ตอนที่ 2 2

เย็นวันนั้น...Rocasander Villa ในขณะที่ทุกคนกำลังนั่งทานอาหารกัน อยู่ๆ ก็มีเสียงรถแล่นด้วยความเร็วเข้ามาจอดที่ด้านหน้าคฤหาสน์ มะลิฉัตรหันไปมองหน้าสามี ก่อนจะเอ่ยถาม (เวลาที่มีเสียงรถแล่นเข้ามาจอดยังบริเวณด้านหน้าของคฤหาสน์ มะลิฉัตรและเลโอนาดท์มักจะทายกันประจำว่าบุตรชายคนไหนที่มา!) “ร้อยปอนด์! มะลิขอพนันว่าเป็นอลัน” มะลิฉัตรเอ่ยขึ้นอย่างอารมณ์ดี เพราะในบรรดาลูกทั้งสาม ในช่วงสองสามปีมานี้ออร์แลนโด้มาบ่อยที่สุด “ผมให้หนึ่งหมื่นปอนด์! พนันว่าเป็นเจคอป” เลโอนาดท์เอ่ยพลางยกแก้วไวน์แดงขึ้นมาจิบ และขยิบตาให้ภรรยาอย่างนึกสนุก เพราะตนเพิ่งคุยกับบุตรชายคนเล็กไปเมื่อสามวันก่อน เห็นอีกฝ่ายบอกว่าจะแวะมาทานข้าวด้วยช่วงเย็นๆ เลโอนาดท์แอบยิ้มกริ่มและมั่นใจว่าจะต้องชนะอย่างแน่นอน “ถ้าแพ้ มะลิจะจ่ายแค่หนึ่งร้อยปอนด์ แต่ถ้าชนะมะลิจะได้หนึ่งหมื่นปอนด์ถูกต้องไหมคะ” มะลิฉัตรเอ่ยพร้อมกับส่งยิ้มเจ้าเล่ห์ ให้สามี “ตามนั้นเลยครับคุณผู้หญิง” เลโอนาดท์ตอบยิ้มๆ กับท่าทางตื่นเต้นของภรรยา “แล้วถ้าเกิดไม่ใช่พี่อลันกับพี่เจคล่ะคะ” พิมพลอยหันไปมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ทีอย่างนึกสนุกตาม ก่อนจะเอ่ยแย้งทั้งสองเพราะเสียงรถที่แล่นเข้ามาจอดไม่ค่อยคุ้นสักเท่าไหร่ “ถ้าไม่ใช่อลันกับเจค เงินพนันหมื่นกับหนึ่งร้อยปอนด์เป็นของน้องพิม ดีไหมลูก!” เลโอนาดท์เอ่ยก่อนจะยิ้มกว้างให้สาวน้อย “จริงๆ นะคะคุณพ่อ โอ๊ย! น้องพิมตื่นเต้นค่ะ อยากรู้จังว่าใครจะมา!” พิมพลอยเอ่ยและทำท่าทางตื่นเต้น “ฮ่าๆๆ / คิกๆๆ” เลโอนาดท์กับมะลิฉัตรหัวเราะออกมาพร้อมๆ กัน กับท่าทางซื่อๆ ของสาวน้อยที่แสดงออก “สวัสดีครับพ่อ สวัสดีครับแม่!” น้ำเสียงที่ทุ้มๆ เอ่ยทักทายขึ้นที่ด้านหลัง พิมพลอยหันไปมองและสบตากับชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ‘ผู้ชายที่อยู่ในรูปใบนั้น’ หญิงสาวบอกตัวเองในใจ พลางรู้สึกสั่นขึ้นมานิดๆ หัวใจก็เต้นแรงขึ้นจนเริ่มจะหายใจติดๆ ขัดๆ อย่างไม่เคยเป็นมาก่อน และทันทีที่ดวงตาสีฟ้าเข้มจ้องมองมายังเธอ มันเหมือนโลกทั้งใบหยุดนิ่งอยู่กับที่ เหมือนว่าเธอได้หลุดเข้าไปอยู่ในโลกอีกใบ ที่มีแค่เขาและเธอเพียงสองคนเท่านั้น “อ้าว! แบบนี้ทั้งคุณและผมต้องจ่ายให้น้องพิมแล้วสิ ฮ่าๆๆ” เลโอนาดท์เอ่ยขึ้นหลังจากที่เห็นบุตรชายคนโตทักทาย “ไม่น่าเชื่อว่างานนี้จะต้องจ่ายน้องพิม คิกๆๆ” มะลิฉัตรเอ่ยกับสามีที่ต่างฝ่ายต่างเดาไม่ถูก พิมพลอยที่เพิ่งได้สติรีบส่งยิ้มเจื่อนให้กับทั้งสอง “พ่อไม่นึกว่าแพทยังจำทางเข้าคฤหาสน์ได้นะเนี่ย ฮ่าๆ” เลโอนาดท์เอ่ยแซวบุตรชายคนโต ที่สองปีมานี้ไม่เคยเหยียบเข้ามาที่คฤหาสน์เลย “ใช่ค่ะ! มะลิเองก็เกือบลืมไปว่ามีลูกชายอีกสามคน โทร. ไปตามทีไรก็บอกว่ายังไม่ว่างๆ แต่ขยันเป็นข่าวกับแม่ดารานางแบบไม่เว้นแต่ละวัน น่าน้อยใจจริงๆ” มะลิฉัตรรีบเอ่ยสมทบ เพราะจะเจอบุตรชายแต่ละคนได้ ก็ตอนงานใหญ่ๆดังๆ ของแวดวงไฮโซที่สามหนุ่มขยันพากันควงสาวๆ ไปไม่เคยซ้ำหน้า จนเธอและสามีแทบจะต้องเดินหลบออกห่างๆ เพราะไม่อยากไปทำความรู้จักสาวคนไหนของบุตรชาย นั่นเป็นเพราะถ้าเจอที่งานหน้าอีกครั้ง บุตรชายก็จะควงสาวคนใหม่ไป เรียกได้ว่างานละคนนั่นเอง ! “แหม! พ่อกับแม่ก็พูดเกินไป อ้อ! แล้วนี่...” แพททริกสันแกล้งเอ่ยถาม พลางหันไปมองสาวน้อยที่อยู่ตรงหน้าเต็มๆ ตาอีกครั้ง ก่อนจะสูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ เพื่อข่มความรู้สึกบางอย่างเอาไว้ ขณะที่หัวใจเต้นโครมครามเสียงดังแบบไม่เป็นจังหวะ “นี่น้องพิม พิมพลอย น้องสาวของลูกกับอลันและเจคจ้ะ” มะลิฉัตรกล่าวแนะนำ พิมพลอยรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายย่างอายๆ อาการสนุกสนาน ร่าเริงก่อนหน้าหายไปทันทีทันใด แพททริกสันยังคงมองค้างไม่ได้รับไหว้ เพราะยังตกใจกับคำว่า...น้องสาวที่มารดาของตนบอกเมื่อครู่ “น้องสาว! หมายความว่า...” ชายหนุ่มเอ่ยค้างไว้พลางหันมามอง ที่ผู้เป็นบิดาอย่างไม่ไว้ใจ เลโอนาดท์ถึงกับสะดุ้งกับสายตาที่เหมือนจะจับผิด ว่าตนแอบไปนอกใจภรรยามาตอนไหน ประมุขของบ้านที่กำลังถูกกล่าวหากลอกตาอย่างเซ็งๆ ก่อนจะเอ่ยเตือนบุตรชายเสียงเข้ม! “แพท! พ่อได้รางวัลผู้นำครอบครัวดีเด่นมาห้าปีซ้อนนะลูก!” “น้องพิมเป็นลูกสาวของเพื่อนแม่ที่เสียชีวิตเมื่อปีก่อน พ่อกับแม่ก็เลยรับน้องพิมมาเป็นลูกสาวคนเล็กน่ะ น้องพิมจ๊ะ นี่พี่แพท พี่ชายอีกคนของหนูจ้ะ!” มะลิฉัตรรีบอธิบายก่อนที่บุตรชายจะตีความไปไกล “โล่งใจ! นึกว่าสายเลือดเดียวกันซะอีก” แพททริกสันบ่นพึมพำเบาๆ ในขณะที่ผู้เป็นบิดาหันมามองค้อนอย่างเคืองๆ ที่ได้ยินบุตรชายเอ่ยราวกับไม่ไว้วางใจตน! “อะไรนะคะ” พิมพลอยเอ่ยถามเพราะได้ยินอีกฝ่ายพูดไม่ถนัด “อ๋อ! เอ่อ...สวัสดีค่ะน้องพิม เรียกพี่ว่าพี่แพทนะคะ” แพททริกสันรีบเอ่ยเปลี่ยนเรื่องคุย และนั่งลงใกล้ๆ กับเก้าอี้ที่สาวน้อยนั่งอยู่อย่างเนียนๆ เลโอนาดท์หันไปมองภรรยาทันทีที่ได้ยินลูกชายคนโตพูดคะ-ค่ะ อย่างที่ไม่เคยพูดมาก่อน จนรู้สึกแปลกใจชอบกล “สวัสดีค่ะพี่แพท” หญิงสาวยกมือไหว้อีกฝ่ายอีกครั้ง “สวัสดีค่ะน้องพิม” แพททริกสันรีบยกมือขึ้นรับไหว้ ก่อนจะแกล้งเนียนเอ่ยเรื่องอาหารเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของบิดาและมารดา ที่เอาแต่มองเหมือนจะจับผิด จนเขาแทบจะทำตัวไม่ถูก “ว้าว! กับข้าวน่าทานมากๆ เลย ฝีมือแม่อีกแล้วใช่ไหมครับ” “ใช่จ้ะ แม่กับน้องพิมช่วยกันทำ แต่พล่าปลาแซลมอนจานนี้ฝีมือน้องพิม ลองชิมดูสิว่าผ่านไหม?” มะลิฉัตรเอ่ยทดสอบอาการของบุตรชาย พร้อมกับหันไปส่งซิกให้สามี “งั้นขอพี่แพทลองชิมดูหน่อยนะคะ” แพททริกสันหันไปเอ่ยกับ สาวน้อยยิ้มๆ จนลืมสังเกตสายตาที่มองมาของบิดาและมารดา