ตอนที่ 29 แค่เสียหลักไปนิด

“ฉันมันพวกเด็กเรียนเก่ง อัจฉริยะตัวแม่ เข้าเรียนแพทย์ตั้งแต่อายุสิบแปด ชีวิตสมบูรณ์แบบสุดๆ แต่ตอนที่ปิดเทอมปีสี่ ฉันกลับมาเยี่ยมพ่อกับแม่ เราไปกินข้าวนอกบ้านกัน ขากลับฉันอาสาขับรถแทนพ่อ วันนั้นเกิดอุบัติเหตุ รถเสียหลักพุ่งข้ามเลน พ่อที่นั่งอยู่ด้านข้างมีสติมากกว่าฉัน หักพวงมาลัยรถ รถที่พุ่งมาเข้ากระแทกฝั่งพ่อไปเต็มๆ แม่ที่นั่งอยู่ด้านหลังก็โดนอัดกระแทก พ่อเสียชีวิตในที่เกิดเหตุ ส่วนแม่ตามพ่อไปหลักจากถูกส่งตัวไปที่โรงพยาบาลแค่ไม่กี่ชั่วโมง ทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมาก ตอนที่ฉันฟื้นขึ้นมา เพื่อนสนิทของพ่อก็ช่วยกันจัดงานศพให้พวกท่านทั้งสอง พ่อฉันเป็นตำรวจ เป็นตำรวจที่ดี ดีมากๆ ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านที่น่ารัก ทั้งคู่รักกันมาก ฉันไม่เคยพ่อแม่ทะเลาะกันเลยสักครั้ง อุบัติเหตุครั้งนั้น ฉันพักรักษาตัวครึ่งปี ต้องหยุดเรียน ภาพเหตุการณ์ในวันนั้นทำให้ฉันไม่สามารถกลับไปเรียนหมอได้อีก ไม่ว่าจะเป็นอาจารย์ที่เคารพหรือคุยกับจิตแพทย์ ฉันก็ไม่มีใจอยากกลับไปเรียนหมอ สุดท้ายก็ลาออก เก็บหน่วยกิจไปลงคณะบริหาร ใช้สองปีเก็บก็เรียนจบปริญญาตรี ทำงานในบริษัทที่เพื่อนของพ่อแนะนำให้ และก็ได้เจอปุณณภพนั้นแหละ แต่งงานกัน แล้วก็มีสามีนอกใจ ฉันหย่า ลาออกจากงาน มาขายต้นไม้ที่นี่” “ชีวิตคุณก็ไม่ได้เลวร้ายเสียหน่อย แค่เสียหลักไปนิด”