ตอนที่ 1 ปฐมบท

อู่หงถิง ลืมตาตื่นบนแท่นนอนสีแดง ยามเช้าที่ไร้ซึ่งสรรพเสียง ทำไมมาอยู่ตรงนี้ในเมื่อเมื่อคืนจำได้ว่าตัวเองกำลังจะกลับบ้านที่เชิงเขาเพื่อนำของที่ขอมาได้วันนี้โชคดีได้เงินพอซื้อไก่ ไปให้น้องๆ “พานางออกไป” สาวใช้ที่ไม่สาวสองคนจับแขนพาอู่หงถิงออกจากตรงนั้นไปชุดสีแดง ที่สวมใส่ยังใหม่และสวย แต่อู่หงถิงกับคิดถึงราคาของมันหากนำไปขายให้เถ้าแก่ที่เคยขโมยของไปขายอยู่เรื่อยๆว่าจะได้ราคาเท่าไหร่กัน ร่างซูบซีดในอาภรณ์สวยงาม ยืนมองอู่หงถิงด้วยสายตาสงสัย “ท่านพี่ทำไมทำกับนางเช่นนั้น” แววตาดุดันทว่าใบหน้าหล่อเหลาเฉยชา โอบแขนรอบไหล่บางของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกที่งดงามด้วยรูปโฉมกุมมือบางไว้อย่างอ่อนโยน “หวางเฟยอากาศข้างนอกเย็น เข้าไปข้างในเสียเถอะ อย่ามาเสียเวลากับหญิงไร้ค่าผู้นี้” “ไร้ค่า”อู๋หงถิงยกมือขึ้นส่งภาษามือ ด้วยความไม่พอใจ หากมีเสียงก็จะเปล่งวาจาด่าทอแต่นี่อู่หงถิงเป็นใบ้ ไม่สามารถกล่าวคำใดได้ ร่างสูงพยุงชายาเอกเข้าไปข้างในไม่สนใจภาษามือด่าทอนั้นหรือว่าไม่เข้าใจว่ากำลังถูกด่าทอ อู่หงถิงมอง ตัวเองในขณะนี้ทำไมถึง งดงามเพียงนี้แล้วมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร ถูกโยนเข้าไปในห้องเก็บของที่มี ทั้งธัญพืชตากแห้งกับฟืนในนั้น “อยู่ในนี้จนกว่า ท่านอ๋องจะมีบัญชาให้ออกไป” หงถิงขมวดคิ้วก่อนจะเดินสำรวจไปรอบๆห้อง จะเป็นไรไป ดีกว่าบ้านที่อู่หงถิงอยู่กับมารดาแล้วก็น้องๆถมไป “ท่านพี่นางทำอะไรผิด”แววตาอ่อนโยนไม่ต่างจากน้ำเสียง “นางใช้มีดในมือแทงข้าก่อนที่จะหนีไป”แววตื่นตกใจ “แทงท่านพี่ ทำไมถึงเป็นเช่นนั้น นางเป็นถึงลูกขุนนางใหญ่ แต่งเข้ามาในจวนอ๋องคืนแรกแล้วทำไมถึงทำเรื่องใหญ่เพียงนั้น” หลี่กวางหวาเซียงส่ายหน้าไปมา “ท่านพี่ลองฟังนางพูด อย่าเพิ่งลงโทษนางเลย” ส่งเสียงไอถี่ๆสองสามที “อย่ากังวลพักเสีย ยกถ้วยยาให้พระชายา” หันไปสั่งสาวใช้ กุมมือซีดขาวไว้แน่นพยุงให้ไปนั่งที่แท่นนอน ก่อนหน้านั้น หลี่กวางหวาเซียงสาวเท้าเข้าไปในห้องหอที่ประดับตกแต่งอย่างงดงาม “เปิดประตู” บานประตูถูกเปิดออกช้าๆ ร่างบอบบางนิ่งงันในแสงสลัว ผ้าคุลมหน้าปกปิดมิดชิด มือใหญ่เอื้อมเปิดผ้าคุลมหน้าสีแดงบางเบา เสียงมีดสั้นแหวกอากาศพุ่งเข้าสีข้างเขาอย่างจังทั้งๆที่เบี่ยงตัวหลบ เลือดไหลซึมหวาเชียงอ๋องผลักร่างบางให้ล้มลงบนแท่นนอนกุมมือที่บาดแผลเลือดไหลซึม เพียงแค่อึดใจที่ก้มมองบาดแผลนางกับถลาออกจากห้องไปทันที “จับตัวนางไว้” มีดเปื้อนเลือดถูกทิ้งลงกับพื้นก่อนที่ร่างบางในอาภรณ์สีแดงจะหายไปกับความมืด “หวาเซียงพบนางแล้ว นางสลบอยู่ที่ริมเขา” “นำไปขังไว้” บาดแผลถูกชำระล้างทำความสะอาดและใส่ยาสมานแผล แผลไม่ลึกนักอาจเป็นเพราะความขลาดเขลาจึงไม่กล้าออกแรงในการแทง หรืออาจเป็นเพราะคนแทงไร้วรยุทธ์ แผลที่ได้จึงไม่สาหัส แต่ในระยะประชิดขนาดนั้นนางตั้งใจจะให้เขาตายอย่างแน่นอน จะฆ่าจะแกงก็ใช่ที่ บิดานางได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาทไม่น้อย เขาเองเคยพบนางเพียงครั้งเดียวในวังหลวงเพียงแค่เหลือบตามอง “ท่านพี่จะลงทัณฑ์นางเช่นไร” “ขังนาง ข้าเองไม่สู้ชอบใจนาง ขัดบัญชาฝ่าบาทไม่อาจกระทำอีกทั้งพ่อของนางยังได้รับความไว้วางใจจากฝ่าบาท” “ท่านพี่ บาดเจ็บเพียงเล็กน้อยอย่าได้ลงทัณฑ์นางเลยคิดเสียว่าเรื่องในครอบครัว” “เรื่องในครอบครัว นางไม่ได้พลั้งมือทำร้ายข้าหากแต่นางจงใจแทงข้าให้ตาย” “ท่านพี่อย่างไรเสียนางก็เป็นชายารอง” “ข้าไม่เคยต้องการนาง ฝ่าบาทจงใจแต่งนางเข้าจวนอ๋องของข้าทั้งๆที่รู้ว่า ...ช่างเถอะ เจ้าพักเสียข้าจะออกไปสูดอากาศข้างนอก” “ท่านพี่ข้างนอกอากาศเย็นหยิบเสื้อคลุมยื่นส่งให้ด้วยความห่วงใย หวาเซียงอ๋องเพียงรับมาถือไว้ก่อนจะก้าวออกไปด้วยอารมณ์ไม่สู้ดีนัก “ข้าว”สาวใช้ร่างใหญ่วางถวยข้าวลงตรงหน้า อู่หงถิงส่งภาษามือแสดงความขอบคุณ จนป่านนี้ยังไม่เข้าใจว่าตัวเองล้วงเกินอะไรบุรุษผู้นั้นและคนในบ้านนี้จึงถูกนำมาขังไว้ที่นี่ ก้มหน้าก้มตากินข้าวพรุ่งนี้หากสิ่งที่สงสัยยังไม่กระจ่างจะหาทางหนี แม่กับน้องต้องเป็นห่วงอย่างแน่นอน ทิ้งตัวลงบนแคร่ไม้ไผ่นอนพักเอาแรงเสียหน่อย เสียงบานประตูเปิดออกช้าๆ ร่างดำทะมึนของคนสองคนยืนมอง อู่หงถิงตาไม่กระพริบ “ เจ้า” โยนถุงเงินให้ตรงหน้า อู่หงถิงเลิกคิ้วสูง “เจ้าขอทาน เพียงแค่สงบปากสงบคำ อย่าได้บอกหวาเซียงอ๋องว่าเจ้าไม่ใช่ กวงเจ้าหรูไม่เช่นนั้นแม่กับน้องของเจ้าไม่อาจมีชีวิตอยู่ต่อไป” อู๋หงถิงถลาเข้า ตบตีคนพูดไม่ยั้ง ร่างบางถูกผลักให้ลงไปกองกับพื้น “ทำตัวดีดีหน่อยชีวิตแม่กับน้องของเจ้าอยู่ในมือพวกเรา สวมรอยเป็นเจ้าหรูได้แนบเนียนแม่กับน้องจึงจะปลอดภัยไม่เช่นนั้น น้องผู้หญิงของเจ้าข้าจะฝังเสียทั้งเป็น” อู๋หงถิงส่ายหน้าไปมาน้ำตาร่วงพรูคลานเข้าไปกอดขาคนพูดพร้อมกับส่ายหน้า “จำไว้เจ้าชื่อเจ้าหรูแซ่กวง เป็นบุตรีของใต้เท้ากวงขุนนางคนโปรดของฝ่าบาท” “ท่านหวงนางพูดไม่ได้อาศัยขอทานอยู่ริมถนนมานาน” “ดีดีเลยที่เดียว แต่ก็อดแปลกใจไม่ได้ นางทำไมถึงมีใบหน้าเหมือนกวงเจ้าหรู” “อาจบังเอิญ” คนที่ถูกเรียกว่าท่านหวงจิกผมของอู่หงถิงดึงให้ยืนขึ้นเต็มตัว “ท่านหวงนางคงไม่กล้าแล้วจากที่ดูนางรักแม่รักน้องไม่น้อย แต่ถึงจะกล้าก็เป็นใบ้จะบอกหวาเซียงอ๋องได้อย่างไร” “555ดี ผลักร่างบางลงไปกองกับพื้น” “อยู่ที่นี่ทำตัวดีดีไม่แน่หวาเซียงอาจถูกใจเจ้ารับเป็นนางบำเรอ แต่เดิมเขาก็ไม่อยากแต่งกับเจ้าหรูอยู่แล้ว” อู่หงถิงปาดน้ำตาก้มลงศรีษะจรดพื้น ส่งภาษามือ “นางต้องการพูดอะไร” “นางบอกว่านางยอมทำทุกอย่างขอเพียงปล่อยแม่และน้อง” มือใหญ่บีบปากบางจนผิดรูป “ใช้รูปโฉมของเจ้าให้เป็นประโยชน์ หากฆ่าหวาเซียงอ๋องได้เมื่อไหร่ข้าจึงจะปล่อยแม่และน้องของเจ้า” สะบัดมืออย่างแรงจนใบหน้าของอู๋หงถิงสะบัดตามแรงมือ ก้าวข้าเร้นกายออกไปทันที