ตอนที่ 7 รักษาใต้เท้าหลิวเชียน

เช้าวันถัดมาเจ้าหัวผักกาดขาวทั้งสามคนพลันหาวนอนหวอดๆ บนรถเกวียนของท่านลุงลู่เจียง ชีหนิงมองเจ้าหัวผักกาดทั้งสามหนุนกองฟางหลับเสียแล้ว เมื่อตะกี้ยังเห็นหาวนอนกันอยู่เลย เผลอแป็บเดียวหลับเสียแล้ว ใช้เวลาเพียงหนึ่งชั่วยามรถเกวียนของท่านลุงเจียงก็มาถึงตลาดของเมืองจินแล้ว "ขอบคุณท่านมาก" "ไม่เป็นไรข้าจะรอพวกเจ้าอยู่ตรงนี้ให้เวลาไม่เกินเที่ยงก็แล้วกัน" ลู่หานคือหลานชายของลู่เจียง ชีหนิงยิ้มรับจากนั้นหันไปปลุกเจ้าหัวผักกาดทั้งสามให้ตื่นลงจากรถเกวียน สามแฝดตื่นตามากที่เห็นผู้คนในเมืองจิน พวกสามแฝดเห็นของเล่นเป็นตุ๊กตาปั้นชีหนิงมีเบี้ยอยู่จึงซื้อให้สามแฝด นางพาสามแฝดมาที่ร้านยาในเมืองจิน สามแฝดพลันมองพี่สะใภ้นางป่วยจนต้องมาซื้อยารักษารึ "ท่านหมอข้ามียาสมุนไพรชั้นดีมาขายให้ท่านเจ้าค่ะ" ที่แท้พี่สะใภ้นำสมุนไพรมาขาย ชายชราใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเคราอันขาวโพลนพลันมองหญิงอ้วนอย่างดูแคลนน้ำหน้าอย่างนี้รึมีสมุนไพรมาขาย ชีหนิงมองดูท่านหมอคนนี้แล้วท่าทางของเขาไม่สนใจยาสมุนไพรของนาง "ไปไหนก็ไปอย่าขวางทางข้า" ท่านหมอไล่นางออกจากร้าน "ยาสมุนไพรของข้าดีจริงๆ นะท่านไม่ลองหน่อยรึ" เมื่อคืนตอนที่สามแฝดหลับชีหนิงแอบเข้าไปในกำไลวิเศษเพื่อนำยาปัจจุบันมาปรุงขายในโลกนิยาย ยายนี้เป็นยาทาแผลชั้นดีเลยล่ะ แต่ทว่าตาแก่ตาไม่มีแววให้คนงานมาไล่นางกับสามแฝดออกจากร้านไป "พี่สะใภ้ไม่เป็นไรนะ" เสี่ยวต้าเอ่ยขึ้นด้วยความเป็นห่วง "ข้าไม่เป็นไรพวกเราไปร้านขายเครื่องประดับกันเถอะ" เสี่ยวเอยกับเสี่ยวอิงกุมมือพี่สะใภ้อ้วนของพวกนางไว้คนละข้างเพื่อเป็นการให้กำลังใจนาง ชีหนิงมองเจ้าสามแฝดเป็นเด็กยังรู้จักปลอบใจผู้ใหญ่ "พวกเราไปเถอะ" เครง !!! เสียงกระบี่กระทบกันดังลั่นบนท้องถนนชาวบ้านต่างหลบหนี เหล่าทหารต่างจับกุมชายชุดดำไว้ ข้าวของข้างทางของชาวบ้านเสียหายหมด "ใต้เท้าหลิวท่านบาดเจ็บ" นายทหารพลันเอ่ยขึ้นหลิวเชียวเป็นขุนนางราชสำนักตำแหน่งของเขาคือขุนนางการคลังครั้งนี้เขามาส่งเงินหลวงให้กับนายอำเภอจินสำเร็จ แต่ทว่าไม่คิดจริงๆ จะมีคนร้ายชุดดำบุกมาทำร้ายเขากลางวันเสกๆ "ตามพวกมันไป" ใต้เท้าหลิวพลันเอ่ยขึ้น เขาอยากจะรู้จริงๆ พวกมันเป็นคนของใครส่งมาสังหารเขา "ข้าเป็นหมอหากไม่รีบรักษาเขาเขาอาจตายได้" ชีหนิงที่หลบอยู่นานรีบออกมาโดยมีเจ้าหัวผักกาดทั้งสามตามมาด้วยความงุนงง พี่สะใภ้เป็นหมอตั้งแต่เมื่อใด ณ โรงเตี๊ยมแห่งในเมืองจิน ชีหนิงทำแผลให้ใต้เท้าผู้นั้นนางเคยอ่านในนิยายหรือซีรีส์คนที่แต่งชุดเช่นนี้มีเพียงขุนนางในราชสำนักเท่านั้น "ขอบคุณแม่นางมาก" เขาไม่คิดเลยว่าหญิงอ้วนผู้นี้จะเป็นหมอเทวดาที่เก่งกาจเพียงนี้ "ไม่เป็นไรเจ้าค่ะ" "เจ้าชื่ออันใด" "ข้าน้อยชื่อชีหนิงเจ้าค่ะ เดิมทีวันนี้พาน้องๆ มาเดินเล่นในเมืองบ้านข้าน้อยอยู่บนเขาหมู่บ้านสกุลลู่เจ้าค่ะ" "ชีหนิงเจ้ารับนี้ไว้ หากเจ้าไปเมืองหลวงต้าเยียนแวะไปหาข้าได้ ข้าใต้เท้าหลิวเชียน" ชีหนิงรับถุงเงินไว้ "มากไปเจ้าค่ะ" "รับไว้เถอะเอาไว้ดูแลเด็กแฝดทั้งสาม" เขาเอ่ยอย่างเอ็นดูนาง ก่อนออกจากโรงหมอชีหนิงไม่ลืมมอบตัวยาสมานแผลให้ใต้เท้าหลิวไว้ทา สามแฝดเดินตามหลังพี่สะใภ้อย่างสงสัยเหตุใดพี่สะใภ้อ้วนถึงมีวิชาแพทย์ได้เล่า "พี่สะใภ้เหตุใดท่านมีวิชาแพทย์เล่า" เสี่ยวต้าพลันเอ่ยถามอย่างสงสัย "ท่านตาของข้าเป็นหมอเทวดาเหตุใดข้าจะไม่เป็นวิชาแพทย์เล่า"ชีหนิงพลันเอ่ยขึ้น สามแฝดพลันนึกได้ท่านตาของพี่สะใภ้เคยรักษาพวกเขานี่นา "แม่นางช้าก่อนขอรับ" จู่ๆ มีชายสองคนแต่งตัวคล้ายเป็นลูกจ้างของร้านค้าร้านหนึ่ง มาขวางทางชีหนิงกับเจ้าแฝดไว้ ชีหนิงมองอย่างอึ้งงัน "ท่านหมอโรงจินเชิญแม่นางไปพบขอรับ" ตาแก่นั่นคงมิได้สนในใจยาสมุนไพรของนางหรอกนะ ชีหนิงกับสามแฝดมาที่โรงหมอจินครั้งนี้ดูเหมือนว่าท่านหมอจินต้อนรับนางกับเจ้าแฝดอย่างดี "ข้าต้องขออภัยด้วยที่ตอนแรกได้ไล่ท่านหมอไป" เหตุใดถึงเรียกนางว่าท่านหมอเล่าชีหนิงมีท่าทีตกใจ "ท่านหมอมิต้องเรียกข้าเช่นนั้นก็ได้ เรียกข้าว่าชีหนิงก็พอเจ้าค่ะ" "มิได้ๆ ท่านเก่งถึงเพียงนั้น รักษาใต้เท้าของเมืองหลวงเพียงชั่วครู่จนเขาเดินคล่อง" นางนึกออกแล้วที่แท้ท่านหมอจินให้คนไปสะกดรอยตามนางอย่างนั้นรึ "ข้ามิได้ให้คนไปสะกดรอยตามเจ้า เพียงแต่ข้าสงสัยเท่านั้นเองว่าเหตุใดใต้เท้าเมืองหลวงที่ได้รับบาดเจ็บมากถึงไม่มารักษากับข้า จนกระทั่งให้คนไปสืบว่าเป็นเจ้าที่รักษาเขา กระนั้นข้าสนใจในตัวยาของเจ้า" ท่านหมอจินยิ้มใบหน้าระรื่น ที่แท้เป็นเช่นนี้เอง ชีหนิงพอเข้าใจแล้ว " ยาของข้าเป็นยาวิเศษมีร้อยกระปุก ข้า70%ท่าน30%แล้วกันตกลงรึไม่" ชีหนิงยื่นข้อเสนอพร้อมมอบตลับยาให้ท่านหมอจินร้อยตลับ การค้าครั้งนี้สำหรับหมอจินไม่ขาดทุนมีแต่ได้กับได้ อีกทั้งสมุนไพรของนางก็เป็นยาวิเศษด้วย "ตกลง" "ดี ทุกสิ้นเดือนข้าจะมารับเงิน" ชีหนิงก็หาเงินได้แล้วในอนาคตรับรองว่ารวยเป็นแน่แท้ สามแฝดอยู่อีกห้องกินขนมอย่างอร่อยรอพี่สะใภ้ "พวกเรากลับได้ ลู่หานรอนานแล้ว" เจ้าหัวผักกาดทั้งสามเชื่อฟังชีหนิงเดินตามหลังอย่างว่าง่าย