม่เคยพบนางมาก่อน บางทีนางอาจคิดว่าเขาเป็นคนอื่นที่ชื่อเดียวกันนี้ “ซือจื่อ” แม้น้ำเสียงจะแหบแห้ง แต่เต็มไปด้วยความดีใจ นางเป็นฝ่ายกุมมือที่กำลังจับชีพจรอยู่แล้วบีบแน่น “เป็นซือจื่อจริงๆ” “แม่นาง...เจ้าจำคนผิดแล้ว” เซียวเหรินจ้องมองใบหน้าอ่อนหวาน ดวงตาของนางเป็นประกาย นางส่ายหน้าไปมาแล้วส่งยิ้มกว้าง “ท่านเคยช่วยข้า ข้าอยู่กับคุณหนูกงเสวี่ยหลิง” กงเสวี่ยหลิง ชื่อที่ไม่ควรเอ่ยถึง เซียวเหรินผงะไปเล็กน้อยแต่ฝืนทำเป็นไม่เคยได้ยินชื่อนี้ “ขออภัยด้วย ข้าจำเจ้าไม่ได้จริงๆ ” สีหน้าผิดหวังของนางชวนให้คนรู้สึกสงสารนัก “ท่านจำไม่ได้หรือ ข้าถูกแมวไล่กวดถูกกดจนปีกฉีก ท่านเป็นคนรักษาแล้วส่งข้าให้คุณหนูดูแลอย่างไรเล่า” แมวไล่กวด? ปีกฉีก? มีเรื่องประหลาดแบบนี้ด้วยหรือ? เซียวเหรินยังมีสีหน้างุนงง นางไม่พูดเปล่าแต่ยังกางแขนออก ชี้ให้เขาดูที่แขนของนาง “นี่อย่างไร ถ้าไม่ได้ท่านรักษา ข้าคงไม่ได้โบยบินบนท้องฟ้าอีกแล้ว...อ๊า!” หญิงสาวกรีดร้อง “ปะ..ปีก...ปีกของข้าไปไหน แล้วนี่อะไร...นี่” นางหวีดร้องสีหน้าตื่นตระหนก สะบัดแขนเรียวไปมาแรงๆ ราวกับจะให้มันหลุดออกไป ติงชุ่ยที่รับมือกับบรรดาหญิงสาวที่ ‘เข้าหา’เซียน เหริน ใช้ลูกไม้สารพัดรูปแบบ นางจึงคิดไปว่าหญิงสาวคนนี้อาจมาหลอกลวงเซียนเหรินอีกคน “จะอะไร! มันก็แขนอย่างไรเล่า ข้าก็มีแขนเหมือนเจ้านั่นแหละ” ติงชุ่ยรีบเข้าไปหมายจะกระชากหญิงสาวแปลกหน้าออก แต่นางชะงักมือกลางอากาศไม่ทันได้จับแขนของหญิงผู้นั้นก็ถูกสายตาดุดันจ้องมอง ทำให้นางชักมือกลับแล้วถอยไปยืนข้างหลัววั่ง “แขน? เหตุใดข้ามีแขน” นางส่ายหน้าไปมา ผมยาวสยายพลิ้วไหวชวนมอง “หากไม่ใช่แขน เจ้าคิดเป็นสิ่งใด” เซียวเหรินถามอย่างใจเย็น ดูว่าหญิงผู้นี้จะเล่นลูกไม้ใด หากไม่เพราะว่าเขาตรวจพบว่านางบาดเจ็บจริง เขาคงปล่อยนางออกไปแล้ว “ปีก! ข้าเป็นนก! ข้าต้องมีปีกสิ!” “นก!” หลัววั่งหลุดปากพูดเสียงดัง แล้วนึกได้จึงรีบยกมือขึ้นปิดปากตนเอง “เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นนก? ” เซียนเหรินถาม นางพยักหน้าหงึกๆ “แน่นอน ข้าเป็นนก ข้าเป็นนกหงส์หยกของคุณหนูกงเสวี่ยหลิง ท่านจำข้าไม่ได้หรือ?” หญิงสาวยื่นมือมาจับแขนสองข้างของเซียวเหรินแน่น จ้องดวงตาของเขาเพื่อยืนยันคำพูดตัวเอง เพราะเห็นเงาที่สะท้อนในดวงตาของเขา นางจึงหวีดร้องออกมาอีกหน รีบชักมือกลับมาลูบคลำใบหน้าตน “นี่...นี่...นี่ไม่ใช่ใบหน้าของข้า” นางกวาดตามองหากระจก “กระจกอยู่ไหน ข้าขอส่องกระจกหน่อยเถิด” ติงชุ่ยหงุดหงิดกับการแสดงของหญิงสาวคนนี้จึงสะบัดหน้าเดินไปหยิบกระจกให้ เพราะนางเป็นคนทำความสะอาดดูแลความเป็นอยู่ของเซียวเหรินจึงรู้ว่าข้าวของอยู่ตรงไหน นางหยิบกระจกแล้วส่งให้ มือสั่นระริกยื่นมาหยิบแล้วส่องดูใบหน้าตนเอง แม้กระจกนี้ไม่ดีเท่าที่นางเคยใช้ แต่มันก็พอจะมองเห็นว่าใบหน้านี้เป็นของ... “เป็นไปไม่ได้” นางส่ายหน้าไปมา เหตุใดเป็นเช่นนี้ นางควรเป็นนกหงส์หยกตัวน้อยที่คอยรับฟังเรื่องราวต่างๆ ของคุณหนู เหตุใดดวงจิตของนางจึงมาอยู่ในร่างของคุณหนูเช่นนี้ แล้วคุณหนูของนางเล่า คุณหนูกงเสวี่ยหลิงที่แสนดีของนางไปอยู่ที่ใดแล้ว ร่างกายทั้งหมดไร้เรี่ยวแรงโงนเงนเหมือนกิ่งหลิวต้องลม มือที่จับกระจกอยู่ค่อยๆ ร่วงลงดุจใบไม้ปลิดจากขั้ว มือใหญ่ยื่นมาประคองร่างนางใช้แผ่นอกของเขาเป็นที่พักพิง “เจ้าพบเรื่องสะเทือนใจอย่างหนักหน่วง เวลานี้พักผ่อนเสียก่อนเถิด” น้ำเสียงราบเรียบแต่ชวนให้ใจสงบทำให้ดวงตาคู่งามปิดลงช้าๆ เซียวเหรินช้อนตัวหญิงสาวขึ้นอุ้มไปนอนที่ตั่งนุ่มที่เขายกให้นางนอนมาสองวันแล้ว เขาวางร่างนางให้นอนลงอีกครั้ง คลี่ผ้าห่มคลุมกายให้นางแล้วเกลี่ยเส้นผมออกจากใบหน้าอ่อนหวาน “ท่านเซียว” ติงชุ่ยเรียกเบาๆ ด้วยเกรงจะถูกดุเอาอีก “จิตใจได้รับการกระทบกระเทือนอย่างหนักจนคิดเพ้อไปว่าตนเองเป็นผู้อื่น พวกเจ้าติดตามข้ามาหลายปี ย่อมเคยเห็นมาบ้างแล้ว จะตื่นตกใจไปไยกัน”