ตอนที่ 10 เจ้านายของผมอยากพบคุณ

"จาเซียล มาถึงรึยัง ต้องมาให้ได้นะ" เวสลีย์โทรมาขณะที่เขากำลังเดินทาง "ไม่ต้องห่วงครับคุณซินเน็คเกอร์ อีกเดี๋ยวผมก็ถึงแล้ว" ขณะที่เขาวางสาย รถก็มาถึงลานจอดรถแล้ว เขาก้าวลงจากรถพร้อมกับถุงพลาสติก "ฌอน นายไปทำธุระของนายเถอะ ถ้ามีอะไรเดี๋ยวฉันโทรหา" จาเซียลโบกมือไล่ฌอน เขาพบว่าฌอนที่อยู่ที่คาเดร็กเซีย ไม่ได้ช่วยเหลือแค่เขา แต่ยังยุ่งอยู่กับงานอื่นๆ น่าจะเป็นงานที่ไซลาสมอบหมาย แต่ฌอนไม่เคยพูดถึงมัน และจาเซียลก็ไม่เคยถาม ในขณะนั้น มีคนจำนวนมากมารวมตัวกันที่ทางเข้าพิพิธภัณฑ์ พวกเขาแต่งตัวดี มีนาฬิกาหรู และมีออร่าที่ไม่ธรรมดา เป็นบุคคลชั้นสูงในสังคมของคาเดร็กเซีย การชมของเก่าเป็นเรื่องรอง จุดมุ่งหมายหลักคือทำความรู้จักกับเวสลีย์ ประธานหอการค้า ก่อนที่จาเซียลจะก้าวเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ ก็มีเสียงประหลาดใจดังขึ้น "จาเซียล มาได้ยังไง" เขาหันไปมองก็เห็นวิเวียน ทิโมธี และโซฟี ที่เพิ่งมาถึง "ได้ยินว่ามีงานนิทรรศการของเก่า ก็เลยมาดู" จาเซียลพูดพร้อมกับรอยยิ้ม "จาเซียล ที่นี่มันเหมาะกับแกเหรอ" ทิโมธีตำหนิด้วยความไม่พอใจ "แทนที่จะหางานดีๆ ทำ กลับเที่ยวเล่นไปวันๆ" ช่วงนี้เขารู้สึกไม่ค่อยชอบจาเซียล "ผมมาดูว่ามีมรกตดีๆ บ้างไหม จะซื้อสักอัน" จาเซียลพูดความจริง "มรกตเหรอ รู้ไหมว่ามรกตแพงแค่ไหน เริ่มต้นที่หลักแสน กล้าพูดนะ แล้วในถุงนั่นมีอะไร ขอดูหน่อย" ทิโมธีพูดด้วยสีหน้าจริงจัง เขากังวลว่าจาเซียลอาจจะติดนิสัยไม่ดีมาจากในคุก เขาหวังว่าวันนี้จาเซียลจะไม่คิดทำอะไรแผลงๆ ในงานนิทรรศการของเก่า "มีเงินครับ" จาเซียลไม่กลัวที่ทิโมธีจะรู้สถานการณ์ปัจจุบันของเขา จริงๆ แล้วทิโมธีมีอคติกับเขามาตลอด "พูดบ้าอะไร ช่างเถอะ ขี้เกียจดู จำไว้นะ วันนี้มีแต่คนสำคัญ อย่าหาเรื่อง และอย่าสร้างปัญหา" ทิโมธีส่งเสียงฟึดฟัดอย่างเย็นชา แต่ในวินาทีต่อมา เขาก็ยิ้มหวานเป็นน้ำผึ้งเดือนห้าให้กับชายร่างท้วมคนหนึ่ง "คุณคาร์ไลล์มาด้วยเหรอครับ" "คุณบาร์เกอร์ ผมไม่อยากจะมานะ แต่คุณซินเน็คเกอร์โทรมาชวนด้วยตัวเอง ผมจะปฏิเสธได้ยังไง" ทิโมธีแสดงความเคารพทันที "คุณซินเน็คเกอร์เป็นคนมีอิทธิพล ในคาเดร็กเซีย ผมหวังว่าคุณคาร์ไลล์จะแนะนำผมให้รู้จักกับเขา..." จาเซียลไม่อยากจะอยู่แถวนั้น ขณะที่ทิโมธีกำลังคุยกับคุณคาร์ไลล์ เขาก็ฉวยโอกาสเดินเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ "คุณคือคุณจาเซียล ลัสเช ใช่ไหมครับ" ทันทีที่เขาเข้าไปในพิพิธภัณฑ์ ชายสวมหูกระต่ายคนหนึ่งเข้ามาทักทายเขา จาเซียลพยักหน้า "ใช่ครับ" "คุณซินเน็คเกอร์และหัวหน้าคนอื่นๆ กำลังคุยกันอยู่ เดี๋ยวผมพาคุณขึ้นไปข้างบนนะครับ" "ครับ" จาเซียลจัดแจงเสื้อผ้า และเดินตามเขาไปยังชั้นสอง ชั้นล่างเป็นที่จัดแสดงของพิพิธภัณฑ์ ส่วนชั้นสองเป็นพื้นที่ส่วนตัว ในห้องบนชั้นสองมีชายร่างท้วมห้าหกคน ทั้งหมดล้วนเป็นบุคคลผู้ทรงอิทธิพลในคาเดร็กเซีย หนึ่งในนั้นคือผู้หญิงสวมแว่นกรอบทอง ดูสง่างาม แต่ก็มีความเป็นผู้นำ เธอนั่งอยู่ข้างๆ เวสลีย์ ในสถานที่แบบนี้ ตำแหน่งที่นั่งของแต่ละคนมีความสำคัญ การนั่งทางซ้ายมือบ่งบอกถึงสถานะของผู้หญิงคนนั้น หมายความว่าเธอมีตำแหน่งสูงสุดเป็นอันดับสองรองจากเวสลีย์ ชายวัยกลางคนที่ดูเป็นนักวิชาการ เริ่มบทสนทนากับผู้หญิงคนนั้น "คุณเกลเลิร์ต โดมิเนียนกรุ๊ปเพิ่งจะได้ที่ดินในคาเดร็กเซียใต้ คุณคิดว่าพวกเรามีโอกาสที่จะร่วมลงทุนในโครงการนี้ไหม" ผู้หญิงคนนั้นคือ เฮเธอร์ เกลเลิร์ต ซีอีโอของโดมิเนียนกรุ๊ป "แน่นอน โดมิเนียนกรุ๊ปต้องอาศัยแรงสนับสนุนจากทุกคนในคาเดร็กเซีย" เวสลีย์หัวเราะ "เฮเธอร์อายุยังน้อย ก็ติดอันดับมหาเศรษฐีแล้ว พวกเราคงจะเทียบกับเธอไม่ได้ ในอนาคตฉันคิดว่าเฮเธอร์จะเป็นประธานหอการค้าคนต่อไป" เมื่อได้ยินคำพูดเหล่านี้ เฮเธอร์ก็รีบแสดงสีหน้าหวาดกลัว "คุณซินเน็คเกอร์ พูดแบบนี้ฉันลำบากใจแย่" "ฮ่าๆๆ" ทันใดนั้น ทุกคนในห้องก็หัวเราะออกมา "ว่าแต่ คุณซินเน็คเกอร์ เพื่อนที่คุณรออยู่มาถึงหรือยัง" "อีกเดี๋ยวก็คงจะมา" เวสลีย์พูด "ถึงแม้ว่าเพื่อนของฉันจะอายุยังน้อย แต่เขาก็เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านของเก่า ฉันเลยอยากจะแนะนำเขากับทุกคน หวังว่าทุกคนจะสนับสนุนและให้คำแนะนำเขาในอนาคต" "แน่นอน เพื่อนของคุณก็คือเพื่อนของพวกเรา" ชายวัยกลางคนที่ดูเป็นนักวิชาการพูด ในขณะนั้นก็มีเสียงเคาะประตูจากข้างนอก "เชิญ" เวสลีย์พูด จาเซียลเดินเข้ามาพร้อมกับถุงพลาสติก การปรากฏตัวของเขาทำให้เหล่าหัวหน้าที่อยู่ในห้องตกตะลึง เฮเธอร์ลุกขึ้นยืนทันที และถามว่า "คุณซินเน็คเกอร์ นี่คือชายหนุ่มที่คุณรออยู่เหรอ" เวสลีย์งงกับปฏิกิริยาที่รุนแรงของเฮเธอร์ เขาพยักหน้าและพูดว่า "ใช่ ฉันเจอจาเซียลเมื่อสามวันที่แล้ว ทำไมเหรอ คุณเกลเลิร์ตรู้จักเขาด้วยเหรอ" เจ้านายคนอื่นๆ ก็อยากรู้อยากเห็นเช่นกัน เฮเธอร์ลุกจากที่นั่งและเดินไปหาจาเซียล "บอส มาทำอะไรที่นี่คะ แย่แล้ว ฉันไม่ได้ทำงานอยู่ที่ออฟฟิศแต่กลับมานั่งจิบกาแฟและชมมรกต คุณจะไม่หักเงินเดือนฉันใช่ไหมคะ" เฮเธอร์พูดอย่างขี้เล่นพร้อมกับรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ "แน่นอน ผมจะหักเงินเดือนสาวสวยอย่างคุณเกลเลิร์ตได้ยังไง" บทสนทนาระหว่างทั้งสองทำให้หัวหน้าทั้งหมดในห้องตกตะลึง เขาคือเจ้านายลึกลับของโดมิเนียนกรุ๊ปงั้นเหรอ ครึ่งเดือนที่แล้ว โดมิเนียนกรุ๊ปเข้าซื้อกิจการฟลอรากรุ๊ป แถมยังดึงพนักงานทั้งหมดของฟลอรากรุ๊ปมาอีก ในขณะเดียวกัน พวกเขาก็ลงทุนหลายอย่าง สร้างชื่อเสียงให้กับตัวเอง มิฉะนั้น ท่ามกลางคนใหญ่คนโตมากมาย เฮเธอร์คงจะไม่ได้นั่งข้างๆ เวสลีย์ มีข่าวลือมากมายเกี่ยวกับบุคคลเบื้องหลังของโดมิเนียนกรุ๊ป พวกเขาไม่คิดเลยว่าจะเป็นจาเซียล "ฉันไม่คิดเลยว่านายจะปิดบังตัวเองนะจาเซียล" เวสลีย์กลั้นความตกใจ และหัวเราะออกมา คนอื่นๆ ก็ลุกขึ้นเพื่อทักทายจาเซียล จาเซียลนั่งลงข้างๆ เฮเธอร์ แม้แต่เฮเธอร์ที่มองไปที่จาเซียล สายตาของเธอก็มีความอยากรู้อยากเห็น ไม่ใช่แค่คนอื่นๆ ที่รู้จักเขาน้อย แม้แต่ตัวเธอเองก็แทบจะไม่รู้จักเขา "ในเมื่อคุณลัสเชมาแล้ว ฉันก็คงต้องเอาสมบัติล้ำค่าของฉันออกมา" เวสลีย์ปรบมือ พนักงานเสิร์ฟหลายคนถือถาดไม้เดินเข้ามาทันที ไม่นาน ของเก่าหลายชิ้นก็ถูกจัดวางบนโต๊ะอย่างเป็นระเบียบ "นี่คือคอลเลกชันที่ฉันรัก เชิญชมได้ตามสบาย โดยเฉพาะคุณลัสเช คุณเป็นผู้เชี่ยวชาญไม่ใช่เหรอ" จาเซียลหัวเราะ "แค่โชคดีน่ะครับ" ของพวกนั้นมีทั้งภาพวาดและเครื่องประดับ จาเซียลสนใจจี้มรกตรูปปลาที่วางอยู่ตรงกลางทันที "คุณซินเน็คเกอร์จะขายจี้มรกตอันนี้ไหมครับ" แววตาของเวสลีย์มีความขบขัน จี้มรกตเป็นของที่เขาเตรียมไว้สำหรับจาเซียล แน่นอนว่ามันไม่ใช่ของที่ดีที่สุด เพราะเขาเคยคิดว่าจาเซียลยังไม่มีค่าพอ ถ้าเขารู้ตัวตนที่แท้จริงของจาเซียล เขาคงจะเอามรกตชนิดอื่นออกมา "ถ้าคุณชอบก็หยิบไปได้เลย" เวสลีย์พูด "คุณซินเน็คเกอร์ตั้งราคาเลยดีกว่าครับ" จาเซียลหยิบจี้มรกตขึ้นมาถือเล่นในมือ รูปทรงปลาค่อนข้างจะโบราณ สอดคล้องกับปรัชญาเดวินทร์ ไซลาสคงจะชอบมัน การซื้อมรกตขึ้นอยู่กับโชคชะตา ไม่ได้ขึ้นอยู่กับราคา "ตกลง งั้นก็ราคานี้แล้วกัน" เวสลีย์ยื่นนิ้วสองนิ้ว หมายถึงสองแสน แต่จาเซียลรู้ว่ามรกตเม็ดนี้มีมูลค่ามากกว่านั้น มันสามารถขายได้ถึงแปดถึงเก้าแสน "คุณซินเน็คเกอร์ไม่ต้องลดให้ผมหรอกครับ ผมให้ล้านนึง" จากนั้นจาเซียลก็วางถุงพลาสติกสีดำลงบนโต๊ะ เขาเปิดถุงพลาสติก เผยให้เห็นธนบัตรที่จัดเรียงอย่างเป็นระเบียบ หัวหน้าส่วนใหญ่ตกตะลึง สมัยนี้ใครจะพกเงินสดติดตัวเยอะขนาดนี้ แถมยังใส่ถุงพลาสติกอีก แม้แต่เฮเธอร์ที่ยืนอยู่ใกล้ๆ ก็ยังพูดไม่ออก เจ้านายของเธอช่างไม่เหมือนใครจริงๆ เวสลีย์แสร้งทำเป็นไม่พอใจ "คุณลัสเช ผมจะรับเงินของคุณได้ยังไง" เมื่อเห็นว่าจาเซียลตั้งใจที่จะจ่าย ในที่สุดเขาก็ถอนหายใจ "คุณลัสเช ผมต้องยอมรับว่าการที่ผมยืนยันจะให้มรกตกับคุณก็มีเหตุผล จริงๆ แล้วผมมีเรื่องจะขอให้ช่วย" เวสลีย์รู้ตัวว่าการทำให้จาเซียลเป็นหนี้บุญคุณเขานั้นเป็นไปไม่ได้ เขาจึงตัดสินใจพูดตรงๆ "เรื่องอะไรเหรอครับ" จาเซียลอยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย เขารู้มานานแล้วว่าเวสลีย์ไม่ใช่คนที่จะยอมเสียเปรียบ และเขาก็มีแผน "คุณมีความรู้เรื่องของเก่า และช่วงนี้ฉันกำลังจะซื้อมรกตจากทางใต้ แต่มันแพงมาก ฉันก็เลยไม่ค่อยแน่ใจ อยากให้คุณช่วยดูให้หน่อย" "ราคาแพงขนาดไหนถึงทำให้เศรษฐีอย่างคุณลังเลกันครับ คุณซินเน็คเกอร์" จาเซียลถาม เมื่อเห็นสายตาที่อยากรู้อยากเห็นจากคนรอบข้าง เวสลีย์ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะยื่นนิ้วเดียว "ร้อยล้าน" สีหน้าของทุกคนเปลี่ยนไปเล็กน้อย ทุกคนที่อยู่ในห้องนี้มีทรัพย์สินมากกว่าร้อยล้าน แต่มรกตที่มูลค่าเท่ากันถือว่าแพงมาก หลังจากคิดอยู่ครู่หนึ่ง จาเซียลก็พยักหน้าและพูดว่า "ได้ครับ เดี๋ยวผมช่วย" "ขอบคุณ คุณลัสเช" จากนั้นก็เป็นภาพแห่งความสุข จาเซียลอยู่ต่ออีกพักหนึ่ง ก่อนจะลุกขึ้นเพื่อที่จะจากไป ในเมื่อได้มรกตมาแล้ว เขาก็ไม่สนใจที่จะพูดคุยกับคนกลุ่มนี้ต่อ "บอส เดี๋ยวฉันไปส่ง" เมื่อเห็นว่าจาเซียลกำลังจะไป เฮเธอร์ก็รีบลุกขึ้น "ไม่เป็นไร คุณดื่มกาแฟต่อเถอะ" จาเซียลโบกมือ เฮเธอร์รู้สึกเสียหน้า ถึงแม้ว่าเธอจะสวย แต่การที่เธอเสนอตัวแล้วถูกปฏิเสธอย่างเหนือคาดทำให้เธอมีความรู้สึกพ่ายแพ้อยู่ในใจ จาเซียลลงมาจากชั้นสอง และตั้งใจที่จะกลับ ในขณะนั้น ชายร่างใหญ่ สวมสูทสีดำ ก็ขวางทางเขา "คุณลัสเชใช่ไหมครับ เจ้านายของผมอยากพบคุณ" อีกฝ่ายพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาไร้อารมณ์ จาเซียลสังเกตเห็นว่ามือของอีกฝ่ายมีหนังด้าน บ่งบอกว่าต้องผ่านการฝึกฝนวิชาต่อสู้มาแล้ว "ขอโทษ แต่ฉันไม่มีเวลา" จาเซียลเหลือบมองเห็นชายวัยกลางคนยืนอยู่ตรงนั้น ล้อมรอบไปด้วยลูกน้องที่เหมือนกับชายที่อยู่ตรงหน้า เขาดูมีอำนาจ "คุณลัสเช เจ้านายของผมคือ บิลลี ฮาร์มเซน เขาอยากรู้จักคุณ" น้ำเสียงของชายร่างใหญ่ยังคงราบเรียบ แต่จริงๆ แล้วเขารู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย สถานะของเจ้านายของพวกเขาสูงส่ง แม้แต่เวสลีย์ก็ยังต้องให้ความเคารพ ชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าเขาดูไม่เหมือนใคร แต่ก็ไม่ได้อยู่ในระดับเดียวกับเจ้านายของเขา "ฉันไม่สนใจที่จะรู้จักกับเขา" จาเซียลพูดอย่างไม่แยแส และกำลังจะกลับ แววตาของชายร่างใหญ่เย็นชา เขาไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะกล้าไม่ให้เกียรติ แม้หลังจากที่เขาเอ่ยชื่อเจ้านายของเขา ช่างกล้าจริงๆ ขณะที่ชายร่างใหญ่กำลังลังเลว่าจะจัดการกับจาเซียลดีไหม ก็มีเสียงดังมาจากด้านหลัง "เดวิด กลับมานี่" ชายร่างใหญ่มองจาเซียลอย่างดุร้าย ก่อนจะหันหลังและกลับไปหาชายวัยกลางคน จาเซียลเดินออกจากพิพิธภัณฑ์อย่างไม่ใส่ใจ ชายร่างใหญ่แสดงความไม่พอใจ "คุณบิลลี ผมว่าไอ้เด็กนี่มันก็งั้นๆ เดเมียนมันห่วยเอง ผมพาลูกน้องไปสั่งสอนมันตอนนี้เลยดีไหมครับ" "เขามีของนะ" บิลลีหัวเราะเบาๆ