ตอนที่ 5 ลอบกัด

หลังจากที่จาเซียลจากไป วิเวียนก็นึกถึงคาร์ลอสขึ้นมาได้ และรีบวิ่งขึ้นไปบนเวที เธอประคองเขาด้วยความเป็นห่วง ก่อนจะถามว่า "คาร์ลอส เป็นอะไรรึเปล่า" คาร์ลอสลูบแก้มที่บวม เขาส่ายหัวและบ่นว่า "ฉันไม่เป็นไร แต่ลูกพี่ลูกน้องของเธอมันเจ้าเล่ห์ เล่นลอบกัดฉัน ฉันเป็นห่วงว่าจะทำเขาบาดเจ็บเลยออมมือให้ เพราะเขาก็ไม่ได้เป็นมืออาชีพด้านการต่อสู้" วิเวียนพยักหน้าอย่างเห็นใจ "ฉันเข้าใจ ทั้งหมดเป็นความผิดของเขาเอง ฉันขอโทษแทนเขาด้วย" ขณะที่วิเวียนเข้ามาใกล้ กลิ่นน้ำหอมของเธอก็ทำให้คาร์ลอสรู้สึกเคลิบเคลิ้มจนกระตุ้นความปรารถนาในตัวเขา "วิเวียน ไปบาร์กันไหม ฉันรู้จักบาร์เปิดใหม่ ตกแต่งสวย และคืนนี้มีนักร้องดังมาแสดงด้วย" "เอ่อ..." วิเวียนลังเล เธอรู้ดีถึงความหมายที่ซ่อนอยู่ในสายตาของคาร์ลอส ในฐานะผู้ใหญ่ เธอรู้ว่าการไปบาร์ โดยเฉพาะอย่างยิ่งภายใต้ฤทธิ์แอลกอฮอล์ อาจนำไปสู่ความวุ่นวาย ถึงแม้ว่าเธอจะชอบคาร์ลอส แต่เธอก็ยังไม่พร้อมที่จะผูกมัดตัวเอง เธอต้องการเวลาเพื่อพิจารณาความรู้สึกของตัวเอง ก่อนที่จะทำอะไรต่อไป "วิเวียน เธอกลัวเหรอ เธอไม่ไว้ใจฉันเหรอ" คาร์ลอสคะยั้นคะยอ "ฉันจะเสียใจนะถ้าเธอปฏิเสธ อีกอย่าง ลูกพี่ลูกน้องของเธอต่อยฉัน ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ ฉันคงไม่ปล่อยเขาไปง่ายๆ เธอชดเชยให้ฉันหน่อยไม่ได้เหรอ" โซฟีที่ยืนอยู่ข้างๆ พูดเสริม "ไปเถอะวิเวียน ไปสนุกด้วยกัน" วิเวียนพยักหน้าอย่างเสียไม่ได้ "ก็ได้..." "ไปกันเลย" คาร์ลอสเสนอด้วยดวงตาเป็นประกาย ขณะที่เขาวางมือลงบนไหล่ของวิเวียนอย่างเนียนๆ ในขณะเดียวกัน จาเซียลออกจากยิมมวยแล้ว และมาถึงตลาดขายของเก่าใกล้ๆ ไซลาสมอบทั้งบริษัทและวิลล่าให้เขา จาเซียลรู้ว่าไซลาสชอบมรกต จึงคิดจะเลือกซื้อของขวัญเพื่อมอบให้ไซลาสในครั้งต่อไปที่พวกเขาพบกัน ทันทีที่จาเซียลก้าวเข้าไปในร้าน เขาก็เห็นชายชราคนหนึ่งกำลังต่อรองราคาอย่างดุเดือดกับปีเตอร์ "คุณครับ นี่มันของลอกเลียนแบบจากช่วงปี 1360 ถึง 1900 ของจริงอยู่ในพิพิธภัณฑ์จั๊กซ์เชอร์ ตั้งราคาแสนนึงมันแพงไปหน่อยไหมครับ" ชายชราสวมสูทและรองเท้าหนัง ผมสีดอกเลา ใส่แว่นกรอบทอง เขามีบอดี้การ์ดสองคนและดูภูมิฐาน บ่งบอกว่าเขามีตำแหน่งหน้าที่การงานที่สำคัญ ปีเตอร์ คาสติลโล เจ้าของร้าน สวมหมวก มีเปียห้อยอยู่ข้างหลัง และมีไฝเม็ดใหญ่ที่ริมฝีปาก ทำให้เขาดูเจ้าเล่ห์ ปีเตอร์หัวเราะ "พูดแบบนั้นไม่ได้หรอกครับ คุณซินเน็คเกอร์ ถึงแม้ภาพวาดนี้จะเป็นของลอกเลียนแบบจากช่วงปลายศตวรรษที่สิบเก้าถึงต้นศตวรรษที่ยี่สิบ แต่มันก็ยังถือว่าเป็นของเก่า อีกอย่าง ถ้าผมตั้งราคา คุณก็ต้องต่อรองสิครับ ลองดู เผื่อจะได้ราคาดี" "ห้าหมื่น" เวสลีย์ ซินเน็คเกอร์ พูดพร้อมกับยื่นมือออกมา ปีเตอร์ส่ายหัว รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนใบหน้าของเขา "คุณซินเน็คเกอร์ ราคานี้มันต่ำไปหน่อยไหมครับ คุณเป็นคนรวย มีเงินเป็นพันล้าน เงินแค่นี้มันจะสำคัญอะไรกับคุณ" เวสลีย์หัวเราะเบาๆ "ผมไม่ได้ร่ำรวยโดยไม่ต้องใช้ความพยายาม อีกอย่าง สำหรับผมแล้ว ของสิ่งนี้มีมูลค่าแค่ห้าหมื่น" ปีเตอร์ยืนยัน "แปดหมื่นขาดตัว" เวสลีย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็วางภาพวาดลง "งั้นคุณก็รอคนที่เห็นคุณค่าของมันจริงๆ เถอะ" เมื่อเห็นภาพวาด ดวงตาของจาเซียลก็เป็นประกาย เขาก้าวเข้าไปและพูดว่า "ผมเอา แปดหมื่น" เวสลีย์ที่เพิ่งวางภาพวาดลงดูตกตะลึง ปีเตอร์ยิ้มด้วยความพอใจ "ขอบคุณที่ตัดสินใจไวครับ จะจ่ายด้วยบัตรหรือโทรศัพท์ครับ" "บัตร" จาเซียลตอบอย่างไม่ใส่ใจ พร้อมกับโยนบัตรธนาคารออกมา เวสลีย์อดไม่ได้ที่จะพูดแทรก "พ่อหนุ่ม ฉันไม่ควรจะเข้าไปยุ่ง แต่เชื่อฉันเถอะ ภาพวาดนี้มีมูลค่าไม่เกินห้าหมื่น นายจ่ายแพงเกินไปตั้งสามหมื่น" เมื่อได้ยินคำพูดของเวสลีย์ จาเซียลก็ยิ้มอย่างมั่นใจ "ผมไม่ใช่แค่ไม่เสียแปดหมื่น แต่ผมยังสามารถทำกำไรได้แปดล้านด้วยซ้ำ" เวสลีย์หัวเราะออกมา "นายว่าไงนะ พ่อหนุ่ม นายดูทีวีมากไปหรือเปล่า ถึงได้มาที่นี่เพื่อหวังจะหาสมบัติล้ำค่า ฉันบอกนายแล้วว่านี่เป็นแค่ของเลียนแบบโดยศิลปินที่ไม่มีชื่อเสียง ฉันเสนอราคาห้าหมื่น ซึ่งก็ใจกว้างมากแล้ว แต่นายคิดว่าจะทำกำไรได้แปดล้าน เด็กสมัยนี้ช่างกล้าจริงๆ มาที่นี่เพื่อหาสมบัติโดยที่ไม่รู้คุณค่าของมันเลย" บอดี้การ์ดสองคนที่อยู่ข้างหลังเวสลีย์มองจาเซียลอย่างดูถูก ปีเตอร์กังวลว่าจาเซียลจะเปลี่ยนใจ จึงรีบดำเนินการรูดบัตร หลังจากที่บัตรของจาเซียลได้รับการอนุมัติ ปีเตอร์ก็เริ่มบรรจุภาพวาด "เดี๋ยวก่อน" จาเซียลพูดขัดจังหวะ "คุณรู้วิธีใส่กรอบรูปไหม" ปีเตอร์หัวเราะ "เด็กน้อยเอ๋ย เป็นคำถามที่ตลกนะ ใส่กรอบรูปคือธุรกิจของฉัน แน่นอนสิว่าฉันรู้วิธีทำ ถ้านายอยากใส่กรอบรูป ฉันคิดสองพัน" "ผมจ่ายค่าภาพวาดของคุณไปแปดหมื่นแล้ว ใส่กรอบให้ฟรีๆ ไม่ได้เหรอ" จาเซียลพูดพร้อมกับรอยยิ้ม ปีเตอร์ส่ายหัวอย่างมั่นใจ "การใส่กรอบรูปเป็นศิลปะนะ สองพันไม่แพงหรอก สำหรับกรอบไม้จันทน์ ฉันรับรองคุณภาพเลย" เขาไม่ยอมลดราคา "ก็ได้ สองพันก็สองพัน" จาเซียลตกลง "แต่ผมไม่ได้ขอให้คุณใส่กรอบ ผมต้องการให้คุณลอกภาพวาดนี้ออกชั้นนึง" ผืนผ้าใบที่ใช้ในการวาดภาพในสมัยก่อนมักจะมีหลายชั้น ทำให้สามารถลอกออกเพื่อตรวจสอบได้ ปีเตอร์อดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบาๆ เมื่อได้ยินคำขอของจาเซียล เขารู้ว่าจาเซียลหมายถึงอะไร จาเซียลเชื่อว่ามีบางอย่างซ่อนอยู่ในภาพวาด ในฐานะพ่อค้าของเก่ามืออาชีพ ปีเตอร์ไม่ได้สังเกตเห็นอะไรผิดปกติเกี่ยวกับมัน และเขาคิดในใจว่าชายหนุ่มคนนี้คงดูทีวีมากเกินไป "ได้สิ ฉันช่วยได้ ตราบใดที่นายจ่ายเงิน" "ลอกมันออกเลย" จาเซียลตอบ "ผมไม่โกงคุณหรอก" "ตกลง" ปีเตอร์รีบนำอ่างน้ำสะอาดมา จากนั้นเขาก็หยิบแปรงขนาดไม่ใหญ่กว่าที่ตัดเล็บ จุ่มลงในน้ำ และเริ่มทาเบาๆ ที่มุมของภาพวาด กระดาษดูดซับน้ำอย่างรวดเร็วจนเปียกทันทีที่แปรงสัมผัส หลังจากปัดไปสามครั้ง มุมของภาพวาดก็เปียกโชก เวสลีย์ที่กำลังจะจากไป ยืนนิ่ง ดวงตาจับจ้องไปที่การกระทำของปีเตอร์ ปีเตอร์ยื่นมือออกไปถูมุมของภาพวาดอย่างระมัดระวัง เวสลีย์ประหลาดใจที่ภาพวาดเริ่มแยกออกเป็นกระดาษสองแผ่น แต่ไม่มีชั้นภาพหรือรายละเอียดที่ซ่อนอยู่ปรากฏขึ้น ถ้าความลับของภาพวาดถูกเปิดเผยง่ายๆ แบบนี้ ความพยายามอย่างพิถีพิถันของศิลปินคงจะสูญเปล่า "หนุ่มน้อย ตอนนี้เข้าใจแล้วใช่ไหมว่าการหาสมบัติที่แท้จริงมันไม่ง่าย บางทีนายควรกลับบ้านและฝึกฝนฝีมือ ถือซะว่าแปดหมื่นเป็นค่าบทเรียนอันล้ำค่า" เวสลีย์ตักเตือนพร้อมกับส่ายหัว รอยยิ้มพึงพอใจปรากฏขึ้นบนใบหน้าของปีเตอร์ ถ้ามีชั้นภาพซ่อนอยู่ในภาพวาดจริงๆ ปีเตอร์คงจะอายและทำอะไรไม่ถูก ตอนนี้ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่สีหน้าของจาเซียลยังคงเรียบเฉย เขาพูดด้วยน้ำเสียงไม่ใส่ใจ "ทำต่อไป" ปีเตอร์ดูลำบากใจ "เอ่อ... ภาพวาดนี้วาดบนผ้าไหมที่ค่อนข้างบอบบาง ถ้าเราลอกมันออกไปแบบไม่ระวัง มันอาจจะเสียหาย ถ้าเป็นแบบนั้น อย่ามาเรียกร้องค่าเสียหายจากฉันล่ะ" "ไม่ต้องห่วง ผมไม่เรียกร้องหรอก" จาเซียลพูดห้วนๆ ไอ้หนุ่มนี่มันดื้อจริงๆ เขาคงไม่เข็ดหลาบจนกว่าจะเจอกับผลลัพธ์ที่ร้ายแรง ปีเตอร์คิดพร้อมกับส่ายหัว พลางหยิบแปรงขึ้นมาอีกครั้ง แม้แต่เวสลีย์ก็ยังรู้สึกปวดหัวมากขึ้น ขณะที่ปีเตอร์ลอกผ้าใบชั้นที่สามออก มือของเขาก็สั่นเล็กน้อย