ตอนที่ 2 จะฆ่าแบบไหน

อู่หงถิงนอนขดตัวด้วยความหดหู่ในใจ สาวใช้เพิ่งจะนำอาหารมาวางไว้ อาหารในวันนี้ต่างจากเมื่อวานนิดหน่อย มีของกินเพิ่มมาอีกหนึ่งอย่าง แสดงถึงความโกรธของเจ้าของบ้านลดลง หรือว่าแม่ครัวอาจสงสารอู่หงถิงหรือว่าบางที่อาจเป็นสาวใช้เองที่สงสาร จึงเพิ่มอาหารให้แต่อู่หงถิงไม่อยากคิดให้รกสมอง สิ่งที่ต้องทำตอนนี้คือฆ่าหวาเซียงอ๋อง ผู้ที่มีใบหน้าหล่อเหลาแต่สายตาเย็นชาผู้นั้นเสียให้เร็วที่สุดเพื่อแม่และน้อง ประตูเปิดออก ร่างสูงที่อยู่ในห้วงความคิดปรากฏตรงหน้า อู่หงถิงเพียงแค่ปรายตามองก่อนจะหลุบตาต่ำเหมือนเดิม “ออกมาข้างนอก” “ท่านอ๋องท่านไม่…..มัดชายารองไว้หรือไรหากว่านางคิดจะทำร้ายท่านอีก” บ่าวรับใช้คนสนิทนามเสี่ยวกุน เอ่ยปากเตือนกล้าๆกลัวๆรอยยิ้มหยันที่ริมฝีปากของหวาเซียงอ๋อง “ไม่..ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น หรือว่าจะให้เสี่ยวกุนลากเจ้าออกมา” อู่หงถิงไม่แม้แต่จะมองหน้าคนพูดขยับกายจากแท่นนอนชั่วคราวที่ทำจากไม้ไผ่โสโครกเอาไว้วางของเหลือใช้ ร่างสูงหันหลังก้าวออกไป “ตามข้ามา” อู๋หงถิงก้าวขาตามไปในทันที เสี่ยงกุนตามหลังไปอีกคน เดินนำมาจนถึงเรือนหลังใหญ่ ที่ทอดยาวกว้างขวางข้างหน้า มีทางขึ้นเป็นบันไดสามขั้น เหนือบันไดขึ้นไปเป็นระเบี่ยงทางเดินข้างๆกันนั้นมีดอกไม้ที่แผ่กิ่งก้านสาขาปกคลุม อู่หงถิงหาได้มาชมความงามของดอกไม้ บัดนี้นางกำลังคิดว่าจะฆ่าคนผู้นี้ได้อย่างไร จะฆ่าแบบไหนในเมื่ออู่หงถิง ประเมินกำลังตัวเองว่าตัวเล็กสูงแค่อกของเขาจะเอาเรี่ยวแรงที่ไหนไปฆ่าแกงเขาคงต้องคิดหาวิธีนานหน่อยให้เขาตายเพื่อน้องและมารดา ตัวเรือนมีห้องสามห้องติดกัน ตรงกลางเป็นห้องนอนของ หลี่กวางหวาเซียงด้านขวาถูกประดับตกแต่งอ่อนช้อยสบายตาเป็นห้องของเหอซ่างเซี่ยน ชายาเอกผู้ ผายผอมและขี้โรค ร่างสูงเดินมือไพล่หลัง เสี่ยวกุนวิ่งเหยาะๆไปเปิดประตูห้องทางซ้าย “ห้องของเจ้า” เหลือบมองใบหน้าที่เหมือนกับลูกกวางระวังภัย ทว่างดงามอย่างที่เขาเคยเห็นในครั้งแรก หวาเซียงอ๋องยิ้มหยันไม่มีผลต่อเขาแต่อย่างใดใบหน้างดงาม มีประโยชน์ใดกัน ร่างบอบบางของ เหอซ่างเซี่ยนเดินมาโดยมีสาวใช้พยุงอยู่ข้างกายถึงสองคน “น้องหญิง” ยิ้มแบบที่หงถิงคิดว่าอ่อนโยนที่สุด อู่หงถิงเพียงแค่เหลือบตามอง “ยินดีต้อนรับ ...สู่จวนอ๋องเรื่องที่แล้วมาแล้วอย่าใส่ใจ ต่อไปนี้ตั้งใจปรนนิบัติท่านอ๋อง ในเมื่อเป็นครอบครัวเดียวกันแล้ว” ยิ้มจริงใจจนอู่หงถิงอดยิ้มตามเสียไม่ได้ในเมื่อกิริยาอ่อนโยนของนางยากที่จะปฏิเสธ “เจ้าจะออกมาต้องไอเย็นทำไมกัน กลับเข้าไปข้างในเสีย” แววตาห่วงใยชัดเจนของหวาเซียงอ๋อง “้เซี่ยนเซี่ยน แค่อยากมาช่วยน้องหญิงจัดห้องหับ” หวาเซียงอ๋องถอนหายใจ “ข้ามอบสาวใช้ให้นางคนหนึ่ง ฟางหลุนมาคอยรับใช้ชายารอง ส่วนหวางเฟย เจ้าไปพักเสีย” “ท่านพี่ มีสาวใช้ถึงสองคนกำลังดี น้องหญิงอยู่ที่บ้านของนางอาจมีมากกว่านั้น ในเมื่อใต้เท้ากวงมีบุตรีเพียงคนเดียว” “ช่างนาง เช่นนั้นข้าส่งข่าวที่บ้านตระกูลกวงให้ส่งสาวใช้ข้างกายนางมาเพิ่ม”เหอซ่างเซี่ยนยิ้มบางๆ พยักหน้าช้าๆ สาวใช้พยุงเข้าห้องไปอู่หงถิง ขยับกายเข้าไปข้างใน หวาเซียงอ๋องคว้าข้อมือไว้บีบจนรู้สึกเจ็บ อู่หงถิงหันมองสบตาเขานิ่งพบแต่แววตาเกลียดชังในนั้น “ไร้มารยาท หวางเฟย ดีกับเจ้าเพียงขอบคุณยังไม่สามารถเอ่ยออกมา” อู่หงถิง ส่งภาษามือเหมือนจะบอกว่าไม่ได้ไม่ขอบคุณ แต่พูดไม่ได้ หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้ว มือไวเท่าความคิดเอื้อมมือบีบปากอู่หงถิงแน่น “ทำไมไม่พูด” “ท่านอ๋อง เสี่ยวกุนว่ามีอะไรผิดไปแล้ว” “อะไร” คิดเข้มขมวดเข้าหากัน “นางเหมือนกับพูดไม่ได้” “นางไม่อยากพูด นางได้ยินแต่ไม่พูด นางไม่ได้เป็นใบ้เสียหน่อยข้าเคยพบนางในวังหลวงนางพูดจาแคล่วคล่อง” อู่หงถิงส่ายหน้าไปมาดวงตาตื่นตระหนก “ไม่พูดก็ดี แต่เกรงว่าจะเที่ยวเอาเรื่องราวที่ข้ากักขังนางไปร้องขอความเห็นใจจากฝ่าบาท และพ่อของนาง” อู่หงถิงเบ้ปาก ร่างบางถูกผลักเข้าไปในห้องก่อนที่ประตูจะถูกปิดเสียงดังลั่น เหอซ่างเซี่ยนตกใจเสียงปิดประตูของหวาเซียงอ๋องสะดุ้งสุดตัว ส่ายหน้าไปมา “ท่านอ๋องทำรุนแรงกับนางเพียงนี้เช่นไรนางจึงจะภักดี” “พระชายาเจ้าค่ะเขาว่ายิ่งทะเลาะกันลูกยิ่งดก”ถอนหายใจยาว “ท่านอ๋องกับนางยากจะปรองดอง นางยังเด็กบางอย่างที่ทำบางทีอาจไม่ตั้งใจ” “พระชายาใจดีที่สุด แม้กระทั่งมีนางมาร่วมสามียังไม่เคยจะเคืองโกรธกลับส่งเสริมนางหวังให้ท่านอ๋องโปรดปรานแต่บ่าวคิดว่าท่านอ๋อง แม้ตายก็ยังรักพระชายาคนเดียว” “ข้ากับท่านอ๋องหาใช่ความรักล้วนมีเพียงความผูกพันข้านับวันยิ่งห่าง ท่านอ๋องเอง หลายปีมานี้ไม่ปรากฏรอยยิ้ม ข้าจึงขอร้องฝ่าบาทประทานชายารองให้เขาเสียเพื่อแบ่งเบาข้า แต่เรื่องนี้ห้ามรู้ถึงหูท่านอ๋องเป็นอันขาด ว่าทั้งหมดเป็นความคิดของข้า ข้าเองร่างกายอ่อนแอ จะอยู่ปรนนิบัติได้สักกี่วันต่อจากนี้ ชายารองเป็นคนของฝ่าบาทจึงดี หากท่านอ๋องโปรดปรานจึงนับว่านางช่วยสมานรอยร้าวกับฝ่าบาทได้ดีไม่น้อย ข้าหวังเพียงแค่เสด็จพี่ไม่หวาดระแวงในตัวท่านอ๋องแม้ตายก็หมดห่วง แต่หากข้าตายไปท่านอ๋องกับฝ่าบาทร้าวฉานข้าเกรงว่าจะตายตาไม่หลับ ฝ่าบาท เชื่อในคำฑูดของใต้เท้ากวงจึงพลอยบึ้งตึงกับท่านอ๋องไปด้วย” “โถ ...พระชายาท่านช่างดีกับท่านอ๋องเสียจริงไม่เสียแรงที่ท่านอ๋องรักเทิดทูนท่านเหนือใคร” อู๋หงถิง มองสำรวจรอบๆห้อง สาวใช้ฟางหลุนเก็บพับผ้าไปมาไม่ได้สนใจว่าอู่หงถิงจะทำอะไร “นายหญิง ท่านอายุเท่าไหร่”อยู่ๆนางก็ถามขึ้น อู่หงถิงส่งภาษามือ “นายหญิงท่านไม่อยากพูด หรือว่าไม่เคยพูดหากไม่อยากพูดทำไมท่านถึงเก่งการใช้ภาษามือแต่เดิมข้าเคยได้ยินมาว่าคนเป็นใบ้มักจะพูดไม่ได้ เพราะไม่เคยได้ยินแต่บางคนได้ยินแต่ไม่ยอมพูดเพราะสั่งตัวเองไม่ให้พูด เป็นเพราะว่าเจอเหตุการณ์ร้ายๆ มาก่อนนายหญิงท่านไม่เคยพูดมาก่อนใช่ไหม” อู่หงถิงพยักหน้า จำไม่ได้ว่าตัวเองเคยพูดมาก่อนหรือไม่ ความจริงเคยหลายครั้งที่พยายามเปล่งเสียง แต่ก็รู้สึกไม่กล้า สุดท้ายก็เลิกล้มความตั้งใจอู่หงถิงได้ยินทุกอย่างเข้าใจความหมายของคำพูดแต่พูดไม่ได้ มารดาเองก็เคยสอนให้ออกเสียงแต่อู่หงถิงกับทำได้เพียงแต่ส่งภาษามือกลับไป “ท่านอ๋องเป็นคนอารมณ์ร้อน หากท่านไม่พูดยิ่งเท่ากับยั่วโทสะท่านอ๋องเช่นนั้นบ่าวอยากจะบอกนายหญิงว่าหากท่านพูดได้ก็ให้พูดโต้ตอบท่านอ๋องไปเสียจึงดี” อู่หงถิงส่งภาษามือบอกว่า อู่หงถิงหาสนใจไม่ว่าเขาจะมีโทสะหรือเปล่า สาวใช้ส่ายหน้าไม่มาหากเป็นเช่นนี้ ทำไมต้องแต่งเข้าจวนอ๋องด้วยทำไมไม่ปฏิเสธเสียตั้งแต่แรก หวาจิ้งอ๋องสาวเท้าเข้ามา ในจวนหวาเซียงอ๋อง “น้องสาม เพิ่งจะแต่งชายารอง ข้ามีเรื่องหารือจึงจะต้องมาถึงนี่ คาดว่าน้องสามคงไม่ไปไหนแน่”องค์ชายรองหวาจิ้งอ๋องทักขึ้น เมื่อเห็นหวาเซียงอ๋องนั่งอ่านตำราอยู่ ในศาลาริมน้ำ “พี่รอง มาถึงนี่ต้องมีเรื่องสำคัญ” รอฟังคำตอบ “ไม่ไม่ไม่ แค่อยากจะมาดูว่าชายารองของเจ้าอยู่สบายดีไหม” หวาเซียงอ๋องขมวดคิ้วนึกโมโหอู่หงถิง คิดว่านางปากโป้งเล่าเรื่องเมื่อคืนวันเข้าหอให้คนอื่นฟัง “ทำไมพี่รองถามแบบนั้น” “555ชายารอง งามล่มเมืองอีกทั้งหวาเซียงอ๋องของเรารู้ๆ กันอยู่ชายาเอกล้มป่วยเสียนานขาดการปรนนิบัติ พี่รองเลยอยากรู้ว่าชายารอง... ป่านนี้มิโดนสูบลมปราณจนหมดตัวแล้วหรือ555” อารมณ์ขันของหวาจิ้งอ๋องมีมากมายจนบางที คนที่เขาคุยด้วยตามไม่ทัน หวาเซียงอ๋องได้แต่ยิ้มบางๆ “นางยังอยู่เรี่ยวแรงยังเหลือเฟือ ข้ายังไม่ได้แตะต้องนาง” องค์ชายรองเลิกคิ้วสูง “ไม่ดีแน่แบบนี้ เจ้าปล่อยตัวเองเสียนาน มิใช่จะตายด้านไปแล้วหรือข้ามียาดี หลายขนาน ไว้จะแบ่งมาให้เจ้าหรือว่าจะให้เสี่ยวกุนไปรับมาเคี่ยวให้เจ้าดื่มเสียทันทีทิ้งไว้นานอาการย่อมกำเริบ” หวาเซียงอ๋องส่ายหน้าไปมา “พี่รองไม่ต้องกังวลข้ากับนาง ยังต้องใช้เวลานางเองไม่ได้เต็มใจแต่งเป็นเมียข้าอย่างที่รู้ๆกัน ส่วนข้าเองไม่ว่าชาตินี้หรือชาติหน้าก็ยังมีซ่างเซี่ยนในใจเสมอ” “เฮ้อ เป็นสามีภรรยากัน แต่เจ้ากับพูดแบบนี้เกรงว่าหากชายารองของเจ้ามาได้ยินนางคงเสียใจไม่น้อย” หวาเซียงอ๋องได้แต่ยิ้มหยัน อยากจะบอกเหลือเกินว่านางถึงกับจะสังหารเขานางคงไม่มีสักนิดที่จะเสียใจในคำพูดของเขา