ตอนที่ 5 ตอนที่ 4 เราเจอกันอีกแล้ว

“ขอโทษนะคะฉันเอาของมาให้คุณเซริวค่ะ” แพรไหมจะเอาเสื้อมาคืนเขา แต่ไม่อยากเจอหน้าชายหนุ่มจึงจะฝากไว้ข้างล่างเค้าน์เตอร์ “ได้นัดไว้ไหม” “ไม่ค่ะ” “น้องพี่ไม่มีเวลามาเล่นด้วยนะ รู้อยู่ว่าบอสหล่อไม่ต้องมาใช้มุกตลกๆ แบบนี้” “ไม่ใช่แบบนั้นนะคะ” “อยากจะจับผู้ชายรวยๆ ต้องทำตัวให้มีค่านะรู้ไหมผู้ชายจะได้เสียดาย” พนักงานสวยส่ายหน้าคนสมัยนี้ใช้วิธีสกปรกเพื่ออ่อยผู้ชาย นี่ไม่ใช่เหตุการณ์ครั้งแรกที่มีสาวๆ อยากเจอเขา “พ แพรเอาของมาคืนเขาค่ะ” “พี่ไม่ว่างเล่นด้วยมาทางไหนกลับไปทางนั้นเลยก่อนที่พี่จะเรียก รปภ. มาลากออกไป” “คุณแพรไหมเอาอะไรมาคืนเจ้านายครับ” ไนล์จำคนตรงหน้า คนนี้คนโปรดของเจ้านาย “คุณเป็นลูกน้องของเขาใช่ไหมคะ แพรฝากเสื้อไปคืนเขาด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ” แพรไหมยัดของใส่มือชายหนุ่มตรงหน้า และรีบเดินออกไปจากตรงนั้นเพราะอายสายตาหลายๆ คู่ที่มองมา “คุณไนล์ถืออะไรเข้ามาคะ” “เมื่อกี้คุณคุยอะไรกับผู้หญิงคนนั้น” “คนเมื้อกี้เหรอคะ น่าจะเป็นสาวๆ ที่มาตามตื๊อบอสค่ะอ้างว่ามีของมาให้” ตามตื๊อ? เขาคิดว่าเจ้านายมากกว่าที่ตามตื๊อแพรไหม เมื่อวานพวกเขาเกือบคอขาดที่สืบประวัติของหญิงสาวช้า แถมยังลงทุนตามไปแอบดูสาวทำงาน “ต่อไปพูดอะไรระวังปากด้วย” “ค่ะะๆๆๆ เป็นอะไรกันแต่ละคน” ไนล์ถือถุงเสื้อเอาเข้าไปให้เจ้านายที่อยู่ในห้องทำงาน เขาเดินสวนกับนางแบบสาวพอดี เงี่ยนก็ไม่ดูสถานที่เลย สภาพผู้หญิงคนนั้นยังกับโดนรุมโทรม “คุณเซริวลืมรูดซิปครับ” “ไนล์กูเป็นเพื่อนเล่นมึงเหรอ” เขามองที่เป้ากางเกงก็ไม่ลืม เสื้อผ้าของเซริวยับนิดหน่อยเพราะเพิ่งผ่านสมรภูมิรบกับนางแบบสาวมาหมาดๆ “มีสาวเอาของมาฝากครับ” “สาวที่ไหนวะ” เขาพ้นควันบุหรี่ออกมา “สาวที่คุณเซริวให้เขาเอาเสื้อไปซักให้” ไนล์คิดว่ารู้แบบนี้น่าจะปล่อยให้แพรไหมเดินขึ้นมา งานนี้มีสนุกแน่ “แพรไหมมาเหรอ” “กลับไปแล้วครับ คืนนี้คุณจะเข้าร่วมงานเลี้ยงไหมครับ” “ฉันขอคิดดูก่อน” ปกติเขาไม่ค่อยเข้าร่วมงานเลี้ยงแบบนี้ เบื่อที่มีผู้หญิงมาทอดสะพานให้ “คุณแพรไหมไปด้วยนะครับ” แววตาเป็นประกายของเจ้านายทำให้ไนล์หัวเราะออกมา แค่ได้ยินชื่อเขาหูก็ตั้งแล้ว แล้วแบบนี้จะไปไหนรอดสงสัยเสือจะได้ถอดเขี้ยวเล็บแล้ว “พี่ปอนด์ว่าอะไรนะคะ งานคืนนี้เขาไม่ชวนพลอยเหรอ” เธอโดนเทงานมายังไม่มีใครมาชวนเธอไปงานเลี้ยงอีก อยากรู้นักว่าใครมันมาแทนที่เธอ “ใช่ค่ะพี่เช็คแล้ว” “กรี๊ดดด ยังไงพลอยจะต้องไปค่ะ” ยังไงคุณเซริวจะต้องไปด้วยแน่ๆ เธอจะได้สานความสัมพันธ์ธ์กับเขาต่อ เธอจะได้เป็นภรรยาอยู่แล้วเชียว “ได้ยินมาว่าแพรไหมก็ไป” “อีแพรอีกแล้วเหรอมันเป็นใครทำไมมันถึงได้ไป” “น่าจะเป็นผู้กำกับชวนไป” “อีหน้าด้าน!” เป็นลูกมียน้อยไม่พอยังจะกล้ามาเดินเชิดหน้าชูตา อย่าหวังเลยว่ามันจะได้ดีเธอจะเหยียบให้มันจมดินไปเลย “คืนนี้พี่ปอนด์ต้องหาชุดสวยๆ ให้พลอยนะคะพลอยจะต้องสวยที่สุด” “ค่ะๆ” เป็นแค่งานเลี้ยงในผับแต่งตัวสวยไป ใครเขาจะมองสุดท้ายต่างคนต่างสนใจแต่เหล้าตรงหน้า พลอยนิตาเอาแต่ใจจนไม่มองอะไร เซริวนั่งมองไปที่บรรยากาศด้านล่างของผับ ในมือมีแก้วเหล้า เขารอคอยเวลาที่จะเจอหน้าของแพรไหม คืนนี้ยังไงแผนของเขาต้องสำเร็จ ไม่ได้ด้วยเล่ห์ต้องได้ด้วยกล “ผมเตรียมของไว้ให้แล้วครับ” “พวกมึงรูดซิปปากให้แน่นห้ามพูดอะไรเด็ดขาด” “ผมไม่รู้เห็นอะไรทั้งนั้น” ภูผาแค่มีหน้าที่ทำตามในสิ่งที่เจ้านายต้องการเท่านั้น แต่เรื่องนี้มันสกปรกเกินไปแต่เขาทำอะไรไม่ได้ “คุณไม่ลองเสนอเงินให้เขาดูครับ” “หุบปากถึงเวลาก็ทำตามนั้น” ทั้งสองเดินออกมาจากห้องวีไอพี ไม่รู้จะทำยังไงดีเรื่องนี้พวกเขาไม่เกี่ยว คนต้นเรื่องคือเซริวคนเดียว “เอาน่ายังไงก็ไม่เด็กแล้ว” “อายุห่างเจ้านายไปรอบกว่าเลยนะ” “เออ คงเป็นเวรกรรมน้องเขาวะ” ใครๆ ต่างพากันหลงใหลเซริว แต่เขาบอกเลยว่านรกของแท้ สงสารแพรไหมที่ต้องมาเจอคนแบบเซริว “ติดคุกขึ้นมากูไม่เกี่ยว” “ติดคุกเหี้*ไร มีแต่มึงจะโดนนายใหญ่เล่นงาน” ถ้าคุณเคลวินรู้ว่าลูกชายใช้วิธีนี้ล่อสาว รับรองบ้านแตกแน่ “ไปๆ ทำเสร็จก็จะหมดหน้าที่เราแล้ว” แพรไหมยังไม่ได้เข้าไปที่ผับ เธอมาช้านิดหน่อยเมื่อรู้ว่าพลอยนิตาเข้ามาในงานนี้ด้วย จึงไม่อยากเข้าไปหญิงสาวเลือกไม่ได้ “น้องแพรมาแล้ว” “สวัสดีค่ะพี่ดอม” “ว้าว มาช้ากว่าคนอื่นเขานะ” พลอยนิตาเห็นหน้ามันแล้วหมั่นไส้ แต่มพูดอะไรมากเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าทั้งสองเกี่ยวข้องอะไรกัน “น้องแพรดื่มหน่อยไหมครับ” “ขอบคุณค่ะคุณเดวิด” แพรไหมรับมาอย่างไม่ปฏิเสธแต่ยังไม่ได้ยกดื่ม เธอนั่งมองบรรยากาศรอบตัวไปเรื่อยๆ เห็นว่าบางคนเริ่มเมา บางคนออกไปโยกย้ายส่ายสะโพกกันอย่างสนุกสนาน แพรไหมเลยเดินออกมาจะเข้าห้องน้ำ “ขอโทษครับ พอดีทางทีมงานให้ย้ายขึ้นไปที่ห้องวีไอพีเดี๋ยวผมเดินขึ้นไปส่งครับ” “คะ?” แพรไหมยังไม่ทันจะได้พูดอะไรถูกพนักงานเดินนำขึ้นไปที่ห้องวีไอพี พวกเขาจะย้ายห้องกันทำไมพอจะกดโทรหาดนุพลมือถือดันมาแบตหมดก่อน “นี่ชั้นที่เท่าไรคะ” “ผมไปก่อนนะครับ” “เดี๋ยวสิ!” แพรไหมยืนอยู่หน้าห้องที่ดูยังไงก็เป็นห้องพักมากกว่า จะยืมมือถือก็ไม่มีใครเดินผ่านมาเลยสักคน เธอไม่กล้าจะเดินเข้าไปในห้อง หญิงสาวกำลังจะหันหลังกลับแต่ประตูห้องถูกเปิดออก ตามด้วยแรงกระชากอย่างแรง แพรไหมเซถลาเข้าไปตามแรงของเขา “อ๊ะ” “จะรีบไปไหน” เธอคุ้นน้ำเสียงนี้มาก แต่คิดไม่ออกหญิงสาวจึงค่อยๆ มองขึ้นไป หญิงสาวเบิกตากว้างยังกับคนเห็นผีตกใจที่เห็นเขามาอยู่ในห้องนี่ “ทำไมถึงเป็นคุณ” “เป็นฉันแล้วทำไม” “อ๊ะ ปล่อยฉัน” “จะไปไหน!” คิดเหรอว่าจะไปไหนรอด เขาลงทุนลงแรงทำถึงขนาดนี้ ปกติไม่เคยใช้วิธีนี้กับใครอะไรที่เขาอยากได้ เขาก็ต้องได้ แพรไหมควรจะดีใจที่เขายอมลงทุนขนาดนี้ ดีแค่ไหนมีคนหล่อโจ้ยใหญ่มาติดพัน