ตอนที่ 2 รู้ว่าไฟยังเข้าใกล้

“หนูมาทำงานบ้านคุณใหญ่สามครั้งแล้วค่ะ หนูทำทุกอย่างที่แม่สอน คุณรักความเป็นส่วนตัว ห้องนอนแค่เข้าไปทำความสะอาด ห้องน้ำต้องไม่มีกลิ่นอับ เสื้อผ้าไม่ใช่น้ำยาปรับผ้านุ่มกลิ่นแรง รีดแล้วแขวนไว้ตามเฉดสีให้คุณเลือกหยิบง่ายๆ ของสดในตู้เย็นหนูก็เติมให้ตามที่คุณเขียนไว้ที่กระดานไวท์บอร์ด เปลี่ยนน้ำในตู้ปลา รดน้ำแคนตัส พาไปรับแดด แล้วก็...” “พอแล้ว” เขาไม่คิดว่าตัวเองจะเป็นคน ‘เยอะ’ ขนาดนี้เหมือนกัน “มีอะไรก็ไปทำเถอะ” บัวชมพูยิ้มเจือน “ไม่ได้ค่ะ” “ทำไม?” “หนูต้องทำความสะอาดห้องนี้ ถ้าคุณใหญ่ขึ้นไปนอนข้างบน หนูถึงจะทำงานเสร็จค่ะ อ้อ! หนูเปลี่ยนผ้าปูที่นอนให้แล้วนะคะ ซักด้วยน้ำยาฆ่าเชื้อให้เรียบร้อย ไม่มีคราบกาวเลอะเทอะบนที่นอน...” พรวดดด “อ๊ะ! คุณใหญ่! น้ำค่ะ” บัวชมพูรีบยกแก้วน้ำส่งให้เขา จู่ๆ ก็สำลักออกมา เหมือนเด็กจริงๆ “คราบอะไรนะ” “คราบกาวไงคะ” เธอพูดด้วยสีหน้าใสซื่อแล้วหยิบกระดาษทิชชู่ส่งให้ อลังการนึกถึงคืนก่อนที่พาผู้หญิงมานอน ทุกครั้งที่เสร็จกิจ เขาดึงผ้าปูที่นอนออกโยนใส่ตะกร้ารอแม่บ้านมาเก็บไปซัก ซึ่งไม่เคยมีการพูดถึงคราบใดๆ เขาชอบการทำงานของน้าสารภีก็ตรงที่ไม่พูดมาก ไม่เซ้าซี้ ทำหน้าที่ของตัวเองไปจึงจ้างทำงานได้สามปีแล้ว “ช่างเถอะแล้วน้า เอ่อ แม่ของเธอเป็นยังไงบ้าง แล้วนี่มาทำงานแบบนี้ไม่เสียเวลาเรียนเหรอ” “ช่วงนี้มหา’ลัยหยุดค่ะเพราะเรื่องไวรัสโควิดค่ะ งานพิเศษของหนูก็ถูกยกเลิกด้วย หนูเลยมาทำงานแทนแม่ค่ะ” “อ้อ ลืมไป แล้วทำงานพิเศษอะไรล่ะ” “เป็นพริ้ตตี้ค่ะ” พรวดดด รอบนี้สำลักน้ำ บัวชมพูขมวดคิ้ว เธอทำอะไรผิดไป เขาสำลักตั้งสองครั้ง อลังการกวาดตามองร่างของแม่บ้านที่สวมผ้ากันเปื้อนทับเสื้อยืดกับกางเกงขาสามส่วน ไม่มีอะไรให้น่ามองเลยสัก “เธอนี่นะพริ้ตตี้” “ใช่ค่ะ หนูมีหลักฐานนะคะ ถ้าคุณใหญ่สนใจเรียกใช้งานหนูได้” บัวชมพูยิ้มกว้าง หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาเปิดรูปให้เขาดู อลังการปัดนิ้วไปบนหน้าจอมือถือราคาถูก รูปแต่ละรูปมันเป็น...อะไรล่ะ เรียกอะไรดี ชุดมาสคอต ชุดหมี ชุดกระต่าย ถ้าไม่ถอดหัวออกจะไม่รู้เลยว่าคนที่อยู่ด้านในคือหญิงสาวตัวเล็กคนนี้ “เธอเรียกการใส่ชุดตุ๊กตาว่าพริตตี้เหรอ” “ใช่ค่ะ” บัวชมพูพยักหน้ารับ “คุณคิดว่าทุกคนจะทำแบบนี้ได้เหรอคะ หนูต้องฝึกฝนตัวเองในชุดร้อนๆ พวกนี้ถึงจะได้รับงานได้นะคะ” อลังการเห็นแววตาจริงของหญิงสาวแล้วเผลอยิ้มออกมา เด็กคนนี้ตาโตน่ารักดี ดูๆ ไปก็ไม่เลว เอ...เรียนมหาวิทยาลัยแล้วใช่ไหม แบบนี้เขาก็คงไม่เข้าข่ายพรากผู้เยาว์แล้วสิ เฮ้ย! ใจเย็นหน่อยอลังการ เดี๋ยวแม่กระต่ายน้อยก็ตื่นตกใจไป! บัวชมพูถอนหายใจเบาๆ ยกหลังมือขึ้นปาดเหงื่อหลังจากถูบ้านเสร็จเรียบร้อยแล้ว เธอกวาดตามองดูความเรียบร้อยอีกครั้ง เมื่อไม่พบอะไรที่ต้องทำเพิ่มอีกจึงเก็บอุปกรณ์เข้าที่ ล้างมือแล้วปลดผ้ากันเปื้อนออก เตรียมตัวกลับบ้าน หญิงสาวลังเลอยู่เล็กน้อย ควรบอกเจ้าของบ้านก่อนดีไหมว่าเธอจะกลับแล้ว หรือออกไปเลยไม่ต้องบอกเขา สองสามครั้งที่เคยมาทำงานก่อนหน้านี้ เธอไม่ได้พบกับเขาตรงๆ ปกติคุณใหญ่หรือคุณอลังการ จะยุ่งกับงานในฟาร์มไข่มุก เธอมาทำงานแทนแม่ มือเล็กพับผ้ากันเปื้อนใส่ถุงผ้า ในถุงมีกล่องอาหารที่เธอทำมาจากบ้านด้วย ตั้งแต่จำความได้ พ่อทุบตีทำลายแม่อยู่เสมอ จนกระทั่งแม่ทนไม่ไหว อาศัยช่วงจังหวะที่พ่อเมาหลับหอบหิ้วเสื้อผ้าติดตัวมาไม่กี่ชิ้นแล้วจูงแขนเธอออกมาจากบ้านหลังนั้น แม่เคยพาเธอไปไหว้ตากับยายแต่ทั้งสองก็ไม่พอใจที่เห็นแม่กลับมาในสภาพนี้ ผัวทิ้ง ไม่มีเงิน มีลูกติด แม่พยายามทำงานหลายอย่าง ทำข้าวแกงขายตลาดนัด รับจ้างซ่อมแซมเสื้อผ้า จนแม่ตัดสินใจจะไปทำงานที่โรงงาน เธอกับแม่จึงได้ย้ายบ้านกันอีกหน เธอเองก็ช่วยแม่ทำงานมาตลอด งานเล็กๆ น้อยๆ พอได้เงินห้าบาทสิบบาทก็เอาทั้งนั้น การเรียนของเธอแค่ปานกลาง แต่อาศัยขยันหมั่นเพียรจนพอได้ทุนร่ำเรียนช่วยแม่ประหยัดค่าใช้จ่ายได้บ้าง จนเธอเรียนถึงระดับมหาวิทยาลัย ค่าใช้จ่ายมากขึ้น และมีคนชักชวนแม่ไปทำงานเป็นแม่บ้าน รายได้ดี เธอกับแม่จึงห่างกัน เธออยู่หอพักและเรียนถึงปี4แล้ว วันหยุด หรือปิดเทอม เธอจะหางานพิเศษทำเสมอ นานๆ จะได้กลับไปเยี่ยมแม่ที่ต่างจังหวัดสักที แม่ทำงานเป็นแม่บ้านกับบริษัทแห่งหนึ่ง ตารางงานของแม่จะผลัดเปลี่ยนหมุนเวียนไป แต่เธอเคยพบกับ “คุณใหญ่” หรือ “คุณอลังการ” หลายครั้ง แต่เขาไม่รู้จักเธอ แน่ละ คนอย่างเขาจะเหลือสายตามามองผู้หญิงอย่างเธอเหรอ? คุณใหญ่เป็นผู้ชายตัวสูงใหญ่สมชื่อ ใบหน้าหล่อเหลาคมเข้ม แถมด้วยเป็นถึงเจ้าของฟาร์มไข่มุกชื่อดัง ฐานะการเงินเรียกได้ว่าระดับเศรษฐี ทุกอย่างเรียกได้ว่าเฟอร์เฟค ยกเว้นแค่เรื่องครอบครัว เท่าที่รู้ คุณใหญ่เคยแต่งงานมาแล้วครั้งหนึ่ง แต่แต่งได้ไม่นานก็หย่าร้างกับภรรยาคนสวย หลังจากนั้นก็มีผู้หญิงแวะเวียนมาเรื่อยๆ แต่ยังไม่เห็นมีวี่แววจะแต่งงานใหม่อีกครั้ง เรื่องพวกนี้ไม่ใช่เรื่องที่เธอควรรู้ แต่เธออยากรู้ คุณใหญ่เคยมีสัมภาษณ์ลงนิตยสารธุรกิจหลายฉบับ เธอแอบซื้อเก็บไว้ เธอคิดไว้ว่าสักวัน ถ้าเธอเรียนจบจะลองมาสมัครงานที่ฟาร์มไข่มุกของเขา เธอรู้ว่าผู้หญิงจนๆ อย่างเธอไม่มีอะไรให้เขาชายตามอง ยิ่งความสวยยิ่งไม่มี แต่เขาเป็นคนที่ทำให้เธอรู้สึกอยากเป็นผู้หญิงที่เก่งกว่านี้ ดีกว่านี้ สวยกว่านี้ เพื่อว่าวันหนึ่งจะได้ยืนข้างเขาอย่างไม่อายใคร มันอาจเป็นแค่ความฝัน แต่ถ้าฝันแล้วไม่ทำให้ใครเดือดร้อนก็ไม่เห็นจะเป็นอะไรนี่ แต่ตอนนี้เธอได้มาทำงานให้เขาจริงๆ แต่กลับเป็นฐานะของแม่บ้าน บัวชมพูลอบถอนหายใจอีกครั้ง เธอไม่ได้อยากให้เขาพบเธอสภาพนี้เสียหน่อย แต่เพราะแม่ป่วยและโรคไตของแม่เริ่มหนักขึ้นเรื่อยๆ ประจวบกับทางมหา’ลัยต้องหยุดการสอนเพราะไวรัสโควิด-19ระบาด เธอเดินทางมาหาแม่ได้ทันก่อนที่จะไม่มีรถออกต่างจังหวัดพอดี แรกทีเดียวแม่ไม่ได้อยากให้เธอมาทำงานแทน แต่เธอหว่านล้อมแม่เอง และที่สำคัญ เรายังต้องใช้เงิน