ตอนที่ 8 พวกเราจะปกป้องพี่สะใภ้จากโจรชั่ว

รถเกวียนที่รอชีหนิงกับสามแฝดพลันเห็นชีหนิงกับสามแฝดเดินถือของมาเยอะแยะ ลู่หานที่จะด่าทอก็ไม่ลงเพราะหัวหน้าหมู่บ้านกำชับไว้ "ขึ้นรถเกวียนได้แล้ว" ลู่หานทำเสียงไม่พอใจชีหนิงรีบอุ้มเจ้าสามแฝดขึ้นบนหลังรถเกวียน นางรู้ดีว่าพวกนางมายามบ่ายทำให้ลู่หานไม่พอใจ "นี่ให้ท่านเจ้าค่ะ" ก่อนกลับนางแวะร้านเกี๊ยวซื้อเกี๊ยวให้ลู่หานหนึ่งถุง ลู่หานเมื่อเห็นของกินพลันใจลงไม่น้อยเขาทำหน้าที่เป็นสารถีขับเกวียนมุ่งหน้าออกนอกเมือง ชีหนิงนั่งกองฟางนุ่มๆ กับเจ้าแฝดทั้งสามระหว่างทางนางได้เล่านิทานให้สามแฝดฟังด้วย เจ้าแฝดหัวเราะอย่างคิกคัก ลู่หานพลันไม่คิดเลยว่าหญิงอ้วนนางนี้จะมีความสามารถเล่านิทานอีกทั้งมีนิสัยเป็นกันเองอีกด้วย แตกต่างจากชาวบ้านเล่าลือกันเสียจริง ว่านางเป็นคนที่ดุร้ายนิสัยเสีย สิบปากว่าไม่เท่าดูให้เห็นกับตาเสียเอง รถเกวียนกำลังผ่านป่าไผ่แต่ทว่ามีชายชุดดำสี่คนมาขวางทางไว้ ลู่หานเห็นท่าไม่ดีรีบ "พวกเจ้าหากมีอันใดเกิดขึ้นพวกเจ้ารีบหนีทันที" ลู่หานลงไปหาทั้งสี่คนนั้นแต่ทว่ายังไม่ทันที่จะถามอันใดหนึ่งในสี่คนซัดลู่หานจนเขาสลบลงพื้น ชีหนิงกับสามแฝดต่างวิ่งหนีชายชุดดำพวกนั้น นางให้สามแฝดซ่อนในโพรงหญ้า จากนั้นตัวนางล่อชายชุดดำ "นางอยู่นั่นตามนางไป" กลุ่มชายชุดดำตามชีหนิงไปแล้ว สามแฝดมองผ่านโพรงหญ้าในใจเป็นห่วงพี่สะใภ้อ้วนอย่างมาก เสี่ยวต้ามองถุงเนื้อหมูในมือแล้วคิดอันใด "พวกเจ้ารอข้าอยู่นี่" แฝดน้องสองคนมองแฝดพี่ออกจากโพรงไม้ไปทั้งสองจึงกอดกันแน่แววตาเป็นห่วงพี่รองอย่างมาก "พี่รองต้องช่วยพี่สะใภ้ให้ได้นะเจ้าคะ" เสี่ยวเอยเอ่ยขึ้น เสี่ยวต้าพลันพยักหน้า... อีกด้านหนึ่งชีหนิงวิ่งมาไกลพอสมควรทำให้ร่างอ้วนนั้นเหนื่อยหอบยิ่งนัก นางสะดุดล้มลงกับพื้นหญ้า พวกมันตามนางมาทัน "นังหมูตอน เจ้าเสร็จพวกข้าแน่นอน" ชีหนิงไม่กลัวนางมีแผนสำรอง "ข้าขอก่อนแล้วกัน" หนึ่งในสี่คนเอ่ยขึ้นกำลังจะปลดอาภรณ์ออก โฮ่งๆ เสียงสุนัขจิ้งจอกทำให้ทั้งสี่คนหันไปมอง พบว่าเป็นสนัขจิ้งจอกนับสี่ตัววิ่งมาทางนี้ อีกทั้งมีก้อนเนื้อโยนมาทางชายชุดดำ "พี่สะใภ้หนีเร็ว" ชีหนิงรีบลุกขึ้นการที่จะเอาชนะสุนัขจิ้งจอกได้คือปีนต้นไม้ ชีหนิงวิ่งไปทางต้นไม้ใหญ่ปล่อยให้ชายชุดดำทั้งสี่คนถูกสุนัขขยำ ผ่านไปครึ่งชั่วยามเสียงนั้นหายไปแล้ว "พี่สะใภ้ลงมาได้แล้ว" ชีหนิงมองเสี่ยวต้าที่เนื้อตัวมอมแมม "เสี่ยวต้า" ชีหนิงกระโดดลงจากต้นไม้ใหญ่ทันที "สุนัขจิ้งจอกพวกนั้นเป็นฝีมือเจ้ารึ" ชีหนิงมองร่างเล็กที่หัวใจเต็มไปด้วยความกล้าหาญ "ขอรับเมื่อก่อนพี่ใหญ่จะพาข้ามาหาของป่าแถวนี้ มันเป็นถิ่นของสุนัขจิ้งจอก พี่ใหญ่กับข้ามักไปให้อาหารพวกมัน มันจำกลิ่นข้าได้เลยไม่ทำอันใดข้า แต่สำหรับคนแปลกหน้ามันขยำไม่ยั้งมือ" มิน่าเล่าเสี่ยวต้าถึงได้ใจกล้าเพราะคุ้นเคยกับเหล่าสุนัขพวกนั้น หากเสี่ยวต้าไม่ช่วยนาง นางย่อมมีวิธีจัดการ "ขอบใจเข้ามาก พวกมันเล่า" "โดนกัดจนหนีไปแล้ว" เสี่ยวต้าในตอนนั้นแอบดูอยู่นึกสะใจไม่น้อย ชีหนิงยิ้มให้เสี่ยวต้าด้วยความรัก "พี่สะใภ้หมูของท่านข้านำไปล่อสุนัขจนหมด" "ช่างมันเถอะ" "พี่สะใภ้ เสี่ยวต้า" เสียงนี้เป็นเสียงของเสี่ยวเอยเสี่ยวอิงกับลู่หาน "โชคดีนักที่พวกเจ้าไม่เป็นอันใด" ลู่หานเมื่อฟื้นขึ้นมาเขารีบตามหาทั้งสี่คนเขาพบเสี่ยวเอยเสี่ยวอิงในโพรงหญ้าก่อน จากนั้นมุ่งหน้าตามหาเสี่ยวต้ากับชีหนิง "พี่สะใภ้ปลอดภัยแล้ว" เจ้าหัวผีกกาดทั้งสามกอดชีหนิงด้วยความรัก ทั้งสี่คนกลับมาถึงเรือนอย่างปลอดภัย ลู่หานรายงานท่านลุงลู่เจียงทันทีระหว่างทางกลับพบโจรภูเขาดักปล้นโชคดีที่เสี่ยวต้าพาสุนัขจิ๊งจอกมาจัดการเสียก่อน ชีหนิงมอบเงินส่วนหนึ่งให้ลู่หานแม้เขาจะดูแลนางไม่ได้ดีแต่เขาก็ไม่ได้ทอดทิ้งพวกนาง อีกทั้งนางยังซื้อแพะตัวหนึ่งกับลุงลู่เจียงเพื่อให้เด็กๆ ได้ดื่มนมแพะ ลู่เจียงต้องมองหญิงอ้วนอย่างชีหนิงเสียใหม่แล้ว เขาไม่คิดว่านางจะมีน้ำใจต่อลู่หานและมีเบี้ยซื้อแพะให้เจ้าแฝดไว้ดื่มน้ำแพะ ในระหว่างทางเดินกลับเรือนชีหนิงลากแพะสามแฝดดีใจจนลืมความกลัวที่เกิดเพราะจะได้ดื่มนมแพะแล้ว เย็นของวันนั้นชีหนิงทำหม้อไฟหมูให้สามแฝดกิน แน่นอนว่านางนำเนื้อหมูมาขากกำไลวิเศษเสี่ยวต้าจึงถามขึ้น "พี่สะใภ้ท่านนำหมูมาจากไหน" เจ้าเด็กคนนี้ขี้สงสัยเสียจริง "ข้าซื้อมาสองถุงอย่างไรเล่า" เป็นเช่นนี้เองเสี่ยวต้าเลิกสงสัยทันที "พี่สะใภ้ข้ากลัวว่าท่านจะเป็นอะไรอย่างมากเห็นล่อโจรพวกนั้น" เสี่ยวเอยเอ่ยขึ้นมองพี่สะใภ้อ้วนใบหน้างาม "ข้าก็ด้วย" เสี่ยวอิงกลัวอย่างมาก "เอาเถอะนับจากนี้ข้าจะไม่ให้เกิดเหตุการณ์เช่นนี้อีก เสี่ยวต้าอย่าได้ทำเช่นนี้อีก ข้ากลัวเจ้าจะเป็นอันตราย หากพี่ใหญ่ของพวกเจ้ากลับมา เขารู้ว่าข้าดูแลพวกเจ้าไม่ดี เขาต้องต่อว่าข้าแน่นอน"