ตอนที่ 6 ลูกพี่ลูกน้องของฉันตกอยู่ในอันตราย

ทันทีที่ชั้นภาพถูกเปิดเผย เวสลีย์และบอดี้การ์ดสองคนของเขาก็โน้มตัวเข้ามาใกล้ พร้อมกับหายใจถี่ขึ้น แม้จะยังไม่ปักใจเชื่อ แต่บรรยากาศก็เต็มไปด้วยความคาดหวังและความกังวลใจ ขณะที่พวกเขามองดูเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้น ทันใดนั้นมือของปีเตอร์ก็สั่น ตามมาด้วยเสียงฉีก และชั้นภาพที่เพิ่งถูกยกขึ้นมาก็ขาด หัวใจของเวสลีย์เต้นแรง เขาถอนหายใจด้วยความหงุดหงิด "ภาพวาดที่สวยงามแบบนี้กลับถูกทำลาย มันมีมูลค่าแปดหมื่นเชียวนะ" บอดี้การ์ดสองคนมองหน้ากันด้วยความสงสาร ผู้ชายคนนี้แต่งตัวธรรมดา ดูไม่เหมือนคนรวย บางทีแปดหมื่นอาจจะเป็นเงินเก็บของเขาจากการทำงานหนักมาหลายปี เขาคงหวังว่าจะมาหาของดีราคาถูกที่ตลาดขายของเก่า แต่ดูเหมือนว่าเงินทั้งหมดของเขาจะสูญเปล่า ส่วนปีเตอร์ เขากลืนน้ำลายและลอกภาพต่อไปโดยไม่สนใจบริเวณที่ขาด ขณะที่กระดาษทั้งแผ่นค่อยๆ ถูกเปิดออก ร้านก็ตกอยู่ในความเงียบ ภาพเหมือนจริงที่น่าทึ่งปรากฏขึ้นอย่างสมบูรณ์ใต้ผ้าใบชั้นที่สอง ถึงแม้ว่ามันจะคล้ายกับภาพวาดในชั้นแรก แม้แต่คนที่มีความรู้เรื่องศิลปะน้อยที่สุดก็ยังสามารถตระหนักถึงความยอดเยี่ยมของมันได้ทันที ภาพเหมือนก่อนหน้านี้ดูจืดชืดไร้ชีวิต แต่ภาพที่อยู่ข้างใต้ดูเหมือนว่ามันกำลังจะมีชีวิต ภาพวาดนั้นประดับด้วยตราประทับมากมาย ซึ่งยืนยันถึงความถูกต้องของงานศิลปะ ปีเตอร์จ้องมองภาพวาดด้วยหน้าซีดเผือด เขารู้สึกเหมือนจะเป็นลม การขายผลงานชิ้นเอกของ แธดเดียส แบล็ควูด ในราคาเพียงแปดหมื่นทำให้เขารู้ตัวว่าขาดทุนมหาศาล ผลงานต้นฉบับของ แธดเดียส แบล็ควูด สามารถขายได้ถึงสิบล้าน และอาจจะได้ราคาสูงกว่านี้ในการประมูล "ถึงแม้ภาพวาดนี้จะดูเหมือนของจริง แต่เทคนิคการใส่กรอบก็เผยให้เห็นว่ามันเป็นของปลอม กรอบรูปโบราณเลียนแบบมักจะทำจากวัสดุคุณภาพสูงที่เลือกสรรอย่างพิถีพิถันเพื่อเพิ่มความสมจริง แต่วัสดุที่ใช้ทำกรอบรูปนี้ กลับธรรมดามาก ฝีมือการทำกรอบที่ประณีต ตัดกับคุณภาพไม้ที่แย่ บ่งบอกว่ามีคนพยายามปกปิดบางอย่าง" จาเซียลอธิบายอย่างไม่ใส่ใจ ในขณะนั้น เวสลีย์ก็เริ่มมองจาเซียลในมุมมองใหม่ ถึงแม้ว่าเขาจะภูมิใจที่ตัวเองเป็นผู้เชี่ยวชาญด้านของเก่า และใช้เวลาครึ่งชั่วโมงเพื่อศึกษาภาพวาดอย่างพิถีพิถัน แต่เขากลับพลาดรายละเอียดที่ชายหนุ่มคนนี้มองออกด้วยการเหลือบมองเพียงครั้งเดียว "พ่อหนุ่ม นายนี่เก่งจริงๆ ฉันชื่อ เวสลีย์ ซินเน็คเกอร์ ฉันชอบสะสมของเก่า และดูเหมือนว่านายจะมีสายตาที่เฉียบคม บางทีเราอาจจะแลกเปลี่ยนความรู้กันบ่อยๆ" เวสลีย์พูด "ในเมื่อคุณชอบของเก่า คุณมีมรกตชั้นดีบ้างไหมครับ" จาเซียลถามด้วยดวงตาเป็นประกาย การหามรกตคุณภาพดีในตลาดขายของเก่าอาจเป็นเรื่องท้าทาย และนักสะสมรุ่นเก๋ามักจะมีสมบัติล้ำค่าซ่อนอยู่ เขาคิดจะซื้อจากเวสลีย์โดยตรง ถ้าเขามี ใบหน้าของเวสลีย์สดใสขึ้น "ฉันชอบสะสมมรกต และมีคอลเลกชันเยอะแยะเลย ฉันมีพิพิธภัณฑ์ของเก่าอยู่ที่ถนนไนติงเกล และอีกสามวันจะมีงานนิทรรศการ นายมาดูได้นะ ถ้าเห็นอะไรที่ชอบก็หยิบไปได้เลย" เวสลีย์รู้สึกว่าจาเซียลไม่ใช่ชายหนุ่มธรรมดา และอยากจะสร้างความสัมพันธ์ด้วยจริงๆ แต่จาเซียลส่ายหัว เขาไม่อยากรับรางวัลโดยที่ไม่ได้ทุ่มเท และไม่อยากรู้สึกเป็นหนี้บุญคุณเพราะมรกต อีกอย่าง เวสลีย์ก็ไม่ใช่คนที่จะยอมขาดทุน "ตกลง ไว้เจอกันอีกสามวันนะครับ" จาเซียลพูด พร้อมกับสั่งให้ปีเตอร์ห่อภาพวาด และจ่ายเงินเพิ่มอีกสองพันสำหรับการใส่กรอบ ปีเตอร์รู้สึกเจ็บใจกับข้อตกลงนี้ แต่ก็โทษใครไม่ได้นอกจากตัวเอง ตามกฎของการค้าขายของเก่า เมื่อตั้งราคาแล้ว จะไม่สามารถยกเลิกได้ หลังจากออกจากร้าน จาเซียลก็ตรงกลับไปที่คฤหาสน์ของเขาที่เลคฟิลด์ ในขณะเดียวกัน วิเวียนและกลุ่มเพื่อนของเธอก็มาถึงบาร์ ซึ่งมีแสงสลัวๆ ขณะที่คาร์ลอสและเพื่อนๆ นั่งลง ชายวัยกลางคนหัวล้านก็เดินเข้ามาหาพวกเขา ชายคนนั้นตัวใหญ่และบึกบึน รูปร่างที่น่าเกรงขามของเขายิ่งดูโดดเด่นด้วยรอยสักมังกรที่แผ่ไปทั่วร่างกาย บ่งบอกถึงความเกี่ยวข้องกับโลกมืด วิเวียนและเพื่อนๆ ของเธอรู้สึกตึงเครียด เมื่อชายวัยกลางคนเดินเข้ามา ความกังวลใจปรากฏบนใบหน้าของพวกเธอ แต่พวกเธอประหลาดใจที่ชายคนนั้นยิ้มออกมา และพูดว่า "คุณซิลเลนนี่เอง ยินดีต้อนรับครับ" จากนั้นเขาก็โบกมือเรียกพนักงานเสิร์ฟและสั่งไวน์ชั้นเลิศให้คาร์ลอสและเพื่อนๆ หลังจากที่แน่ใจว่าทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว เขาก็เดินจากไป ปล่อยให้คาร์ลอสรู้สึกพึงพอใจ ท่าทางนั้นทำให้คาร์ลอสรู้สึกภูมิใจและได้รับความเคารพ แม้แต่สายตาที่วิเวียนมองเขาก็อ่อนโยนลงและมีความชื่นชม "คาร์ลอสต้องเป็นคนสำคัญแน่ๆ ถึงขนาดเจ้าของบาร์มาต้อนรับด้วยตัวเอง" "แน่นอน ทุกครั้งที่คาร์ลอสมาที่นี่ เขาใช้เงินเป็นหมื่น เขาเป็นลูกค้าวีไอพี" คำพูดเยินยอจากคนรอบข้างยิ่งทำให้คาร์ลอสรู้สึกภาคภูมิใจ เขายิ้ม พร้อมกับเอนหลังพิงพนักเก้าอี้เพื่อดื่มด่ำกับความสนใจ ครู่ต่อมาเขาก็ยกแก้วขึ้นอย่างมั่นใจ และหันไปหาวิเวียน "วิเวียน ชนแก้วหน่อย" "ชนแก้ว ชนแก้ว" ฝูงชนรอบข้างตะโกน เสียงของพวกเขาดังขึ้นด้วยความตื่นเต้น วิเวียนหน้าแดงเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ปฏิเสธคาร์ลอส เธอยกแก้วขึ้นและดื่มไวน์รวดเดียว คาร์ลอสเห็นโอกาสจึงรีบรินไวน์ให้อีกครั้งก่อนที่เธอจะวางแก้วลง แอลกอฮอล์เริ่มออกฤทธิ์ และในไม่ช้า วิเวียนก็รู้สึกวิงเวียน เธอมึนหัวเล็กน้อย เมื่อคนในบาร์เยอะขึ้น บรรยากาศก็เต็มไปด้วยเสียงดัง ชายหนุ่มคนหนึ่งเมามาย เดินโซเซ และชนเข้ากับคาร์ลอส ในขณะที่เขากำลังยกแก้วขึ้นชน ไวน์หกใส่เสื้อของคาร์ลอสจนเปียก คาร์ลอสโกรธจัด ก่อนจะลุกขึ้นยืนทันที และตะโกนว่า "ตาบอดหรือไง" ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ง่ายๆ ตอกกลับด้วยคำพูดลิ้นพัน แถมยังด่าทอคาร์ลอสชุดใหญ่ คาร์ลอสเองก็ดื่มไปไม่น้อย แถมยังมีเพื่อนๆ และสาวๆ อยู่ด้วย เขาจะยอมได้ยังไง ศักดิ์ศรีของเขากำลังถูกท้าทาย เขาจะยอมให้ใครมาดูถูกต่อหน้าสาธารณะไม่ได้ โดยเฉพาะต่อหน้าวิเวียน ด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์และโทสะ คาร์ลอสจึงเตะชายหนุ่มคนนั้นจนลอยละลิ่วไปสองเมตร การฝึกมวยของคาร์ลอสได้ผล มีน้อยคนนักที่จะต้านทานเขาได้ โดยเฉพาะคนเมาๆ แบบนี้ ชายหนุ่มล้มลงกับพื้นเสียงดังสนั่น เขาครวญครางพลางพยายามหายใจ ครู่ต่อมาเขาก็พยุงตัวขึ้น พร้อมกับใช้มือจับสีข้าง เขาชี้ไปที่คาร์ลอสด้วยแววตาที่โกรธแค้นและอับอาย และพูดว่า "แกจะต้องเสียใจ คอยดู" หลังจากขู่เสร็จ ชายหนุ่มก็เดินออกจากบาร์ไป คาร์ลอสไม่สะทกสะท้าน เขายกแก้วไวน์ขึ้นและหมุนตัวกลับด้วยสีหน้าเย็นชาและไม่แยแส แต่เจ้าของบาร์ที่มองดูเหตุการณ์อยู่บนชั้นสองก็มีความกังวลใจเล็กน้อย "มาต่อกันเถอะ" คาร์ลอสพูดพร้อมกับหัวเราะและปัดความกังวลใจทิ้งไป เขาไม่ได้มองว่าชายหนุ่มคนนั้นเป็นภัยคุกคาม แต่ครู่ต่อมา ประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมกับเสียงดังสนั่น ชายร่างใหญ่ที่มีกล้ามเป็นมัดๆ กลุ่มหนึ่งบุกเข้ามาในบาร์ ดูน่าเกรงขาม พวกเขาเดินตรงไปหาพนักงานและสั่งให้ปิดเพลง ทำให้บรรยากาศที่ครึกครื้นเงียบลงทันที พนักงานหลายคนลังเล และเตรียมที่จะเข้าไปแทรกแซง แต่เจ้าของบาร์ก็ส่งสัญญาณให้พวกเขาถอยห่าง ชายกลุ่มนั้นตรงไปที่โต๊ะของคาร์ลอสอย่างไม่เสียเวลา คาร์ลอสและคนอื่นๆ เมามายจนไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น จนกระทั่งชายร่างใหญ่มาหยุดอยู่ที่โต๊ะของพวกเขา คาร์ลอสจึงจำชายหนุ่มผมบลอนด์ที่เขาเพิ่งจะอัดไปได้ แต่คาร์ลอสก็ไม่กลัว เขาลุกขึ้นยืน จ้องมองไปที่กลุ่มคน และถามว่า "พวกแกเป็นใคร ต้องการอะไร" เขาหัวเราะเยาะและพูดอย่างอวดดี "พวกแกควรรู้ไว้ด้วยนะว่าฉันเคยได้ที่สามในการแข่งขันมวย" จากนั้นเขาก็ชกกำปั้นไปในอากาศราวกับจะพิสูจน์ ก่อนจะยิ้มอย่างมั่นใจ เพื่อนหลายคนของคาร์ลอสลุกขึ้นยืน พวกเขาก็ฝึกมวยและพร้อมที่จะสู้ แต่ก่อนที่ใครจะทำอะไร ก็มีเสียงดังเพี้ยะ คาร์ลอสถูกตบหน้าจนเงียบไป เพื่อนสองสามคนของคาร์ลอสคว้าขวดไวน์จากโต๊ะ และเตรียมที่จะสู้ หัวหน้าของชายร่างใหญ่แสยะยิ้ม "ฉันไม่สนหรอกว่าแกจะเก่งมวยแค่ไหน" เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาและอันตราย "แกต่อยน้องชายของเจ้านายพวกเรา ดูเหมือนว่าแกอยากตายสินะ" "เจ้านายของพวกแกเหรอ ใครคือเจ้านายของพวกแก" คาร์ลอสถามโดยสัญชาตญาณ ชายคนนั้นก้าวออกไปด้วยท่าทางองอาจ ขณะที่เขาพูดช้าๆ เน้นทุกคำ "เดเมียน ฮาร์ดแมน" เขาพูดด้วยดวงตาหรี่ลง "จากถนนอะพอสเซิล" ทันทีที่เอ่ยชื่อ คาร์ลอสและเพื่อนๆ ที่กำลังเดือดดาลก็รู้สึกเหมือนถูกสาดน้ำเย็น ความกลัวเข้ามาแทนที่ความกล้า เดเมียน ฮาร์ดแมน จากถนนอะพอสเซิล เป็นบุคคลสำคัญในเมืองคาเดร็กเซีย เขามีธุรกิจขนส่งสินค้า เคยเป็นทหาร และตอนนี้ก็ทำธุรกิจอสังหาริมทรัพย์ เส้นทางสู่ความสำเร็จของเขาเต็มไปด้วยเลือดและความโหดร้าย และเขาก็ขึ้นชื่อเรื่องการใช้อำนาจในทางมิชอบ การขัดขวางเดเมียนไม่ใช่แค่เรื่องอันตราย แต่มันคือการพนัน ด้วยชีวิตของตัวเอง อิทธิพลของเขามีมากมายจนเขาสามารถก่ออาชญากรรมโดยที่ไม่ต้องรับโทษ "ไปกันเถอะ เดเมียนรออยู่ เขาเป็นคนใจร้อน อย่าให้เขารอนาน" หัวหน้าพูดอย่างเย็นชา คาร์ลอสและพรรคพวกที่เคยอวดเก่งก็วางขวดไวน์ลงทันที และยืนเรียงแถวเหมือนนักโทษ พวกเขาเดินออกจากบาร์ทีละคน ความกล้าที่พวกเขามีถูกแทนที่ด้วยความหวาดกลัว ทันทีที่พวกเขาก้าวออกไปข้างนอก พวกเขาก็ถูกพาขึ้นรถและถูกพาตัวไปที่คลับแห่งหนึ่งบนถนนอะพอสเซิล วิเวียนตัวสั่นด้วยความกลัวและถามด้วยเสียงสั่นเครือ "ตอนนี้เราควรทำยังไงดี" ใบหน้าของคาร์ลอสซีดเผือด แต่เขาก็พยายามทำเสียงมั่นใจ "ไม่ต้องห่วง" เขาพูด "แค่ฉันเอ่ยชื่อพ่อของฉัน พวกเขาก็ต้องถอย" พวกเขาถูกพาเข้าไปในห้องส่วนตัวที่คลับ พวกเขายืนเรียงแถว ชายวัยกลางคนนั่งจิบชาอยู่บนโซฟา "ดะ เดเมียน พ่อของผมคือ ฟาบิโอ ซิลเลน" คาร์ลอสพูดตะกุกตะกัก พร้อมกับเสียงสั่น "ต้องมีการเข้าใจผิดแน่ๆ..." โครม เดเมียนลุกขึ้นยืนทันทีโดยไม่พูดอะไร ท่าทางที่สงบของเขาหายไปในพริบตา เขาคว้าผมของคาร์ลอส แล้วกระแทกหัวของเขาลงบนโต๊ะเสียงดังสนั่น จากนั้นเขาก็คว้ากาน้ำชาและฟาดลงบนหัวของคาร์ลอส เพล้ง น้ำชาและเศษแก้วกระจายไปทั่วพื้น "ฉันไม่สนหรอกว่าแกเป็นใคร" เดเมียนคำรามด้วยน้ำเสียงเย็นชาและเด็ดขาด "แกทำร้ายน้องชายของฉัน และตอนนี้แกจะต้องชดใช้ แม้พ่อของแกจะมา ฉันก็จะจัดการด้วย" เขาเช็ดมือให้สะอาดด้วยทิชชู่ที่ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ยื่นให้ เดเมียนนั่งลงบนโซฟา เขาออกคำสั่งด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก "ทุกคน คุกเข่าลง" เมื่อเห็นว่าคาร์ลอสถูกทำร้ายอย่างไร้ความปราณี ก็ไม่มีใครกล้าขัดขืน พวกเขาทั้งหมดคุกเข่าลง พลางตัวสั่นด้วยความกลัว วิเวียนร้อนรน เธอจับแขนเสื้อของโซฟีแน่น "ตอนนี้เราควรทำยังไงดี" โซฟีที่หวาดกลัวไม่แพ้กัน ได้แต่พูดตะกุกตะกักทั้งน้ำตา "ฉะ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน..." ในขณะเดียวกัน จาเซียลกำลังตรวจสอบภาพวาด เทพธิดาผู้สง่างาม ที่เขาเพิ่งได้มา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เป็นสายจากวิเวียน เขารับสายทันที เสียงสั่นเทาและสะอื้นไห้ของวิเวียนก็ดังมา "จาเซียล ช่วยฉันด้วย ฉันอยู่ที่คลับดลาวด์วิวบนถนนอะพอสเซิล... พวกเขากำลังจะบังคับให้ฉัน... นอนกับพวกเขา... มีหลายคนเลย..." จาเซียลขมวดคิ้ว ขณะที่เขาฟัง "เกิดอะไรขึ้น" เขาถามด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดจากความเป็นห่วง "นังตัวดี กล้าดียังไงมาขอความช่วยเหลือ อยากตายรึไง" ทันใดนั้นสายก็ตัดไป พร้อมกับเสียงโทรศัพท์มือถือตก ตามมาด้วยเสียงตบและเสียงตะโกน สีหน้าของจาเซียลแข็งกร้าว ไม่มีใครมีสิทธิ์ที่จะแตะต้องลูกพี่ลูกน้องของฉัน ไม่ว่าเธอจะผิดแค่ไหน ฉันจะเป็นคนสั่งสอนเธอเอง เขาลุกขึ้นยืนและโทรหาฌอนโดยไม่ลังเล "รีบพาคนไปที่ถนนอะพอสเซิล ลูกพี่ลูกน้องของฉันกำลังตกอยู่ในอันตราย" จาเซียลสั่งด้วยน้ำเสียงดุดันและเร่งรีบ "รับทราบครับ" ฌอนตอบ เขารับรู้ถึงความเร่งด่วนในน้ำเสียงของจาเซียล เขารู้ว่าจาเซียลกำลังโกรธ ภายในห้านาที รถซีดานสีดำมากกว่าสิบคันก็แล่นไปยังถนนอะพอสเซิล