ตอนที่ 8 8

“ตั้งแต่ที่เห็นคลิปไปเมื่อยี่สิบห้านาทีก่อน...ก็เริ่มไม่มั่นใจแล้วล่ะ” คามิน ตอบกลับเสียงเข้มไม่แพ้กัน เพชรดนัยมองท่าทางเอาเรื่องของสาวเจ้า ก่อนจะแอบอมยิ้มบางๆ ‘ผู้หญิงอะไร ตอนโกรธยังน่ารักขนาดนี้วะ’ คนที่มัวแต่จ้องมองใบหน้างามอย่างเคลิบเคลิ้ม ไม่ได้สนใจการสนทนาที่ค่อนข้างจะตึงเครียดแต่อย่างใด กระทั่งมารู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ได้ยินคามินเอ่ยขึ้น! “งั้นเอางี้ ฟ้ากับมิกิไปเข้าครัวทำกับแกล้มมา คุณสองคนจะดื่มกับผมได้ไหม?” คามินหันไปสั่งสองสาว ก่อนจะหันมาถามสองหนุ่มต่อ เพราะรู้สึกถูกใจในความตรงไปตรงมาของหนุ่มตรงหน้า “ด้วยความยินดีครับ/ ยินดีครับ” สองหนุ่มรีบตอบรับ “ดี! ไปสิฟ้า มิกิ อย่าบอกนะว่าทำไม่เป็น!” คามินหันมาดุสองสาวที่ยังไม่ยอมลุกไปไหน “ค่ะๆ จะทำให้เดี๋ยวนี้เลยค่ะ” ฟ้ารดาที่ยังไม่หายมึนงงกับท่าทางของพี่ชาย รีบจูงมือเพื่อนสาวไปยังห้องครัวเพื่อทำกับแกล้ม เพชรดนัยมองตามฟ้ารดาไปจนอีกฝ่ายหายลับไปทางด้านในกับแพรณารา พอหันกลับมาอีกทีก็ตกใจกับสายตาของคามินและเพื่อนรักที่นั่งจ้องหน้าอยู่ “เชิญนั่งครับ” คามินบอกพลางข่มใจให้เย็น เมื่อเห็นชายหนุ่มแสดงอาการสนอกสนใจน้องสาวของตนจนออกนอกหน้า “ครับ” เพชรดนัยยิ้มให้บางๆ ก่อนจะเข้าไปนั่งข้างๆ เพื่อนรัก “มีสติหน่อยเพื่อน!” ออร์แลนโด้กระซิบเตือนคนที่มีสายตาหยาดเยิ้มให้รู้ตัว ‘หน้าสิ่วหน้าขวานแท้ๆ ยังจะเพ้ออยู่ได้’ “พวกคุณอยากดื่มอะไร?” คามินถามสองหนุ่มอย่างมีมารยาท ทั้งที่ก่อนหน้าแทบจะจับโยนออกห้องพัก “เอ่อ...มีไวน์ไหมครับ” ออร์แลนโด้ถาม เพราะเห็นในบาร์เครื่องดื่มของอีกฝ่ายมีแต่เตกีร่ากับบรั่นดี “ที่ห้องของผมมีแต่บรั่นดี” คนไม่ชอบดื่มไวน์บอกเสียงเข้ม “งั้นเดี๋ยวผมให้การ์ดไปเอามาให้ครับ” เพชรดนัยรีบบอกก่อนจะกระซิบบอกเพื่อนรักให้เอาหน้า เอ๊ย! เอาใจอีกฝ่ายด้วยไวน์ราคาแพงของตระกูล “งั้นก็ตามใจครับ” คามินบอกพลางแอบค่อนแคะในใจ ‘หึ! มีบรั่นดีจะแดกไวน์’ ออร์แลนโด้ยิ้มอย่างเห็นด้วยก่อนจะล้วงมือถือมากดแชตไลน์ไปสั่งคนสนิทที่อยู่ด้านล่าง R8888 : ไปเอาไวน์เก่าอายุ 27 ปีที่ห้องพักของไอ้เพชรมาที’ อันโตนีโอ้ : ได้ครับ บอสจะเอากี่ขวดดีครับ? R8888 : 2 ขวด แล้วเอาไวน์อื่นๆ มาด้วยอีกสามขวด อันโตนีโอ้ : ครับ R8888 : เร็วๆ ล่ะ อันโตนีโอ้ : ไม่เกินยี่สิบนาทีครับ พอสั่งงานเสร็จออร์แลนโด้ ก็ถามเรื่องของคนรักต่อ ขณะที่เพชรดนัยเอาแต่ใจลอยไปตามฟ้ารดา โดยหารู้ไม่ว่าไวน์สะสมราคาแพงของตัวเองนั้น ถูกคนสนิทของเพื่อนรักไปเอามาสังเวยให้กับการเริ่มต้นของมิตรภาพครั้งใหม่ ห้องครัว...ที่อยู่เกือบสุดทางเดิน ค่อนข้างห่างจากสามหนุ่มที่คุยกันอยู่ในห้องรับแขกพอสมควร ฟ้ารดาเดินตรงไปเปิดตู้เย็นใหญ่ เพื่อหาของออกมาทำกับแกล้มให้พี่ชาย แพรณาราที่เดินตามหลังมาก็เอ่ยถามเรื่องที่คาใจ “ฟ้าเมื่อกี้มีอะไรเหรอ” “อะไรแก มีอะไร?” ฟ้ารดาหันไปมองเพื่อนก่อนจะแสร้งทำหน้างงๆ ขณะที่ภายในใจนั้นยังสั่นตุ๊มๆ ต่อมๆ ไม่หาย “แน่ะ! ยังจะปิดบังอีก” แพรณาราต่อว่าคนที่ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ “อย่ามาเนียน แกน่ะแหละ บอกมาเลย” ฟ้ารดาเอ่ยย้อนศร และจ้องมองคนเปิดประเด็น ‘ชิ! ทีตัวเองมีคนรักเอาแต่เก็บเงียบ’ “บอกอะไร ไม่มีอะไรนี่” แพรณาราถามก่อนจะเบือนหน้ามองไปทางอื่น “อ๊ะๆ อย่านะ แกคิดว่าฉันไม่รู้หรือไงมิกิ ที่เรือสำราญวันนั้นคนที่ร้องเพลง Until You คือคุณอลันใช่ไหม และเมื่อกี้ฉันก็ได้ยินเพลงนี้เหมือนกัน ตอนที่คุณอลันขับรถวนรอบวิลล่า!” ฟ้ารดารีบ ดักทาง “โอเคๆ ก็ได้ เราพักยกเรื่องนี้ไว้ก่อน มาช่วยกันทำกับแกล้มดีกว่าเดี๋ยวพี่คิมรอนาน!” แพรณารารีบเปลี่ยนเรื่อง ยังไม่อยากพูดอะไรตอนนี้ เพราะระหว่างเธอกับออร์แลนโด้นั้นเริ่มต้นไม่ค่อยดีเท่าไหร่ “แหม! เนียนเนอะ อยากรู้เรื่องของเขาแต่ไม่อยากพูดเรื่องตัวเอง” ฟ้ารดาเอ่ยแซวยิ้มๆ “ยังไม่พร้อมจะเล่า ว่าแต่ฉัน แกก็ไม่อยากเล่าเหมือนกันแหละฟ้า!” แพรณาราอดหันไปตอบไม่ได้ “มันเร็วไป ยังพูดไม่ได้” ฟ้ารดาตอบด้วยท่าทางนิ่งๆ “เหมือนกันแหละน่า งั้นถือว่าหายกันนะ” แพรณารารวบรัด “ไม่เหมือนกันอย่างเด็ดขาด เพราะอะไรรู้ไหม เพราะฉันได้ยินคุณอลันเรียกแกว่าเมียอย่างเต็มปากเต็มคำตอนที่อยู่ในห้องน้ำกับอิซซี่” ฟ้ารดาปล่อยหมัดฮุกใส่เพื่อนสาว ‘ตายๆ ไม่น่าเชื่อว่าเพื่อนของเธอจะขยับความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายไปถึงขั้นนั้น’ คนที่ไม่เคยมีประสบการณ์วาบหวิวมาก่อน รู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทันใด “บ้า! ไม่พูดแล้ว รีบๆ ทำช่วยกันทำเลย มัวแต่พูดมากอยู่นั่นแหละ เดี๋ยวพี่คิมก็เข้ามาฆ่าแกกับฉันตายในครัวนี่หรอก เร็วสิ!” แพรณาราเเสร้งดุ “โอเคๆ หยุดก็ได้” ฟ้ารดายอมสงบศึกเพราะกลัวว่าเพื่อนจะวกกลับเข้ามาเรื่องของเธอกับเพชรดนัยอีกครั้ง “เอ๊ะ!…ฉันว่า ฉันมาทันได้ยินประโยคที่ว่า…งั้นคุณฟ้าก็รีบคว้าผมไว้เลยสิครับ ว่าแต่...พี่เพชรให้รีบคว้าตรงไหนเหรอจ๊ะฟ้ารดา” แพรณาราบอกพลางหัวเราะชอบใจที่เห็นเพื่อนสาวอ้าปากค้าง “นั่น! ว่าแล้ว ไม่ได้อยากจะจบจริงๆ ใช่ไหมมิกิ” ฟ้ารดาหันมาทำเสียงจริงจังกลบเกลื่อนความอาย ‘บ้าจริง! นี่ยัยมิกิทันได้ยินด้วยเหรอเนี่ย’ “แหม! นิดๆ หน่อยๆ ถือว่าเสมอกันนะ” แพรณารายิ้มกว้าง “จบนะ!” ฟ้ารดาย้ำอีกครั้งก่อนจะยื่นมือไปจับกับเพื่อนสาว เพื่อขอสงบศึก “จบเหมือนกัน” แพรณาราจับมือตอบ เพื่อยุติการสนทนาในเรื่องที่ต่างคนต่างไม่พร้อมจะเล่า 53 นาทีต่อมา...หลังจากที่เข้าครัวทำกับแกล้มเสร็จก็ยกเมนูต่างๆ ออกมาที่ห้องรับแขกให้กับสามหนุ่มที่กำลังนั่งดื่ม สองสาวหันมองหน้ากันอย่างงงๆ แปลกใจที่เห็นไวน์หลายขวดวางอยู่บนโต๊ะ ไหนจะยังน้ำเสียงการสนทนาที่เปลี่ยนไปจากเดิมอย่างลิบลับ “พี่คิมว่ารสชาติไวน์ขวดนี้เป็นไงบ้างครับ” เพชรดนัยเอ่ยถาม “อืม...นุ่มนวล กลมกล่อม ได้กลิ่นของ บลูเบอร์รี่ ช็อกโกแลตบัตเตอร์คาราเมล อืม...ไม่รู้สิ บอกไม่ถูก รู้แต่ว่ากลมกล่อมมากๆ” คามินถึงกับเคลิ้ม เมื่อได้ลิ้มลองไวน์ชั้นดีของโรคาซานเดอร์ที่ออร์แลนโด้ โทร. ให้ลูกน้องเอามาให้