หน้าแรก จัดลำดับ หมวดหมู่ยอดนิยม เติมเงิน

Chapter 5 ต้นเหตุที่บ้านแตกแยก

“ปากดี แต่เอาเข้าจริงๆ ก็แค่ผู้หญิงที่เรียกร้องความสนใจ!” น้ำเสียงเข้มตวาดใส่หญิงสาว “เลิกพูดจาดูถูกฉันสักทีคุณจิรัฎฐ์ คุณเองก็เหมือนกัน วันๆ มีแต่รังแกผู้หญิง!” เธอยกมือขึ้นดันอกชายหนุ่มออกทั้งที่มือของเขายังคงจับที่ต้นแขนทั้งสองข้างอยู่ “เธอว่าฉัน?” ความโกรธของเขาเริ่มมากขึ้นเมื่อต้องต่อล้อต่อเถียงกับหญิงสาว มารยา! อยู่ต่อหน้าบิดาเขาทำเป็นผู้หญิงเรียบร้อย แต่อยู่ลับหลังก็ไม่ต่างจากผู้หญิงปากตลาดสักเท่าไหร่! “ก็ใช่น่ะสิคะ คิดว่าชมหรือไง” “ดี! งั้นผมจะทำให้ตกนรกไปพร้อมกับผม” จิรัฎฐ์ดึงตัวของหญิงสาวขึ้นมาพร้อมกับพาดขึ้นที่บ่าอย่างรวดเร็ว เจ้าตัวนั้นได้แต่ร้องโวยวายโดยที่ไม่มีใครออกมาสักคน มือเรียวทุบแผ่นหลังของเขาในขณะที่ชายหนุ่มเดินตรงขึ้นไปที่บันได “ปล่อยนะ คนบ้า!” พาขวัญร้องโวยวายจนกระทั้งชายหนุ่มใช้มืออีกข้างเปิดประตูห้องนอนของเขา “คนบ้าๆ ชอบรังแกผู้หญิง!” ตุ๊บ! พาขวัญถูกโยนลงกับเตียงนุ่มๆ ราคาแพงอย่างแรง สายตาเธอขึงมองด้วยความโกรธ พลางขยับตัวถอยหนีเมื่อรู้ว่าภัยอันตรายใกล้คืบคลานเข้ามาหา “อย่าเข้ามานะ ไม่งั้นฉันจะฟ้องคุณลุง!” เธอขู่ฟ่อพลางขยับตัวออกห่างทั้งที่เธอนั้นไม่มีทางจะหนีรอดเขาไปได้ “คุณกล้าฟ้องพ่อผมเหรอ ถ้าผมข่มขืนคุณ” พาขวัญถึงกับสะดุ้งถอยหนีจนสุดปลายเตียงอีกข้าง ครั้นจะลงจากเตียงวิ่งหนีเขายังไงก็ไม่รอดอยู่ดี “คุณจิรัฎฐ์ อย่ามาพูดจาตลกแบบนี้นะ ฉันขำไม่ออก!” จิรัฎฐ์มองหญิงสาวที่เหมือนลูกไก่ในกำมือ ครั้นเมื่อเขาจะบีบก็ตาย จะคลายก็รอด แต่คนอย่างเขาไม่มีทางคลายให้รอดอย่างแน่นอน! “ใครว่าผมพูดตลก...” ชายหนุ่มขยับขึ้นเตียงมาเรื่อยๆ แต่พาขวัญรีบวิ่งลงจากเตียงอีกด้านเพื่อเอาตัวรอด ดูเหมือนว่าจิรัฎฐ์จะรู้ทัน เขาก้าวลงจากเตียงอย่างไวพร้อมกับเดินเข้าไปดักหน้าพาขวัญทันที “จะหนีไปไหน!” น้ำเสียงเข้มตวาดดังจนหญิงสาวสะดุ้งเดินถอยหลังหนีด้วยความกลัว “คุณอย่าทำอะไรบ้าๆ นะ” พาขวัญเดินถอยหลังจนชิดติดกำแพง ไม่มีทางที่จะหนีเขา จิรัฎฐ์ยิ้มที่มุมปากอย่างมีชัย เขายกมือข้างขวาขึ้นทาบกับกำแพง สายตาคมก้มมองสำรวจหญิงสาวที่ห่างจากเขาไม่ถึงฟุต ใบหน้าเรียวสวยดูสะอาดเกลี้ยงเกลา ดวงตาสีน้ำตาลเข้มกลมโต ยิ่งมองไปนานๆ ยิ่งรู้สึกเผลอใจไปไม่รู้ตัว “คุณจิรัฎฐ์ถอยออกไปค่ะ” เสียงหวานเรียกเขางึมงำอยู่ในปาก พลางยกมือขึ้นดันชายหนุ่มออกห่าง “ทำไมคุณถึงอยากเป็นเมียพ่อผม” เป็นคำถามที่ทำให้หญิงสาวถึงกับเงยหน้าขึ้นมาสบตาเขาทันที ดวงตากลมมองเขาด้วยความไม่เข้าใจว่าทำไมชายหนุ่มถึงคิดว่าเธอมาอยู่บ้านนี้เพราะอยากเป็นภรรยาของหม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์ ทั้งที่ความจริงแล้วไม่ใช่แบบนั้นเลย “คุณบ้าไปแล้วหรือไง! ฉันไม่ได้มาอยู่บ้านนี้เพราะอยากเป็นเมียคุณลุงสักหน่อย” “ถ้าไม่ใช่เหตุผลนี้แล้วคุณมาอยู่ที่นี่ทำไม!” เขาถามด้วยน้ำเสียงเข้มที่ดูเหมือนจะตวาดใส่เธอด้วยซ้ำ “ก็...คุณลุงบอกว่าให้ฉันย้ายเข้ามาอยู่...ฉันก็เลย...” “มาอยู่สินะ” จิรัฎฐ์ตอบแทนหญิงสาวในคำพูดที่ขาดหายไป สายตาคมจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความโกรธแทบจะกินเลือดกินเนื้อของหญิงสาวได้ “แล้ว...เกี่ยวอะไรกับคุณล่ะ” “เกี่ยวแน่ ถ้าคุณคิดจะมาแทนที่ของแม่ผมละก็...” จิรัฎฐ์โน้มใบหน้าลงมากระซิบที่ข้างใบหูของหญิงสาว พลางชำเลืองมองพาขวัญที่กำลังสั่นขวัญผวาด้วยความกลัว “ผมจะทำให้คุณเป็นเมียผม!” หอม...กลิ่นน้ำหอมบางๆ โชยติดที่ปลายจมูกของเขาแทบทำให้ชายหนุ่มลืมความโกรธจนหมดสิ้น “คุณจิรัฎฐ์!” ดวงตากลมสั่นระริกด้วยความกลัว “ผมพูดจริง ถ้าผมเห็นคุณอยู่ใกล้พ่อผมเมื่อไหร่ คุณได้เป็นเมียผมแน่” จิรัฎฐ์มองหญิงสาวใกล้ๆ ก่อนที่จะขยับตัวออกห่าง “คุณ...” ไม่กล้าที่จะพูดต่อเพราะกลัวคำขู่ของชายหนุ่ม พาขวัญได้แต่มองคนตรงหน้าด้วยสายตาหวาดระแวง “ออกไปได้แล้ว ผมอยากพักผ่อน” เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นเยือกก่อนจะเดินออกห่างจากเธอ สายตาคมตวัดมองหญิงสาวร่างเล็กที่เดินตรงไปที่ประตูพลางนึกหงุดหงิดตัวเองขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผล จิรัฎฐ์เดินมานั่งที่ปลายเตียงก่อนจะเอนตัวนอนลงด้วยความสับสนว้าวุ่นใจ เมื่อกี้เขาทำบ้าอะไรไป! ให้ตายสิ เธอมันปีศาจชัดๆ พาขวัญ! พาขวัญเดินออกจากห้องของจิรัฎฐ์ด้วยใบหน้าที่แดงเป็นสีลูกพีช คำพูดของเขายังคงติดอยู่ที่หูของเธอ เหมือนเป็นเสียงสะท้อนที่ยังดังก้องในใจของเธออยู่ สองเท้าก้าวยาวเดินออกห่างจากห้องของชายหนุ่มมาจนถึงปลายบันได พลางมองสายแก้วที่เดินขึ้นมา “คุณพาขวัญจะไปไหนเหรอคะ” สายแก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่ไม่ค่อยเป็นมิตรสักเท่าไหร่ “ไปหาคุณลุงค่ะ ไม่ทราบว่าคุณลุงอยู่ไหนคะ” หญิงสาวตอบกลับพลางยิ้มหวานให้ แต่อีกฝ่ายนั้นกลับมองเธอด้วยสายตาดูแคลน “คุณผู้ชายไม่ว่างจะพบคุณหรอกค่ะ เพราะว่าทำงานอยู่” สาวใช้ตรงหน้าตอบอย่างรู้ดี เพราะในใจแอบอิจฉาอยู่รอมๆ ว่าอายุเท่ากัน แต่ทำไมผู้หญิงตรงหน้าถึงโชคดีกว่าเธอเป็นไหนๆ “ค่ะ” พาขวัญพยักหน้าอย่างเข้าใจ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างพลางส่ายหน้าให้กับท่าทางเย่อหยิ่งของสายแก้ว พาขวัญเดินลงมาชั้นล่างพลางกวาดสายตาหาคนที่อยู่ในบ้าน มีแต่ความว่างเปล่า ช่างเงียบเหงาสำหรับเธอสักเหลือเกิน ไม่เหมือนตอนที่เธออยู่หอพักเลย ถึงแม้จะเงียบแต่ก็ดูอบอุ่นต่างจากที่นี่สิ้นเชิง “ไอ้แมนนั่นมันของคุณผู้ชายเขา!” เสียงแหบของหญิงสาววัยกลางคนตะโกนขึ้นดังจากห้องครัว ทำให้พาขวัญก้าวเท้ายาวไปตามต้นเสียงที่ดังมา กลิ่นอาหารหอมโชยมาแตะที่ปลายจมูกของหญิงสาว เธอไม่รีรอที่จะยืนแค่เพียงชมเชยกลิ่นเท่านั้น สองเท้าก้าวตรงไปห้องครัวที่อยู่ในสุดของตัวบ้าน “ไอ้แมน! เอ็งจะมาช่วยข้าทำหรือจะมาหยิบกินวะ เร็วๆ หน่อย นี่ก็ได้เวลาจะตั้งโต๊ะแล้วโว้ย!” เสียงดังขึ้นต่อเนื่องจนกระทั้งพาขวัญเดินมาถึงหน้าห้องครัวขนาดใหญ่ “โธ่ ป้าก็ฉันหิวนี่” แมนร้องขึ้นโอดโอยพร้อมเอื้อมมือหยิบแอปเปิ้ลที่ล้างเสร็จขึ้นมาทาน “แกหิวฉันก็หิวเหมือนกัน มาช่วยๆ กันทำให้เสร็จสิ” พาขวัญยืนมองอยู่ข้างนอกพลางเดินเข้ามาดูอยู่ริมๆ ของห้องครัว “ป้า! ทำไมไม่เรียกสายแก้วหลานป้ามาช่วยล่ะ ผู้ชายทำงานแบบนี้เป็นที่ไหน” แมนพูดพร้อมยกมือขึ้นเกาศีรษะ “เออ...แล้วสายแก้วไปไหนของมันวะ เอ็งไปตามมาช่วยข้าหน่อย ทำคนเดียวแล้วจะเสร็จทันไหมเนี่ย” พิศสมัยบ่นถึงหลานสาวตัวดีที่หายเงียบไม่ยอมมาช่วยงาน “งั้นฉันไปตามให้ละกัน ฉันว่าคงไปแอบมองคุณเพลิงอยู่ใกล้ๆ นั่นแหละ แบบนี้ไงป้า” แมนพูดพร้อมกับหยิบแอปเปิ้ลขึ้นมาทานอีกชิ้น ก่อนเดินเข้ามาอ้าแขนออกเตรียมที่จะกอดพิศสมัย “ไอ้แมน! ไปไปตามสายแก้วมาหาข้า” พูดพลางจ้องเขม็งขู่ด้วยสายตา “ไปแล้วจ้ะป้า ทำเป็นดุไปได้” แมนหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวทั้งที่มือของเขายังถือผลไม้อยู่ ท่าทางนั้นดูสบายใจไม่ได้รีบร้อนแต่อย่างใด พาขวัญเตรียมเดินถอยหลังเพื่อหลบแต่ไม่ทัน จะเดินหนีก็ถูกทักขึ้นเสียก่อน ทำให้พิสมัยที่ทำอาหารอยู่ในห้องครัวเงยหน้าขึ้นมามอง “อ้าว! คุณพาขวัญมาทำอะไรที่นี่ครับ มีอะไรให้แมนรับใช้ไหมครับ” “เปล่าค่ะ” พาขวัญยิ้มให้พร้อมกับส่ายหน้า “ไอ้แมน! ไปตามสายแก้วมาเร็วๆ” เสียงของพิศสมัยยังคงดังออกมาจนแมนต้องขานรับแล้วรีบเดินไปตามสายแก้ว “ไปแล้วป้า” พาขวัญยิ้มขำให้กับแมนก่อนที่จะเดินเข้ามาในห้องครัว สายตากวาดมองไปรอบๆ พร้อมเดินเข้ามาหาพิศสมัยที่กำลังล้างผักอยู่ “มีอะไรให้ฉันช่วยไหมคะ” หญิงสาวเอ่ยถามขึ้นเสียงใส พิศสมัยเงยหน้าขึ้นมองหญิงสาวที่เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่วันนี้ได้เพียงไม่กี่ชั่วโมง สายตามองสำรวจคนตรงหน้าก่อนจะเชิดเดินหนีออกไปอีกทาง ซึ่งทำให้พาขวัญถึงกับงงว่าตัวเองทำอะไรผิด “เอ่อ...มีอะไรให้ฉัน...” “ออกไปดีกว่าค่ะ เดี๋ยวคุณท่านจะดุอิฉันได้” พิศสมัยพูดด้วยท่าทางที่ไม่ค่อยสนใจหญิงสาวตรงหน้า ทั้งที่ในใจของพิศสมัยต่างคิดว่าพาขวัญไปต่างๆ พิศสมัยเดินมาหยิบกระทะเตรียมตั้งเตาเพื่อที่จะทำอาหารมื้อเย็น... พาขวัญทำอะไรไม่ถูกเพราะถูกเมิน หญิงสาวเดินถอยหลังออกห่างก่อนหมุนตัวเดินออกจากห้องครัวไป เธอไม่เข้าใจว่าทำไมทุกคนในบ้านถึงต่างไม่ชอบเธอ ทั้งที่เธอยังไม่เคยทำอะไรผิด หรือเพราะว่าทุกคนเข้าใจว่าเธอเป็นสาเหตุที่ทำให้คุณธัญพิมลต้องเสียชีวิต

บทก่อนหน้า บทต่อไป

ตั้งค่า

ประวัติการอ่าน

ขนาดตัวอักษร

-18

ปลดล็อกบทถัดไปโดยอัตโนมัติ

สารบัญ