ตอนที่ 5 อัญมณี วัฒนา […ปัจจุบัน] จบตอน

“บ้าจริง!” เมื่อผ้าคลุมไหล่เกี่ยวพันกับต้นไม้ เธอจึงจำต้องทิ้งมันและวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว ดีนะที่เธอมักจะเป็นนักกรีฑาให้กับสีที่ตนประจำอยู่ยามที่โรงเรียนมีกีฬาสี ความรวดเร็วไม่ต้องพูดถึงชั่วพริบตาเธอก็ทิ้งห่างจากสถานที่เกิดเหตุไปอย่างรวดเร็ว “นี่ครับนาย” เจ้าของดวงตาสีเทารับผ้าคลุมไหล่สีทองอ่อนมาถือไว้ ถ้าลมไม่พัดมามีหรือเขาจะรู้ว่ามีคนแอบสุ่มดูอยู่ กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาตามลมทำให้เขารู้ตัวเป็นกลิ่นเดียวกับผ้าคลุมไหล่ผืนนี้ “เอาตัวมันไป และกำจัดศพซะ ฉันจะไปรอฟังข่าวที่รถ หวังว่าพวกที่ตามไปจะจับพยานได้นะ” “ครับนาย” เหล่าลูกน้องที่เหลือขานรับคำสั่ง เฮ่อ เฮ่อ เฮ่อ หนูอัญไม่เสียเวลาหันไปมองคนข้างหลังเลย เธอรู้ว่าตามมาแน่ เสียงอึกทึกเริ่มดังขึ้น แสงสว่างมีมากขึ้น คนก็มากขึ้น ไม่รีรอไ่ม่มีเวลาลังเล ฝูงชนคือแหล่งกบดานในฉับพลัน เพราะมันเป็นทางเลือกเดียวของเธอในตอนนี้ สมองที่ตื่นตระหนกประมวลผลออกมาในทันที ชาวต่างชาติสองคนที่วิ่งตามมา เห็นหลังไวๆของเธอเข้าไปในฝูงชนที่ยังออกท่วงท่าวาดลวดลายไปตามจังหวะท่วงทำนองเพลงกันอย่างมันส์ กว่าพวกเขาจะแทรกตัวเข้าไปได้ เหยื่อสาวก็หายไปจากสายตาเสียแล้ว “เห็นมั้ย” หนึ่งในสองหันไปถามเพื่อน ซึ่งส่ายหน้าไปมาเช่นกัน ทั้งสองเดินสอดส่ายตาหาต่ออีกหน่อย เมื่อมั่นใจแล้วว่าเธอคนนั้นไม่ได้อยู่บริเวณนั้น จึงเดินไปหายังร้านอื่นๆ พรึ่บ! อัญมณีผลักไหล่ผู้ชายคนหนึ่งออกจากการเกาะกุมที่บดบังเธอให้พ้นจากสายตาคนที่พยายามมองหา เฮ้ยยย เธอถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก เมื่อเห็นหลังสองคนนั้นไกลออกไปจนลับสายตา “ลุง ลุง” หนูอัญเอ่ยเรียกคนขับรถที่เอนหลังพิงหลับอยู่บนเก้าอี้ใกล้ๆ รถที่จอดอยู่ “คุณหนู กลับกันเหรอยังครับ” “กลับค่ะ กลับเดี๋ยวนี้เลย” หนูอัญเปิดประตูด้วยตัวเองและก้าวขึ้นรถไปอย่างรวดเร็ว ตึก ตัก ตึก ตัก หัวใจดวงน้อยเต้นไม่เป็นจังหวะ เธอรู้แต่ว่ามันแรงมากจนแทบจะทะลุอกมาได้ทุกเมื่อ หนูอัญโน้มตัวลงต่ำจนแทบจะนอนราบไปบนเบาะหลัง สำหรับคนขับรถคงคิดได้ว่าเธอคงเหนื่อยจากการไปวาดลวดลายเต้นรำกับเพื่อนๆมาเท่านั้น เมื่อกี้ถ้าเธอไม่บอกกำแพงมีชีวิตไปว่า แฟนเก่าตามราวี มีเหรอว่าเขาจะยอมให้เธอเอาตัวมาบดบังขวางกั้นสายตาพวกฆาตกรที่ตามมาเก็บงาน... เมื่อรถเข้าสู่ถนนหลัก เธอค่อยๆขยับตัวขึ้นมานั่ง สายตามองทอดออกไปนอกหน้าต่าง เธอหาได้ชมวิวหลังเที่ยงคืนไม่และเธอก็หาได้มองหาคนพวกนั้นไม่ เธอก็แค่อยากมองให้ชัดๆว่า เธอยังมีชีวิตอยู่และยังเป็นอิสระ ภาพตรงหน้าคือของจริง “ลืมๆๆๆๆๆ....” จู่ๆ เธอก็ตะโกนออกมาเสียงคับก้องในรถ เมื่อจู่ๆ กระจกก็สะท้อนดวงตาสองคู่ คู่หนึ่งของคนที่เหลือแต่ร่าง อีกคู่หนึ่งของอสูรในร่างคน หน้าเธอเปลี่ยนไปทันทีเหมือนคนกำลังใกล้ตาย “เอ่อ! ไม่มีไรค่ะ” เมื่อนึกได้ว่าไม่ได้อยู่ตามลำพัง เธอออกมาโดยที่ไม่ได้บอกเพื่อน แต่ก็ช่างเถอะ! พวกเธอก็ไม่ได้ถือสาหาความอะไรกับเรื่องแค่นี้ พรืดดดดด ลมเย็นในรถทำให้หนูอัญยกมือกอดตัวเองทันที เธอทิ้งผ้าคลุมไหล่ไว้ ของแบบนั้นคงไม่ทำให้เขาตามหาเธอเจอหรอกนะ แม้มันจะเป็นของแบรด์เนมแต่ก็มีขายทั่วไป ไม่ใช่ลายเฉพาะอะไรนักหนา กลิ่นน้ำหอมก็ด้วยแม้จะของแพงแต่ก็มีขายทั่วไปเหมือนกัน เขาหาเธอไม่เจอจากหลักฐานแค่นั้นหรอกน่า หนูอัญคิดเข้าข้างตัวเองอย่างมีหลักการความเป็นไปได้ เพราะเธอจะหายเข้ากลีบเมฆไปได้แน่นอนจากเขาคนนั้น อีกไม่นานเขาจะลืม เพราะเธอก็แค่เด็กสาววัยสิบเก้าเท่านั้น ความกล้าหาญที่จะไปแจ้งความเธอไม่มีเลยแม้แต่สักเปอร์เซ็นต์เดียว ‘อย่าตามมาหลอกมาหลอนหนูเลยนะคะ หนูก็แค่เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ทำอะไรไม่ได้หรอกค่ะ เอาเป็นว่าเดี๋ยวหนูทำบุญตักบาตรไปให้แล้วกันนะคะ ไหนๆก็ตายไปแล้ว ส่วนคนที่รอดอยู่ก็โตแล้วหาวิธีเอาตัวรอดด้วยตัวเองแล้วกัน' สิ่งที่เธอคิดอยู่ในใจ นัยน์ตาเหยี่ยวสีเข้มขึ้นตามอารมณ์ เมื่อลูกน้องสองคนกลับมาพร้อมกับความล้มเหลว “ออกรถ” ไม่มีคำพูดต่อว่าต่อขาน แต่ลูกน้องสองคนก็ไม่กล้าสบตา ได้แต่ยืนก้มหน้าเหงื่อตกอย่างหวาดกลัว โดนด่า โดนถีบสักทีสองทียังดีกว่า เจ้านายเงียบแบบนี้ ปืนที่มีที่เก็บเสียงยังอยู่ในมือเจ้านาย และผ้าคลุมไหล่นั้นด้วย เฮ้ยยยยย เสียงถอนหายใจดังออกมาพร้อมกัน เมื่อรถของเจ้านายค่อยๆขยับออกไป ปึก ปึก อื้ม!!!! อื้ม!!!!! พึ่บ!!!! สองคนที่พึ่งถอนหายใจทรุดลงกับพื้นหญ้าทันที มือเกาะกุมต้นแขนที่มีเลือดซึมออกมา คนที่เหลือได้แต่ยืนมอง ทุกคนรู้ดีว่าเจ้านายไม่เคยปล่อยคนที่ทำงานพลาดลอยนวลไปได้ง่ายๆ สองคนนี้ดีแค่ไหนที่แค่กระสุนถากแขน กระจกรถถูกเลื่อนปิด และห่างไปทันที คนที่นั่งเบาะหลังกำผ้าคลุมไหล่นั้นไว้แน่น ‘ไม่มีทางหนีฉันพ้น’ นอกจากผ้าคลุมไหล่แล้ว เบาะแสอีกอย่างคือรอยสักผีเสื้อที่ไหล่ด้านหลัง เขาหยิบกระดาษออกมาและร่างผีเสื้อตัวนั้นออกมาจากความทรงจำ รอยสักที่มีประกายสีทอง อีกสีน่าจะเป็นสีม่วงมันมืดเขาไม่แน่ใจแต่น่าจะสันนิษฐานจากชุดที่เธอสวมในคืนนี้เพราะมันเป็นสีม่วงคาดทอง สีทองจากประกายของรอยสักที่เข้าตาเขาและผ้าคลุมไหล่ ในที่สุดเขาก็ได้รูปผีเสื้อบนไหล่ด้านหลังของเธอ รูปร่างปราดเปรียว ผิวขาว ผมยาวสีดำ ดวงตากลมโต รายละเอียดที่ชอว์เขียนไว้ด้านล่าง มันคือคุณลักษณะของเธอคนนั้น และบรรทัดสุดท้ายยี่ห้อน้ำหอม และแบรด์ผ้าพันคอ เธอมีฐานะดีทีเดียว ? เครื่องหมายคำถามที่อยู่ข้าง หน้าประโยคคำว่า อายุ กริ่งงงงงงง นาฬิกาปลุกร้องเตือน หกโมงครึ่ง หนูอัญลืมตาทันที เธอหลับไม่สนิทนักตั้งแต่กลับมาถึงบ้านตอนตีหนึ่งกว่าๆ แต่เช้านี้เธอตั้งใจแล้วว่าจะลงไปตักบาตรกับคุณยาย ท่านคงแปลกใจแน่ๆ “ไม่สบายเหรอลูก” คุณยายตกใจจริงๆที่เห็นเธอลงมาตอนเจ็ดโมงนิดๆ “หนูอยากใส่บาตรค่ะ” คุณยายตาโตมากขึ้นไปอีก แน่ละ!! ร้อยวันพันปีเธอทำเรื่องพวกนี้แบบนับครั้งได้เลย นิ้วมือของเธอเหลือเฟือที่จะนับจำนวนครั้งการตักบาตรตอนเช้าของเธอ ‘ส่วนบุญในวันนี้ฉันขออุทิศให้กับ.....’ หน้าหวานบูดบี้ เมื่อสมองมโนภาพดวงตาเบิกโพลงนั้น แต่ถ้าเธอไม่ดึงภาพนั้นมาก็กลัวว่าผลบุญจะไปไม่ถึง ก็เธอไม่ได้รู้จักชื่อเขานี่น่า เจอกันครั้งแรกก็ตอนที่เขาไม่มีลมหายใจแล้ว อื้มมมมม อื้ม อาร์รรรร ณ เวลาเดียวกันแต่ต่างกันที่สถานที่และคน เมื่อคนที่เป็นสาเหตุให้หนูอัญต้องทำให้คนทั้งบ้านแตกตื่นที่เธอมาตักบาตรทำบุญอุทิศส่วนกุศลแต่เช้า เขากลับกำลังอุทิศแรงกายให้กับหญิงสาวงดงามนางหนึ่ง ชอว์หอบหายใจ ร่างกายร้อนรุ่มไปด้วยไฟราคะที่กำลังเผาผลาญเขาอยู่ในตอนนี้แม้ร่างกายกำลังขับเคลื่อนโยกสะโพกสอบกระแทกแก่นกายเข้าโพรงสาวคนตรงหน้า แต่ภาพที่เขาเห็นในมโนของสมองตอนนี้กลับเป็นดวงตากลมโตและรอยสักรูปผีเสื้อ ซี๊ดดดดดด เสียงครางดังออกมา ยามที่แท่งร้อนถูกตอดรัด มือหนากระชับสะโพกขาวตรงหน้าอย่างแรง เมื่อไฟราคะในตัวโหมกระพือโชติช่วงมากขึ้น เขาไม่เคยถนอมผู้หญิงคนไหน เขาทำตามแต่ที่เขาอยากทำ ดุดัน ดิบเถื่อน รุนแรง เขาทำได้โดยไม่มีความเห็นใจผู้หญิงที่เดินทอดน่องมายืนตรงหน้าเขา อื้มมมมม เสียงร้องที่เคยดังลั่นของผู้หญิง ยังดังออกมาบ่งบอกว่าเธอยังมีชีวิตอยู่ แต่มันเบามาก เมื่อสามชั่วโมงแล้วที่เขายังไม่ปล่อยเธอ ทุกสัมผัสของเขารุนแรง จนผิวเธอช้ำแดงและเขียวในเวลาต่อมามากมาย เขาก็หาได้สนใจไม่ เธอบอบช้ำ ร่องรักของเธอทั้งฉีกขาดและบวมแดง เขาก็ไม่สนใจเลยสักนิด ผู้ชายคนนี้เหมือนไม่ใช่คน เนินอกเธอถลอกไปด้วยรอยฟันที่เขาขย้ำยังกับหมาบ้า “เฮ้ย! แกไปห้ามนายเถอะว๊ะ ถ้ายังเป็นแบบนี้ต่อไป ฉันว่าคงต้องแบกแม่นั่นออกไปแบบไม่มีลมหายใจแน่ๆ ฟังสิว๊ะ เสียงร้องเบามากเลยนะโว้ย จะตายคาอกนายเหรอเปล่าก็ไม่รู้” “แล้วใคร! แทนที่จะส่งแม่นั่นกลับไป รู้ทั้งรู้ว่านายอารมณ์ไม่ดี ยังให้แม่นั่นเข้าไปอีก” “ก็นายเห็นเธอมานั่งรอแล้วนะโว้ยตอนกลับมา ถ้าฉันส่งกลับแล้วนายถามขึ้นมา แกกล้าตอบนายมั้ยละ” ลูกน้องสองคนหน้าห้องต่อปากกันอย่างพยายามหาคนผิด หาคนรับผิดชอบ “เอาเถอะ! งั้นตัวใครตัวมันแล้วกัน ถ้าวันนี้เป็นวันสุดท้ายของแม่นั่นก็ถือว่าสิ้นบุญกันเท่านี้ อย่างไรก็ได้ขึ้นสวรรค์ก่อนตายละว๊ะ” หนึ่งในคนเฝ้าประตูสรุปอนาคตที่มีเปอร์เซ็นต์เกิดขึ้นได้จริงๆ ให้เพื่อนอีกคนได้ฟัง