Chapter 4 แน่จริงลุกขึ้นมาต่อยกันไหม!

“จ้าๆ พ่อกับแม่เชื่อจ๊ะ” แม่พูดห้ามไว้ก่อนที่ลูกสาวคนเดียวจะงอนแก้มป่องมากไปกว่านี้ “เตยก็ดูหมาดีๆล่ะ อย่าให้มันไปวุ่นวายบ้านโน้น” ลูกสาวหน้างิกขึ้นมาอีกที “แม่บอกเตยแล้วล่ะพ่อ” “อ้าว เหรอ” พ่อกันมาทางแม่ แม่ก็หัวเราะคิกคักอีกรอบ “พ่อก็หัดอยู่บ้านนานๆ ซิ จะได้รู้ว่าแม่บ่นอะไรเตยไปบ้าง” “ก็เรานี่น๊า” พ่อหัวเราะออกมาบ้าง ณิชาชินที่บ้านมีเสียงหัวเราะของพ่อกับแม่ ไม่รู้ว่าวันที่เธอต้องไปทำงานไกลบ้านจะเป็นอย่างไร คนเราก็เติบโตไปตามทางของตัวเอง แต่ถึงอย่างไร เธอก็รักที่นี่ ถ้าเลือกได้เธออยากจะอยู่ที่แห่งนี้ตลอดไป หญิงสาวใช้ชีวิตปกติ ที่เพิ่มเติมคือมองไปทางบ้านรั้วติดกัน ทั้งครอบครัวติดเรียกเพื่อนบ้านว่า “บ้านโน้น” ถึงจะรั้วติดกันแต่บ้านห่างจากรั้วพอสมควร แต่ถ้าณิชาอยู่ทางระเบียงบ้าน เธอจะมองเห็นบ้านโน้นไกลๆ ว่าทำอะไรบ้าง เธอนั่งทำงานอยู่ที่ระเบียงบ้าน มองไปก็เห็นชายบนรถเข็นพยายามจะลุกขึ้นจากรถเข็น เดินได้ไม่กี่ก้าวก็ล้มลง ณิชาตกใจถึงกับเผลอทิ้งกระเป๋าใบน้อยในมือลงพื้น แล้วถลาไปเกาะราวระเบียง เพราะอยู่ไกลจึงไม่เห็นสีหน้าของเขา เห็นเพียงมีผู้ชายในชุดสีเขียวช่วยพยุงเขาขึ้นยืน ณิชาถอนหายใจอย่างโล่งอกแล้วเดินกลับมานั่งที่เดิม รู้สึกเป็นห่วงแต่ก็ไม่รู้จะทำยังไง หรือจะแกล้งปล่อยหมาไปข้างบ้านดีนะ หมา...หมา? หมาตัวนั้น.. ณิชาสะดุ้งเฮือก วิ่งกลับไปยืนเกาะราวระเบียง เจ้าตัวสี่ขาที่กำลังขุดๆ ดินจนก้นโด่งนั้น! เอาอีกแล้ว! เจ้าไข่ดาว มุดรั้วไปบ้านโน้นอีกแล้ว หญิงสาวแทบกรีดร้องรีบวิ่งลงบันไดตึงตังจนพ่อกับแม่ที่นั่งดูโทรทัศน์อยู่ “เบาๆหน่อยซิยัยเตย” “ไม่ทันแล้วแม่” “ใครเป็นอะไร” พ่อถามไม่ได้สนใจอะไรนัก “เตยไปตามไข่ดาวก่อนนะ” พ่อกับแม่แม่มองหน้ากันแล้วก็ถอนหายใจ นี่ลูกสาวอายุยี่สิบแล้วจริงๆ หรือเนี้ย ทำไมเหมือนมีลูกอายุสิบขวบยังไงไม่รู้ ทั้งสองได้แต่ถอนหายใจเบาๆ แล้วก็ดูรายการโทรทัศน์ต่อไป เพราะลูกสาวก็เป็นแบบนี้ประจำ ณิชาคว้าจักรยานได้ก็รีบปั่นไป ‘บ้านโน้น’ ทันที จำได้ว่าคราวที่แล้วเจ้าของบ้านบอกให้เข้าทางประตู นึกแล้วก็อยากเขกหัวตัวเอง ไม่มีเวลาแม้กระทั่งจะผัดแป้งหวีผมให้มันดูกว่าคราวที่แล้ว เขาจะได้ไม่ต้องหัวเราะเธออีก แต่มันคงไม่ทันแล้ว “ไข่ดาว! ไข่ดาว” ชานนท์ที่นั่งบนรถเข็นเรียบร้อยแล้ว ได้ยินเสียงโวยวายหน้าบ้าน ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดเมื่อครู่จางไปเป็นรอยยิ้มขึ้นมาแทน ปกรณ์ถึงกับแปลกใจที่เห็นคนป่วยมีสีหน้าดีขึ้น สองหนุ่มมองเห็นหมาพันธุ์ทางสีน้ำตาลวิ่งหน้าตื่นพร้อมมีกระดูกในปากวิ่งมาทางคนทั้งสอง และไม่กี่นาทีต่อมาร่างเพรียวของหญิงสาวก็วิ่งหน้าตาตื่นตามมา “หยุดนะ เจ้าหมาบ้า!” เจ้าหมาไม่หยุด วิ่งไปที่เดิมก้มหน้าก้มตาขุดดินตรงต้นกุหลาบแล้วหย่นกระดูกลงไปฝั่งเป็นอันเรียบร้อย ณิชาหอบหายใจแรงจนต้องนั่งแหมะบนพื้นอย่างยอมแพ้เจ้าหมาแสนดื้อ “บ้านตัวเองก็มีที่เป็นสิบไร่ ทำไมไม่เอากระดูกไปฝังที่บ้านเล่า” “คงกลัวเจ้าของจะแย่งกระดูกไปนะซิ” ชานนท์พูดแทรกขึ้นมา “ฉันไม่แย่งของหมาหรอกนะ” หญิงสาวหันมาทำตาเขียวใส่ แล้วหันไปดุเจ้าหมา “ไข่ดาว กลับบ้านเดี๋ยวนี้นะ วันนี้นอนกรงไม่ให้เข้าบ้าน” เจ้าหมาทำเป็นตกใจ วิ่งมาหลบด้านหลังของชานนท์ แต่ยังโผล่หน้าออกมามองเจ้าของ “ไข่ดาว! ไอ้หมาบ้า!” “นี่ๆ หมามันกลัวออกขนาดนี้ แล้วแฟนจะกลัวขนาดไหน” ชานนท์หัวเราะเสียงดัง ปกรณ์เลิกคิ้วมองอย่างแปลกใจ แต่คนถูกหัวเราะชี้หน้าเขามือไม้สั่นด้วยความโกรธ “นี่! พูดจาแบบนี้ ลุกขึ้นมาต่อยกันเลยไหมล่ะ!” ประโยคของณิชาเล่นเอาปกรณ์ถึงกับซูดปาก เขาเป็นคนดูแลชานนท์มาหลายเดือน รู้ดีว่าชายหนุ่มหงุดหงิดง่ายอารมณ์เสียและไม่ชอบให้ใครขัดใจ โดยเฉพาะถ้าพูดเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับการเดิน เขาจะยิ่งหัวเสียไปกันใหญ่ แต่ครั้งนี้... “ถึงผมลุกได้ก็ไม่ต่อยกับผู้หญิงหรอกนะ” ชานนท์หัวเราะ ไม่ได้รู้สึกโกรธอะไร ณิชาเหมือนเพิ่งรู้ตัวว่าพลั้งปากไปแล้วก็ได้แต่ทำหน้านิ่งกลอกตาไปมาไม่ยอมพูดขอโทษ ชานนท์ดูออกและพอจะเข้าใจ คนอย่างเขาก็พวกปากหนักไม่ยอมพูดขอโทษใครง่ายๆเหมือนกัน “รีบไปไหนหรือเปล่า” “เปล่า” เธอตอบแล้วสบตาอีกฝ่าย ดูเขาก็เป็นผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่ง คราวที่แล้วไม่กล้ามองหน้าตรงๆ พอได้มองเต็มตาก็รู้สึกว่า...หน้าตาหล่อเหลาใช้ได้ทีเดียว “พูดจากับผู้ใหญ่ไม่มีหางเสียงเลยนะ” ชานนท์ยิ้มๆ “จะให้พูดกับลุงยังไงละคะ” เธอเบ้ปาก เสียงหัวเราะดังพรืดออกมา แต่ไม่ใช่ชานนท์ เป็นปกรณ์ที่กลั้นหัวเราะไม่อยู่ เขายกมือทำท่าขอเวลานอก หันหน้าไปทางอื่นแล้วปล่อยเสียงหัวเราะจนตัวงอ “ลุง? มันจะไม่มากไปหน่อยเหรอ” เออนะ เด็กคนนี้ พอทำดีเข้าหน่อยก็ลามปามเสียแล้ว “แล้วจะให้เรียกอะไรดีล่ะ จะให้เรียกปู่หรือตาดี” ณิชาลอยหน้าลอยตาถามด้วยท่าทียียวน “อย่างฉันนี่นะ” ชานนท์ชี้นิ้วที่ตัวเอง “เรียกพี่ก็พอมั้ง” “จะดีเหรอคะคุณลุง” ณิชาขมวดคิ้ว “พ่อเธออายุเท่าไหร่มาเรียกผมว่าลุง” เขาบ่นแล้วถามกลับ “เธออายุเท่าไหร่” “ยี่สิบแล้ว” “ฉันสามสิบ แก่กว่าสิบปี เรียกพี่ก็พอไหวอยู่นะ” ณิชากวาดสายตามองชายหนุ่มตรงหน้า ก็...จริงนะ เขาอายุน้อยกว่าพ่อของเธอจะเรียกลุงก็คงไม่ถูกนัก จะเรียกอาก็...รู้สึกเหมือนเรียกคนในครอบครัวทั้งที่เพิ่งเจอกันแค่ครั้งสองครั้ง “ก็ได้ เตยเรียกคุณว่าพี่ก็ได้” “พี่นนท์” เขาเติมให้ “ค่ะ พี่นนท์ขา” “ไม่ต้องประชด” “ไม่ได้ประชดนะเจ้าคะ” คราวนี้ปกรณ์ถึงกับกุมท้อง หัวเราะจนตัวงอไปหมด เขาดูแลชานนท์มาครึ่งปี เพิ่งเคยเจอคนที่ต่อปากต่อคำคุณชายได้ขนาดนี้ หญิงสาวเพิ่งรู้ตัวว่าตัวเองคงทำตัวไม่น่ารักเท่าไหร่นักเลยยอมอ่อนให้นิดนึง “พี่นนท์” “ดี” เขาพยักหน้าอย่างพอรับได้ “ถ้าไม่รีบไปไหน นั่งเล่นด้วยกันก่อนซิ” “ไม่ได้ไปไหนหรอกค่ะ แค่อ่านหนังสือ” เธอยักไหล่ แล้วมองซ้ายมองขวาว่าตัวเองควรจะหาที่นั่งหรือยืนค้ำหัวเขาอยู่แบบนี้ “หนังสืออะไร การ์ตูนเหรอ” ชานนท์เคลื่อนรถเข็นตัวเองมาด้านหลังที่มีโต๊ะรับแขกนั่งใต้ต้นไม้ ณิชาเดินตามหลังเขาไป เธอเคยเห็นรถเข็นแบบนี้ในโทรทัศน์ แบบที่คนรวยเขาใช้กัน “คุณปกรณ์ ผมรบกวนคุณบอกป้าสมใจขอน้ำหวานกับขนมให้เด็กน้อยหน่อยนะครับ” “ได้ครับคุณนนท์” “ใครคะ ใครเด็กน้อย” ณิชาหันซ้ายหันขวาหา ‘เด็กน้อย’ที่ชานนท์พูดถึง “ก็เธอนั้นแหละ” “เตยไม่ใช่เด็กแล้วนะ” เธอเบ้ปาก “นี่แหละ เด็ก” เขาย้ำ “ตกลงอ่านหนังสืออะไร” “อ่านหนังสือสอบค่ะ อาทิตย์หน้าก็จะสอบแล้ว “สอบกลางเทอม?” “ใช่ค่ะ” “เรียนคณะอะไร” “สังคมศาสตร์ค่ะ” “ปีไหนแล้ว” “ปีสุดท้ายแล้วค่ะ” “จบแล้วจะทำอะไรล่ะ” “ก็ดูๆอยู่ค่ะ แต่เตยอยากหางานทำใกล้ๆบ้าน” “แปลกดี มีแต่คนอยากไปทำอะไรไกลๆ บ้าน” เขามองดูรอบๆ ที่นี่เงียบสงบและเรียกได้ว่าไม่มีแสงสีหรือความวุ่นวายเลย “แต่เตยรักที่นี่ รักผืนดิน รักต้นไม้ รักทุ่งนาหลังบ้าน รักทุกอย่างเลยค่ะ” ชานนท์มองหน้าหญิงสาวแล้วนิ่งไปอึดใจใหญ่ ไม่นานป้าสมใจก็ยกขนมกับน้ำหวานมาให้ ณิชาเกรงใจรีบกุลีกุจอช่วยยก แต่แล้ว มือน้อยๆ ก็ซุ่มซ่ามทำน้ำแดงหกใส่ตักของชานนท์ “ตาย! ตายแล้ว! ตายแน่ๆ!” ณิชาแทบจะร้องกรี๊ด หันซ้ายหันขวาเห็นผ้าขนหนูที่ป้าสมใจแหนบในกระเป๋าด้านหน้าของผ้ากันเปื้อน มือเล็กรีบคว้ามาจะเช็ดคราบน้ำออกให้ แต่มือใหญ่โบกมือห้ามไว้ก่อน