ตอนที่ 4 4

วันต่อมา...ฟ้ารดาเดินทางไปร่วมงานไว้อาลัยของครูซกับพี่ชายตั้งแต่เช้า จนกระทั่งบ่ายสามโมงก็พากันกลับมาที่คอนโด “พี่คิม” “อะไร?” คามินหันไปมองตามเสียงเรียก “น้องขอมือถือคืนได้ไหม” ฟ้ารดาทำใจกล้าเอ่ยขอ “จะเอาไปติดต่อไอ้พระเอกนั่นเหรอ” “บ้า! จะติดต่อมิกิต่างหาก เมื่อคืนฟ้านอนไม่หลับเลยกลัวว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับมิกิน่ะ” คามินหันมองหน้าน้องสาวครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินไปไขกุญแจที่ลิ้นชักแล้วรีบหยิบส่งให้ เพราะเริ่มจะกลัวขึ้นมานิดๆ ถ้าหากเป็นไลน์ของแพรณาราจริง ก็อาจจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นกับอีกฝ่ายอย่างที่น้องสาวบอกก็เป็นได้ ฟ้ารดาดีใจรีบเอาไปชาร์จแบตได้เพียงครู่ก็พิมพ์แชตไลน์ส่งไปหาเพื่อนสาว เพื่อนัดเจออีกครั้ง คามินยืนจ้องอ่านข้อความจนกระทั่งสองสาวนัดกันเสร็จจึงให้น้องสาวพิมพ์ขอไอดีไลน์ไป และทันทีที่อีกฝ่ายส่งไอดีไลน์มาในแชต ตนก็รีบกดแอดเพื่อนไปพร้อมกับส่งไอดีนั้นไปให้มารดาที่อยู่ประเทศไทยแอดตาม เพื่อป้องกันน้องสาวจอมซุ่มซามทำมือถือพังอีก “ตกลงจะไปเจอมิกิจริงๆ ใช่ไหม?” “ค่ะ” ฟ้ารดายิ้มให้กับคนมีท่าทีที่เย็นลง ก่อนจะเดินเอามือถือไปชาร์จแบตทิ้งไว้ให้เต็ม “งั้นพรุ่งนี้พี่จะไปด้วย” คามินรีบบอก เพราะอยากจะเจอแพรณาราอยู่ไม่น้อย จากตอนแรกที่ลังเลว่าจะทำงานต่อที่อังกฤษอยู่ไหม? พอรู้ว่าอีกฝ่ายย้ายมาอยู่ในความดูแลของแขไขกับคาทอร์ เขาก็ตอบรับตำแหน่งที่อังกฤษทันที เพราะจะได้ตามสอดส่องเด็กสาวที่บิดาและมารดาเสียชีวิตไปแบบกระทันหันจากอุบัติเหตุ โดยทิ้งเงื่อนงำต่างๆ เอาไว้อย่างมากมาย แต่พอเข้ารับตำแหน่งจริง! ก็กลับไม่มีเวลาตามไปดูแลแพรณาราอย่างที่ตั้งใจเอาไว้ เพราะงานที่นี่เยอะและยุ่งมากๆ “ก็ดีสิคะ จะได้มีเจ้ามือเลี้ยง” ฟ้ารดาหัวเราะเบาๆ อย่างเข้าทาง “งั้นไปอาบนอนพักก่อน ค่ำๆ ค่อยออกไปหาอะไรทานกัน” คามินบอกก่อนจะตรงไปห้องนอนของตัวเอง ฟ้ารดามองตามพร้อมกับส่ายหน้าอย่างเพลียๆ แล้วรีบเดินเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองด้วยสีหน้ายิ้มแย้มระคนดีใจ ที่จะได้เจอเพื่อนรักหลังจากที่ไม่ได้เจอกันมาหลายปี แต่ก็ยังคุยไลน์และวิดีโอคอลกันอยู่ตลอดๆ เว้นแต่ช่วงสองปีหลังที่เธอมีงานเข้าเยอะจนแทบไม่มีเวลา เพราะงานเดินแบบ ถ่ายแบบ ถ่ายโฆษณาและงานอีเว้นท์ต่างๆ พากันโหมกระหน่ำเข้ามา ทำให้เธอตั้งรับกับความโด่งดังแทบไม่ทัน และถึงแม้ว่ามันจะรู้สึกเหนื่อย จนแทบไม่มีเวลาเป็นของตัวเอง แต่ทว่า...ค่าตอบแทนที่แสนจะแพงนั้นก็คุ้ม! ทำให้เธอต้องรีบโกยเงินให้ได้มากที่สุด เพื่อที่วันหนึ่งเธอจะได้ไปใช้ชีวิตในแบบที่อยากจะใช้ ด้วยเงินที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงของตัวเอง ช่วงเย็นของวันต่อมา... ขณะที่ฟ้ารดานั่งรอพี่ชายกลับจากที่ทำงานอย่างกระวนกระวายใจ เพราะใกล้จะถึงเวลาที่นัดกับเพื่อนสาวเอาไว้ แต่คามินก็ยังไม่โผล่มารับเธอสักที ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ ทันทีที่ได้ยินเสียงมือถือดังขึ้น ฟ้ารดาก็รีบเปิดดู พอเห็นว่าเป็นสายเรียกเข้าของพี่ชายก็รีบกดรับ “พี่คิม ถึงไหนแล้ว” “ฟ้า! เอ่อ...พอดีพี่มีงานด่วนน่ะ เรานั่งแท็กซี่ไปก่อนได้ไหม เดี๋ยวเคลียร์งานเสร็จแล้วพี่จะรีบตามไป” “เฮ้อ...ก็ได้ค่ะ” ฟ้ารดาถอนหายใจอย่างเพลียๆ ‘แล้วก็หลอกให้เรานั่งรออยู่ตั้งนาน’ “โอเค! อย่าแรดให้มากล่ะ” ปลายสายเตือนด้วยน้ำเสียงดุๆ “หูยยย เห็นน้องเป็นคนยังไงกัน” สาวเจ้ากลอกตาอย่างเซ็งๆ ที่พี่ชายชอบมองตนในแง่ลบเกินไป “หึ! ไอ้ที่เห็นก็ไม่เท่าไหร่นะ แต่กลัวไอ้ที่ยังไม่ได้เห็นซะมากกว่า” “ชิ! แค่นี้นะคะ เดี๋ยวไปช้า” ฟ้ารดาส่ายหน้าอย่างเซ็งๆ ไม่อยากจะต่อล้อต่อเถียงให้เสียเวลา “อืม! เจอมิกิแล้วแชตบอกพี่ด้วยนะ” “รับทราบค่ะ” ฟ้ารดาวางสายเสร็จก็รีบตรงดิ่งไปยังลิฟต์แล้วกดลงไปยังล็อบบี จากนั้นก็ให้พนักงานเรียกแท็กซี่ให้พร้อมกับบอกจุดหมายปลายทาง ร้านสิงโตดุ...เพชรดนัยขับมัสแตงเข้าไปจอดใกล้ๆ บูกัตติ เวย์รอน สีขาวมุก ก่อนจะอุ้ม ‘ซีซ่าร์’ ลูกหมาตัวน้อยแสนรู้เดินเข้าไปด้านในร้าน “เพชร! ทางนี้” เชคาริกรีบลุกขึ้นยืนโบกมือให้ตัวช่วยทันใด เพชรดนัยรีบเดินเข้าไปหารุ่นพี่ที่คบหากันมานาน ก่อนจะเอ่ยถามถึงเพื่อนรักที่นัดกันไว้เมื่อชั่วโมงก่อน “อลันล่ะครับ!” “คุยสายอยู่ในห้อง” เชคาริกบอกพลางชี้ไปที่ห้องทำงานที่เป็นห้องเก็บเสียง “พี่เชคมีอะไรหรือเปล่าครับ?” เพชรดนัยถามหลังจากสังเกตอาการแปลกๆ ลนๆ ของอีกฝ่าย “มี! ก็อลันน่ะสิ ดราม่าเรื่องของมิกิใหญ่เลย” เชคาริกบอกด้วยน้ำเสียงที่ตึงเครียดนิดๆ “ทำไมเหรอครับ” เพชรดนัยถามอย่างสนใจก่อนจะส่งซีซ่าร์ให้กับพนักงานเสิร์ฟที่รู้จักเอาไปดูแลต่อ “ก็น้อยใจที่มิกิหนีไปเที่ยวกับเพื่อนที่มาจากไทย แล้วไม่ยอมชวนไปด้วย น่ะสิ” “ฮ่าๆๆ อาการหนักขึ้นทุกวันนะครับ” เพชรดนัยหันมองเพื่อนรักที่มีสีหน้าเคร่งเครียดผ่านกระจกใสของห้องทำงานอย่างขำๆ “อืม! เมื่อครู่ก็ร่ำๆ ว่าจะไปตามมิกิ พี่น่ะห้ามแล้วห้ามอีก บอกว่าจะไปตามทำไมให้ยุ่งยาก แค่ให้คนขับรถไปถ่ายรูปมาให้ดูก็พอ!” “ฮ่าๆๆ” เพชรดนัยหัวเราะลั่นกับอาการบ๊องๆ ของเพื่อนรักที่กำลังเดินกลับมาที่โต๊ะ ด้วยสีหน้าตื่นๆ “เพชร! พี่เชค มะ...มิกิ มิกิ...” “อลันใจเย็นๆ ก่อนเพื่อน” เพชรดนัยบอกพร้อมกับดึงเก้าอี้ที่อยู่ข้างๆ มาให้อีกฝ่ายนั่ง “เมียฉัน! เมียฉันเป็นเลสเบี้ยน” คนที่หัวใจสลายบอกด้วยน้ำเสียงเจ็บปวด “อะไรนะ!” เชคาริกกับเพชรดนัยอุทานพร้อมกันอย่างตกใจ