ตอนที่ 4 นางจะแก้ไขความผิดในอดีต!

หรงเยว่เงยหน้ามองมา ก่อนกล่าวด้วยความขับข้องใจ "ฮูหยิน บ่าวพยายามเตือนท่านมาตลอด แต่ท่านกลับไม่ฟังคำของผู้ใดเลย ทั้งยังโกรธมากด้วย หาว่าพวกเราไม่อยากเห็นท่านมีความสุข ท่านลืมไปแล้วหรือเจ้าคะ" เจียงหวาน "..." นางลืมไปแล้วว่า บัดนี้นางกลายเป็นคนดื้อรั้นไม่ฟังเหตุผล คงคิดว่าตนเองกับจิ่งหลายเป็นคู่รักที่ถูกพรากจากกัน มองใครก็เหมือนเป็นผู้ที่พยายามมาแยกพวกเขา "อีกอย่าง ท่านเสนาบดีใจกว้างกับท่านมาตลอด อย่างมากเขาก็แค่พาท่านกลับมา มิได้ทำอันใดท่าน หากมิใช่เช่นนั้น บ่าวก็คงไม่กล้าบอกเขาหรอกเจ้าค่ะ" เหมือนจะเป็นเช่นนั้น เซี่ยจือสิงเพียงพานางกลับมา และกล่าวตักเตือน แม้วาจาจะแข็งกระด้างไปบ้าง แต่ก็มิได้ทำอันใดนาง "...เจ้าไม่ลืมเรื่องพวกนี้ก็ดีแล้ว ต่อไปอย่าได้คิดและตัดสินใจอะไรตามอำเภอใจอีก เจ้าลุกขึ้นถอยออกไปเถิด" ฮูหยินไม่ลงโทษนางหรือนี่ นางคิดว่าครั้งนี้ฮูหยินจะไล่นางไปตามที่อวี่ซีพูดเสียอีก หรงเยว่อึ้งไปครู่หนึ่ง จึงค่อยลุกขึ้นเดินออกไป เจียงหวานใช้เวลาคิดทั้งคืน จนได้ข้อสรุปในใจ นางจะ 'แก้ไขความผิดในอดีต' เห็นได้ชัดว่าจิ่งหลายหลอกใช้ประโยชน์จากนางตลอดหลายปีที่ผ่านมา และนางจะงมงายต่อไปเช่นนั้นไม่ได้อีกแล้ว ในเมื่อได้แต่งงานและมีลูกด้วยกันกับเซี่ยจือสิงแล้ว ก็สมควรใช้ชีวิตร่วมกันให้ดี ชดเชยความผิดต่อลูกทั้งสอง และฟื้นฟูความสัมพันธ์กับญาติมิตร บางทีสวรรค์อาจทนเห็นความโง่เขลาและพฤติกรรมต่ำช้าของนางไม่ได้อีก จึงส่งนางเมื่อแปดปีก่อนที่ยังมีสมองและสติสัมปชัญญะ มาเปลี่ยนแปลงสถานการณ์อันเลวร้ายในแปดปีให้หลัง วันรุ่งขึ้น นางสั่งหรงเยว่ "ส่งข่าวไปบอกเซี่ยจือสิง ว่าวันนี้ให้เขากลับจวน ข้ามีเรื่องจะพูดกับเขาให้ชัดเจน" หรงเยว่เดินออกไปด้วยใบหน้าขมขื่น คงคิดว่านางมีเล่ห์กลอะไรบางอย่างอีกแล้ว คงมิได้คุยกันดี ๆ เป็นแน่ ต่อจากนั้น ท่ามกลางความประหลาดใจของอวี่ซี เจียงหวานกลับบอกให้นางพาไปหาเด็กทั้งสอง เด็กน้อยทั้งสองอายุห้าขวบครึ่ง ได้เริ่มเรียนหนังสือแล้ว ตระกูลเซี่ยได้จัดหาครูสอนเบื้องต้นให้แก่ทั้งคู่ เมื่อเจียงหวานมาถึง สองพี่น้องเพิ่งเรียนช่วงเช้าเสร็จพอดี เมื่อนางปรากฏตัวอย่างกะทันหัน ทุกคนในเรือนของเด็กต่างตกใจเหมือนเผชิญหน้ากับศัตรู เด็กรับใช้ผู้หนึ่งวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว คิดว่าคงไปด้วย กำลังเสริมกระมัง ช่างเถอะ นางคร้านที่จะสนใจ บุตรสาวเซี่ยจิ่นเหลือบเห็นนางก่อน ดวงตาเปล่งประกายทันที "ท่านแม่" นางดีใจตื่นเต้นจะวิ่งมาหา แต่แล้วคงนึกอะไรขึ้นได้ จึงก้มหน้าอย่างหดหู่ไม่กล้าเข้ามา อีกทั้งยังมองเจียงหวานด้วยความหวาดกลัว เจียงหวานรู้สึกเจ็บปวดอยู่ในอก บุตรชายเซี่ยเฮิงวิ่งออกมาจากด้านข้าง ยืนปกป้องอยู่ด้านหน้าผู้เป็นน้องสาว ก่อนกล่าวอย่างโกรธเกรี้ยว "ท่านมาทำอันใดที่นี่ ใครใช้ให้ท่านมา คิดจะมารังแกน้องสาวข้าอีกใช่หรือไม่" น้ำเสียงกล้า ๆ กลัว ๆ ดวงตาแดงก่ำ ดูเหมือนจะกลัวอยู่ไม่น้อย หลายปีมานี้นางได้กระทำกรรมอันใดลงไป เจียงหวานพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยน "ข้าแค่มาเยี่ยมพวกเจ้าเท่านั้น ไม่ต้องกลัวนะ" เซี่ยเฮิงตกใจราวกับเห็นผี มารดาแท้ ๆ ที่เลวร้ายกว่าแม่เลี้ยงคนนี้ ทุกครั้งที่พบพวกเขาก็มักจะตีหรือด่าอยู่เสมอ ใบหน้าที่ดุร้ายน่ากลัวจนฝังใจ นางเคยพูดกับเขาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลเช่นนี้ตั้งแต่เมื่อใดกัน มาเยี่ยมพวกเขาอย่างนั้นหรือ หึ เหลวไหลทั้งเพ "ข้า...ข้าขอเตือน วันนี้น้องสาวไม่ได้ไปรบกวนท่าน ข้าก็มิได้ทาสิ่งใด หากท่านกล้ารังแกพวกเรา ข้าจะไปฟ้องท่านย่า ให้ท่านย่าลงโทษโบยท่านเลย เชื่อหรือไม่" เจียงหวานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ และกล่าวอย่างใจเย็น "ข้าไม่ได้มารังแกพวกเจ้าจริง ๆ เมื่อคืนข้าฝันไป พอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง เมื่อก่อนข้าทำไม่ดีต่อพวกเจ้า วันนี้จึงได้ตั้งใจมาหา" นางสัญญาอย่างจริงจัง "เจ้าวางใจได้ ข้ารู้ว่าแต่ก่อนข้าผิด ข้าจะแก้ไข ต่อไปจะไม่รังแกพวกเจ้าอีก" เมื่อนางพูดจบ ยังไม่ทันที่เด็ก ๆ จะตอบสนอง ก็มีเสียงเยาะเย้ยคุ้นหูดังมาจากด้านหลัง "น่าขันนัก เจียงหวาน เจ้าคิดจะเล่นลูกไม้อันไหนอีกล่ะ ถึงกับมาพูดคำที่แม้แต่สุนัขก็ไม่เชื่อกับเด็ก ๆ หรือว่าเพราะแผนการเมื่อวานผิดพลาดไป วันนี้เลยคิดจะใช้เด็ก ๆ เป็นเครื่องมือบีบบังคับท่านอาสี่ให้ทำตามใจเจ้าอย่างนั้นหรือ เหตุใดเจ้าถึงได้ต่ำช้าเช่นนี้" เสียงนี้...ตู้หยุนหรานหรือ ตู้หยุนหราน สหายสนิทที่สุดของนาง ซึ่งเป็นหลานสาวของเซี่ยจือสิง อ้อ ตอนนี้ก็เป็นหลานสาวของนางด้วย แต่ตามที่หรงเยว่เล่าเมื่อวาน ตอนนี้นางมักก่อความวุ่นวายอยู่เป็นนิจ มีความสัมพันธ์ที่เลวร้ายกับญาติสนิทมิตรสหาย แม้แต่กับตู้หยุนหรานหลานสาวตระกูลเซี่ยคนนี้ก็ไม่เว้น เมื่อหันไปก็เห็นตู้หยุนหรานที่โตเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมากเดินเข้ามา เจียงหวานข่มความรู้สึกที่อยากจะวิ่งไปกอดหยอกล้อเหมือนแต่ก่อน เพียงแค่ยืนมองอยู่เฉย ๆ เมื่อเซี่ยเฮิงเห็นว่ามีที่พึ่ง จึงจูงมือน้องสาววิ่งไปหา "พี่สะใภ้ใหญ่ นางมารังแกน้องสาวข้าอีกแล้ว รีบไล่นางไปที" พี่สะใภ้ใหญ่หรือ ไม่ใช่พี่สาวลูกพี่ลูกน้องหรอกหรือ อ้อ จริงสิ ตู้หยุนหรานและลูกพี่ลูกน้องของนาง ซึ่งก็คือหลานชายคนโตของตระกูลเซี่ยได้หมั้นหมายกัน และดูเหมือนพวกเขาจะแต่งงานกันแล้ว ตู้หยุนหรานปกป้องเด็กทั้งสองไว้ข้างหลัง เหลือบมองนางอย่างระมัดระวังและรังเกียจ แค่นเสียงเย็นชา "เจ้ายิ่งทำตัวน่ารังเกียจขึ้นทุกวัน ๆ ไม่รู้จักละอายตัวเอง วัน ๆ เอาแต่รังแกเด็กทั้งสอง เจ้าต้องการทรมานเด็กทั้งสองให้ตายจึงจะพอใจใช่หรือไม่" เจียงหวานอธิบายอย่างจนใจ "ข้าแค่มาเยี่ยมพวกเขา ไม่มีเจตนาอื่น" ตู้หยุนหรานแค่นเสียง "สุนัขจิ้งจอกมาเคาะประตูเล้าไก่ เจ้าบอกว่าเจ้าไม่มีเจตนาอื่น ตัวเจ้าเองเชื่อหรือไม่" แน่นอนว่านางเชื่อ แต่... "ได้ยินว่าเมื่อวานเจ้าทะเลาะกับท่านอาสี่เพื่อแย่งอำนาจควบคุมกองทหารรักษาเมืองให้เศษคนไร้ยางอายที่เจ้าหลงใหลผู้นั้น ท่านอาสี่ไม่ให้ เจ้าก็โมโหจนสลบไป ในเวลาเช่นนี้ เจ้ามาเยี่ยมเด็ก ๆ แม้แต่คนโง่ก็รู้ว่าเจ้าไม่ได้หวังดี" ตู้หยุนหรานมองนางด้วยแววตาเย้ยหยัน "เจ้าคงไม่ได้หมดหนทาง จนคลุ้มคลั่งถึงกับคิดจะใช้เด็กสองคนเป็นเครื่องต่อรองกับท่านอาสี่หรอกนะ ข้าจะบอกอะไรให้นะ เจียงหวาน เจ้าฝันไปเถอะ ตราบใดที่ข้ายังอยู่ นางอสรพิษอย่างเจ้าอย่าหวังเข้าใกล้เฮิงเอ๋อร์กับจิ่นเอ๋อร์เลย" เข้าใจผิดไปใหญ่แล้ว เจียงหวานรู้สึกขมขื่นในใจ แต่นางมิอาจอธิบายได้ นางไม่รู้จะพูดอย่างไร อวี่ซีที่อยู่ข้าง ๆ กลับมีคำพูด "ฮูหยินคุณชายใหญ่ ถึงอย่างไรฮูหยินของบ่าวก็มีศักดิ์สูงกว่าท่าน ท่านกล่าวเช่นนี้กับนางได้อย่างไร อีกอย่าง คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยก็เป็นบุตรของฮูหยิน ฮูหยินอยากมาเยี่ยมก็มา ท่านมีสิทธิ์อะไรไม่ให้นางเข้าใกล้พวกเขา" สีหน้าตู้หยุนหรานพลันมืดครึ้ม ความรังเกียจยิ่งเพิ่มขึ้น นางเอ่ยอย่างเย็นชา "ตบปาก!" คนข้างกายนางรีบเดินมาด้วยท่าทีดุดัน ทั้งตู้หยุนหรานและอวี่ซีต่างคิดว่าเจียงหวานจะห้าม และปกป้องอวี่ซีอย่างไร้เหตุผลเหมือนแต่ก่อน ทว่านางกลับมิได้ทาเช่นนั้น อวี่ซีรอให้เจียงหวานปกป้องตน จึงไม่ได้หลบเลย ยืนอย่างมั่นใจ และถูกตบเข้าอย่างจัง กุมแก้มอย่างตะลึงงันและเดือดดาล นางจ้องมองเจียงหวานพลางกล่าวตำหนิ "คุณหนู บ่าวพูดเพื่อช่วยท่าน ไฉนท่านจึงปล่อยให้บ่าวถูกตบตีเช่นนี้" เจียงหวาน "ไม่อย่างนั้นเล่า" อวี่ซีอึ้งไป ตู้หยุนหรานเองก็เช่นกัน คนไร้สมองที่แตะนิดก็ระเบิดโทสะผู้นี้เปลี่ยนนิสัยแล้วหรือ เจียงหวานไม่สนใจสายตาตำหนิขุ่นเคืองของอวี่ซี เมื่อหันไปเห็นตู้หยุนหรานหรี่ตามองตน จึงรีบถอยหลังไปหนึ่งก้าว ก่อนเบิกตากล่าวอย่างระวัง "เหตุใดเจ้าจึงมองข้าเช่นนี้ ตบนางแล้วยังคิดจะตบข้าด้วยอย่างนั้นหรือ" ตบนางแล้ว จะตบข้าอีกไม่ได้นะ ตู้หยุนหรานขมวดคิ้ว หัวเราะเย้ยหยัน "หากไม่ใช่เพราะเจ้ามีวัยวุฒิสูงกว่าข้า ตบเจ้าแล้วต้องไปคุกเข่าสำนึกผิดที่ศาลบรรพชน เจ้าคิดว่าข้าไม่อยากตบเจ้าอย่างนั้นหรือ" นางอยากตบเจียงหวานที่โง่เขลา ทั้งยังมีจิตใจอำมหิตผู้นี้มา นานแล้ว เจียงหวานมองออกว่า ตู้หยุนหรานอยากตบนางจริง ๆ ถึงขั้นที่อยากตบนางให้ตายเสียด้วยซ้ำ แต่จะว่าไป หลังจากได้รับรู้พฤติกรรมยากที่จะบรรยายของตนเองในหลายปีที่ผ่านมา นางยังอยากจะตบตัวเองเลย แล้วจะโทษตู้หยุนหรานได้อย่างไร ตู้หยุนหรานสำรวจนางอย่างระแวง "แต่วันนี้เจ้ากลับไม่ปกป้องบ่าวชั้นต่ำนั่น ไม่โวยวาย ไม่บันดาลโทสะ ผิดแปลกไปจากทุกทีนัก ในใจเจ้ากำลังคิดอุบายอันใดอยู่" เจียงหวานกะพริบตาปริบ ๆ กล่าวอย่างขมขื่น "นางกล่าววาจาล่วงเกินเจ้า เจ้าสั่งลงโทษก็สมควรแล้ว ข้าจะมีแผนอันใดได้เล่า" ตู้หยุนหรานแค่นเสียงเย็นชา "เช่นนั้นหรือ แต่ก่อนเจ้าไม่เคยมีเหตุผลเช่นนี้ บ่าวชั้นต่ำผู้นี้อาศัยว่ามีเจ้าคอยหนุนหลัง พูดผิดทาผิดมากี่ครั้งแล้ว เจ้าลืมไปแล้วหรือ" นางหรี่ตาลงอีกครั้ง ท่าทางระแวงราวกับป้องกันขโมย "เมื่อก่อนทุกครั้งที่ข้าคิดจะลงโทษนาง เจ้าก็โวยวายอย่างเอาเป็นเอาตาย ยืนกรานที่จะปกป้องนาง บัดนี้กลับมีท่าทีเช่นนี้ ต้องกำลังวางแผนอันใดอยู่แน่" คำพูดเช่นนี้ ไม่เพียงตู้หยุนหรานเท่านั้นที่ไม่เชื่อ หากเจียงหวานไม่รู้สถานการณ์ของตนเองในตอนนี้ แม้แต่ตัวนางเองก็คงคิดว่าตนกำลังวางแผนร้ายอยู่ ความรู้สึกว่าถูกใส่ร้ายแต่ก็ไม่ใช่การใส่ร้าย และความรู้สึกอ่อนแรงที่มิอาจอธิบายให้ผู้ใดเข้าใจได้ถาโถมเข้ามา มันทำให้เจียงหวานแทบจะร้องไห้ นางยิ่งนึกก็ยิ่งรังเกียจตัวเองในช่วงแปดปีที่ผ่านมา ไม่รู้ว่าได้ทาเรื่องเลวร้ายอันใดลงไปบ้าง จึงได้ทิ้งปัญหาอันยุ่งเหยิงไว้ให้นางเมื่อปีก่อนที่เป็นผู้บริสุทธิ์ คนในอนาคตก็เรื่อง คนในอดีตกลับต้องมาแก้ไข มันช่างกลับตาลปัตรเหลือเกิน นางมองตู้หยุนหรานด้วยสีหน้าจริงใจ พลางกล่าวอย่างจริงจัง "ข้ามิได้มีกลอุบายอันใดจริง ๆ เรื่องในอดีตข้าทาผิดไป บัดนี้ข้าได้สติแล้ว และตั้งใจจะแก้ไข ข้าจะไม่ทำร้ายเด็กทั้งสอง และจะไม่เอาแต่ใจไร้เหตุผลอีกต่อไป"