Chapter 3 ไร้เยื่อใย

“นั่นมันเรื่องของแก แต่ฉันได้บอกให้พาขวัญมาอยู่ที่นี่และช่วยทำงานที่บริษัทแล้ว แกไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธฉัน!” “ฮึ ! ที่แท้พ่อทำดีกับผู้หญิงคนนี้เพราะวังจะเอาเป็นเมียแต่แรกอยู่แล้ว ... อย่างน้อยพ่อก็ควรคิดถึงคุณแม่ที่เสียไปบ้าง !” จิรัฎฐ์หมดความอดทนกับบิดาที่ทำแบบนี้ เขากัดฟันกรามจนแน่น สายตาคมมองไปยังบิดาด้วยความโกรธแค้น “เพลิง ! แกอย่ามาพูดจาแบบนี้กับฉันนะ !” หม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์มองบุตรชายด้วยความขุ่นเคืองที่พูดจาสามหาวกับเขาแบบนี้ “ผมพูดความจริง พ่อถึงกับโกรธรับฟังไม่ได้เลยหรือครับ” ชายหนุ่มแสยะยิ้มให้กับผู้เป็นบิดา เขาหมดศรัทธาชายตรงหน้าไปตั้งนานแล้ว ตั้งแต่ที่เอาผู้หญิงคนนี้เป็นต้นเหตุที่ทำให้มารดาต้องจากไปก่อนกะทันหัน และนี่ยังจะให้มาอยู่ในบ้านอีก ! “เพลิง ! มันจะมากไปแล้วนะ !” ผู้เป็นบิดาตวาดเสียงดังด้วยความโมโหพลางลุกขึ้นจากเก้าอี้ ส่งสายตามองบุตรชายด้วยความไม่พอใจ “ไม่หรอกครับ เพราะคุณพ่อทำกับคุณแม่ไว้มากกว่านี้ มากจนกว่าที่ผมจะอภัยให้ได้ !” จิรัฎฐ์มองบิดาด้วยสายตาที่เย็นชาก่อนจะลุกขึ้นเดินออกจากห้องไป ทิ้งให้ผู้เป็นบิดาอยู่เพียงลำพังอีกครั้งหนึ่ง หม่อมหลวงณรงค์ฤทธิ์แทบล้มทั้งยืน เป็นเพราะเขาที่ไม่กล้าพูดความลับที่ปิดมานาน ครั้นจะพูดกับภรรยาก็ดันเข้าใจเขาผิดจนเป็นเหตุทำให้ต้องหัวใจวายเฉียบพลันเสียชีวิต เสียงผ่อนลมหายใจออกมาอย่างหนัก ก่อนจะทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้เหมือนเดิมด้วยความอ่อนล้า งานยังไม่ทำให้เขาเหนื่อยถึงขนาดนี้เลย... จิรัฎฐ์เดินออกมาจากห้องทำงาน ของบิดาด้วยอารมณ์ที่ขุ่นมัว สองเท้าก้าวเดินตรงขึ้นบันไดไปพลางชำเลืองสายตามองห้องทางด้านขวามือ ที่กำลังถูกยกเฟอร์นิเจอร์ชุดใหม่เข้าไป มือแกร่งกำหมัดแน่นด้วยความโมโหที่ตนเองนั้นทำอะไรไม่ได้ ได้แค่มองบิดายกเชิดชูผู้หญิงคนนี้มาเป็นเมียใช่ไหม! ไม่มีทาง เขาไม่มีวันให้ใครมาแทนที่มารดาอย่างเด็ดขาด ! ชายหนุ่มปรายตามองด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะเดินไปอีกทางเข้าไปในห้องของเขาทั้งที่ใจนั้นเต็มไปด้วยไฟแค้นยากที่จะดับลง ปึ้ง ! กำปั้นหนักทุบเข้าที่กำแพงข้างประตูอย่างแรง เสียงผ่อนลมหายใจระบายความโกรธดังขึ้นออกมาเป็นระยะ ๆ จิรัฎฐ์หมุนกายพิงกับกำแพงพร้อมยกมือขึ้นลูบใบหน้าของเขาด้วยความอ่อนล้า ความสุขในครอบครัวของเขาหายไปตั้งแต่พาขวัญก้าวเข้ามา … เธอมันผู้หญิงที่หวังจะรวยทางลัดจริงๆ เขาจะไม่ปล่อยให้ใช้ชีวิตอยู่ที่นี่อย่างมีความสุขแน่นอน “พาขวัญ อย่าหวังว่าเธอจะได้พบความสุข ในเมื่อเธอเลือกที่จะก้าวเข้ามาในหลุมนรกนี้เอง” ชายหนุ่มแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะเดินตรงไปที่โต๊ะทำงาน มือแกร่งเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่ใส่รูปถ่ายครอบครัวสามคนพ่อแม่ลูกขึ้นมา ในความสุขครั้งอดีตที่มีมาตอนนี้ได้หายไปไม่เหลือแม้แต่นิดเดียว เขาวางกรอบรูปลงที่เดิมพร้อมกับเดินตรงเข้าไปที่ห้องน้ำ สายน้ำจากฝักบัวไหลลงสู่ร่างแกร่งกำยำผิวสีขาวอมเหลือง มือของเขาลูบไปตามไหล่ราวกับว่าให้สายน้ำนั้นพัดความเจ็บปวดและความแค้นออกจากใจไปด้วย ทว่าก็แค่ความฝันที่ไม่สามารถทำได้ ในเมื่อหัวใจถูกหลอมจากความโกรธจนกลายเป็นความเกลียดชัง จิรัฎฐ์เงยหน้าขึ้นให้รับกับน้ำที่ไหลลงมาจากฝักบัว มือของเขายกขึ้นลูบก่อนจะใช้มืออีกข้างเอื้อมไปปิดน้ำที่ฝักบัว กำปั้นแกร่งทุบกับผนังกำแพงอีกครั้งยิ่งคิดยิ่งโกรธ ยิ่งคิดยิ่งเกลียด... ภายในห้องสี่เหลี่ยม แสงไฟสว่างจากกลางห้องขนาดเล็กที่มีเพียงเตียงนอนไม้เก่าๆ สำหรับนอนคนเดียวและเฟอร์นิเจอร์เก่าราคาถูกอีกห้าชิ้นถูกจัดวางเป็นระเบียบดูสะอาดตา หน้าต่างบานเล็กถูกเปิดอ้าเพียงเล็กน้อยให้ลมพัดเข้าถ่ายเทได้สะดวก หญิงสาวเจ้าของใบหน้าเรียวสวยเดินไปเดินมาเก็บของที่ต้องเตรียมย้ายออกในวันพรุ่งนี้ โต๊ะเขียนหนังสือโล่งสะอาดตาเพราะว่าหนังสือทั้งหมดของเธอได้ถูกส่งต่อให้รุ่นน้องที่เรียนต่อไปแล้ว หลังจากที่เก็บกองหนังสือทั้งหมดใส่ในกล่องลังเรียบร้อยแล้ว พาขวัญเดินมาเก็บของในตู้เสื้อผ้าออกให้หมด ถึงแม้ว่าจะมีเวลาเหลือในการเตรียมเก็บของอีกครึ่งวัน แต่ทว่าก็ไม่อยากจะมาเหนื่อยในตอนเช้าอีกครั้งหนึ่ง หนังสือและเสื้อผ้าถูกจัดเก็บเรียบร้อย ทีนี้ก็เหลือเพียงของเล็กน้อย ๆ ที่วางอยู่ในลิ้นชักโต๊ะหนังสือและตู้ข้างหัวเตียง กระเป๋าใบขนาดกลางอีกใบถูกหยิบออกมาเพื่อใส่ของพวกนี้แยกขึ้นโดยเฉพาะ หญิงสาวเดินไปที่ลิ้นชักโต๊ะเขียนหนังสือแล้วเปิดออกอย่างช้าๆ กรอบรูปสีน้ำตาลขนาดกลางถูกคว่ำอยู่ มือเรียวเอื้อมไปหยิบขึ้นมาพร้อมกับหงายดู ความทรงจำมากมายที่แทรกเข้ามาในสมองของเธอ รูปถ่ายมารดาขึ้นมาเป็นรูปสุดท้ายที่ยังเหลืออยู่ ส่วนบิดาของเธอนั้นไม่เคยแม้แต่ที่จะเห็นหน้าด้วยซ้ำ เธอไม่รู้ว่าเป็นใคร ไม่ว่าจะถามแม่ของเธอกี่ครั้ง ก็ไม่เคยที่จะปริปากพูดเลยแม้แต่ครั้งเดียว “แม่คะ จีนเรียนจบแล้วนะคะ” หญิงสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงสั่นพลางจับกรอบรูปแนบไว้ที่หน้าอกของเธอ “จีนรักแม่ค่ะ” เป็นคำบอกรักที่ส่งถึงคนบนฟากฟ้าแสนไกล ไม่ว่านานเพียงไหนเธอก็ยังคงรักและเคารพไม่เคยเปลี่ยน พาขวัญเอื้อมมือไปวางกรอบรูปในกระเป๋าของเธอ พร้อมกับก้มลงเก็บของของในลิ้นชักต่อให้เสร็จ เวลาล่วงเลยจนเกือบห้าทุ่ม นานกว่าที่เธอจะจัดของทั้งหมดแพ็คใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย หญิงสาวยกมือขึ้นปาดเหงื่อบนใบหน้าพลางถอนหายใจออกมาก่อนจะนั่งลงที่ปลายเตียงด้วยความล้า เธอลุกขึ้นพร้อมกับหยิบเสื้อผ้าที่วางอยู่บนเตียงเดินเข้าห้องน้ำไปเพื่ออาบน้ำและเข้านอน เป็นอีกคืนที่จิรัฎฐ์ไม่อยากลับบ้านด้วยความกลุ้มใจ เพราะเรื่องเมื่อเย็นวันนี้เขาจำต้องหาที่ระบายโทสะของตัวเองให้ลดลง เกือบตีหนึ่งกว่าๆ ที่เขานอนอยู่ในห้องของหญิงสาวคนหนึ่งที่ขึ้นชื่อว่าเป็นเพียงคู่นอนเท่านั้น ทั้งที่ตอนนี้เขาควรจะอยู่บ้านแล้ว แต่จะให้เขาอยู่บ้านที่ไม่ใช่บ้านอีกต่อไป เขาไม่อยากจะอยู่เลย...แต่ถ้าหากเขาไม่กลับไป บ้านของเขาก็จะกลายเป็นของพาขวัญ ซึ่งเขาไม่มีวันยอมเด็ดขาด หญิงสาวข้างตัวของจิรัฎฐ์ขยับพลิกกายหันมามองหน้าเขา นิ้วเรียวของเธอเอื้อมไปลูบไล้แผ่นอกเปลือยอย่างสนุกสนาน สายตามองเขาด้วยความต้องการและยั่วยวน หากแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรเว้นแต่ความหงุดหงิดใจตัวเอง “เพลิงคะ คุณเป็นอะไรไป แพตตี้ทำอะไรให้คุณไม่พอใจหรือเปล่าคะ” เสียงหวานจากเพชรกานต์มองใบหน้าคมเข้มของชายหนุ่มที่นอนก่ายหน้าผากอยู่ข้างตัวเธอ “ไม่เกี่ยวกับคุณ” จิรัฎฐ์พูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งพลางถอนหายใจออกมาก่อนจะขยับตัวขึ้นนั่ง “เรื่องงานเหรอคะ ทำไมคุณดูไม่มีความสุขเลยล่ะคะ แพตตี้ไม่เคยเห็นคุณเป็นแบบนี้มาก่อนเลยนะคะ” เพชรกานต์พูดเสียงหวานพลางขยับตัวแนบนอนที่อกแกร่งของชายหนุ่ม สายตายั่วเงยขึ้นมองเขาจากใต้คาง ไม่ว่าเธอจะมองมุมไหนเขาก็ดูดีทุกมุม “เรื่องส่วนตัว ไม่เกี่ยวกับงาน” “งั้นบอกให้แพตตี้ฟังหน่อยได้ไหมคะ เผื่อแพตตี้ช่วยคุณได้นะคะ” เพชรกานต์ลูบไล้ไปตามหน้าอกของชายหนุ่ม พลางขยับตัวลุกขึ้นสบตามองเขาด้วยสายตาที่ยั่วยวน “คุณช่วยผมไม่ได้หรอก” จิรัฎฐ์กล่าวพร้อมกับขยับตัวเพื่อลงจากเตียง แต่มือของหญิงสาวนั้นรั้งแขนเขาไว้พลางมองเขาด้วยสายตาอ้อนวอนปรารถนา “ปล่อย” ชายหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นพร้อมปรายตามองด้วยความไม่ชอบ จนฝ่ายสาวต้องค่อยๆ คลายมือออกจากแขนของเขาทันที จิรัฎฐ์ถอนหายใจออกมาพร้อมลุกขึ้นจากเตียงโดยที่มีผ้าคลุมร่างกายเขาเอาไว้อยู่ ชายหนุ่มเดินไปหยิบเสื้อผ้าที่กระจัดกระจายตรงพื้นขึ้นมาก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป ทิ้งให้เพชรกานต์มองชายหนุ่มเดินจากไปด้วยความเสียดาย นางแบบสาวผ่อนลมหายใจออกด้วยความเซ็ง ก่อนจะลุกขึ้นมาหยิบเสื้อผ้าของเธอที่หล่นตามพื้นขึ้นมาสวมใส่ พลางชำเลืองมองไปที่ประตูห้องน้ำหลายต่อหลายครั้งจนกระทั้งแต่งกายเรียบร้อย เพียงไม่ถึงยี่สิบนาทีประตูห้องน้ำเปิดออก ชายหนุ่มก้าวออกจากห้องน้ำมาพร้อมกับมือที่กำลังจับผ้าขยี้เช็ดผมอยู่ เขาเดินตรงมาที่ข้างหัวเตียงพร้อมก้มลงหยิบโทรศัพท์ กุญแจรถและกระเป๋าตังค์ “คุณจะกลับแล้วหรือคะ” เพชรกานต์พูดขึ้นพร้อมเดินเข้ามากอด ชายหนุ่มทางด้านหลัง “ผมมีงานต้องทำต่อ” จิรัฎฐ์ตอบพร้อมกับจับมือของหญิงสาวสะบัดออกด้วยความรำคาญ ก่อนหันมาหาหญิงสาวที่ทำหน้าเศร้า “แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาหาแพตตี้อีกไหมคะ ฉันอยากให้คุณมาหาทุกวันเลยนะคะ” เธอพูดอ้อนวอนชายหนุ่มด้วยน้ำเสียงหวาน “ผมไม่ว่างมากพอ เอาเป็นว่าถ้าผมว่างจะมาหาคุณ” จิรัฎฐ์พูดตัดโดยไม่ใส่ใจ “ค่ะ แพตตี้จะรอนะคะ” เพชรกานต์ขยับตัวเดินเข้ามาหาชายหนุ่มพร้อมกับเขย่งปลายเท้าขึ้นเพื่อหอมแก้มเขา “ผมจะพยายาม” จิรัฎฐ์ตอบก่อนจะเดินออกจากห้องของหญิงสาวไป จิรัฎฐ์เดินออกจากคอนโดมิเนียมขนาดหรูของเพชรกานต์ด้วยความว่างเปล่าหากไร้ซึ่งความผูกพันที่อยู่กับเธอตลอดทั้งห้าชั่วโมง ชายหนุ่มก้าวตรงไปที่รถ ก่อนจะขึ้นรถพร้อมสตาร์ทขับออกไป รถยนต์คันหรูวิ่งไปตามถนนใหญ่สี่เลน ก่อนจะเลี้ยวซ้ายเพื่อขึ้นสะพานทางด่วน จิรัฎฐ์เหยียบคันเร่งรถตามอารมณ์จิตใจที่ขุ่นมัวของเขา มือแกร่งบีบกำพวงมาลัยรถแน่นพลางถอนหายใจออกมา ท้องถนนที่มีเพียงรถไม่กี่สิบคันขับผ่านทำให้เขาเพิ่มความเร็วได้อีก แต่ถึงจะเพิ่มความเร็วมาสักแค่ไหน ไฟแค้นในใจของเขาก็ไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย นานกว่าเกือบชั่วโมงกว่าที่จิรัฎฐ์จะถึงบ้าน เขาจอดรถไว้ที่ใต้ชายคาบ้านพร้อมกับเดินเข้าไปด้วยแววตาเต็มไปด้วยความโกรธและความเศร้า สองเท้าก้าวขึ้นบันได้เดินเข้าไปข้างในบ้าน ไฟสีส้มจากนีออนขนาดกลางส่องสว่างอยู่ที่กลางบ้านเพียงดวงเดียว เขาเดินตรงไปที่บันไดพร้อมก้าวอย่างฉับไวขึ้นไปอย่างเร็ว สายตาคมมองชำเลืองห้องทางด้านขวามือของเขาด้วยความเกลียดชัง ก่อนจะหันเดินไปโดยไม่ปริปากพูดสักคำ ทั้งที่จริงแล้วในใจเขากลับเอ่ยว่าหญิงสาวต่างๆ นานา จิรัฎฐ์เดินทิ้งตัวลงที่เตียง เปลือกตาหนาที่หนักอึ้งแทบจะปิดลง มือแกร่งเอื้อมไปปลดเนคไทที่คอของเขาออก พร้อมปิดตาลงหลับด้วยความอ่อนล้า แสงอรุณสาดส่องเข้าผ่านทางหน้าต่างบานเล็ก หญิงสาวขยับกายซุกใต้ผ้าห่มเพื่อหนีแสง แต่เพียงไม่ถึงสิบนาทีเสียงนาฬิกาปลุกก็ดังขึ้นติดต่อกันจนคนที่นอนอยู่ต้องเอื้อมมือไปกดปิดด้วยความรำคาญก่อนที่จะนอนต่อโดนไม่สนใจสิ่งใด พาขวัญขยับตัวปรือตาขึ้นมองอีกครั้งหลังจากที่เธอกดปิดเสียงนาฬิกาปลุกไป เธอแหงนหน้าเอียงคอมองเวลาที่โต๊ะข้างหัวเตียงก่อนจะเด้งตัวขึ้นด้วยความตกใจอย่างรวดเร็ว สิบโมงแล้ว! หญิงสาวรีบลุกขึ้นเดินลงจากเตียง หยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าออกมาเพื่อเปลี่ยนอาบน้ำ หลังจากอาบน้ำเสร็จแล้วเธอเดินไปเก็บเสื้อผ้าที่ตากเมื่อคืนตรงระเบียงใส่กระเป๋าให้เรียบร้อย “ไม่รู้ว่าน้องเพลงจะมาเอาหนังสือเมื่อไหร่ เอาลงไปฝากไว้ที่ป้านิลละกัน” เธอบ่นพึมพำกับตัวเองพลางมองกองหนังสือในลังที่รวมๆ แล้วประมาณสามสิบกว่าเล่มได้ พาขวัญขนหนังสือกองแรกอุ้มขึ้นมาแล้วเดินออกจากห้องไป เพื่อไปหาป้านิลผู้เป็นเจ้าของหอพัก “ป้านิลจ๋า” เสียงใสเอ่ยเรียกหญิงสาววัยกลางคนที่กำลังนั่งจิ้มเครื่องคิดเลขอยู่ มืออีกข้างก็ถือกำแบงค์พันไว้ ต้องหยุดและหันมามอง “มีอะไรอีกล่ะ หืม” ป้านิลเงยหน้าขึ้นมามองหญิงสาวที่อุ้มกองหนังสืออยู่ในมือ “จีนจะมาฝากหนังสือให้รุ่นน้องจ้ะป้า กลัวว่าย้ายออกไปก่อนแล้วน้องเขาจะหาไม่เจอจ้ะ” หญิงสาวอธิบายพร้อมกับเดินเข้ามาในห้อง “วางๆ ไว้ตรงมุมนั้นเลย เดี๋ยวมาแล้วฉันจะบอกให้ขนไปให้” “ขอบคุณจ้ะป้า” เธอกล่าวของคุณพร้อมยิ้มใสๆ ให้ก่อนจะวางกองหนังสือไว้ที่มุมห้อง “แล้วนี่จะย้ายออกวันนี้เลยหรือไง” ป้านิลเอ่ยถามขึ้น “ใช่จ้ะ จีนจะย้ายออกวันนี้เลย” “แล้วเอ็งจะไปอยู่ที่ไหน ได้งานทำหรือยังล่ะ” ป้านิลถามพลางเปิดลิ้นชักเก็บเงินใส่กล่องเหล็ก ก่อนจะหันมามองหญิงสาวเพื่อรอฟังคำตอบ “ได้ที่ทำงานแล้วจ้ะ” เธอตอบพร้อมยิ้มให้ “ดีแล้วละ ตั้งใจทำงานดีๆ ละ จะได้มีอนาคตดีๆ ” “จ้ะป้า” พาขวัญตอบขานรับโดยที่ไม่พูดอะไรต่อ “เอาเถอะ เอ็งรีบไปขนของดีกว่าเดี๋ยวรุ่นน้องก็ได้มาพอดีหรอก” “จ้ะ” หญิงสาวขานรับพร้อมเดินออกจากห้องไปเพื่อขนกองหนังสือที่ยังเหลืออยู่ลงมาฝากไว้กับป้านิลทั้งหมด เกือบเที่ยงหลังจากที่ขนกองหนังสือลงมาฝากไว้กับป้านิลเรียบร้อยแล้ว พาขวัญได้จัดการกวาดเช็ดห้องให้สะอาดเป็นเหมือนเดิมในครั้งแรกที่เธอเข้ามาใช้ ก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเพื่อซื้ออาหารกลางวันทาน ก่อนเดินกลับเข้ามาในหอพักอีกครั้งหนึ่ง “โน่นไงมาพอดีเลย” เสียงของป้านิลดังขึ้นพร้อมชี้นิ้วมาทางหญิงสาวที่กำลังเดินเข้ามา “มาอะไรเหรอจ้ะ” พาขวัญเอ่ยถามขึ้นพร้อมหันไปมองชายแปลกหน้าสองคน “ก็สองคนนี้เขามาหาเธอน่ะ บอกว่าจะมารับไปไหนก็ไม่รู้” ป้านิลพูดขึ้น “อ๋อ ค่ะ ขอบคุณป้ามากนะจ๊ะ” พาขวัญกล่าวขอบคุณในขณะที่ป้านิลเดินเข้าไปข้างในห้อง “มาหาฉันหรือคะ” เธอเอ่ยถามชายสองคนตรงหน้า สีหน้ามองด้วยความกลัวหวั่นๆ ในใจ “ครับ คุณผู้ชายให้ผมสองคนมาช่วยคุณขนของแล้วรับไปที่บ้านน่ะครับ” พาขวัญถึงพยักหน้าอย่างเข้าใจ “ขอบคุณมากนะคะ แต่ของฉันนิดเดียวเองค่ะ เดี๋ยวขอขนเองดีกว่านะคะ” หญิงสาวตอบด้วยความเกรงใจ “ไม่เป็นไรครับ คุณผู้ชายสั่งให้ผมดูแลคุณพาขวัญให้ดี” ชายอีกคนพูดขึ้น “เออ..แต่...” “นะครับ ผมยังไม่อยากถูกหักเงินเดือน” พาขวัญมองคนตรงหน้าด้วยความชั่งใจก่อนจะตัดสินใจตอบกลับไป “ค่ะ”