Chapter 6 อยากรู้อะไรก็ถาม

“เอาไว้ เราเดินไปบ้านโน้นบ้างดีไหมครับคุณนนท์” “เราจะไปในฐานะอะไรละ” ชานนท์อึกอัก ก็อยากเห็นหน้าอยู่หรอกนะ แต่...ยังไงดีล่ะ “ก็ในฐานะเพื่อนบ้านไงครับ เราก็ไปดูอาการน้องเตยสักหน่อย น้องเค้าล้มหน้าบ้านเรา จะไม่ไปดูดำดูดีก็เหมือนคนใจร้ายไปนะครับ” “จริงซินะ” ชานนท์คล้อยตาม “ผมไปไม่สะดวกคงต้องรบกวนคุณปกรณ์แล้วล่ะ” “โอ๊ยๆ ใกล้แค่นี้ คุณนนท์ไปเถอะครับ ผมไปเป็นเพื่อนให้ได้” “งั้น ผมคงต้องรบกวนคุณปกรณ์” “ไม่รบกวนหรอกครับ เรื่องนิดๆหน่อยๆเอง” เมื่อตกลงใจว่าจะไปเยี่ยมเพื่อนบ้าน ลุงอาทรก็เตรียมรถ ถึงห่างกันไม่กี่เมตร แต่ชานนท์ยังไม่มีแรงพอจะเดินไปเองได้ จึงจำเป็นต้องใช้รถตู้ของที่บ้าน ซึ่งบ้านทั้งหลังนี้ก็มีรถยนต์อยู่คันเดียวจึงดูเอิกเกริกพิกลชานนท์รู้สึกไม่ค่อยดีนัก คล้ายตัวเองเป็นภาระของคนอื่น แต่คนรอบข้างดูจะดีใจที่เขายอมออกจากบ้านเสียที พ่อกับแม่ของณิชาดูจะแปลกใจที่มีรถตู้มาจอดที่บ้าน พ่อเพิ่งรับลูกสาวกลับจากมหาวิทยาลัยเข้าบ้านมาเครื่องยังไม่ทันเย็น ณิชาดูจะตื่นเต้นกว่าคนอื่นถึงกับวิ่งวุ่นหาน้ำดื่มมาต้อนรับ ชานนท์ลงจากรถตู้ก็เดินด้วยไม้เท้าช่วยพยุงมานั่งที่เก้าอี้ที่แม่ของณิชาเตรียมไว้ให้ “สวัสดีครับ” ชานนท์ยกมือไหว้อย่างนอบน้อม “จ๊ะ เอ๊ยค่ะ” แม่ดูเงอะงะไม่แพ้ลูกสาว “คนกันเองไม่ต้องเกรงใจหรอกจ๊ะ” ป้าสมใจพูดขึ้น “คุณชานนท์เป็นเจ้าของบ้านที่เราสองคนดูแลอยู่ จะเรียกว่าเป็นเจ้านายก็ว่าได้” ลุงอาทรอธิบายเสริม “บ้านของพ่อกับแม่ผมครับ ผมก็แค่ลูกชายไม่เอาไหน” ชานนท์พูดอย่างถ่อมตัว ซึ่ง...ไม่มีใครคาดคิดว่าคนอย่างชานนท์จะพูดจาแบบนี้กับใครได้ “สองสามวันก่อน น้องเตยรถจักรยานล้มหน้าบ้าน พวกเราเป็นห่วงก็เลยแวะมาเยี่ยมครับ” ปกรณ์พูดแทนคนป่วย พ่อกับแม่หันไปมองหน้าลูกสาวที่สวมชุดนักศึกษาอยู่ เธออายหน้าแดง คนปากเก่งแต่พูดไม่ออกเหมือนเป็นใบ้เสียอย่างนั้น กลายเป็นคนป่วยต้องมาเยี่ยมคนเจ็บเสียอย่างนั้น “เด็กคนนี้ซุกซนไม่สมวัย แค่จักรยานล้มนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเองจ๊ะ” แม่พูดแทนลูกสาวที่กลอกตาไปมาหาคนช่วย “ใช่ๆ คงไม่ได้ไปทำความลำบากให้ที่บ้านคุณหรอกนะ” พ่อพูดเสริมด้วยความเป็นกังวล “ไม่หรอกครับ นอกจากเจ้าไข่ดาวที่ชอบมุดรั้วไปซ่อนกระดูก” ตาย! คราวนี้เธอโดนพ่อหักเงินค่าขนมแน่! นี่มาเยี่ยมหรือมาแฉกันแน่ยะ! “หมาพวกนี้มันหมาจรที่พ่อยัยเตยเก็บมาเลี้ยง นิสัยมันอาจจะซุกซนไปบ้างแต่พวกเราก็จะพยายามไม่ให้ใครเดือดร้อนนะครับ” “ไม่หรอกครับ ไม่ได้เดือดร้อนอะไร ผมก็ชอบหมาครับ” ชานนท์พูดยิ้มๆ “พาไปเล่นที่บ้านบ้างก็ได้นะ” “ค่ะ” ณิชารับคำเสียงอ่อนหวาน ผิดกับทุกทีที่เคยเจอกัน ทำให้ชานนท์ถึงกับเลิกคิ้ว สองหนุ่มสาวเผลอสบตากันอย่างไม่ตั้งใจ ณิชาเห็นสีหน้ากลั้นหัวเราะของเขาแล้วเธอก็ย่นจมูกขึงตาข่มขู่ใส่ ทั้งหมดคุยสัพเพเหระกันอีกนิดหน่อย ชานนท์ก็ขอตัวกลับ เมื่อเขายืนขึ้นณิชาก็เพิ่งสังเกตว่าเขาเป็นคนรูปร่างสูงมากทีเดียว ปกรณ์ช่วยประคองชานนท์กลับมาที่รถ หญิงสาวเดินตามไปส่งและจะช่วยปิดประตูให้ แต่มือใหญ่รั้งไว้ก่อน “ถ้าไม่ลำบากก็ไปหาผมบ้างนะ อย่าให้คนขาไม่มีแรงต้องมาเยี่ยมคนขาดีเลย” “ก็ได้ แต่ว่าเสาร์อาทิตย์เตยไปขายของถนนคนเดินนะคะ ยังไงก่อนไปจะแวะไปหาก่อน เผื่อคุณอยากได้อะไร” “พี่นนท์” “หือ อะไรนะคะ” “ก็บอกให้เรียกพี่นนท์ไง” “ก็ได้ค่ะ พี่นนท์” ชานนท์พยักหน้าอย่างพอใจแล้วก็ยอมให้ณิชาปิดประตูรถให้ หญิงสาวรู้สึกหน้าร้อนผ่าวชอบกล พอรถตู้ไปแล้วก็เจอหน้าพ่อกับแม่ที่จ้องมองอย่างรอที่จะคุยด้วย “ไม่มีอะไรหรอกจ๊ะ แค่ไข่ดาวไปขุดต้นกุหลาบบ้านโน้น แต่เตยไปกลบให้เรียบร้อยทุกครั้งเลยนะจ๊ะ” “ทุกครั้ง” พ่อตบหน้าผากตัวเอง “แสดงว่าหลายครั้งแล้ว” “ก็ไม่กี่ครั้งเองนี่จ๊ะ” ลูกสาวทำเสียงอ่อน “เอาเถอะพ่อ ดูๆไปคุณชานนท์เค้าก็ไม่ได้จะมาเอาเรื่องอะไรนี่นะ” “คนรวย เข้าใจยาก” พ่อโคลงศีรษะไปมา “ยังไงก็ดูหมาให้มันดีๆ อย่าไปรบกวนใครเข้าอีกล่ะ” “นี่พ่อเป็นคนพาหมาเข้าบ้านมานะ พ่อจะบ่นแบบนี้กับเตยได้ไง” คนเป็นลูกโยนความผิดไปให้พ่อ “ความผิดพ่อ?” ณิชาเข้าไปประจบด้วยการกอดพ่อ พ่อเจอลูกอ้อนแบบนี้ก็ใจอ่อนทุกที ทั้งสามเดินเข้าบ้านแล้วไม่ได้คุยเรื่องนี้กันอีก มีแต่ณิชาที่มองบ้านโน้นจากระเบียงบ้านของตัวเอง เขาอุตส่าห์มาหา บ้านใกล้แค่นี้ต้องนั่งรถตู้มาเชียว แต่เห็นเขาเดินได้แม้จะมีไม้พยุงก็ดูเหมือนมันจะดีขึ้นกว่าแต่ก่อน หญิงสาวก้มมองเข่าตัวเอง แผลเริ่มแห้งแล้วแต่ยังตึงๆอยู่ ขนาดเธอเจ็บนิดๆ หน่อยๆ ยังเดินลำบาก แต่กับคนที่ป่วยจนเดินไม่ไหวนี่ก็คงลำบากมากนัก เอาล่ะ เธอจะทำตัวเป็นคนดี ยอมไปเป็นเพื่อนเล่นกับเขาเสียหน่อย เดี๋ยวจะหาว่าคนบ้านนอกไร้น้ำใจ ณิชาแวะมาหาชานนท์ที่บ้านด้วยรถมอเตอร์ไซค์ ปกติเธอไม่ค่อยใช้เท่าไหร่ชอบใช้จักรยานมากกว่า แต่เพราะยังปั่นจักรยานไม่สะดวกจึงต้องพึ่งมอเตอร์ไซค์ของแม่ไปก่อน หญิงสาวแวะมาหาพร้อมด้วยของในตะกร้าใบย่อม เมื่อจอดรถแล้วก็เอาตะกร้าใส่ผักสดมาให้ป้าสมใจ “ป้าสมใจ แม่ฝากผักสดมาให้ป้าทำกับข้าวจ๊ะ มีน้ำพริกตาแดงด้วยนะ” “มาพอดีเลย กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอะไรกินดี” “ผักสวยๆ แบบนี้ ทำแกงส้มดีไหมจ๊ะป้า” “ดีๆ ลืมไปเลยไม่ได้ทำมาเป็นเดือนแล้ว” “มีอะไรให้เตยช่วยไหมจ๊ะป้า” “ไม่เป็นไรหรอก ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณนนท์เถอะจ๊ะ” “จ๊ะป้า” “เดี๋ยวผมช่วยเองครับป้า ขอฝึกเข้าครัวเสียหน่อยจะได้หัดทำกับข้าวให้แฟนกินบ้าง” ปกรณ์พูดขึ้นแล้วเดินตามหลังป้าสมใจ แต่ก็หันมามองทางณิชา “ฝากดูแลคุณนนท์ด้วยนะน้องเตย” ณิชาทำหน้าตายกลบความเขินอายที่ทำให้หน้าร้อนผ่าว เธอยืนเก้ๆกังๆในห้องรับแขกอย่างไม่รู้จะทำอะไรดี ชานนท์เห็นคนปากดีทำตัวเขินอายก็เห็นความน่ารักขึ้นมาก็อดยิ้มไม่ได้ “วันก่อนได้ยินว่าเสาร์อาทิตย์ไปขายของเหรอ ขายอะไรล่ะ” เขาชวนคุย แปลกใจตัวเองที่น้ำเสียงอ่อนลงอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน “อ้อ!” ณิชาทำตาโตอย่างเพิ่งนึกได้ หยิบกระเป๋าสะพายที่คล้องไหล่ตัวเองแล้วล้วงมือไปหยิบพวงกุญแจกับถุงผ้าใบเล็กๆ ออกมาจากกระเป๋า “เตยเอามาให้คุณ...เอ่อ...พี่นนท์ด้วยค่ะ” ชายหนุ่มยื่นมือไปรับ ทอดสายตามองของในมือ แน่นอนว่ามันไม่ใช่อะไรที่เขาเคยใช้ พวงกุญแจผ้ารูปสัตว์และถุงผ้าใบเล็กๆ สำหรับใส่เหรียญ คนอย่างชานนท์เคยใช้แต่ของแบรนด์เนม ของแบบนี้ไม่เคยแตะเลยด้วยซ้ำ ณิชามองเห็นสีหน้ากระอักกระอ่วนของอีกฝ่ายก็พอเข้าใจความหมาย มันไม่ใช่ทุกคนที่จะชอบอะไรแบบนี้ เธอยื่นมือไปหมายจะเอาคืน แต่ชานนท์ชักมือกลับไม่ยอมให้มือเล็กจับได้ “ให้แล้วจะเอาคืนได้ไง” “แต่ถ้าพี่นนท์ไม่ชอบ ก็ไม่ต้องฝืนใจรับก็ได้นี่คะ” “พี่บอกเหรอว่าไม่ชอบ” เขาพูดยิ้มๆ ณิชาเห็นแววตาเป็นประกายของเขาแล้วก็กลอกตาไปทางอื่น เมื่อกี้เขาเรียกตัวเองว่า “พี่” นี่นะ เอ...ทำไมฟังแล้วใจมันหวิวๆ แกว่งๆ ชอบกลก็ไม่รู้ หญิงสาวเสมองไปรอบๆ เธอเคยเข้ามาในบ้านหลังนี้แล้วหลายครั้ง เข้ามาช่วยป้าสมใจทำความสะอาดบ้าง ทำโน้นทำนี่ตามประสาคนบ้านใกล้ ป้าสมใจก็อายุมากแล้ว เธอแวะเวียนมาดูแลตามคำร้องขอของแม่ แต่รู้สึกเหมือนรอบตัวเปลี่ยนแปลงไป มีนิตยสารมากขึ้น จอโทรทัศน์ขนาดใหญ่ และคอมพิวเตอร์ คงปรับเปลี่ยนเพื่อเจ้าของบ้าน