ตอนที่ 11 นายหญิงเปลี่ยนไปมากมายเหลือเกิน 1

ติงยวี่ถิงเองอยากมีสามีก็จริง ปรารถนามีลูกๆ มีครอบครัวเหมือนคนทั่วไปก็ใช่ ทั้งโลกเก่าและโลกนี้ที่ทะลุมิติมาอาศัย นางได้ใช้ชีวิตอย่างที่เห็น ทำงาน ค้าขาย เรียกได้ว่ามีอิสระมากมาย อยากไปไหนก็ได้ไป อยากทำอะไรก็ได้ทำ เงินก็พอมีแล้วไง จึงมีความคิดว่าอยากแต่งงานเหมือนคนอื่นบ้าง อยากเป็นแค่เพียงภรรยาตัวน้อยที่เชื่อฟังสามีและดูแลลูกๆ อย่างดี เป็นคุณแม่ยังสาวที่ไร้ที่ติคนหนึ่ง แต่ไม่ได้อยากทำตัวชั่วร้ายเหมือนร่างเก่าแล้วไง ยิ่งไม่อยากแย่งชิงกับใครแล้วด้วย แค่คิดก็เหนื่อยยิ่ง ดังนั้น ในเมื่อหลงยุคมาเป็นหม้ายแต่งงานไม่ได้ง่ายๆ เอาสมองมาคิดเรื่องหาเงินดีกว่านะตัวเรา วันนี้โรงยายังคงมีงานที่ยุ่งวุ่นวายเช่นเดิม ติงยวี่ถิงเองก็ไม่เคยหยุดนิ่ง แม้นางเป็นเถ้าแก่เนี้ยแต่หยิบจับทุกอย่างเหมือนคนงานอื่นๆจนมือเป็นระวิง พอว่างจากงานในลานสมุนไพร นางก็หาอย่างอื่นทำ หญิงสาวกำลังฝึกฝนการใช้ลูกคิดอย่างขะมักเขม้น ฟังเสียงลูกคิดให้รู้สึกว่าช่างไพเราะยิ่งนัก ยังคิดว่าหากลองประดิษฐ์ลูกคิดจากลูกแก้วจะไพเราะขนาดไหน หรือว่าจะทำจากหยกดี แต่ว่า มันจะทนมือเหมือนทำจากไม้หรือไม่นะ ตอนกระทบกันมันเพราะก็จริงแต่มันจะแตกร้าวหรือเปล่า ที่นี่ทุกสิ่งคือเรื่องใหม่เพราะยุคที่จากมาไม่ได้ใช้ แม้ว่าเคยขายยาจีนในยุคนั้นก็จริง แต่ใช้วิธีกดเครื่องคิดเลข ไม่เคยดีดลูกคิดเลยจึงได้แต่สงสัยในใจ หญิงสาวครุ่นคิดเรื่อยเปื่อย รัวนิ้วดีดดังปึกปักถี่รัว นางเพิ่งรู้ตัวว่าตนเองชอบลูกคิด ยิ่งทำบัญชียิ่งถนัดมือ เพียงแต่การคำนวณบัญชีด้วยลูกคิดค่อนข้างยากมากๆ แต่อาจเพราะว่าโรงยาเจี้ยนคังเป็นแค่การค้าเล็กๆ ร้านเดียว ไม่ได้มีหลายสาขา แม้ไม่เก่งแต่ก็พอเรียนรู้ได้ดี ในขณะที่เสี่ยวจิงได้แต่มองอย่างสงสัย เหตุใดคนที่ไม่เคยชอบงานบัญชียิ่งไม่จับลูกคิดถึงได้กระตือรือร้นขึ้นมา เมื่อก่อนนายหญิงมิใช่สตรีใฝ่รู้เลยนี่นา แม้หนึ่งในกิจการของสกุลติงจะมีโรงยาแต่นายหญิงก็ไม่เคยสนใจลงมือทำเอง เอาแต่เที่ยวเล่นและตามตื้อนายท่านเซียวอย่างเดียว แต่จะว่าไป... เมื่อใดกันนะที่นายหญิงเก่งกาจเฉลียวฉลาดเรื่องยา? เสี่ยวจิงมุ่นคิ้วมองจนหน้าย่นในขณะที่คนถูกมองยังคงดีดลูกคิดอย่างอารมณ์ดี บัญชีที่มีตัวเลขรายรับสูงลิ่ว คือสวรรค์โดยแท้ นอกจากงานหลังร้านยังมีงานหน้าร้านที่เยอะยิ่ง ติงยวี่ถิงคิดบัญชีเสร็จก็ออกไปต้อนรับลูกค้าด้วยตัวเอง ลูกค้าของเจี้ยนคังมีทั้งคุณหนูและท่านหญิงสูงศักดิ์รวมถึงหญิงสาวชาวบ้านทั่วไป ติงยวี่ถิงไม่เคยแบ่งแยกชนชั้น ยิ่งไม่แบ่งแยกระหว่างสาวสะพรั่งหรือสาวมีอายุเข้าสู่วัยกลางคนไปจนถึงวัยชรา ทุกคนควรได้รับการดูแลบำรุงความงาม นางยังคงออกมาต้อนรับด้วยตัวเองทั้งสิ้น เพราะต้องแนะนำสินค้าอย่างถูกต้อง ตัวใดใช้สำหรับดื่มกินเพื่อบำรุงร่างกาย ตัวใดใช้สำหรับทานวดบำรุงจากภายนอก เรื่องเหล่านี้สำคัญอย่างมากที่สุด “ฮูหยินซู ท่านจะนำยาทาหน้าไปกินไม่ได้เจ้าค่ะ!” หญิงสาวบอกแก่ลูกค้าคนหนึ่งด้วยน้ำเสียงห่วงใยกึ่งตกใจ อีกฝ่ายบอกว่า “ยาตัวนี้น่ากินเหลือเกิน ข้าอยากซื้อเพราะมันเหมือนลูกท้อเชื่อม ต้องอร่อยแน่ๆ” นางหัวเราะ “เจ้าทำยาออกมาได้งดงามยิ่งนัก น่ากินทั้งหมดเลย” ติวยวี่ถิงยิ้มในหน้าแต่กลุ้มใจหนัก สหายรักออกแบบกล่องบรรจุ ส่วนนางขึ้นรูปไว้เป็นก้อนกลมกลึงเกลี้ยงเกลา เคลือบสีสันสวยงามเป็นมันวาว ยานี่น่ากินเกินไปแล้วจริงๆ หญิงสาวรีบอธิบาย “ตัวนี้กินไม่ได้เจ้าค่ะ เวลาจะใช้ต้องบีบเม็ดยาออก นำเอาน้ำมันด้านในมาลูบไล้บนผิวหน้าให้ทั่วอย่างเบามือ ตัวนี้ทาตอนเช้า ตัวนี้ทาผิวก่อนนอน ส่วนด้านนอกที่ใช้ห่อตัวยาก่อนหน้า ข้าผสมสมุนไพรลงในเนื้อแป้ง สามารถนำไปละลายน้ำ ใช้แช่ตัวในน้ำและอาบ ช่วยบำรุงผิวกายเจ้าค่ะ” สรรพคุณดีล้ำจริงๆ แต่ฮูหยินซูยังทำสีหน้าเสียดาย “กินไม่ได้หรือ?” “เจ้าค่ะ” ติงยวี่ถิงพยักหน้า หันไปหยิบยาอีกตัวมา ลักษณะคล้ายดอกกุหลาบบรรจุอยู่ในกล่องประณีตลายเมฆ ค่อยๆ อธิบายต่ออย่างใจเย็น “แต่ตัวนี้กินได้เจ้าค่ะ กินง่าย ย่อยง่าย บำรุงจากภายใน ร่างกายดูดซึมได้ดี รสชาติหวาน แต่กลมกล่อมกำลังดี ไม่ขมเฉกยาบำรุงทั่วไป เพราะข้าใส่น้ำผึ้งเป็นส่วนผสมลงไปเจ้าค่ะ” อีกฝ่ายกะพริบตาฟังสรรพคุณยาวเหยียดนั้นอย่างคนเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง แต่ก็สนใจทันที “ดีๆ ข้าซื้อตัวนี้ แต่ว่ามันงดงามเกินไป ข้าไม่กล้ากิน” ติงยวี่ถิงยิ้ม “พอกินหมดค่อยมาซื้อใหม่นะเจ้าคะ ข้าทำไว้หลายแบบเลย ท่านต้องกินตัวนี้ก่อนแล้วกินตัวใหม่ เรามาลุ้นกันว่ายาตัวต่อไปจะเป็นลวดลายชนิดใด” ฮูหยินซูนึกทึ่งนัก “แม่นางติงช่างร้ายกาจ ข้าต้องรีบกินให้หมดแล้วล่ะ อยากรู้นักว่าต่อไปจะได้ลวดลายแบบใด” “กินได้แค่วันละเม็ดนะเจ้าคะ ห้ามหักโหม” “ข้ารู้แล้ว ล้อเจ้าเล่น แต่ก็อดตื่นเต้นลุ้นระทึกมิได้” ติงยวี่ถิงขายของเก่งมาก นางรีบหยิบยาอีกตัวว่าต่อ “ตัวนี้ไม่ต้องต้ม สามารถใส่ปากดื่มน้ำตามได้เลย สะดวกอย่างยิ่งเจ้าค่ะ” “ดีๆ ข้าซื้อตัวนี้ และตัวนั้น ซื้อทั้งหมดเลย ฮ่าๆ ข้าจะต้องงดงาม สามีกลับจากลาดตระเวนชายแดนต้องอึ้งในความสะคราญโฉมที่เพิ่มขึ้นของข้า” “แน่นอนเจ้าค่ะฮูหยินซู เพื่อสามี สู้ๆ นะเจ้าคะ” ฮูหยินซูย่นจมูกเชิดคางขึ้นแย้งว่า “เพื่อสามีที่ใด? ทุกสิ่งล้วนทำเพื่อตัวข้าทั้งสิ้น ตัวเจ้าบอกข้าเอง ว่าผู้หญิงต้องสวยสดงดงามเพื่อตัวเอง” “โอ้! ถูกต้องเจ้าค่ะ” ทั้งสองหัวเราะให้กันอย่างรื่นรมย์อารมณ์ดีเป็นที่สุด