ตอนที่ 4 ข้อตกลง

ในช่วงเวลาสามวัน เธอนั้นคิดและไตร่ตรองอย่างหนัก ตื่นเช้าเธอไปทำงานร้านกาแฟตามปกติ ตกเย็นมาเธอก็เอาแต่ร้องไห้ หลังจากที่เธอได้ติดต่อกลับไปที่บ้านก็พบว่าเรื่องทั้งหมดที่ชายหนุ่มพูดนั้นเป็นความจริง แม่ของเธอป่วยหนักและเข้าขั้นอาการโคม่า ถ้าหากวันนั้นชายหนุ่มไม่ทำการย้ายที่รักษาให้แม่ของเธอและจัดหาหมอที่เก่งให้ แม่ของเธอนั้นอาจจะไม่อยู่กับเธอแล้วก็ได้ วันนี้เป็นวันที่ชายหนุ่มบอกกับเธอว่าจะมาเอาคำตอบจากเธอ หญิงสาวจึงเลิกงานและรีบกลับมาห้องอย่างรวดเร็ว เพราะกลัวว่าชายหนุ่มนั้นจะไม่รอเธอและเธออาจจะเสียโอกาสนี้ไป 17.30 น. แกร๊กกก!!! แอด!!! เธอค่อยๆ เปิดประตูเข้ามาในห้องของเธอ ก็พบว่าชายหนุ่มนั้นนั่งรอเธออยู่ตรงที่เดิม และวันนี้เขาน่าจะอารมณ์ดีเป็นพิเศษ “คุณมาร์ช มารอนานแล้วยังคะ??” หญิงสาวพยายามพูดกับชายหนุ่มอย่างใจเย็นเพราะกลัวว่าจะทำอะไรให้ชายหนุ่มนั้นไม่พอใจเธอ เขาอาจจะปฏิเสธและกลับคำพูดก็ได้ “ไม่นาน” “อ๋อค่ะ ดื่มน้ำก่อนไหมคะ ฉันซื้อมัทฉะเย็นมาฝากค่ะ” “ฉันไม่ดื่มมัทฉะ” “อ๋อ ค่ะ งั้นจะดื่มอะไรไหมคะ เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อให้ค่ะ” “ไม่ต้อง” “ค่ะ คุณมาร์ช” เขานั่งและมองนาฬิกาข้อมือของเขาเพื่อดูเวลา “วันนี้ฉันมีเวลาไม่มาก ฉันต้องการคำตอบจากเธอภายใน 5 นาที” หญิงสาวรีบวางแก้วมัทฉะลงและยืนตัวตรงพูดต่อหน้าชายหนุ่ม “มีข้อตกลงอะไรไหมคะ??” “เอกสารวางอยู่บนโต๊ะ” เธอค่อยๆ หยิบกระดาษหนึ่งแผ่นขึ้นมาอ่าน เป็นรายเอียดที่เขาทำข้อตกลงกับเธอ ทำให้เธอนั้นตาโตออกมา ชายหนุ่มจึงทบทวนข้อตกลงให้เธออีกครั้ง “ข้อที่หนึ่ง เป็นนางบำเรอฉันจะได้รับเงินรายเดือน เดือนละ 30,000 บาท ไม่รวมสิ่งของต่างๆ ที่ฉันต้องการจะให้เธอ ข้อที่สอง จะดูแลค่าใช้จ่ายต่างๆ รวมถึงค่าเทอมเธอจนจบปริญญาตรี ข้อที่สาม ห้ามมีความสัมพันธ์กับชายใด และหากฉันมีหญิงอื่นห้ามหึง หวง และห้ามแสดงความเป็นเจ้าของ และเธอจะต้องป้องกันตัวเอง ห้ามท้องเด็ดขาด เพราะฉันจะไม่รับเป็นลูกของฉัน ข้อที่สี่ จะดูแลรักษาแม่ของเธอดีที่สุดแม้ว่าค่ารักษาจะแพงแค่ไหน ข้อที่ห้า ต้องตามใจฉันทุกอย่าง และห้ามโทรหรือทักหาฉันก่อน นอกจากฉันจะโทรหาหรือทักเธอเอง ในระหว่างที่เธอจะเป็นนางบำเรอฉัน มีข้อไหนไหมที่ฉันเขียนพลาดไปหรือผิดไป” “มะ ไม่มีค่ะ แต่ฉันขอเพิ่มเติมได้ไหมคะ??” “ว่ามาสิ” “ฉันขอทำงานเหมือนเดิม และขอกลับไปทำงานที่ผับตามเดิมได้ไหมคะ ส่วนเรื่องทางบ้านขออย่าบอกพ่อกับแม่ฉันให้ทราบได้ไหม ว่าฉันรับข้อเสนอของคุณ เป็นเอ่อ...นางบำเรอ” “ที่ฉันให้ต่อเดือนมันยังไม่พอเหรอ??” “เออ พอค่ะ พอมากๆ เลยค่ะ แต่ฉันกลัวว่าวันหนึ่งคุณจะเบื่อฉันและทิ้งฉันไป ฉันกลัวว่าจะไม่มีเงินเก็บค่ะ” “ฉันจะให้เธอทำงานแค่ร้านกาแฟ ส่วนงานที่ผับไม่ต้องไปทำ ฉันจะเพิ่มให้เธอเป็นค่าเลี้ยงดูเพิ่มอีก 10,000 บาท เป็นเดือนละ 40,000 บาทตกลงไหม??” หญิงสาวพยายามคิดและกัดที่ริมฝีปากของเธออย่างชั่งใจ “อย่ากัดริมฝีปาก และตลอดการเป็นนางบำเรอของฉันเธอต้องรักษาเนื้อรักษาตัว” “ขะ ขอโทษค่ะ ตกลงค่ะ ฉันจะทำงานที่ร้านกาแฟอย่างเดียวค่ะ แล้วเรื่องของแม่ของฉัน ฉันบอกไปแล้วว่าเป็นเคสอุปถัมภ์พิเศษ เธอไม่ต้องกังวล” “ขอบคุณค่ะ” “มีอะไรเพิ่มเติมอีกไหม วันนี้ฉันไม่มีเวลาตกลงกับเธอมาก” “ไม่มีแล้วค่ะ” “งั้นก็เซ็นซะ!!” หญิงสาวพยักหน้าและจับปากกาลงชื่อของเธอและยื่นให้กับชายหนุ่ม “เรียบร้อยแล้วค่ะ” “พรุ่งนี้จะมีคนมารับเธอตอนเก้าโมงเช้าไปตรวจร่างกาย และฉันจะเปลี่ยนแปลงห้องของเธอสักนิดคงไม่ว่าอะไรใช่ไหม??” “เอ่อ ไม่ว่าค่ะ” “ดี พรุ่งนี้จะมีคนมาจัดการห้องของเธอ และฉันจะกลับมาหาเธออีกครั้งในวันพรุ่งนี้” “รับทราบค่ะ” “เตรียมตัวเตรียมใจให้พร้อม พรุ่งนี้เสร็จธุระแล้วฉันจะมา” “ค่ะคุณมาร์ช” ชายหนุ่มพูดกับเธออย่างเร่งรีบพร้อมเดินจากไป “เราจะต้องเป็นนางบำเรอของเขาจริงๆ สินะ ฮือๆ” เมื่อชายหนุ่มปิดประตูไปแล้วเธอก็ทรุดตัวนั่งร้องไห้ด้วยความเสียใจที่ต้องมาเสียความบริสุทธิ์กับชายหนุ่มผู้ที่เธอไม่ได้รัก แต่เมื่อเทียบกับครอบครัวของเธอแล้ว ก็เป็นสิ่งที่เธอนั้นสมควรที่จะแลกมันมาเพื่อชีวิตแม่ของเธอ “หนูขอโทษนะคะ พ่อวิทย์แม่ณี”