ตอนที่ 2 ดูแลเจ้าสามแฝด

ตึ่ง !!! ชั่วพริบตาเดียวนางออกจากกำไลสีดำมานั่งบนเตียงไม้เสียแล้ว "จำภารกิจของเจ้าเอาไว้ให้ดียิ่งเจ้าทำดีกับสามแฝดมากเท่าใดเจ้าจะได้กลับบ้านเจ้าเร็วขึ้น" เสียงกำไลตอบนาง "ข้าเข้าใจแล้ว" ชีหนิงงงกับนิยายเรื่องนี้อีกทั้งมีระบบกำไลมาคอยชั่วเหลือนาง เอาเถอะนางจะถือว่านางฝันไปแล้วกัน หญิงสาวมองสำรวจร่างอ้วนของตนเอง เหตุใดนางร้ายถึงได้อ้วนน่าเกลียดเช่นนี้เล่า แต่ทว่าแม้ใบหน้านี้จะอ้วนแต่ทว่าหากลดน้ำหนักเสียหน่อยงดงามเลยล่ะ อันดับแรกนางต้องให้สามแฝดหลงรักนางเสียก่อน นางจะค้นอาหารในกำไลสีดำ อีกห้องหนึ่งสามแฝดนั่งบนเตียงใหญ่ห่มผ้าห่มผืนเก่าที่ขาดแล้วขาดอีก "พี่รองนางจะตีพวกเราไหม" เสี่ยวเอยน้องสาวคนที่สามเอ่ยขึ้น ตามมาด้วยเสี่ยวอิงน้องสี่คนสุดท้ายพลันขมวดคิ้ว เสี่ยวต้าพลันถอนหายใจอย่างหวาดกลัว เมื่อเช้านี้หญิงอ้วนไล่ตีพวกเขาจนนางล้ม สามแฝดรีบลากนางไปที่เตียง "นางตายไปแล้วเหตุใดนางจึงฟื้นเล่า" เสี่ยวอิงพลันเอ่ยขึ้นคิดอย่างสงสัย "หรือว่าผีจะสิงนางแล้ว" เสี่ยวเอยพูดไม่คิด "พี่สามข้ากลัว" เสี่ยวอิงกลัวมาก "พวกเจ้าพอได้แล้วผีไม่มีจริงหรอกนะ" เสี่ยวต้ามองน้องสาวทั้งสอง "พวกเจ้าหิวรึไม่ข้าทำอาหารเย็นไว้ พวกเจ้าออกมากินด้วยกันสิ" สามแฝดพลันจ้องหน้ากันผีหลอกชัดๆ มีที่ไหนพี่สะใภ้เช่นนางจะเรียกเคยเรียกสามแฝดกินข้าวเย็นๆ "ข้ากลัวนางพี่รอง" เสี่ยวเอยเสี่ยวอิงเอ่ยขึ้นพร้อมกัน ชีหนิงมองประตูไม้เก่าๆ เหตุใดสามแฝดไม่ขานรับนางบ้างเล่า "ข้าเปิดประตูเข้าไปนะ" "ไม่ต้องพวกข้าไม่หิว" เป็นเสียงของเสี่ยวต้าที่ตะโกนออกไป ชีหนิงพลันยิ้มเล็กน้อยสามแฝดยังกลัวพี่สะใภ้อย่างนางอยู่เพราะยัยอ้วนคนเก่าทำวีรกรรมไว้ไม่เบา "เอาข้าจะยกมาไว้ที่หน้าห้องของพวกเจ้าแล้วกัน" สามแฝดสบตากันไม่นานนักได้ยินเสียงคนเดินเอาของมาวางไว้ "นางบ้าไปแล้ว" เสี่ยวอิงเอ่ยอย่างหวาดกลัว นางคงเดินออกไปแล้วกระมัง "พวกเจ้าอยู่เงียบๆ" เสี่ยวต้าลุกจากเตียงค่อยๆสาวเท้าไปเปิดประตู แฝดน้องทั้งสองคนมองพี่รองหยุดตรงหน้าประตู เสี่ยวต้าค่อยๆ แง้มประตูสอดส่องแล้วพบว่านางไปแล้ว กลิ่นอาหารช่างหอมยิ่งนักทำให้เสี่ยวต้าถึงกับกลืนน้ำลาย หญิงอ้วนนางนี้ทำอาหารเป็นเสียที่ไหน เหตุใดวันนี้ถึงได้ทำอาหารน่ากินนักเล่า เสี่ยวต้าค่อยๆ ผลักประตูรีบคว้าถาดข้าวต้มแล้วปิดประตูห้องทุกอย่างอยู่ในสายตาของชีหนิง แค่รู้ว่าพวกสามแฝดกินข้าวเย็นของนาง นางก็มีความสุขแล้ว ตึ่ง!!! เสียงกำไลระบบดังขึ้น "ภารกิจสำเร็จ" ชีหนิงที่หลบมุมอยู่รีบกลับไปที่ห้องของนางทันที "พี่รองนี่อาหารหญิงอ้วนทำรึ" แฝดน้องทั้งสองคนถึงกับตาโตเมื่อเห็นชามข้าวต้มทั้งสามชามส่งกลิ่นหอมอบอวลทั่วห้อง อีกทั้งมีซาลาเปาเนท่อสามลูก สามแฝดจ้องหน้ากัน ท้องก็ร้องหิวก็หิว "พี่รองแน่ใจรึว่านางไม่โกรธแค้นพวกเราเมื่อเช้านี้" เสี่ยวอิงเอ่ยขึ้นมองหน้าเสี่ยวเอยกับเสี่ยวต้า ย้อนไปเมื่อเหตุการณ์เมื่อเช้านี้แค่สามแฝดจะขโมยกินข้าวนาง นางยังจะตีพวกสามแฝด แล้วเหตุใดตอนเย็นถึงจะทำอาหารให้พวกสามแฝดกิน "หรือว่ามียาพิษ" เสี่ยวอิงกับเสี่ยวเอยเอ่ยขึ้นพร้อมกัน "ยาพิษรึ" มิใช่ว่าจะเป็นไปมิได้ที่พี่สะใภ้จะสังหารพวกสามแฝด นางทั้งตบตีสามแฝดในตอนที่พี่ใหญ่ออกไปรับจ้างทำงานข้างนอก ใบหน้าของเสี่ยวต้าพลันมีเหงื่อไหลแตกพรากๆ "เอาล่ะน้องสามน้องสี่ ข้าจะกินข้าวต้มก่อนหากข้าตายพวกเจ้าอย่าลืมบอกพี่ใหญ่แก้แค้นแทนข้าด้วย เสี่ยวเอยเสี่ยวอิงมองพี่รองซดข้าวต้มจนหมดชามแต่ทว่ายังไม่มีท่าทีจะตาย กระนั้นสองสาวจึงรีบกินข้าวต้ม "พวกเรายังไม่ตาย" เสี่ยวต้าพลันเอ่ยขึ้นจากนั้นกินซาลาเปาเนื้อรีบรินน้ำเปล่าให้น้องสาวทั้งสองคน เสี่ยวอิงเสี่ยวเอยกินอิ่มจนลืมความทุกข์ใจไปเมื่อครู่ "พี่รองเหตุใดนางต้องให้อาหารเราด้วย" ปกตินางงกจะตายพี่ใหญ่สั่งไว้อย่าไปใกล้คนอย่างชีหนิง "นางอาจจะสำนึกผิดก็ได้เมื่อเช้าที่นางไล่ตีพวกเรา" เสี่ยวต้าปลอบใจน้องสาวทั้งที่ลึกๆ ในใจหวาดกลัวอาซ้ออย่างมาก ไม่รู้ว่านางมีแผนการอันใดซ่อนอยู่รึเปล่า วันนนี้กินอิ่มถือว่าดีมากแล้ว หลายวันมานี้สามแฝดแทบจะไม่ได้กินอะไรเลยก็ว่าได้ สามแฝดพลันนอนพร้อมกันอย่างมีคงามสุขมิต้องตื่นมาหิวกลางดึกเหมือนวันอื่นๆ อีกแล้ว เช้าของวันถัดมาชีหนิงอยู่ในครัววันนี้นางจะผัดแตงใส่ไข่ให้สามแฝดกินกับเจียวไข่ทีาเก็บจากเล้าไก่ หญิงสาวใช้เวลาไม่นานอาหารก็เสร็จสับพร้อมทั้งหุงข้าวเรียบร้อยแล้ว สามแฝดนอนในห้องได้กลิ่นอาหารโชยมา เสี่ยวต้าลืมตาขึ้นมาตามด้วยแฝดน้องทั้งสองคน ชีหนิงถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามาพบว่าสามแฝดอยู่บนเตียงกำลังงัวเงียเลยล่ะ "พี่สะใภ้ทำข้าวเช้าให้พวกเจ้าเสร็จแล้วไปล้างหน้ากินกัน" ชีหนิงเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม สามแฝดขนลุกอีกแล้ว เสี่ยวอิงตีแขนพี่รองของนาง "ข้าเจ็บนะ" เป็นเรื่องจริงไม่ใช่ความฝัน