ตอนที่ 7 งานเลี้ยง 1

ไม่นาน เว่ยหนิงค่อยๆ กลับมาเป็นสะคราญโฉม ยามเดินเหินต้องลมเสื้อผ้าพลิ้วไหวแนบกายยิ่งงามเฉิดฉันเปล่งประกาย ใต้แสงตะวันสาวน้อยเฉิดฉายปานนั้น นายท่านเว่ยกับฮูหยินเว่ยรู้สึกพึงพอใจเป็นอย่างมากจึงตกรางวัลให้ติงยวี่ถิงด้วยก้อนตำลึงทองถึงสองก้อน ตอนนี้เว่ยหนิงถึงขั้นเดินมาส่งติงยวี่ถิงเดินขึ้นรถม้า ฉวยโอกาสขณะเอ่ยปากล่ำลา รีบกระซิบถามเสียงเครียดว่า “ทำข้างดงามปานนี้ เจ้ามีแผนการอย่างไรต่อเล่า?” “คุณหนูเพียงทายาตลับหยกนั้นที่ข้าให้ไว้ก็พอ ใบหน้าคุณหนูจะบวมแดง มีผดผื่นน่าเกลียด เสียโฉมจนหมดความงาม แต่ต้องบอกคนอื่นว่าแพ้อาหารนะเจ้าคะ” “ท่ะ ทายาของเจ้าได้เลยหรือ?” “เจ้าค่ะ” เว่ยหนิงยกนิ้วเรียวงามชี้หน้าของตน “ให้ข้าทาเองเลยเนี่ยนะ หากข้าทำพลาดทามากเกินไปจะเป็นอย่างไรเล่า เจ้ามาลงมือให้ข้าด้วยตัวเองมิได้หรือ?” ติงยวี่ถิงส่ายหน้า “ไม่ได้เจ้าค่ะ” “...” เห็นคนฟังขมวดคิ้ว ติงยวี่ถิงจึงอธิบายเพิ่มเติมว่า “คุณหนูเว่ยโปรดเข้าใจ หากท่านเสียโฉมเพราะยาของข้าอย่างโจ่งแจ้ง เจี้ยนคังคงเสียหายถูกทางการสั่งปิดเป็นแน่ ดังนั้น ท่านต้องทำให้ผิวหน้าอันเนียนนุ่มนี้มีปัญหาเพราะความผิดพลาดของตน มิใช่ได้รับผลพวงจากยาข้าโดยตรง ส่วนยาแก้พิษ ท่านแค่พอกหน้าด้วยโคลนอีกตลับสักสามวัน เท่านั้นก็หายดีเจ้าค่ะ” เว่ยหนิงพยักหน้ารับอย่างเห็นชอบก็จริง ทว่านางยังไม่อาจวางใจ “ข้าจะทำตามที่เจ้าบอก แต่วันงานเจ้าต้องมาอยู่กับข้าตลอดเพื่อความอุ่นใจ” ติงยวี่ถิงนิ่วหน้าไม่อยากมา นางเป็นคนไม่ค่อยชอบเข้าร่วมงานเลี้ยงนี่นา ไม่ชอบเผยโฉมต่อธารกำนัลเท่าใด “หลังงานเลี้ยงได้หรือไม่เจ้าคะ” “ไม่เอาข้าไม่สบายใจ ยาของเจ้าดีก็จริงแต่น่ากลัวยิ่ง ข้าเกรงว่าจะขี้เหร่ตลอดไป แบบนั้นไม่เอานะ” ดังนั้น แม้งานบำรุงผิวเสริมความงามจะจบลง แต่ติงยวี่ถิงกลับยังคงต้องมาร่วมงานเลี้ยงด้วย พอถึงวันงานเลี้ยง ในโถงเรือนด้านในของจวนเว่ย ติงยวี่ถิงถูกเชิญเข้ามาด้านในที่มีเพียงสตรีสองคนยืนอยู่ หนึ่งคือเว่ยฮูหยิน สองคือเว่ยหนิงที่ใบหน้าบวมฉึ่งแดงก่ำ มีผื่นขึ้นตั้งแต่หน้าผากจนถึงลำคอ แม้มองออกว่าเป็นใคร แต่ความงามกลับลดเลือนไปสิ้น ฮูหยินเว่ยพร่ำบ่น “ดูเถิด แม่นางติงอุตส่าห์ดูแลจนงามพร้อม สุดท้ายเจ้าลูกไม่ได้ความคนนี้กลับกินไม่เลือก ตอนนี้เป็นอย่างไร แพ้อาหารทะเลจนอัปลักษณ์ยิ่งนัก ข้าต้องรบกวนแม่นางติงช่วยแต่งหน้าเติมชาดกลบริ้วรอยให้หนิงเอ๋อร์และตามดูแลจนจบงานเลี้ยงด้วยนะ” “เจ้าค่ะ” ติงยวี่ถิงรับคำนอบน้อม เว่ยฮูหยินค่อนข้างมั่นใจในฝีมือของติงยวี่ถิงอย่างยิ่ง นอกจากเรื่องปรุงยาบำรุงผิวทำแป้งชาดประเทืองโฉมแล้ว อีกฝ่ายยังสามารถแต่งหน้าได้เก่งกาจเหลือเกิน ทำคนตาตี่มีแค่ชั้นเดียวให้กลายเป็นคนมีตาสองชั้น ทำคนตาเล็กให้กลายเป็นตากลมโต นางให้รู้สึกทึ่งในฝีมือ จึงค่อนข้างไว้วางใจมาก เว่ยฮูหยินกำชับอีกว่า “ข้าต้องรบกวนด้วยนะแม่นางติง ลำบากเจ้าแล้ว” ติงยวี่ถิงแย้มยิ้ม “ไม่ลำบากเจ้าค่ะฮูหยิน” คล้อยหลังเว่ยฮูหยินที่ต้องรีบออกไปต้อนรับแขก เว่ยหนิงลอบยักคิ้วมาให้นางอย่างยินดี เป็นไปตามแผน! ติงยวี่ถิงกางแขนหมุนตัวให้อีกฝ่ายดูอย่างไม่สบายใจ “วันนี้ข้างามเกินไปกระมัง” เว่ยหนิงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ “เจ้างามกว่าข้านั่นแหละดี เดี๋ยวเดินไปกับข้า แย่งความโดดเด่นจากข้าให้หมดเลยยิ่งดี” คนถูกสั่งอยากร้องไห้แต่ไร้น้ำตา “ข้าโดดเด่นกว่าเจ้าของงานหรือ? ไม่เหมาะกระมัง” เห็นสีหน้าติงยวี่ถิงย่ำแย่ปานนั้น เว่ยหนิงจึงตบบ่า เอ่ยอย่างจริงใจว่า “แม่นางติงอย่าคิดว่าเป็นการไร้มารยาทหรือเกรงคนจะครหาเลย ตัวเจ้าเดิมทีก็งดงามไร้ที่ติอยู่แล้ว” นางจ้องตาแน่วแน่ อธิบายด้วยเหตุผลไม่มีล้อเล่น “อีกอย่าง ใครไม่รู้บ้างว่าเจ้าของโรงยาเจี้ยนคังนับเป็นโฉมงามติดอันดับหนึ่งในห้าแห่งต้าเจิ้ง หากเจ้าไม่ทำตัวเองให้สะสวยที่สุดในงานนั่นล่ะคือสิ่งที่ผิดพลาด ดังนั้นความโดดเด่นของเจ้าวันนี้ ย่อมเป็นการประกาศให้รู้ว่าเจี้ยนคังเลิศล้ำปานใด” นับว่ามีเหตุผล คนถูกสั่งให้แต่งตัวแต้มชาดจัดเต็มจึงพยักหน้ารับคำเสียงเนือย “ท่านอย่าลืมจ่ายเงินข้าด้วยล่ะ” “ไม่ต้องห่วง หากวันนี้คุณชายไป๋ไม่อยากหมั้นกับข้า ข้ามอบเงินพิเศษให้เจ้าเพิ่มอีกสามเท่า” ดวงตาติงยวี่ถิงสว่างวาบ