ตอนที่ 1 ลืมตาในอีกแปดปีต่อมา สะใภ้ตัวร้ายคือตัวข้าเองรึ

ไม่รู้ว่าหมดสติล้มป่วยมากี่วันกี่คืนแล้ว แต่เมื่อเจียงหวานได้สติกลับคืนมา นางรู้สึกว่ามีคนบางคนกำลังจิ้มแก้มของนางอยู่ อีกทั้งยังบีบเบา ๆ สองสามที ดูเหมือนจะเป็นมือเล็ก ๆ นุ่ม ๆ แรงช่างน้อยนัก "ท่านแม่ ผู้คนต่างพูดกันว่าอาจิ่นเป็นหนูน้อยที่น่ารักที่สุด เหตุใดท่านแม่จึงไม่รักอาจิ่นเล่า อาจิ่นเป็นเด็กดีขนาดนี้..." "อาจิ่นแอบเข้ามา ท่านแม่ต้องตื่นช้าหน่อยนะเจ้าคะ เช่นนี้อาจิ่นจะได้อยู่เป็นเพื่อนท่านแม่นานขึ้น" "มิเช่นนั้น เมื่อท่านแม่ตื่นแล้ว อาจิ่นคงไม่ได้ปรากฏตัวต่อหน้าท่านแม่อีกนานเลย..." เสียงเล็ก ๆ อันอ่อนหวานที่ดังแผ่วเบาอยู่ข้างหู เริ่มชัดเจนขึ้นทุกขณะ มีความระแวดระวังปนความผิดหวังอยู่หลายส่วน ฟังแล้วชวนให้ใจอ่อนยวบ แต่คำว่า 'ท่านแม่' ที่ดังซ้ำแล้วซ้ำเล่าทำให้ทำให้ผู้ฟังงุนงง ในที่สุดเจียงหวานก็ทนไม่ไหว นางลืมตาขึ้นและหันไปมอง สิ่งที่เห็นคือเด็กหญิงตัวน้อยอายุราวห้าหกขวบ ใบหน้าเล็กงามประดุจแกะสลัก แก้มป่องกลมอิ่ม ดวงตากลมโต ผมเกล้าเป็นจุกเล็ก ๆ ประดับด้วยลูกปัดและริบบิ้นสี น่ารักยิ่งนัก เมื่อเห็นนางตื่น เด็กน้อยก็เบิกตากว้าง ท่าทางนิ่งอึ้ง ยิ่งเสริมให้ดูน่ารักน่าเอ็นดูขึ้นอีกหลายส่วน รูปลักษณ์ดูคุ้นตาอย่างประหลาด คล้ายว่าเคยพบเจอที่ใดมาก่อน แต่ว่าจะน่ารักหรือไม่น่ารักก็ช่างเถิด จะคุ้นตาหรือไม่คุ้นตาก็พักไว้ก่อน เจียงหวานขมวดคิ้วถาม "เจ้าเป็นบุตรของผู้ใด เหตุใดจึงอยู่ในห้องของข้า แล้วยังเรียกข้าว่าท่านแม่อีก" "ท่าน...ท่านแม่ฟื้นแล้วหรือ..." เด็กหญิงที่นั่งอยู่ข้างเตียงพลันลุกขึ้นยืน ดวงตากลมโตเบิกกว้างขึ้นกว่าเดิม ครั้นได้ยินคำกล่าวของเจียงหวาน ไม่รู้ว่านึกสิ่งใดขึ้นมาได้ ใบหน้าเล็ก ๆ ซีดเผือดทันที "อาจิ่นสำนึกผิดแล้วเจ้าค่ะ อาจิ่นจะออกไปเดี๋ยวนี้ ไม่กล้ามาที่ห้องของท่านแม่อีกแล้ว ท่านแม่อย่าโกรธเลยนะเจ้าคะ" นางหมุนตัวแล้ววิ่งออกไป แต่วิ่งได้ไม่กี่ก้าว เท้าซ้ำยก็เกี่ยวกับเท้าขวาเพราะความร้อนรนจนเกินไป ร่างน้อยพลันล้มลงกับพื้น "เจ็บ... ฮือ ๆ ๆ... อาจิ่นเจ็บจังเลย..." เจียงหวานยังสับสนงุนงงอยู่ แต่เมื่อเห็นเด็กน้อยสะดุดล้มร้องไห้ จึงรีบลุกจากเตียงเพื่อไปช่วยพยุง ทว่าพอก้าวลงจากเตียง เจียงหวานพลันรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง นางหยุดนิ่ง ก่อนกวาดสายตามองไปรอบ ๆ สถานที่ที่นางอยู่ในตอนนี้ เป็นห้องที่ตกแต่งหรูหรา งามสง่า ไม่ฉูดฉาดจนเกินไป ซึ่งตรงกับรสนิยมของนาง แต่นี่ไม่ใช่ห้องของนางอย่างแน่นอน เจียงหวานหยิกตัวเองไปหนึ่งที โอ๊ย เจ็บจริง ๆ เกิดสิ่งใดขึ้นกันแน่ นางได้รับข่าวว่า จิ่งหลายคู่หมั้นของนาง ยกกำลังพลบุกโจมตีค่ายข้าศึก แต่กลับพลาดท่าถูกอีกฝ่ายตอบโต้กลับจนหายสาบสูญ ชะตากรรมไม่แน่ชัด อาจไม่เหลือแม้แต่ร่างที่สมบูรณ์ นางแบกรับข่าวร้ายไม่ไหว จนล้มป่วยไปมิใช่หรือ เหตุใดเมื่อลืมตาขึ้นมา กลับพบว่าตนอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคย อีกทั้งยังมีเด็กหญิงตัวเล็ก ๆ เรียกนางว่าท่านแม่ เจียงหวานตกตะลึงไปชั่วขณะ หางตาเห็นบางอย่างเคลื่อนไหว จึงเหลือบไปดู เด็กหญิงที่เมื่อครู่ล้มลงกับพื้น บัดนี้กำลังโก่งก้นเล็ก ๆ ของตน ย่องคลานออกไปทางประตู ท่าทางลับ ๆ ล่อ ๆ ราวกับเป็นขโมย มุมปากเจียงหวานกระตุกเล็กน้อย "เอ่อ เจ้าอย่า..." เพียงได้ยินเสียง เด็กหญิงก็นิ่งค้าง ร่างน้อยสั่นเทิ้ม นางพรวดพราดลุกขึ้นนั่ง ใช้มือป้องหน้า มองเจียงหวานที่จะเข้ามาช่วยพยุงด้วยความหวาดกลัว ราวกับเห็นผี ทั้งยังร้องไห้สะอึกสะอื้น "ท่านแม่อย่าตี อย่าหยิกอาจิ่นเลย อาจิ่นผิดไปแล้วจริง ๆ ไม่กล้ามารบกวนสายตาท่านแม่อีกแล้ว ฮือ ๆ ๆ..." เจียงหวานชะงักงันอยู่ที่เดิม ฟังจากคำพูดของเด็กน้อย เจ้าของร่างเดิมคงลงมือทุบตีบุตรสาวของตนเองอยู่บ่อยครั้งกระมัง เหอะ แม้แต่เสือยังไม่กินลูกของมัน ช่างจิตใจโหดเหี้ยมยิ่งกว่าเดรัจฉานเสียอีก "ท่านกำลังทำอะไร!" เสียงที่แฝงไปด้วยความโกรธของเด็กน้อยดังขึ้นอย่างกะทันหัน เจียงหวานหันไปมอง เห็นร่างเล็กวิ่งเข้ามา ยืนขวางอยู่ด้านหน้าเด็กหญิง ประจันหน้ากับนาง โอ้โห ช่างเป็นเด็กชายที่หล่อเหลาเสียจริง เขาเป็นเด็กชายอายุราวห้าหกขวบเช่นกัน รูปโฉมละม้ายคล้ายเด็กหญิงตัวน้อยผู้นั้นอยู่หลายส่วน อีกทั้งยังดูคุ้นตาอย่างประหลาด บัดนี้ เขาปกป้องน้องสาวประดุจแม่ไก่ปกป้องลูกเจี๊ยบ ดวงหน้าอ่อนเยาว์บิดเบี้ยว ยังใช้สายตาเกลียดชังจ้องนาง "น้องสาวเพียงได้ยินว่าท่านทะเลาะกับท่านพ่อแล้วสลบไป เลยแอบมาดูท่าน หากไม่ชอบก็ให้นางออกไปก็พอ ไยต้องผลักนางล้มลงจนร้องไห้ด้วยเล่า" เจียงหวาน "..." ช่างเป็นความอยุติธรรมอันใหญ่หลวง นางผลักเด็กหญิงตั้งแต่เมื่อใดกัน ดังนั้น ร่างนี้มิใช่เพียงมีบุตรสาว ยังมีบุตรชายที่เกลียดนางด้วย เด็กหญิงดึงชายเสื้อเด็กชาย พลางสะอึกสะอื้น "พี่ชาย มิใช่ท่านแม่ผลักอาจิ่น อาจิ่นล้มเองเจ้าค่ะ" ยังดีที่เด็กหญิงช่วยแก้ต่างให้นาง... เด็กชายหันไป ใบหน้าอ่อนเยาว์ตึงเครียด ต่อว่าน้องสาวอย่างเหลืออด "เจ้ายังช่วยพูดแทนนางอีกหรือ คราวก่อนนางหยิกแขนเจ้า จนเป็นรอยจ้ำแดงหลายจุด เจ้ากลับบอกว่าเจ้าหยิกตัวเอง เจ้าแขนขาเล็กเพียงนี้ จะมีแรงเช่นนั้นได้อย่างไร" เจียงหวานนิ่งเงียบ นี่คงเป็นแม่เลี้ยงกระมัง เด็กหญิงเบะปาก รู้สึกน้อยใจยิ่งนัก ส่งเสียงสะอื้นพลางบ่นพึมพำ "แต่คราวนี้มิใช่จริง ๆ นะ..." เด็กชายไม่เชื่อเด็ดขาด หันมาถลึงตาใส่เจียงหวานอีกครั้ง มือน้อยกำแน่น เสียงใสนุ่มของเด็กน้อย เอ่ยวาจาแข็งกร้าวเกินวัย เขาเอ่ยอย่างโกรธเคือง "ข้าว่าแล้ว เมื่อใดที่ท่านทะเลาะกับท่านพ่อก็ต้องบ้าคลั่งทุกครา หากท่านจะตี ก็ตีข้าเถิด แต่ห้ามตีน้องสาวข้า มิฉะนั้น ข้าจะสู้ตายกับท่าน ได้ยินหรือไม่!" เสียงของเด็กที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้านม ขู่ไปก็ไม่น่าเกรงขาม ช่างเป็นพี่ชายที่แสนดียิ่งนัก เจียงหวานเห็นทีว่าควรอธิบาย "แม้เจ้าจะไม่เชื่อ แต่ข้าก็ไม่ได้ผลักนางจริง ๆ นางเห็นข้าฟื้นขึ้นมา ก็ตกใจจะวิ่งหนี จึงสะดุดล้มเอง ข้ากำลังจะเข้าไปช่วยพยุงนาง เจ้าก็เข้ามาพอดี" เด็กชายขมวดคิ้ว มองนางเหมือนมองตัวประหลาด เจียงหวานรู้สึกแปลกใจ นางเพียงอธิบาย เหตุใดจึงถูกมองเช่นนี้ ราวกับว่านางเพิ่งกระทำการอันน่าเหลือเชื่อออกไป เด็กชายทาเรื่องที่ไม่เหมาะสมกับวัยเอาเสียเลย เขากลอกตาขึ้นฟ้า พลางแค่นเสียงหัวเราะเย็นชา "รู้ว่าไม่เชื่อ ท่านก็ยังจะพูดอีก" "..." นางยกมือกุมขมับ ไม่รู้จะทาอย่างไรดี เด็กชายฉวยโอกาส รีบหันกลับไปดึงน้องสาวขึ้นจากพื้นในทันที "อาจิ่น รีบลุกขึ้น วิ่ง!" เจียงหวานได้แต่มองเด็กทั้งสองเกาะกุมมือกันวิ่งหนีราวกับหนีตาย ถึงกับต้องปากอ้าตาค้าง ทว่า เด็กทั้งสองวิ่งออกไปไม่พ้น เพราะมีคนพูดถึงวิ่งเข้ามาพอดี จึงชนเข้าด้วยกัน "คุณชายน้อย คุณหนูน้อย พวกท่าน..." เสียงนั้นพลันสะดุดลงทันใด คนที่เข้ามาเห็นเจียงหวาน รีบปกป้องเด็กทั้งสองไว้ข้างหลัง ประหนึ่งแม่ไก่กางปีกปกป้องลูกเจี๊ยบ "ฮู...ฮูหยิน ท่านฟื้นแล้ว เป็นความผิดของบ่าวที่ปล่อยให้คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยเข้ามารบกวนท่าน หากท่านจะโทษก็โทษบ่าวเถิด อย่าโทษพวกเขาเลย" เจียงหวาน "..." นี่คือหรงเยว่สาวใช้ของนางหรือ เพียงแต่อีกฝ่ายมิใช่เด็กสาววัยสิบหกสิบเจ็ดอีกต่อไป แต่ดูเหมือนอายุยี่สิบกว่าแล้ว นางเบิกตากว้าง ใจสั่นหวาดกลัว อ้าปากค้าง แต่กลับมิอาจเปล่งเสียงออกมาได้ นางหมุนตัวกวาดสายตาไปรอบห้อง ก่อนจะพุ่งตรงไปยังโต๊ะเครื่องแป้ง ใบหน้าขาวซีดงดงามในกระจก แท้จริงคือนางเอง เพียงแต่ความสดใสงดงามของวัยสิบกว่าหายไป กลายเป็นหญิงวัยยี่สิบกว่าแล้ว นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่! นางเพียงนอนหลับไป พอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งอายุของนางกลับเพิ่มขึ้นมาหลายปี แถมยังมีสามี และบุตรสองคน ดังนั้น หญิงที่นางสบถก่นด่าในใจว่าโหดเหี้ยมกว่าเดรัจฉาน ทำร้ายลูกในไส้ผู้นั้น ที่แท้ก็คือตัวนางเองอย่างนั้นหรือ โครม! เรื่องอันน่าสะพรึงนี้ เป็นดั่งสายฟ้าฟาดลงมากลางใจเจียงหวาน นางถึงกับเข่าอ่อนทรุดตัวลงกับพื้น "ฮูหยิน ท่านรู้สึกไม่สบายที่ใดหรือไม่ ท่านลุกขึ้นก่อนเถิด บ่าวจะให้คนไปเรียกหมอประจำจวนมา" หรงเยว่วิ่งเข้ามา ย่อตัวช่วยพยุงนาง "ท่านแม่!" เด็กหญิงตัวน้อย สาวเท้าเล็ก ๆ วิ่งเข้ามาหานาง เด็กชายเองก็ตามน้องสาวเข้ามาด้วย แต่ก็ยังมองนางด้วยสายตาหวาดระแวง เจียงหวานจ้องหรงเยว่อยู่นาน ในใจเต็มไปด้วยความสงสัย สุดท้ายก็เอ่ยถาม "บัดนี้ข้าอายุเท่าใดแล้ว" หรงเยว่แม้ฉงนใจอยู่บ้าง แต่ก็ตอบไปตามตรง "ฮูหยินอายุยี่สิบสามแล้วเจ้าค่ะ" ยี่สิบสาม! นางเพิ่งอายุสิบห้าเองมิใช่หรือ นี่คือแปดปีให้หลังอย่างนั้นหรือ นางได้ออกเรือน แถมยังให้กำเนิดบุตรถึงสองคนแล้วหรือ นี่มันเรื่องอันใดกัน นางสูญเสียความทรงจำไปแปดปีอย่างนั้นหรือ แต่นางไม่เคยได้ยินเรื่องเช่นนี้มาก่อนเลย หรือว่า นางได้ข้ามเวลามายังแปดปีข้างหน้า ความรู้สึกเหมือนตกอยู่ในโลกแห่งความเพ้อฝันอันไร้สิ้นสุด และความหวาดกลัวของการอยู่ในที่ที่ไม่คุ้นเคยพลันถาโถมเข้าสู่หัวใจ สมองของนางอื้ออึงไปหมด หรือว่าพี่จิ่งหลายยังไม่ตาย เขารอดชีวิตกลับมาอย่างปลอดภัย พวกเขาแต่งงานและมีลูกด้วยกัน "...พี่จิ่งหลายล่ะ" "ฮูหยิน ท่าน..." หรงเยว่ชำเลืองมองสองพี่น้องข้างกายด้วยความวิตกกังวล ก่อนกระซิบเบา ๆ "ไม่ว่าจะอย่างไร ก็อย่าได้เอ่ยถึงแม่ทัพจิ่งต่อหน้าเด็กทั้งสองเลย หากท่านเสนาบดีรู้เข้าคงต้องโกรธแน่" หมายความว่าอย่างไร คนที่นางแต่งงานด้วย บิดาของลูกนางไม่ใช่พี่จิ่งหลายอย่างนั้นหรือ แล้วท่านเสนาบดีคือผู้ใด เจียงหวานจับแขนหรงเยว่แน่น "ข้า...ข้าแต่งงานกับผู้ใด!" เห็นหรงเยว่มีสีหน้าแปลกไป เจียงหวานก็ร้อนใจนัก "พูดมา สามีของข้า ท่านเสนาบดีนั่นคือผู้ใด มีนามว่าอย่างไร" "ท่านเสนาบดีคือคุณชายสี่แห่งตระกูลเซี่ยเจ้าค่ะ บ่าวไหนเลยจะกล้าเอ่ยนามของท่านเสนาบดีโดยตรง ไยท่านจึงได้ถามเช่นนี้ ฮูหยิน ท่านเป็นอันใดไปหรือ เหตุใดตื่นขึ้นมาแล้วถึงดูแปลกไปเช่นนี้ หรือว่า..." หรือว่าจะคิดแผนการก่อความวุ่นวายได้อีกแล้ว สีหน้าเจียงหวานเปลี่ยนไปฉับพลัน คุณชายสี่แห่งตระกูลเซี่ย... เซี่ยจือสิง! น้องชายมารดาของตู้หยุนหลานสหายรักของนาง เซี่ยจือสิง! นางสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อสงบจิตใจ "ข้าไม่รู้ว่าเพราะเหตุใด พอตื่นขึ้นมาสมองก็สับสนนัก จำอะไรหลาย ๆ อย่างไม่ได้ เจ้าบอกข้าสิ เหตุใดข้าจึงได้แต่งกับเซี่ยจือสิง พี่จิ่งหลาย...เสียชีวิตแล้วหรือ" สีหน้าหรงเยว่ยากจะพรรณนา ดูเหมือนฮูหยินจะคิดแผนใหม่มาก่อความวุ่นวายได้อีกแล้ว เรื่องเสแสร้งจำอะไรไม่ได้เพื่อหลอกผู้คนเช่นนี้ เคยเกิดขึ้นมาก่อน "คุณชายน้อย พาคุณหนูน้อยกลับไปก่อนเถิด" นางพูดพลางส่งสัญญาณทางสายตา เด็กชายปั้นหน้ามองเจียงหวานอย่างไม่พอใจ ก่อนจะดึงมือน้องสาวที่นั่งยอง ๆ อยู่บนพื้นให้ลุกขึ้น แล้วรีบพากันออกไป หลีกเลี่ยงความเป็นไปได้ที่เด็ก ๆ จะถูกลูกหลง หรงเยว่พยุงเจียงหวานกลับไปนั่งบนเตียง ตั้งใจจะตักเตือนนายหญิงผู้ชอบก่อเรื่องของตน "ฮูหยิน บ่าวรู้ว่าท่านคิดช่วยแม่ทัพจิ่งอีกแล้ว แต่ท่านอย่าใช้กลอุบายนี้อีกเลย ท่านเสนาบดีคงไม่หลงกลอีกหรอก แล้วจะทาไปเพื่ออันใดเล่า" หรงเยว่กล่าวเสียงแผ่วเบา "คราวก่อนท่านก็ช่วยแม่ทัพจิ่งด้วยการหลอกลวงท่านเสนาบดีให้จนตรอกเช่นนี้ จนเขาโกรธถึงขั้นไม่ปรากฏตัวต่อหน้าท่านครึ่งปี ท่านอย่าคิดแกล้งทาจำอะไรไม่ได้เพื่อช่วยแม่ทัพจิ่นแย่งสิทธิ์บัญชาการทหารรักษาเมืองอีกเลย" เจียงหวานยิ่งงุนงงเข้าไปใหญ่ ดังนั้น พี่จิ่งหลายยังมีชีวิตอยู่สินะ แต่นางไม่รู้เพราะเหตุใดจึงได้แต่งงานกับเซี่ยจือสิง อีกฝ่ายกลายเป็นอัครเสนาบดีผู้มีอำนาจในราชสำนัก ส่วนนางตัวอยู่ที่นี่แต่ใจกลับอยู่ที่อื่น ยังคงคิดถึงแต่อดีตคู่หมั้น คิดหากลอุบายหลอกใช้เซี่ยจือสิงเพื่อช่วยเหลืออดีตคู่หมั้นอย่างนั้นหรือ ยิ่งไปกว่านั้น นางเคยแสร้งทำเป็น 'ความจำเสื่อม' มาก่อนอย่างนั้นหรือ แต่ครั้งนั้น เป็นเพียงกลอุบายที่ใช้ล่อลวงเซี่ยจือสิง ดังนั้น เมื่อตอนนี้นางบอกว่าตนเองจำอะไรไม่ได้ แม้แต่หรงเยว่ก็ยังไม่เชื่อ แล้วนางจะถามอย่างไรต่อไป "แล้วเซี่ย... สามีข้ายามนี้อยู่ที่ใด"