ตอนที่ 3 ล่ามรัก : EP 3 แสดงตัวว่าเขาคือแฟน

บทที่ 3 ณ.ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง คุณเพลิงพาพราวมุกเธอมาซื้อมือถือราคาแพงใหม่ล่าสุดของยี่ห้อดังราคาครึ่งแสนกว่า ถึงแม้ว่าจะเดินมาด้วยกัน แต่คุณเพลิงนั้นไม่เดินใกล้พราวมุกเลย เขากลัวว่าคนอื่นจะสงสัยและกลายเป็นข่าว เธอนั้นไม่ได้อยากได้โทรศัพท์มือถือใหม่ เพราะว่าบ้านเธอนั้นก็รวยสามารถซื้อได้ไม่รู้กี่ล้านเครื่อง แต่ยอมเขาเพราะตัวเองเริ่มรู้สึกมีใจให้กับผู้ชายคนนี้ถึงแม้ว่าจะถูกทำร้ายแต่ในใจก็สมยอม "มองอะไร" เขาเดินนำหน้าไปประมาณสิบก้าว ไม่ได้เดินคู่กันเหมือนคนที่มาด้วยกัน เหมือนว่าตัวเองเปรียบดั่งคนรับใช้มากกว่า ที่เดินตามถือของให้เจ้านาย เธอนั้นหยุดเดินเพราะว่าหันไปทางด้านซ้ายในร้านอาหารมองเห็นคุณพ่อคุณแม่ตัวเองนั่งทานอาหารอยู่ในร้านนั้น "พยักหน้าให้กับใครพราวมุก" ทันใดนั้นคุณแม่หันมาเห็นเธอยืนอยู่ด้านนอกพอดี เขารีบยกมือกวักเรียกให้เข้าไปด้านใน พราวเธอจึงพยักหน้าให้กับคุณแม่ ตอบรับท่านส่วนคุณเพลิงนั้นมองหน้าเธอเหมือนกับไม่พอใจ "พราวมุกมากับใครหรอลูก" แม่ของเธอนั้นเดินออกมาจากร้านอาหารเร็วจนถึงตัวเธอเพียงแค่แปปเดียว "สวัสดีค่ะคุณแม่ คุณแม่กับคุณพ่อมาทานข้าวที่นี่หรอคะทำไมถึงมาทานไกลจัง" น้อยครั้งที่เธอจะกลับไปทานข้าวที่บ้านกับพ่อและแม่ของเธอ เพราะว่าเขาทั้งสองทำแต่งาน มักจะออกต่างจังหวัดและต่างประเทศบ่อยๆ กลายเป็นความเคยชินทีพราวมุกเธอใช้ชีวิตอยู่ตัวคนเดียวที่คอนโด "ใช่แล้วลูก คิดถึงจังเลยเด็ดอ้วนของแม่" สองมือรีบโอบกอดลูกสาวและยกมือลูบหัวของเธอเบาๆ พร้อมกับยิ้มให้ส่วนคุณเพลิงเดินขยับเข้ามาใกล้ๆ จากที่เดินห่างจากพราวมุกนับสิบก้าว "สวัสดีครับ" เขายกมือไหว้และเอ่ยสวัสดี แม่พราวยกมือไหว้รับตอบคุณเพลิงและก็ยิ้ม สายตาหันมาหาพราวมุก เลิกคิ้วข้างขวาขึ้นในเชิงสงสัย "คุณเพลิง เอิ่มนี่คุณเพลิงเล่ห์พยัคฆ์ใช่ไหมคะถ้าจำไม่ผิด" คุณเพลิงยิ้มให้กับแม่ของพีาวมุกพยักหน้าเล็กน้อย สายตาของเขาที่มองกลับนั้นก้มลงอ่อนน้อมถ่อมตน ไม่เหมือนกับมองพราวมุก แทบจะขยำเธอได้ทุกเวลา "สวัสดีนะคะ อ้าวแล้วพราวมากับคุณเพลิงได้ยังไงลูก" "ก็คุณแม่บอกว่าพราวไม่เห็นมีแฟน นี่ไงคะแฟนพราว" เธอแกล้งทำท่าทีกอดแขนคุณเพลิง เอาใบหน้าซบลงที่แขนเขาต่อหน้าคุณแม่ ส่วนคุณเพลิงนั้นไม่ได้มีท่าทีอะไรนอกจากยืนนิ่งๆ "อย่างนั้นไปทำอาหารกันด้านในเถอะ คุณพ่อมองมาใหญ่แล้ว ไม่มีธุระที่ไหนใช่ไหมคะคุณเพลิง" เขานั้นเอ่ยชวนคุณเพลิงเข้าไปทานอาหารด้วยกัน "ไม่มีสิทธิ์บอกว่ากูเป็นแฟนนะพราวมุก" แม่ของพราวเดินออกไปได้ไม่ไกลเขาก้มลงมากระซิบข้างหูของเธอทันทีพูดว่าให้เธอ "ถ้าคุณไม่พอใจก็เชิญกลับไปเลยค่ะ" มือทั้งสองข้างรีบปล่อยออกจากแขนของเขา ยักคิ้วข้างขวาให้เขาหนึ่งครั้ง และเดินหนีตามคุณแม่มาที่ร้านอาหาร "สวัสดีครับ" คิดว่าเขาจะกลับไแ เขาเดินตามเข้ามาต่างหาก พ่อของพราวมุกเห็นคุณเพลิงทันใดนั้นเขารีบลุกขึ้นและยกมือไหว้รับตอบกลับ สีหน้าพ่อเธอนั้นดูตกใจเอามาก หันมองหน้าคุณเพลิงสลับหน้าลูกสาว "บังเอิญเจอลูกสาวของเรามาเที่ยวที่นี่ค่ะคุณ เลยชวนมาทานข้าวด้วยเลย" "คุณพ่อคะ คุณเพลิงคือแฟนของพราวค่ะ" คุณเพลิงไม่ได้มีท่าทีอะไรอีกตามเคย เขาก็นั่งนิ่งๆและยิ้มให้กับพ่อและแม่ของเธอ แต่พ่อของพราวมุกนั้นมีสีหน้าที่เปลี่ยนไป ยิ้มให้กับคุณเพลิงก็จริงแต่เป็นรอยยิ้มที่ฝืนยิ้มออกมาเธอรู้นิสัยของพ่อเํอดีถ้าไม่พอใจอะไรมักจะนั่งนิ่งและสีหน้าเปลี่ยน "คบกันมานานแล้วหรอ" พราวมุกเธอรู้ว่าพ่อของเธอต้องไม่พอใจคุณเพลิงอย่าวแน่นอน น้ำเสียงเขาเปลี่ยนไปมากพูดติดๆขัดๆอย่างเห็นได้ชัดเจน "ได้สักพักแล้วครับ" เธอยังไม่กล้าที่จะตอบพ่อของเธอ แต่คุณเพลิงนั้นเขาตอบแทนซึ่งเป็นคำพูดนิ่งๆ มองหน้าคุณพ่อก่อนที่จะหันมามองลูกสาว "ค่อยๆดูใจกันไปก่อนนะไม่ต้องรีบร้อน ให้น้องเรียนให้จบก่อน" ประโยคสุดท้ายที่พ่อของพราวมุกเอ่ยพูด หลังจากนั้นก็เกิดความเงียบบนโต๊ะอาหารจนกระทั่งกินอิ่ม "พราวมุกเย็นนี้กลับบ้านด้วยนะลูก พ่อมีธุระสำคัญจะคุยด้วย" ในขณะที่กำลังจะเดินออกจากร้านอาหาร หลังจากที่ทานข้าวเสร็จ พ่อของเธอเอ่ยบอกให้กลับบ้าน "ดูเหมือนมีอะไรซักอย่าง" เขาเดินออกมาแล้วพูดประโยคด้วยเสียงเบาๆทำให้เธอได้ยินไม่ชัดจึงเดินแทรกเข้ามาขวางหน้าของคุณเขาไว้ "คุณพูดอะไรคะ" "ไม่มีอะไร เธอเจอพ่อแม่ของเธอแล้วนี่ก็กลับไปกับพ่อแม่ของเธอเถอะ ฉันมีธุระที่จะต้องไปต่อ คงไม่มีเวลาไปส่งเธอ" คำพูดและอาการของเขาเปลี่ยนไปหลังจากเดินออกมาจากร้านอาหาร เขาเดินหนีไปโดยที่ไม่หันกลับมามองเราด้วย "คุณคงจะโกรธที่พราวบอกว่าคุณเป็นแฟน สินะคะ พราวคงไม่มีสิทธิ์ในตัวของคุณและคงเป็นได้แค่คนในความลับ" เธอนั้นถอนหายใจยาวออกมา และเดินถือของที่เขาซื้อให้นั้นออกจากห้าง โบกแท็กซี่กลับคอนโดและมีความรู้สึกที่น้อยใจและเฟลที่สุด