ตอนที่ 5 แล้วพบกัน

9.00 น. นี่ก็เป็นเวลานัดหมายที่ชายหนุ่มนั้นแจ้งไว้เมื่อวานว่าเธอนั้นจะต้องไปตรวจร่างกายก่อนที่จะเป็น...นางบำเรอ วันนี้เธอสวมใส่ชุดสบายๆ เสื้อยืดตัวโคร่งสีขาวและกางเกงยีนส์ขายาวสีซีด เดินลงมายังด้านล่างของอพาร์ทเม้นท์ก็พบกับรถหรูคันสีดำ 1 คันจอดอยู่ และมีชายหนึ่งคนแต่งตัวด้วยชุดสูทสีดำยืนรอเธออยู่ข้างรถ “สวัสดีดีครับ คุณพะพาย” ชายหนุ่มเดินมาก้มโค้งคำนับต่อหน้าเธอ จนหญิงสาวนั้นทำตัวแทบไม่ถูก จึงรีบยกมือไว้ชายหนุ่ม “สวัสดีค่ะ คุณเอ่อ คุณชื่ออะไรคะ??” “ผมชื่อกายครับ เป็นบอดี้การ์ดส่วนตัวของคุณมาร์ชครับ” “สวัสดีค่ะ คุณกาย ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ เรียกฉันว่าพะพาย เฉยๆ ก็ได้ค่ะ” “เอ่อ จะดีเหรอครับ” “ดีสิคะ เรียกพะพายเถอะค่ะ ไม่ต้องเรียกคุณหรอกนะคะ” “ครับ น้องพะพาย งั้นเรียกผมว่าพี่กายก็ได้นะครับ” “ได้เลยค่ะ พี่กาย” บอดี้การ์ดหนุ่มเมื่อเห็นหญิงสาวที่ชายหนุ่มสั่งให้มารับก็รับรู้ได้ว่าในอนาคตอาจจะเป็นนายหญิงของเขาก็เป็นไปได้ เพราะจากลักษณะท่าทางและการทำตัว อาจจะโดนใจเจ้านายของเขาอย่างแน่นอน “งั้นเราไปโรงพยาบาลกันเลยนะครับ ผมได้นัดแพทย์ตรวจสุขภาพน้องพะพายเรียบร้อยแล้ว” “โอเคค่ะ พี่กาย ไปกันดีกว่าค่ะ นี่ก็สายแล้ว เดี๋ยวตอนบ่ายพะพายต้องไปทำงานที่ร้านกาแฟต่อ” “โอเคครับ” บอดี้การ์ดได้เดินไปเปิดประตูรถด้านหลังคนขับให้กับเธอ แต่ปรากฏว่าเธอเดินไปเปิดประตูและนั่งลงข้างๆ คนขับ “เออ จะดีเหรอครับน้องพะพาย” “นั่งข้างหน้ากับพี่กายนี่แหละค่ะ ให้พะพายนั่งข้างหลังได้ยังไง พะพายไม่ใช่เจ้านายสักหน่อย เร็วๆ สิคะ รีบออกรถค่ะ” หญิงสาวพูดเสียงหวานๆ สดใส ใส่บอดี้การ์ด “โอเคครับ ตกลงตามนั้นก็ได้” ชายหนุ่มรีบวิ่งไปอีกฝั่งเพื่อขับรถให้กับเธอ เพื่อไปยังโรงพยาบาล ใช้เวลาไม่นานหญิงสาวก็ทำการตรวจร่างกายเสร็จเรียบร้อยและกายก็ได้เป็นคนขับพาเธอมาส่งยังร้านกาแฟ เพื่อให้เธอนั้นทำงานของเธอต่อไป “วันนี้ขอบคุณพี่กายมากๆ เลยนะคะ ที่เป็นธุระพาไปโรงพยาบาลและยังมาส่งพะพายที่ทำงานอีก” “ยินดีครับ จริงๆ ต้องขอบคุณนายของผมนะครับ ฮ่าๆ” “ฮ่าๆ ค่ะ ต้องขอบคุณมาร์ชจริงๆ ที่ช่วยเหลือแม่ของพะพายไว้” “ครับ ทำตัวดีดีกับนายของผมให้มากๆ นะครับ แล้วน้องพะพายอาจจะสบายไปทั้งชีวิตเลยก็ได้” “คงไม่หรอกค่ะ สักวันเดี๋ยวเขาก็คงเบื่อพะพาย” หญิงสาวคิดว่าต้องเป็นนางบำเรอให้กับเขาก็หดหู่ใจอย่างบอกไม่ถูก แต่อย่างนั้นเขาก็เป็นส่วนหนึ่งที่ช่วยเหลือครอบครัวของเธอแม้จะต้องแลกกับความสาวของเธอก็ตาม “พี่กายไปได้แล้วค่ะ เดี๋ยวคุณมาร์ชจะบ่นเอา ว่าแอบมาอู้งาน พะพายขอตัวไปทำงานก่อนนะคะ” “โอเคครับ แล้วพบกันใหม่ครับน้องพะพาย” “ค่ะ พี่กาย” หญิงสาวยืนโบกมือลาให้บอดี้การ์ดของชายหนุ่มก่อนจะเดินเข้าไปในร้านกาแฟเพื่อทำงานของเธอต่อไป “พะพาย เธอต้องสู้นะ” หญิงสาวพูดกับตัวเอง ก่อนจะตัดเรื่องราวทั้งหมดออกจากความคิดของเธอ อีกด้าน...เมื่อกายได้ไปส่งหญิงสาวก็กลับมายังบริษัท พร้อมกับผลตรวจของพะพายในมือ “นี่เป็นผลตรวจของน้องพะพายครับนาย” “น้อง????” มาร์ชได้ยินเช่นนั้นจึงทวนคำถามกลับไปยังบอดี้การ์ดส่วนตัวของเขา “เอ่อ..ครับ” “ไปสนิทกันตอนไหน??” เมื่อกายได้ยินเจ้านายของตนพูดเช่นนั้น ก็รู้ตัวว่าตัวเองนั้นทำตัวสนิทกับคนของเจ้านายมากเกินไป “ขอโทษครับนาย คราวหน้าจะระวังระยะห่างระหว่างผมกับเธอให้มากที่สุดครับ” “หึ…” มาร์ชได้ยินเช่นนั้นก็ได้แต่แสยะยิ้มออกมา นี่ขนาดจะมาเป็นนางบำเรอยังหว่านเสน่ห์ขนาดนี้ ‘นี่แค่บอดี้การ์ดของฉันเองนะ ก่อนหน้านี้คงผ่านผู้ชายมาหลายคนล่ะสิ อ่อยเก่งขนาดนี้’ ชายหนุ่มคิดในใจ “ดี ดูร่านดี” “อะไรนะครับนาย” กายได้ยินเจ้านายของตัวเองพูดออกมาให้เขางุ่นงงว่าเจ้านายต้องการจะสื่ออะไร ชายหนุ่มเงียบและมองหน้าบอดี้การ์ดของตัวเองอย่างไม่พอใจ แต่ก็ไม่พูดอธิบายอะไรออกไป เขาไม่ได้มีหน้าที่ที่ต้องมาอธิบายและชี้แจงลูกน้องของตัวเอง “เอาเอกสารของเธอวางไว้และออกไปได้แล้ว เย็นนี้เตรียมรถไว้ให้ฉันด้วย ส่วนนายหลังเลิกงานก็กลับไปพักผ่อนได้เลย ไม่ต้องคอยติดตามฉัน” “รับทราบครับนาย” บอดี้การ์ดรับคำสั่งและโค้งคำนับเดินออกไปจากห้องทำงานของชายหนุ่มอย่างรวดเร็ว เหลือแค่ชายหนุ่มทำหน้าไม่พอใจอยู่ภายในห้องเพียงคนเดียว “คืนนี้เธอเจอฉันแน่ พะพาย”