ตอนที่ 6 น้ำตาตกใน

สร้อยฟ้าเห็นสภาพลูกก็น้ำตาตกใน แต่ก็พยายามเก็บอาการเศร้าเอาไว้ในใจไม่แสดงออกมา ด้วยรู้ว่าความรู้สึกของเธอจะพาลทำให้คิรินมีความหดหู่ทวีคูณขึ้นจากที่เป็นอยู่ “ใครว่าล่ะลูก ตอนนี้มีคนอยากที่จะใช้ชีวิตครอบครัวกับลูกอยู่นะ จำน้องชมพูได้ไหม ลูกสาวของคุณฉัตรกับคุณราตรีคนสนิทของพ่อเราไง” สร้อยฟ้าพูดด้วยน้ำเสียงสดใสที่สุดเท่าที่จะทำได้ “ชมพู” คิรินเริ่มเงยหน้ามามองคนเป็นแม่ด้วยแววตาฉงน สีหน้าของเขาเริ่มมีความยินดีให้สร้อยฟ้าได้ได้เห็นมากขึ้น “ใช่...น้องบอกกับแม่ว่าน้องยินดีที่จะแต่งงานแล้วก็เข้ามาดูแลลูก แล้วก็พร้อมที่จะมีเจ้าตัวน้อยกับลูกด้วย คินพร้อมที่จะเป็นหัวหน้าครอบครัวหรือยัง” คิรินยิ้มทั้งน้ำตา “พร้อมครับ ผมอยากมีลูก” “ช่วงนี้ก็พยายามทำตามที่หมอธามบอกเข้าใจไหม” “ผมอยากเจอเธอได้ไหมครับ” “อีกไม่นานหรอก รักษาตัวเองให้ดี แล้วแม่จะพาเราไปเจอน้อง” พูดจบก็รวบกอดลูกชายเอาไว้แนบอก หากเธอรู้ว่าวิธีนี้ได้ผลคงทำไปตั้งแต่แรกแล้ว ก่อนหน้านี้เธอรู้มาตลอดว่าคิรินหวังกับพรนัชชาเอาไว้มากว่าจะแต่งงานและสร้างครอบครัวด้วยกัน แต่แม่นางแบบสาวนั่นก็มาหักอกลูกของเธอทำหัวใจของลูกเธอสลายไม่เหลือชิ้นดี ความหวังเดียวที่เธอมีคือการให้ชมพูนุชเยียวยาแผลใจของคิรินให้แผลใจหายเป็นปกติโดยเร็ว วันทั้งวันชมพูนุชเหนื่อยอยู่กับงานตั้งแต่เช้าจรดบ่ายไม่มีเวลาได้พัก เพราะตอนเช้าก็ต้องรับแขก เสร็จแล้วก็มารดน้ำสังข์ผูกข้อไม้ข้อมือ เสร็จแล้วจึงร่วมเฟรมถ่ายรูปกับแขกที่มาในงาน จากนั้นก็เดินขอบคุณคนที่มาร่วมงานในขณะที่แขกเหรื่อกำลังรับประทานอาหาร กว่าจะถึงเวลาเข้าหอก็เล่นเอาสาวเจ้าขาลากกันเลยทีเดียว ชมพูนุชถูกส่งตัวขึ้นรถตู้มากับคนขับรถเพียงสองคนเพื่อมายังเรือนหอหลังเล็กริมทะเลที่สร้อยฟ้าเตรียมเอาไว้ให้เธอได้ร่วมพิธีเข้าหอกับคิริน เมื่อมาถึงเจนสุดาเลขาคนสนิทของสร้อยฟ้าก็รอเธออยู่ที่หน้าบ้านแล้ว “เชิญคุณชมพูตามฉันมาเลยค่ะ” เจนสุดาเห็นชมพูนุชลงจากรถได้เธอก็รีบเข้าไปเชิญหญิงสาวให้เดินเข้ามาในบ้าน และตรงไปยังห้องนอนใหญ่ที่ได้จัดเตรียมเป็นห้องหอเอาไว้รอบ่าวสาวอยู่ก่อนแล้ว เจนสุดาเดินนำหน้าหญิงสาวมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องนอนใหญ่ในสุดของบ้านหลังเล็ก ก่อนจะเปิดประตูผายมือให้หญิงสาวเข้าไปข้างใน “คุณชมพูพักผ่อนอยู่ในห้องนี้ก่อนนะคะ เดี๋ยวอีกสักพักใหญ่ๆ คุณสร้อยก็จะพาคุณคินมาส่งค่ะ ตอนนี้พวกเค้าติดธุระนิดหน่อยคุณชมพูไม่มีปัญหาอะไรใช่ไหมคะ” “ค่ะ” หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีขาวเข้าไปในห้องได้เจนสุดาก็ปิดประตูสนิท ชมพูนุชเดินสำรวจห้องนอนสีขาวที่กลางห้องมีเตียงใหญ่โรยด้วยกลีบกุหลาบสีแดงเป็นรูปหัวใจอยู่กลางเตียง ดวงตากลมโตเห็นเช่นนั้นริมฝีปากบางก็เปรยยิ้มอ่อนออกมาชื่นชมในความสวย คิดว่านี่คงเป็นงานแต่งและพิธีเข้าหอที่สมบูรณ์แบบเลยหากเธอได้มีความรักให้คิรินก่อนแต่งเช่นที่เขามีให้ ทว่าอย่างน้อยเธอก็เริ่มประทับใจในความอ่อนโยนของชายหนุ่มขึ้นมาบ้างแล้ว หวังลึกๆ อยู่ในใจว่าชีวิตหลังแต่งงานของเธอและเขาจะราบรื่นไม่มีอุปสรรคอะไร เพราะเธอก็พร้อมเปิดใจให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเป็นสามีเต็มที่ ไม่อยากจะต้องผิดหวังเหมือนครั้งที่เปิดใจให้ธีภพอีก ชมพูนุชเดินเข้าไปชมวิวของริมทะเลยามเย็นที่ริมหน้าต่างบานใหญ่ “มีอาหารเอาไว้ด้วยเหรอ” สิ่งที่ทำให้เธอยิ้มอย่างมีความสุขมากกว่าการมองวิวทะเลสวยๆ ก็คือการเห็นอาหารคาวหวานและผลไม้ที่จัดเซ็ตเอาไว้ในถาดที่วางอยู่บนโต๊ะมุมในสุดของห้อง อาหารทุกอย่างถูกฟิล์มใสห่ออาหารเอาไว้อย่างดี ครอก... เห็นแค่นั้นก็ทำให้ท้องของเธอร้องออกมากะทันหัน เพราะวันทั้งวันไม่ค่อยได้มีเวลาที่จะหาอะไรรับประทานลงท้อง สาวเจ้าไม่คิดรีรอ เธอทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้แล้วแกะจานข้าวผัดออกมารับประทานในทันที “ค่อยดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาหน่อย” สร้อยฟ้าแทบจะน้ำตาไหลเมื่อเห็นว่าวันนี้คิรินโกนหนวดโกนเคราตัดผมจนดูเป็นผู้เป็นคนขึ้นมาบ้าง “พร้อมที่จะไปหาเจ้าสาวของเรารึยัง” “พร้อมครับคุณแม่” คิรินสวมกอดสร้อยฟ้าก่อนจะเดินเข้ามาหาน้องชายฝาแฝดที่ยืนรออยู่ข้างรถตู้สีดำ “ขอบใจนะภู ที่วันนี้นายทำหน้าที่แทนฉัน” คิรินรู้ตัวดีว่าตัวเองยังพบเจอคนเยอะไม่ได้ จึงยอมให้ภูมินทร์ได้ทำหน้าที่เป็นเจ้าบ่าวในงานแต่งแทนเขา โดยที่ไม่รู้เลยว่าเจ้าสาวของตัวเองไม่ได้รู้เรื่องนี้ เพราะคิดว่าแม่ตัวเองได้คุยกับชมพูนุชเรียบร้อยแล้ว “อืม...นายกำลังจะเป็นหัวหน้าครอบครัวแล้ว หลังจากนี้นายก็ดูแลตัวเองแล้วก็ชมพูให้ดีล่ะ” คิรินพยักหน้ารับคำของน้องชายก่อนจะขึ้นรถตู้ไปยังเรือนหอที่แม่ตนได้บอกว่าตอนนี้เจ้าสาวของเขาได้รออยู่ที่นั่นเรียบร้อยแล้ว “หวังว่าทุกอย่างจะผ่านไปด้วยดีนะ” สร้อยฟ้ามองตามหลังรถตู้จนสุดลูกหูลูกตา เพราะเธอรู้มาจากธนากรว่าอาการของลูกชายเธออาจจะเป็นคนที่มีอารมณ์รุนแรงในเรื่องบนเตียง แต่ก็ภาวนาว่าให้เป็นเพียงแค่ข้อสันนิษฐานของหมอหนุ่มเท่านั้น อีกใจก็หวังว่าชมพูนุชจะไม่โกรธเคืองเธอหากรู้ความจริงว่าเธอหลอกให้มาแต่งงานอยู่กินกับลูกชายที่ไม่เหมือนคนปกติทั่วไป ทางด้านชมพูนุชเธอง่วนอยู่กับการรับประทานอาหารไปชมวิวไปอยู่ร่วมครึ่งชั่วโมงก็เริ่มเดินย่อย เมื่อเห็นว่าฟ้าเริ่มมืดลงเธอก็มองไปยังนาฬิกาดิจิตอลที่ตั้งอยู่ใต้โคมไฟที่หัวเตียงก็เห็นว่าตอนนี้เกือบจะหกโมงแล้วแต่ก็ไม่ยักจะเห็นว่าจะมีใครเข้ามาหาเธอเสียที ครั้นจะออกไปนอกห้องหอก็ถูกคนเป็นแม่เตือนก่อนที่จะมาที่นี่ว่าหากเข้าหอไปแล้วอย่าออกมาจนกว่าจะถึงเช้าของอีกวัน “เตียงนุ่มจังเลย” สาวเจ้านั่งลงอยู่ปลายเตียงคิดอะไรไปเพลินๆ ด้วยความที่อากาศในห้องก็เย็นสบายอีกทั้งหนังท้องก็ยังตึงหนังตาของเธอก็เลยเริ่มหย่อน สุดท้ายเจ้าสาวแสนสวยก็ผล็อยหลับลงไปไม่รู้ตัวใน คิรินมาถึงบ้านหลังเล็กริมทะเลได้เข้าก็ตรงไปยังห้องนอนใหญ่ เมื่อเปิดประตูเข้าไปก็เห็นทุกอย่างผ่านแสงสลัวของโคมไฟที่เรียงรายอยู่ด้านนอกของตัวบ้าน สายตาของเขาจับจ้องไปที่หญิงสาวในชุดเจ้าสาวสีขาวที่นอนอยู่บนเตียง จากนั้นจึงปิดประตูและเดินเข้าไปเปิดไฟที่หัวเตียง เมื่อแสงสลัวสีเหลืองกระทบกับใบหน้าของเจ้าสาว คิรินก็มองจ้องใบหน้าหวานนั้นด้วยสายตาหยาดเยิ้ม ก่อนหน้านี้ที่เคยเห็นกันบ้างเขายังจำได้ว่าเธอยังดูเป็นเด็กกะโปโล ไม่คิดมาก่อนเลยว่าเมื่อชมพูนุชโตเป็นสาวเต็มตัวจะสวยหวานได้ขนาดนี้