ตอนที่ 7 ไม่อยากเปลืองตัว

“หา! ไม่ต้องขนาดนั้นก็ได้มั้ง” “ก็ดีค่ะ หนูไม่อยากเปลืองตัว” “โหว! พูดอย่างกับจะมีใครอยากทำอะไรเธองั้นแหน่ะ!” “ก็ไม่แน่นี่ค่ะ” เธอสูดลมหายใจลึก พยายามคุมน้ำเสียงไม่ให้ตื่นเต้นเกินไป เธอจะได้ใกล้ชิดผู้ชายที่เธอแอบชอบมาตั้งนานนี่นะ “หลงตัวเองมากไปแล้ว” “หลวตัวเองก็ดีกว่าหลงคนอื่นนี่” “เถียงคำไม่ตกฟากเลยจริงๆ!” “ไม่ได้เถียงค่ะ แค่ให้เหตุผล คุณใหญ่เป็นผู้ใหญ่แล้วเรื่องแค่นี้แยกไม่ออกหรือคะ” “โอเคๆ ยอมแล้ว” คราวนี้น้ำเสียงเขายอมแพ้แล้วจริงๆ “เอาเงินไปแล้วอย่าเชิดหนีไปไม่มาทำงานก็แล้วกัน ฉันรู้บ้านเธออยู่ที่ไหน แม่ของเธอ น้าสาวของเธออีก อย่าหวังว่าฉันจะปล่อยให้คนที่หักหลังฉันลอยนวล” “แล้วถ้าคุณหักหลังคนอื่นจะทำไงคะ” เธอหลุดปากพูดไปแล้วรีบยกมือขึ้นปิดปาก ก็เพราะเขานอกใจคนรัก ชีวิตคู่ถึงต้องสิ้นสุด คนรักของตัวเองกลายเป็นภรรยาของคนอื่น “พูดมาก!” อลังการไม่เคยถูกใครต้อนจนมุมอย่างนี้มาก่อน ยัยเด็กนี้! พ่อแม่ไม่สั่งสอนไม่ให้เถียงกับผู้ใหญ่หรือไงนะ แต่...เอ่อ..พ่อไม่มีนี่ เอาล่ะ ช่างเถอะๆ เขาเป็นผู้ใหญ่จริงๆ ก็ไม่ควรถือสาเด็กรุ่นลูกรุ่นหลาน แค่กๆ ยัยเด็กบัวชมพูอะไรนั้นบอกว่าอายุเท่าไหร่กันนะ ยี่สิบเหรอ หน้าตาเหมือนเด็กมัธยม เดี๋ยวเจอหน้าต้องขอดูบัตรประชาชนให้แน่ใจแล้ว! “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว หนูขอตัวไปช่วยน้ารวีไปขายของนะคะ“อืม!” บัวชมพูรอจนอีกฝ่ายตัดสัญญาโทรศัพท์ไปก่อน จึงเก็บมือถือของตน เธอถอนหายใจยาว ไม่คิดว่าตัวเองจะ “พูดมาก” แบบนี้เหมือนกัน ทำไงได้ พูดไปแล้วนี่ ถ้าปากดีได้ขนาดนี้แล้ว หญิงสาวเผลอกัดริมฝีปากตัวเอง มีแต่โคแก่เคี้ยวหญ้าอ่อน แต่เธอเป็นหญ้าอ่อนที่อยากอ่อยโคแก่ ไหนๆ ก็มาถึงขั้นนี้จะลองจีบผู้ชายรุ่นพ่อดูสักครั้งดีไหม แปลก แปลกจริงๆ ไม่เคยเป็นอย่างนี้มาก่อน หรืออาจจะเคยเป็น แต่ก็นานมากแล้ว อลังการประหลาดใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเอง เขาไมได้เสียดายเงินสามหมื่นที่โอนให้ยัยเด็กบัวชมพู แต่เพราะตัวเองกลับรู้สึกแปลกๆ กับเด็กคนนี้เสียเอง แรกที่เดียวแค่ต้องการตัดปัญหาเรื่องอาปกรณ์และไม่อยากมีเมียเป็นแม่ชี เลยคว้าเอาผู้หญิงที่อยู่ใกล้มือมาเป็นเมียชั่วคราวไว้ก่อน แต่หลังจากนั้นเขาลองสอบถามกับคนสนิท พอจะรู้ได้ว่าร้านที่บัวชมพูพูดถึงคือร้านผัดไทเล็กๆ ที่แต่เดิมเปิดโต้รุ่ง แต่เพราะทางการมีคำสั่งเรื่องเคอร์ฟิวทำให้ต้องเปลี่ยนมาขายรอบบ่ายไปถึงเย็นแทน เขาแอบขับรถไปจอดซุ่มดู เห็นยัยเด็กหน้าใสเป็นลูกมือช่วยผู้หญิงอีกคน ถ้าจำไม่ผิกคือรุ่งรวี คนรักของสารภี แม่ของบัวชมพูนั้นแหละ นั่งมองอยู่บนรถดีๆ ทำไมมองไปมองมาถึงรู้สึกว่ายัยเด็กนั้นน่ามองนักนะ มีหน้ากากผ้าปิดครึ่งใบหน้าแต่รู้สึกเหมือนเธอยิ้มตลอดเวลา ร้านขายไม่ดีเท่าไหร่ แน่นอนว่าที่ไหนๆ ก็เป็นอย่างนี้ แต่เห็นบัวชมพูถือกล่องผัดไทไปแจกนักท่องเที่ยวที่เดินทางกลับไม่ได้ บางคนเงินหมด บางคนต้องเซฟเงิน เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้ไม่มีใครคาดคิดว่าจะเกิดขึ้น ผู้หญิงคนนั้นก็คงลำบากไม่น้อย ได้ยินว่าพ่อทิ้ง แม่หอบลูกหนีมาตายเอาดาบหน้า เธอทำงานส่งตัวเองเรียนหนังสือ จู่ๆ เขาสนใจเธอขึ้นมา สนใจมากขนาดว่าแทบทั้งวันไม่ได้งานได้การอะไร คุยกับอาปกรณ์ก็ไม่รู้เรื่อง ห่วงยัยเด็กปากดีหน้าใสจะเชิดเงินสามหมื่นไม่มาพบเขาแล้วเขายืนมองจากห้องของตัวเองบนชั้นสองของบ้าน ดวงตาคมวาวมองเห็นร่างเล็กปั่นจักรยานค่อยๆเข้ามาใกล้บ้าน ทั้งโล่งอกและดีใจพร้อมกัน เขารีบเดินลงไปที่ชั้นล่างทันที เพียงเสียงออดหน้าบ้านดัง เขาก็เปิดประตูออก นิ้วมือยังค้างอยู่ที่ออดหน้าประตูบ้าน บัวชมพูไม่คิดว่าเขาจะเปิดประตูเร็วขนาดนี้ หญิงสาวยกมือไหว้เขาตามมารยาท เล่นเอาอลังการชะงักไปแล้วรีบยกมือรับไหว้ จำได้ว่าเจอกันครั้งแรกเธอก็ไม่ได้ไหว้เขาแบบนี้นี่ “หนูมาช้าไปหรือคะ” บัวชมพูหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา “หนูมาก่อนเวลาแล้วนะ” “รู้แล้ว เข้ามาเถอะ” อลังการเบี่ยงตัวให้หญิงสาวเข้ามาในบ้าน วันนี้เธอสวมชุดกระโปรงยาวคลุ่มเขาแบบเรียบๆ ดูเรียบร้อย ผมยาวยังคงรวบเป็นหางม้าเผยต้นคอขาวผ่องที่ชวนให้กลืนน้ำลายลำบาก เธอหันมายิ้มให้เขาแล้วพูดขึ้น “เราต้องตกลงกันก่อน มีอะไรที่หนูควรรู้และต้องทำบ้างคะ” “ก็อย่างที่เห็น ทำตัวเป็นเมียฉันก็พอ” “ต้องขึ้นเตียงด้วยไหมคะ พูดก็พูดเถอะ หนูขึ้นเตียงคุณตั้งไม่รู้กี่ทีแล้ว” “เฮ้ย!” คราวนี้อลังการสะดุ้งโหย่ง แต่เจ้าเด็กแสบกลับแลบลิ้นใส่ “ก็ขึ้นไปเปลี่ยนผู้ปูที่นอนไงคะ” บัวชมพูหัวเราะคิกคักที่หลอกคนตัวโตได้ ใครจะไปรู้ว่าเขาจะเป็นคนแบบนี้เล่า “เอาล่ะค่ะ หนูรู้ว่าคุณมีความจำเป็นต้องหาเมียชั่วคราวมาบังหน้า เรื่องเล่นละครก็พอไหว หนูเคยเล่นละครงานโรงเรียนมาบ้าง แต่หนูขอบอกก่อนว่าหนูจะไม่ทำนอกเหนือที่เราตกลงกัน หนูไม่ขายตัว ไม่ทำเรื่องผิดกฎหมาย แล้วเรื่องนี้เป็นเรื่องระหว่างเราสองคน ถ้าหนูไม่อนุญาต คุณก็ห้ามพูดเรื่องนี้กับคนอื่น” “อืม” “แล้วคุณอยากให้หนูทำอะไรเป็นพิเศษไหมคะ” “จริงๆ เธอก็พูดมาหมดแล้ว หลักๆ แค่หลอกอาของฉัน และให้คนที่บ้านสบายใจก็เท่านั้นเอง” “ไม่น่ายาก” เธอยักไหล่ มองไปเห็นแก้วกาแฟที่ยังไม่ได้ล้างวางอยู่ก็คิดจะหยิบไปล้าง แต่ไม่คิดว่าพอเดินผ่านหน้าอลังการ มือใหญ่ก็เอื้อมมาดึงที่รัดผมของเธอออก เส้นผมสีดำดุจแพรไหมคลี่สยายลงเคลียไหล่ ปลายนิ้วของอลังการสัมผัสเส้นผมนุ่มลื่น อยากพันเกี่ยวเส้นผมของเธอมาสูดดม แต่หญิงสาวกลับถอยหนีทันที “คุณใหญ่จะทำอะไร!” “เอ่อ...แค่ไม่ชอบผมหางม้าของเธอ” เขาจิ้มนิ้วกับศีรษะของหญิงสาวเบาๆ “ปล่อยผมแล้วดูเป็นผู้ใหญ่หน่อย” บัวชมพูยักไหล่ไม่สนใจกับท่าทางของเขาทั้งที่ในใจนั้น หัวใจเต้นโครมคราม เธอหันหลังให้แล้วล้างแก้วกาแฟพลางนึกกระบวนท่าอ่อยผู้ชายแบบที่เคยดูในละครหรือซีรีย์ แค่คิดเธอก็ได้แต่ถอนหายใจ เสื้อผ้าเซ็กส์ซี่ไม่มีใส่ แน่นอนว่าเธอไม่ชอบ รวมทั้งไม่ชอบปล่อยผมยาวสยายเพราะดูแลยาก ไม่ชอบแต่งหน้าจัดเพรากลัวว่าหน้าจะเป็นสิว ลำบากต้องซื้อยามารักษาอีก อะไรสิ้นเปลืองก็ตัดออกไปให้หมด