Chapter 2 ไม่ยอม

บทที่ 1 ความวุ่นวายในงานรับปริญญาในตอนเที่ยงยังไม่จบสิ้น เสียงหัวเราะของนิสิตมากมายที่ต่างพากันดีใจเมื่อตัวเองสำเร็จการศึกษา ดอกไม้ช่อโตที่ทุกคนต่างถือมาเพื่อแสดงความยินดีให้กับคนในครอบครัว สายตาคู่ของพาขวัญมองไปยังคนรอบตัวที่ถ่ายรูปกับครอบครัว มีเพียงแต่เธอที่ไม่มีครอบครัวมาด้วยได้ เพราะแม่ของเธอนั้นเสียชีวิตลงเมื่อหลายปีก่อน “หนูจีน” พาขวัญหันไปตามต้นเสียงเมื่อจำเสียงได้ว่าเสียงนี้คือใคร “คุณลุง !” เธออุทานด้วยความตกใจ “ลุงมาแสดงความยินดีที่หนูเรียนจบ ยินดีด้วยนะ คนเก่ง” หม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์พูดพร้อมกับยื่นดอกไม้ช่อใหญ่ให้ “ขอบคุณค่ะ” เธอกล่าวขอบคุณพร้อมกับเอื้อมมือไปรับ “ลุงให้คนเตรียมห้องที่บ้านหนูให้แล้วละ” “แต่หนูว่า...ไม่ดีกว่าค่ะ” หญิงสาวส่ายหน้าปฏิเสธ “แต่ลุงอยากให้หนูเข้ามาอยู่เป็นครอบครัวเดียวกันนะ” “เอ่อ...แต่ว่าคุณลุง...” สายตามองด้วยความลังเลและเกรงใจ “อย่าปฏิเสธเลยนะ” พูดแบบนี้ ปฏิเสธหลายครั้งแต่ไม่สำเร็จ หญิงสาวพยักหน้าอย่างยอมรับก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นถามหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์ “แล้วลูกชายของคุณลุงจะไม่คัดค้านเหรอคะ ดูเหมือนว่าจะไม่ชอบหนูเท่าไหร่เลย” เธอยังจำสายตาของเขาที่มองในวันงานศพ ของภรรยาหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์ได้ดี สายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดชังและความแค้น เธอไม่รู้ว่าไปทำอะไรให้ เขาไม่พอใจตอนไหนกันแน่ “อย่าไปสนใจเลย เจ้าเพลิงก็เป็นแบบนี้นั่นแหละ อีกอย่างนี่ไม่กลับมาที่บ้านตั้งหลายวันแล้ว” “แต่หนูก็เกรงใจอยู่ดีค่ะ” หญิงสาวเริ่มตอบปฏิเสธอีกครั้งหนึ่ง “เอาเถอะ จะได้ไปทำงานง่ายๆ ไง อีกอย่างคนแก่คนเฒ่าอยู่บ้านคนเดียวเหงาจะตาย ลุงก็เห็นหนูเหมือนลูกสาวมาตลอด” “แต่ว่า...” “ไม่ต้องแต่หรอก ลุงแค่อยากช่วยหนูน่ะ แล้วนี่จะย้ายของออกจากหอวันไหนล่ะ ลุงจะได้ให้คนขับรถมารับ” “ว่าจะวันพรุ่งนี้ค่ะ เอ่อ...แต่หนูก็ยัง...” “เลิกพูดเกรงใจลุงได้แล้ว เอาเป็นว่าลุงเห็นหนูเป็นเหมือนลูกของลุงอีกคนละกันนะ อย่าคิดมากอีกล่ะ” มือเหี่ยวย่นของหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์เอื้อมขึ้นไปลูบเส้นผมบางของหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู พาขวัญยกมือขึ้นพร้อมกล่าวขอบคุณ “ขอบคุณค่ะ” “ได้เวลาลุงต้องไปทำงานต่อแล้ว พรุ่งนี้ตอนบ่ายๆ ลุงจะให้คนไปรับหนูที่หอนะ” หม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์พูดขึ้นก่อนจะยิ้มให้อีกครั้งหนึ่ง “ค่ะ” พาขวัญขานรับพร้อมกับยกมือขึ้นไหว้ สายตาของเธอมองชายวัยกลางคนที่หมุนตัวเดินหางไกลออกไปด้วยความรักและเคารพ หญิงสาวยังคงยิ้มให้แม้กระทั่งหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์จากไปนานแล้วก็ตาม ในใจของเธอนับถือเสมือนเป็นบิดาคนที่สองที่ดูแลเธอมาตลอด แสงอาทิตย์สีส้มสาดส่องเข้าห้องทางหน้าต่างทิศตะวันตก สายตาคมทอดมองมายังเบื้องล่างจากตึกสูงตระการฟ้าในใจกลางเมือง เสียงถอนหายใจดังขึ้นหลายสิบครั้ง ส่วนหนึ่งเป็นเพราะเรื่องงาน อีกส่วนคงเป็นเรื่องครอบครัวของเขา นี่เขาก็ไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ใจจริงแทบไม่อยากจะกลับไปด้วยซ้ำ ทุกครั้งที่เขากลับไปมีเพียงแต่ความเจ็บปวดที่เขาไม่อาจที่จะลืมได้ จิรัฎฐ์หมุนตัวเดินกลับเข้ามานั่งที่โต๊ะทำงานดั่งเดิม สายตากวาดมองรอบๆ ห้องทำงานที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงอย่างสมฐานะกับการเป็นรองประธานบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของภาคเอกชนที่มีการงานและอนาคตมั่นคง นิ้วแกร่งเคาะจังหวะไปตามโต๊ะจนเกิดเสียง สายตาของชายหนุ่มชำเลืองมองนาฬิกาที่ตั้งอยู่มุมโต๊ะ ซึ่งบอกเวลาว่าเกือบเย็นมาก จิรัฎฐ์กลอกตาด้วยความชั่งใจว่า เขาควรจะกลับบ้านดีหรือไม่กลับดี เขาไม่อยากกลับไปแล้วมีปากเสียงกับบิดา จนทะเลาะกันอีก ชายหนุ่มตัดสินใจลุกขึ้นเก็บแฟ้มทำงานวางไว้มุมหนึ่งของโต๊ะ ก่อนจะก้าวเดินออกไปจากห้อง ใบหน้าคมคายเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆ ออกมา พนักงานที่ต่างชื่นชอบ มองเขาได้แต่คุยกันอยู่ห่างไม่กล้าที่จะเข้ามาสนิทใกล้ชิดเจ้านายหนุ่มแม้แต่น้อย จิรัฎฐ์เดินมายังลานจอดรถของเขาพร้อมกับเปิดประตูรถเข้าไปนั่ง เขาสตาร์ทรถแล้วขับออกไปด้วยความรู้สึกมากมายที่แทรกเข้ามาจนรู้สึกอึดอัด รถยนต์คันหรูราคาแพงเฉียดสิบล้าน แล่นไปตามท้องถนนที่ว่าง มือแกร่งเอื้อมไปกดปุ่มวิทยุเพื่อเปิดเพลงฟังระบายความเครียดของตัวเองให้ลดลง นานกว่าที่ขับรถไปและตัดสินใจว่าจะกลับไปที่บ้าน จิรัฎฐ์หยุดจอดอยู่หน้าประตูใหญ่ หน้าคฤหาสน์สีขาวสไตล์ยุโรปหลังใหญ่ เพื่อรอให้ประตูเปิดออก ก่อนจะขับเข้าไปอย่างช้าๆ ใต้ชายคาบ้าน เขาเปิดประตูลงจากรถกับจังหวะที่มีชายวัยกลางคนเดินเข้ามาหาในท่าทางที่นอบน้อม ชายหนุ่มยื่นกุญแจให้ก่อนที่จะเดินเข้าไปข้างในบ้าน สายตาคมกวาดมองคนในบ้านที่ต่างกันเตรียมของยกตู้กันดูวุ่นวาย จนอดที่จะเดินเข้าไปถามไม่ได้ “จะยกของพวกนี้ไปไหนกัน แล้วนี่อะไรเยอะแยะไปหมด” น้ำเสียงเข้มเอ่ยถามด้วยความสงสัย เมื่อเห็นเฟอร์นิเจอร์หรูราคาแพงไว้สำหรับตกแต่งห้องนอนวางเรียงรายอยู่ที่พื้นหน้าบันได “คุณผู้ชายสั่งครับ ว่าให้ยกขึ้นไปจัดห้องใหม่อีกห้องหนึ่งขึ้นมาครับ” จิรัฎฐ์คิ้วขมวดด้วยความสงสัยอย่างไม่เข้าใจว่าบิดาเขาจะสั่งให้จัดห้องเพิ่มขึ้นมาทำไม? “จัดทำไม แค่นี้ก็เยอะอยู่แล้ว” “เห็นว่าวันพรุ่งนี้คุณผู้ชายว่าจะมีคนเข้ามาพักอยู่ด้วยน่ะครับ เลยให้ผมจัดยกให้เสร็จก่อนพรุ่งนี้เย็น” “ใครจะย้ายเข้ามา” เขาถามพร้อมจ้องด้วยสายตาเค้นคำตอบจากคนตรงหน้า “ผมไม่รู้เหมือนกันครับ คุณผู้ชายไม่ได้บอกไว้ครับ” “ขอบใจมาก” จิรัฎฐ์พยักหน้าเข้าใจ ก่อนจะเดินตรงไปที่ห้องทำงานเพื่อหาบิดาถามให้รู้เรื่องไปทีเดียว สองเท้าก้าวยาวตรงไปก่อนเลี้ยวซ้ายเพื่อไปห้องทำงานส่วนตัวของบิดา ประตูใหญ่สีน้ำตาลลายไม้เถาวัลย์ไทยขนาดใหญ่อยู่ตรงหน้า จิรัฎฐ์เอื้อมมือไปผลักออกก่อนจะก้าวเข้าไปข้างในห้อง สายตามองบิดาที่นั่งอยู่บนโต๊ะทำงานที่กำลังก้มหน้าอ่านหนังสืออยู่ เข้าก้าวเข้าไปหาพร้อมนั่งลงที่โซฟา “นึกว่า แกจะไม่กลับมาซะแล้ว” ผู้เป็นบิดาพูดขึ้นในขณะที่ปิดหนังสือ และละสายตาขึ้นมามองบุตรชาย “แล้วนี่มีอะไร ถึงมาหาล่ะ” “เห็นชาติบอกว่าคุณพ่อให้จัดห้อง จะมีคนย้ายเข้ามา ใครหรือครับ” จิรัฎฐ์เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง “พาขวัญ” หม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์ตอบ โดยที่รู้ว่าลูกชายของเขาต้องเกิดโทสะอย่างแน่นอน “หมายความว่ายังไงครับ ! ?” “พ่อจะให้พาขวัญย้ายมาอยู่ที่บ้านของเรา พ่อสงสารเขาน่ะ” “พ่อสงสาร แต่ผมไม่ !” จิรัฎฐ์ตอบด้วยน้ำเสียงเข้ม นัยน์ตาคมมองบิดาด้วยความไม่พอใจ “นั่นมันเรื่องของแก แต่ฉันได้บอกให้พาขวัญมาอยู่ที่นี่และช่วยทำงานที่บริษัทแล้ว แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน !” “ฮึ ! ที่แท้พ่อทำดีกับผู้หญิงคนนี้เพราะวังจะเอาเป็นเมียแต่แรกอยู่แล้ว...อย่างน้อยพ่อก็ควรคิดถึงคุณแม่ที่เสียไปบ้าง !”