ตอนที่ 1 คำพูดที่ทำร้าย

ตอนที่ 1 คำพูดที่ทำร้าย “คุณแม่หยุดคลุมถุงชนผมสักทีอย่างไรผมก็ยืนยันว่าจะแต่งงานกับนาราเท่านั้น” ชนะภพลุกขึ้นโวยวายเสียงดังทันทีเมื่อวันนี้แม่ของเขาโกหกว่าจะนัดกินข้าวเพื่อต้องการพูดคุยถึงงานแต่งงานระหว่างเขากับนาราแต่สุดท้ายคนเป็นแม่กับพาญาณิณลูกสาวเศรษฐีบ้านนอกมาแทน “ลูกจะมาเสียงดังโวยวายต่อหน้าหนูนิลไม่ได้นะ” สมใจไม่ยอมให้ลูกชายเป็นฝ่ายโวยวายอยู่ข้างเดียวเพราะวันนี้ที่โต๊ะอาหารมีผู้หญิงที่เธอต้องการจะให้แต่งงานกับลูกมานั่งอยู่ด้วย “คุณก็เหมือนกันรูปร่างหน้าตาก็ดีทำไมถึงให้ผู้ใหญ่มาจับคู่แบบนี้ทำตัวให้สมมีการศึกษาหน่อย” ชนะภพเมื่อรู้ว่าไม่สามารถเถียงมารดาให้ชนะได้จึงหันไปพ่นอารมณ์เสียใส่ญาณิณซึ่งหญิงสาวก็ได้แต่นั่งไม่พูดจาอะไรตอบโต้ “ลูกคิดว่าผู้หญิงคนนั้นรักลูกจริงๆอย่างนั้นหรือ ความรักทำให้ลูกแม่หน้ามืดตามัวมองไม่เห็นว่าอะไรดีอะไรชั่ว” สมใจไม่ใช่ไม่ชอบคนรักของลูกชายเพียงเพราะความจนของเธอแต่หญิงชราได้ส่งคนไปสืบจนรู้ว่านาราไม่ได้เป็นผู้หญิงที่ดีเหมือนอย่างที่ชนะภพคิด “เพราะนาราไม่ได้ร่ำรวยมีเงินทองเหมือนอย่างลูกเศรษฐีบ้านนอกที่คุณแม่อยากให้ผมแต่งงานด้วยใช่ไหมครับถึงรังเกียจกันแบบนี้” ชนะภพคิดว่าเหตุผลที่ทำให้มารดาของเขาขัดขวางงานแต่งงานก็เป็นเพราะนารามาจากครอบครัวที่ยากจนโดยที่เขาไม่เคยเชื่อเหตุผลที่แท้จริงที่สมใจพยายามบอกเลย “ความรวยความจนไม่ใช่เหตุผลสำคัญหรอกความจริงใจต่างหาก คำพูดของแม่มันคงไม่มีความหมายถ้าลูกยังหน้ามืดตามัวอยู่แบบนี้” สมใจไม่อยากอธิบายอะไรแล้วเธอพูดทุกอย่างมาหลายครั้งแต่ก็ไม่สามารถทำให้ลูกชายเปลี่ยนใจได้ในเมื่อวันนี้ชนะภพยังยืนยันว่าจะแต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือกคนเป็นแม่ก็จะไม่ขัดขวางอะไรแต่คงไม่ไปร่วมงานแต่งด้วย “ถ้าอยากแต่งก็แต่งไปแต่แม่คงไม่ไปยุ่งเกี่ยวแต่จำไว้นะว่าแม่เตือนลูกแล้ว” หญิงสูงวัยหันมามองหน้า สาวน้อยที่นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหารก่อนจะหันไปพูดขอโทษที่ลูกชายของเธอเสียมารยาททำลายบรรยากาศ “นิลกลับก่อนนะคะคุณป้า” “ป้าขอโทษด้วยนะลูกที่ทำให้บรรยากาศเสีย” ญาณิณเข้าใจทุกอย่างดีแต่ที่ไม่ได้ขัดข้องที่ถูกเชิญมาในวันนี้เพราะไม่อยากทำให้พ่อและแม่ของเธอไม่สบายใจเพราะหญิงสาวรู้ดีว่าครอบครัวทั้งสองฝ่ายต่างอยากให้ลูกทั้งสองคนแต่งงานกัน “คุณป้าสบายใจได้ค่ะ นิลไม่ได้คิดอะไรสิ่งที่พี่ภพพูดก็ถูกทุกอย่าง” หญิงสาวพูดตรงข้ามกับหัวใจเพราะเธอกับชนะภพรู้จักกันมาตั้งแต่เด็กๆและเธอก็แอบหลงรักเขามาตลอดทั้งที่รู้ว่าเขาไม่เคยมองเธอเกินกว่าคำว่าน้องสาว “เดี๋ยวผมไปส่งเอง” ทั้งสองคนต่างหันมาสบตากันด้วยความแปลกใจที่อยู่ดีๆชนะภพก็ขอเป็นคนไปส่งญาณิณที่บ้านทั้งที่ปกติแล้วคนเป็นแม่ขอร้องให้ตายเขาก็ยังไม่ยอมไป “แม่ไม่ไว้ใจเลยมีอะไรหรือเปล่าภพถึงได้อยากไปส่งน้อง” “อย่ามองผมในแง่ร้ายแบบนั้นสิครับ ผมก็แค่อยากคุยกับนิลในฐานะที่เราก็รู้จักกันมานานตั้งแต่คุณแม่จับคู่ให้ ผมกับน้องก็ยังไม่เคยคุยดีกันเลยสักครั้ง” เหตุผลที่ชนะภพบอกทำให้สมใจไม่กล้าขัดเพราะก็จริงอย่างที่ลูกชายพูดเมื่ออดีตทั้งคู่ต่างก็เป็นเพื่อนสนิทสนมกันมานานแต่เมื่อถูกผู้ใหญ่จับคลุมถุงชนก็กลายเป็นยิ่งห่างกันออกไปทุกที “ผมถามคุณจริงๆมีความสุขนักหรือกับการถูกผู้ใหญ่บังคับให้ทำตามใจถึงเห็นว่าไม่เคยขัดเขาสักคำ” สรรพนามที่ธนภพใช้กับญาณิณเปลี่ยนไปตั้งแต่ทั้งคู่ถูกผู้ใหญ่อยากให้หมั้นหมายจากคำว่าพี่เปลี่ยนเป็นผมแสดงถึง ความเหินห่างที่ไม่เหมือนเดิม “ไม่ได้มีความสุขค่ะแต่นิลเป็นเด็กคงไม่กล้าออกเสียงหรือพูดอะไรในเมื่อพี่ภพไม่เต็มใจก็แค่ปฏิเสธนิลคงแต่งงานคนเดียวไม่ได้หรอกค่ะถ้าพี่ภพไม่ยอม” หญิงสาวก็เบื่อเหลือเกินกับการที่ต้องทนฟังเขาพูดจาประชดประชันแบบนี้ เกือบครึ่งปีแล้วที่เธอกับเขาไม่เคยได้พูดจาดีๆใส่กันวันนี้ญาณิณตั้งใจว่าจะไปคุยกับพ่อจะไม่ขอไปที่บ้านของชายหนุ่มอีกแล้ว ผู้ใหญ่ก็ควรจะปล่อยให้ชนะภพได้แต่งงานกับผู้หญิงที่เขาเลือก “พูดอย่างนี้ก็ดีจะได้ไม่มานั่งเสียใจทีหลังเพราะยังไงผมก็จะไม่แต่งงานกับคุณ” ญาณิณฝืนยิ้มก่อนจะหันหน้าหันไปทางอื่นเพื่อนแอบเช็ดน้ำตา เธอไม่ได้เสียใจที่เขาไม่อยากแต่งงานด้วยเพราะมันเป็นสิ่งที่รู้อยู่แล้วแต่เธอแค่รู้สึกน้อยใจที่เขาไม่เคยหยุดพูดจาไม่ดีใส่ทั้งที่เธอเองก็ไม่ได้เป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมา “สบายใจได้ค่ะเพราะนิลจะไม่รู้สึกอะไร” “ก็ดี ! ” บรรยากาศในรถกลับมาเงียบอีกครั้งเมื่อทั้งสองคนต่างก็ไม่มีอะไรจะต้องพูดคุยกันอีกต่อไปสำหรับหัวใจของชนะภพกำลังไม่เข้าใจหญิงสาวที่นั่งข้างๆว่าทำไมเธอถึงทนเป็นหุ่นยนต์ให้ผู้ใหญ่จับไปทางนั้นทีทางนี้ทีเพราะคนที่จะแต่งงานคือเขากับเธอไม่ใช่ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายเสียหน่อย