Chapter 1 เพื่อนบ้าน (?)

ชานนท์ ชายหนุ่มวัย30ปี หนุ่มเพลย์บอยตัวพ่อ ชีวิตของเขาแสนสุขสบาย เที่ยวเตร่ผลาญเงินครอบครัวไปวันๆ จนพ่อส่ายหน้าระอาใจ ทว่าวันหนึ่งเขากลับล้มป่วยอย่างหนักต้องไปรักษาตัวอยู่ต่างประเทศนานครึ่งปี เมื่อกลับมาก็ยังไม่สามารถเคลื่อนไหวตัวได้ตามปกติ ปกติเขาเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองตามประสาลูกคนเดียวอยู่แล้ว ทว่าเมื่อเจ็บป่วยต้องนั่งรถเข็นก็ทำให้เป็นคนหงุดหงิดโมโหร้าย พ่อแม่จึงส่งเขาไปพักรักษาตัวที่ไกลหูไกลตา ไกลเสียจนเขานึกว่าพ่อแม่ไม่รักเขาเสียแล้ว เพราะตั้งแต่เขาป่วย เขาได้เห็นนิสัยใจคอที่แท้จริงของคนที่เคยชิดใกล้ เขาเผลอคิดไปแล้วว่าโลกนี้คงไม่มีใครรักเขาจริง จนกระทั่ง... ณิชาหญิงสาววัยยี่สิบปี หน้าตาน่ารักสดใสตามวัย หญิงสาวในชุดนักศึกษาปั่นจักรยานเข้ามาในบ้านหลังน้อยแล้วก็อดมองไปที่บ้านหลังงามที่ไม่ไกลนัก บ้านต่างจังหวัดที่ดินติดกัน รั้วเป็นเพียงรั้วเตี้ยๆ ปลูกพืชผักกินได้ตามแนวรั้ว ปกติที่บ้านหลังนั้นเธอจะเห็นป้าสมใจกับลุงอาทรอยู่ดูแลบ้าน แต่วันนี้รู้สึกจะเห็นมีรถเก๋งคันใหญ่จอดอยู่และผู้คนแปลกหน้าวิ่งวุ่นในบริเวณบ้านหลังนั้น “บ้านโน้นเค้ามีอะไรกันคะแม่” ณิชาถามผู้เป็นแม่แล้วเข็นจักรยานไปจอดไว้ใต้ถุนบ้าน บ้านของเธอกับแม่เป็นบ้านไม้สองชั้น เดิมทีเป็นบ้านใต้ถุนสูงแบบชนบท แต่เมื่อหกหรือเจ็ดปีก่อน พ่อต่อเติมด้านล่างให้กลายเป็นห้องนั่งเล่นเล็กๆ และมีมุมให้ลูกสาวได้เอกเขนกอ่านหนังสือสบายๆ “อ้อ เจ้าของบ้านเค้ามาพักผ่อนละมั้ง” “เจ้าของบ้าน? ลุงอาทรกับป้าสมใจไม่ใช่เจ้าของบ้านหรือคะแม่” “เปล่าจ๊ะ เป็นคนดูแลบ้าน” “เตยก็เข้าใจมาตลอดว่าลุงกับป้าเป็นเจ้าของบ้าน” หญิงสาวยักไหล่ แล้วเดินเข้าไปช่วยแม่ที่กำลังยกกระจาดพริกที่ตากแดดไว้ลงมา พ่อของณิชาหรือใบเตยประกอบอาชีพรับเหมาก่อสร้าง ช่วงนี้พ่อได้งานสร้างอาคารเรียนโรงเรียนเล็กแห่งหนึ่ง อยู่อีกอำเภอ จึงไม่ค่อยได้กลับบ้านนัก ซึ่งหญิงสาวกับแม่ก็ชิน ส่วนแม่ก็เป็นแม่บ้านปลูกผักแปลงเล็กๆ เลี้ยงไก่ และดูแลนาข้าวที่มีอยู่10ไร่ แต่ไม่ได้ลงมือทำเองทั้งหมด จ้างญาติมาช่วย ทว่าทั้งสามชีวิตก็อยู่อย่างสมถะมีความสุขดี ปีนี้ณิชาเรียนปีสี่แล้ว อีกไม่กี่เดือนข้างหน้าก็จะเรียนจบ จะได้มีงานทำ มีรายได้ช่วยเหลือครอบครัวบ้าง ใขณะที่เพื่อนๆ รุ่นเดียวเลือกที่จะเช่าหอพักอยู่ใกล้วิทยาลัย แต่เธอกลับชอบที่จะเดินทางไปกลับมากกว่า และไม่เห็นเป็นความลำบากแต่อย่างใด แค่ฝากจักรยานไว้ที่ร้านขายของชำหน้าหมู่บ้าน นั่งรถสองแถวชั่วโมงนิดๆ ก็เข้าเมืองถึงหน้าวิทยาลัยพอดี แต่ถ้าวันไหนที่ติดเรียนเลิกช้า หรือเป็นวันเสาร์ที่มีถนนคนเดิน ณิชาจะค้างกับข้าวหอม เพื่อนสนิทที่รู้จักกันมาตั้งแต่ปีหนึ่ง ข้าวหอมมีบ้านอยู่ในเมือง ใกล้มหาวิทยาลัย ทั้งสองสาวชอบทำของแฮนด์เมดไปขายถนนคนเดินวันเสาร์-อาทิตย์ “อีกสามเดือนเตยก็เรียนจบแล้วนะแม่ แม่ก็ไม่ต้องเหนื่อยทำงานหนักอีกแล้วนะจ๊ะ” “แม่ทำงานหนักที่ไหน สบายจะตายไป” แม่ยิ้มให้ลูกสาว นอกจากเป็นแม่บ้านและดูแลสวนแล้ว แม่ยังชอบเย็บปักถักร้อยด้วย นั้นทำให้สองแม่ลูกชอบทำงานฝีมือแล้วคนลูกก็เป็นริเริ่มเอาออกไปขาย “ไม่เอา เตยอยากให้แม่อยู่บ้านสบายๆ ไม่ต้องทำงานอะไรเลย” “แม่ไม่ทำอะไรเลยก็กลายเป็นคนป่วยนะซิ” คนเป็นแม่หัวเราะ แล้วก็ทำหน้าแบบเพิ่งนึกออกมาได้ “มีอะไรจ๊ะแม่” “ข้างบ้านเรานะ มีคนป่วยมาพักรักษาตัวนะลูก ยังไงลูกดูแลหมาๆ แมวๆ ของเราอย่าให้ไปรบกวนคุณเขาล่ะ” “คงยากนะจ๊ะแม่” ณิชาเบ้ปาก ปรายตามองบรรดาสมุนที่พ่อของเธอเก็บมาเลี้ยง แต่ตัวได้มาจากที่ทำงานก่อสร้างทั้งนั้น “แต่ละตัวก็เหลือเกิน” “เอาน่าลูก บ้านอยู่ใกล้กันแค่นี้” “ใกล้ที่ไหนจ๊ะแม่ โน้น” ลูกสาวทำปากยื่นปากยาว “เห็นหลังคาไกลๆโน้นเลย” “เอ๊ะ ลูกคนนี้” แม่ตีแขนดังเพี้ยะ “แม่มาตีเตยทำไมจ๊ะ” “ทำปากน่าเกลียด แม่พูดก็เถียงเหมือนเด็กไม่รู้จักโตเลยจริงๆ” “จะให้เตยรีบโตไปไหนละจ๊ะ เตยอยากเป็นเด็กอยู่กับแม่แบบตลอดไปเลย” หญิงสาวกอดแม่อย่างประจบ “โอ๊ย! เดี๋ยวมีแฟนก็ลืมแม่” “ไม่มีหรอก เตยไม่มีแฟน เตยจะอยู่กับแม่แบบนี้ตลอดไป” “ทำเป็นปากดี” แม่ใช้นิ้วชี้จิ้มหน้าผากของลูกสาว “ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว” “กินข้าวก่อนไม่ได้เหรอแม่ หิ้วท้องมาจากวิทยาลัยเลยนะเนี้ย” แม่อยากจะดุลูกสาว แต่เห็นแล้วก็ใจอ่อน ยอมให้กินข้าวก่อนค่อยไปอาบน้ำ ณิชารู้ดีว่าแม่ทำเป็นดุไปอย่างนั้น แต่จริงๆแล้วแม่เป็นคนใจดีมาก หลังรับประทานอาหารเย็นแล้ว ก็ถึงเวลาให้อาหารหมา4ตัวแมว6ตัวที่อยู่รวมกับไก่อีกนับสิบตัวได้เป็นอย่างดี หมาแมวพวกนี้เป็นพวกที่ถูกทิ้ง เธอก็เก็บมาเลี้ยงจนพ่อบ่นอยู่บ่อยๆ ถ้าไม่เพราะถูกพ่อห้ามไว้เธอคงเก็บมาเลี้ยงมากกว่านี้ “จำไว้นะ เล่นอยู่ในบ้านเราอย่ามุดรั้วข้ามไปฝั่งโน้นล่ะ” หญิงสาวสั่งบรรดาสัตว์เลี้ยงแล้วก็จัดการเก็บถ้วยชามของหมาแมวไปล้างคว่ำไว้ให้เรียบร้อย ณิชาก็ได้อาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเป็นชุดนอนเป็นเสื้อยืดตัวยาวคลุมเข่า ทับกางเกงขาสั้น แม่ติดดูละครและมักจะดูไปเย็บผ้าไปด้วย แม่ชอบเย็บตุ๊กตาตัวเล็กๆ ให้ลูกสาวเอาไปทำพวงกุญแจขาย หรือไม่ก็ถุงผ้าขนาดน่ารักๆ ณิชาเดินขึ้นชั้นบน เธอเดินไปที่ระเบียงบ้านซึ่งทำให้มองเห็นเพื่อนบ้านได้ถนัดชัดเจน เธอมักจะอิจฉาบ้านหลังนั้นเสมอ เพราะมันดูสวยงามที่สุด เธอเคยไปบ่อยๆ เพราะต้องไปตามหมาที่มุดรั้วไปบ้านฝั่งโน้น ลุงกับป้าก็ใจดี เธอคิดไปเองว่าทั้งสองเป็นเจ้าของบ้านหลังงาม เพิ่งรู้ว่าเป็นบ้านคนอื่น คงจะเป็นคนรวยปลูกบ้านพักตากอากาศอีกละซิ แถวนี้มีตั้งหลายหลัง แต่เธอก็ไม่เคยเห็นหน้าเจ้าของบ้านเสียที เธอมองเห็นความวุ่นวายของเพื่อนบ้านจากที่สูง คงอยู่ไม่นาน ฤดูหนาวที่นี่มีคนมาเที่ยวมากแต่หมู่บ้านของเธอเป็นทางผ่านไม่ใช่จุดที่นักท่องเที่ยวจะแวะเที่ยว ด้านหลังเป็นภูเขาสูงตระหง่าน เจ้าของใบหน้าสวยถอนหายใจเบาๆ ถ้าเรียนจบเธอคงจะได้ทำงานในเมือง ถ้าเป็นแบบนั้นจริง เธอก็คงไม่ได้กลับมานอนบ้านแม่ทุกวันอย่างนี้แน่ เธออยากอยู่บ้านนี้ อยากอยู่ใกล้ๆแม่กับพ่อ แต่ถ้าถึงเวลาก็ต้องจากไป นกเมื่อถึงเวลาก็ต้องกางบินขึ้นไปบนท้องฟ้า “สักวัน เตยจะหาเงินมาปลูกบ้านสวยๆ เหมือนบ้านหลังนั้นให้ได้” หญิงสาวบอกกับตัวเองแล้วเดินกลับเข้าห้องนอนของตน เพื่อทำรายงานที่ต้องส่งอาจารย์ บ้านหลังงามสไตล์รีสอร์ทท่ามกลางบรรยกาศสงบเงียบ เหมาะกับการพักผ่อนแบบส่วนตัว เครื่องใช้ในบ้านหรูหราและทันสมัยสะดวกสบายครบครัน ทว่าดูเหมือนจะไม่อาจตอบสนองเจ้าของบ้านที่ท่าทางเกรียวโกรธตลอดเวลา …… “ออกไปให้หมด!” “แต่คุณชานนท์ค่ะ” “ออกไป! ผมอยากอยู่คนเดียว” คนรับใช้และผู้ช่วยพยาบาลต่างมองหน้ากันเลิกลั่กก่อนพยักหน้าให้กันค่อยๆ เดินออกจากห้องไป เหลือเพียงชานนท์ชายหนุ่มวัยสามสิบที่นั่งอยู่บนรถเข็น รอบตัวมีข้าวของที่ถูกขวางปาเกลือนไปทั่วห้อง โครงหน้าได้สัดส่วนเต็มไปด้วยความทุกข์ระทมจนแทบไม่เห็นเค้าความหล่อเหลา ชานนท์ระเบิดเสียงหัวเราะราวคนบ้า ก่อนหน้านี้เขาเป็นชายหนุ่มที่เต็มไปด้วยความมั่นใจ ทาญาติมหาเศรษฐีร้อยล้านอย่างชานนท์เป็นที่รู้จักทั่วไป ทั้งเป็นข่าวในหน้าสังคม ทั้งยังได้ลงนิตยสารหลายฉบับ เพียงชั่วพริบตากลายเป็นชายที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ นั่งบนรถเข็นราวกับคนพิการทั้งที่สองขาก็ยังมีอยู่ แต่มันไร้ซึ่งเรี่ยวแรง