ตอนที่ 3 นางเกลียดเขา เขาก็เกลียดนาง

แววตาเซี่ยจือสิงยิ่งเย็นชามากขึ้น เขาคว้าแขนเจียงหวานแล้วหมุนตัวลากนางออกไปข้างนอก "นี่ท่าน..." เจียงหวานถูกลากออกไปจากโรงน้ำชาทางประตูหลัง ถูกพาขึ้นรถม้าที่ไม่ใช่ของนาง รถม้าของนางจอดอยู่ด้านหน้าโรงน้ำชา นางถูกโยนลงบนเบาะนั่งตำแหน่งเอกของรถม้า ส่วนเขานั่งด้านข้าง สายตาเย็นยะเยือกจ้องเขม็งมาที่นาง ทาเอาขนลุกขนชันไปทั้งตัว เจียงหวานไม่รู้ว่าควรวางท่าทีกับเขาเช่นไรดี แต่จากการคาดเดาเบื้องต้น คงไม่ต้องถ่อมตนหรือระวังตัวมากนัก นางจึงจัดท่านั่งให้ดี พยายามทำท่าทีลึกลับ ศัตรูไม่ขยับเราก็ไม่ขยับ แต่สายตาของเขาน่ากลัวยิ่งนัก จนเจียงหวานทนไม่ไหว "ท่าน..." เซี่ยจือสิงตัดบทนางอย่างเยือกเย็น "ข้าเคยบอกเจ้าแล้ว ในเมื่อเจ้าไม่อาจปล่อยวาง ซ้ำยังดึงดันดื้อรั้นเอาแต่ใจตนเอง ลับหลังไม่ว่าพวกเจ้าจะส่งจดหมายหากันอย่างไรข้าก็คร้านที่จะใส่ใจ แต่ห้ามพบปะกันส่วนตัว เพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้ผู้อื่นพบเห็นเข้า เจ้าจะไม่ใส่ใจชื่อเสียงของตนเองหรือหน้าตาของข้าก็ได้ แต่อย่าฉุดรั้งให้ตระกูลเซี่ยและบุตรทั้งสองต้องอับอายขายหน้าไปด้วย" มีสะใภ้และมารดาเช่นนี้ ตระกูลเซี่ยและลูก ๆ ย่อมตกเป็นที่เย้ยหยันของผู้คน เจียงหวานรู้ตัวว่าผิด จึงอดอธิบายไม่ได้ "ข้าแค่มาพบเขาเพื่อถามอะไรบางอย่าง หาใช่การลักลอบนัดพบไม่" นางอธิบายเป็นด้วยหรือนี่ ช่างราวกับพระอาทิตย์ขึ้นทางทิศตะวันตก ก่อนหน้านี้นางก็เคยแอบนัดพบกับจิ่งหลาย และถูกเขาตามมาเจออยู่เหมือนกัน แต่นางก็ไม่เคยใส่ใจ ปล่อยเลยตามเลยไม่คิดแก้ไข ทำตัวตายด้านไม่สะทกสะท้าน แต่บัดนี้กลับอธิบาย ปฏิเสธว่าไม่ได้ลักลอบพบกัน หึ เซี่ยจือสิงจ้องมองนางนิ่ง ๆ "เจ้าคิดจะเล่นละครอันใดอีกเล่า หรืออยากจะขออะไรจากข้าให้เขาอีกอย่างนั้นหรือ" "อะไรนะ" เจียงหวานงุนงงเล็กน้อย "หากเจ้ายังไม่ละความคิดที่จะขออำนาจควบคุมกองทหารรักษาเมืองให้เขา ก็จงล้มเลิกเสียเถิด ข้าบอกเจ้าชัดเจนแล้ว เขาเป็นบุตรเขยของอ๋องฉี กองทหารรักษาเมืองย่อมมิมีวันตกถึงมือเขา เจ้าจะก่อความวุ่นวายเอาเป็นเอาตายก็ไร้ประโยชน์อยู่ดี" บุตรเขยของอ๋องฉี จิ่งหลายแต่งงานแล้วหรือ และคนที่แต่งงานด้วยก็คือท่านหญิงหยูชิงบุตรีของอ๋องฉีอย่างนั้นหรือ ดังนั้น ไม่เพียงแต่นางที่ออกเรือนมีลูกแล้ว แต่ก็ยังไม่อาจตัดใจจากจิ่งหลาย ส่วนจิ่งหลายก็ได้แต่งงานมีภรรยาแล้วเช่นกัน ทว่าทั้งสองกลับยังพัวพันกันไม่รู้จักจบจักสิ้นอย่างนั้นหรือ นี่มันเรื่องอันใดกัน เซี่ยจือสิงทำท่าราวกับไม่อยากมองนาง จึงหันหน้าหนี ก่อนกล่าวด้วยเสียงเย็นชา "เจียงหวาน นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว ข้าขอเตือนเจ้าอีกครั้ง หากเจ้ากับเขาไม่รู้จักความพอดี ยังคงลอบพบปะกันละเมิดขนบธรรมเนียมจารีต ทำให้ตระกูลเซี่ยและลูกต้องมัวหมอง ข้าจะเอาชีวิตมันเสีย" เจียงหวานกำลังจะเอ่ยปาก แต่เขากลับกวาดสายตามองมา "อย่าคิดว่าเจ้าต่อล้อต่อเถียงกับข้า จะสามารถปกป้องเขาได้ทุกครั้ง หากพวกเจ้าทำให้ตระกูลเซี่ยและลูก ๆ ต้องเสื่อมเสีย ข้าจะไม่ลังเลที่จะให้เจ้าตายพร้อมกับเขา ถือเสียว่าเป็นการส่งเสริมความรักอันลึกซึ้งของพวกเจ้า" ฮึก... เจียงหวานใจสั่นสะท้าน ตอนเขาพูดประโยคนี้ ดวงตาเย็นยะเยือกกับน้ำเสียงที่โหดเหี้ยม ราวกับต้องการให้นางตายจริง ๆ เห็นได้ชัดว่าเขาเกลียดนางมาก โอ้ นางก็เกลียดเขาเช่นกัน หลายปีมานี้เกิดอะไรขึ้นระหว่างพวกเขา เป็นสามีภรรยากันแท้ ๆ ไฉนความสัมพันธ์กลับตกต่ำถึงเพียงนี้ จนกระทั่งมาถึงหน้าประตูจวนตระกูลเซี่ย ทั้งสองมิได้พูดกันแม้แต่คำเดียว เขาหลับตาพักผ่อน ไม่แม้แต่จะมองนาง เมื่อรถม้าหยุดลง เขาเอ่ยขึ้นทั้งที่ยังหลับตาอยู่ "ลงรถ กลับเองเถิด" เจียงหวานก้าวลงจากรถม้า จากนั้นรถม้าของเขาก็ควบห่างออกไป ผ่านหน้าจวนแต่ไม่ยอมเข้าบ้าน หรือว่าเขาตั้งใจไป 'จับชู้' และส่งนางกลับมา แต่เขาไม่ได้ไปที่กรมหรอกหรือ เหตุใดจึงไปถึงที่นั่นรวดเร็วปานนั้น เพราะเขาส่งคนสะกดรอย หรือมีใครบางคนแจ้งข่าวแก่เขากันแน่ เจียงหวานยืนเหม่ออยู่หน้าประตูจวนพักหนึ่ง รถม้าของนางตามมาถึง อวี่ซีลงจากข้างใน "คุณหนู ท่านไม่เป็นอะไรใช่หรือไม่ เจ้าสกุลเซี่ยผู้นั้นรังแกท่านอีกแล้วละสิ ท่านไม่รู้หรอก ตอนท่านถูกลากไปเช่นนั้น ท่านแม่ทัพจิ่งเป็นห่วงท่านมากเลยล่ะ กลัวท่านจะถูก เจ้าสกุลเซี่ยทำร้าย" เจียงหวานขมวดคิ้ว "เขาเป็นห่วงหรือ" แต่นางจำได้ว่า ตอนเซี่ยจือสิงมาถึง จิ่งหลายพยายามจะหลบหนี ตอนที่นางถูกเซี่ยจือสิงลากตัวไป นางไม่ได้ยินเขาร้องด้วยความเป็นห่วงเลยสักคำ "แน่นอนสิ ท่านแม่ทัพจิ่งจะไม่เป็นห่วงได้อย่างไร เขาเป็นคนที่ห่วงใยคุณหนูที่สุดในโลกนี้" จริงหรือ แล้วท่านหญิงหยูชิงภรรยาของเขาล่ะ นับเป็นสิ่งใด "แต่จะว่าไป บ่าววางแผนทุกอย่างไว้ดีแล้วแท้ ๆ ไฉนเจ้าสกุลเซี่ยถึงรู้ว่าคุณหนูไปพบแม่ทัพจิ่ง แถมยังมาถึงได้เร็วปานนั้น คงมีคนไปแจ้งข่าวเป็นแน่ เห็นทีคงจะเป็นหรงเยว่ที่กินบนเรือนขี้บนหลังคาคนนั้น" อวี่ซีเอ่ยขบฟันเตือน "ท่านไม่อาจเห็นแก่ความสัมพันธ์ในวัยเยาว์แล้วใจอ่อนกับนางได้อีก บัดนี้หัวใจนางอยู่กับเจ้าสกุลเซี่ยและลูกนอกคอกสองคนนั่นแล้ว นางมิได้เห็นใจท่านเลยสักนิด..." เจียงหวานหันขวับ "เจ้าว่าอย่างไรนะ" "บ่าวบอกว่า ท่านไม่ควรใจอ่อนกับหรงเยว่อีก นางกินบนเรือนขี้บนหลังคา ไม่รู้จักเห็นใจ..." "เจ้าว่าผู้ใดเป็นลูกนอกคอก" อวี่ซีชะงักไปเล็กน้อย "ก็ต้องเป็นเด็กสกุลเซี่ยสองคนนั่นไงเล่าเจ้าคะ" สีหน้าของเจียงหวานพลันเย็นเยียบลง "เหลวไหล พวกเขาเป็นลูกแท้ ๆ ของข้า เจ้าจะเรียกพวกเขาว่าลูกนอกคอกได้อย่างไร" อวี่ซีกล่าวอย่างงุนงง "คุณหนูเป็นอะไรไป ไม่ใช่ท่านพูดเองหรือ ท่านเคยพูดว่าพวกเขาไม่ใช่ลูกของท่าน เป็นลูกนอกคอก เมื่อก่อนบ่าวก็พูดเช่นนี้ ท่านก็มิได้สนใจนี่" นางพูดเองอย่างนั้นหรือ นางคงบ้าไปแล้วกระมัง ไม่ว่าในช่วงแปดปีที่ผ่านมาจะเกิดอะไรขึ้น ไม่ว่าเรื่องราวจะเป็นอย่างไร แต่นั่นก็เป็นลูกแท้ ๆ ของนาง นางจะบอกว่าเด็กทั้งสองเป็นลูกนอกคอกได้อย่างไร เด็กทั้งสองออกมาจากท้องของนาง หากบอกเป็นลูกนอกคอก แล้วนางเป็นตัวอะไร นางในตอนนี้ ช่างเหลวไหลสิ้นดี เมื่อนางเป็นคนพูดเองก่อน ก็ไม่อาจโทษอวี่ซีได้ จึงกล่าวว่า "นับแต่นี้ไป ห้ามพูดเช่นนี้อีก" ไม่รอให้อวี่ซีได้เอ่ยสิ่งใด เจียงหวานก็ก้าวเข้าจวนตระกูลเซี่ย กลับถึงเรือนเหนือ นางก็ส่งคนไปตามหรงเยว่มา หรงเยว่มาถึง ดูจากท่าทางของนางแล้ว ชัดเจนว่านางก็คือคนส่งข่าว อวี่ซีชี้หน้านางพร้อมแผดเสียงด่า "นังบ่าวชั้นต่ำ เจ้ามันกินบนเรือนขี้บนหลังคา เห็นคุณหนูกับท่านแม่ทัพสมหวังไม่ได้เลยหรืออย่างไร ดูซิข้าจะสั่งสอนเจ้าให้สาสม" เมื่อเห็นนางกำลังจะพุ่งเข้าไปตบตีหรงเยว่ หรงเยว่ก็หดคออยู่ในท่าคุกเข่า ไม่กล้าหลบ เจียงหวานจึงเอ่ยขึ้น "หยุดนะ อวี่ซี เจ้าออกไปก่อน ปิดประตูด้วย ข้าจะคุยกับนางตามลำพัง" อวี่ซีเข้าใจว่าคุณหนูจะสนทนาครั้งสุดท้ายกับหรงเยว่ จึงถลึงตาใส่อีกฝ่ายด้วยความสะใจ "เจ้ารอดูเถิด คราวนี้คุณหนูคงไม่ปล่อยเจ้าไปแน่" ครั้นนางออกไปและปิดประตูลง เจียงหวานก็เอ่ยถาม "เจ้าเป็นคนส่งข่าวให้เซี่ยจือสิงมาจับข้าใช่หรือไม่" หรงเยว่ยอมรับ "ใช่เจ้าค่ะ ฮูหยินลอบไปพบแม่ทัพจิ่งเป็นการส่วนตัวเช่นนี้ หากผู้อื่นรู้เข้า ชื่อเสียงท่านจะเสียหาย นำความอับอายมาสู่ตระกูลเจียงและตระกูลเซี่ย คุณชายน้อยและคุณหนูน้อยก็จะพลอยถูกผู้อื่นเย้ยหยันไปด้วย" นางโขกศีรษะลงกับพื้น น้ำเสียงเต็มไปด้วยความจริงใจ "หากท่านโกรธบ่าว จะตีบ่าวให้ตาย หรือขายบ่าวไปก็ได้ บ่าวยอมรับผิดทั้งหมด แต่บ่าวติดตามท่านมาตั้งแต่เด็ก ไม่อาจทนเห็นท่านละทิ้งศักดิ์ศรีย่ำยีตนเองเช่นนี้อีกต่อไป ต่อให้ท่านเกลียดท่านเสนาบดีเพียงใด ก็ควรรักษาชื่อเสียงตนเองไว้นะเจ้าคะ" เจียงหวานครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนเงยหน้าขึ้นแล้วกล่าว "ในเมื่อเจ้าติดตามข้ามาตั้งแต่เด็ก ความทุกข์ในใจข้าเจ้าน่าจะรู้ดีที่สุด แต่เจ้ากลับทรยศข้า ดูเหมือนเจ้าลืมไปว่าหลายปีมานี้ข้าต้องผ่านอะไรมาบ้าง เหตุใดจึงได้กลายมาเป็นเช่นนี้" "บ่าวไม่กล้าลืมเจ้าค่ะ" นางรอคำนี้แหละ "งั้นเจ้าเล่ามาสิ ข้าผ่านอะไรมาบ้าง เหตุใดต้องแต่งกับเซี่ยจือสิง เหตุใดจึงได้มีปากเสียงกันอยู่ร่ำไป เหตุใดข้าถึงกลายเป็นเช่นทุกวันนี้" หรงเยว่เงยหน้า มองนางด้วยแววตาตกตะลึง นางตบโต๊ะโกรธเกรี้ยว "ข้าสั่งให้เจ้าพูด เจ้าจงเล่าทั้งหมดที่ข้าถามมา ข้าอยากดูว่าเจ้าไม่กล้าลืมจริงหรือไม่ จำได้ชัดเจนหรือไม่" หรงเยว่กัดริมฝีปาก จำใจเล่าออกมาอย่างติดขัด ในตอนนั้น จิ่งหลาย 'ตายแล้วฟื้น' กลับมาพร้อมกับเกียรติยศจากชัยชนะในสนามรบ และพาท่านหญิงหยูชิงที่ปลอมตัวเป็นบุรุษลอบเข้ากองทัพกลับมาด้วย เขาจึงขอถอนหมั้นกับนางเพื่อแต่งงานกับท่านหญิง นางไม่ยอม จิ่งหลายจึงหลอกนางออกมาเพื่อวางยา นางเกือบเสียตัวให้กับบุรุษเสเพล แต่ได้เซี่ยจือสิงช่วยไว้ ต่อมานางได้ตั้งครรภ์จึงแต่งให้กับเซี่ยจือสิง ส่วนจิ่งหลายก็ได้อภิเษกกับท่านหญิงหยูชิงดั่งใจปรารถนา เดิมที หลังนางแต่งงานกับเซี่ยจือสิง ทุกอย่างดาเนินไปได้ด้วยดี กระทั่งวันหนึ่งนางได้พบจิ่งหลายอีกครั้ง เขาบอกว่าตนเองรักนาง ที่ผ่านมาถูกท่านหญิงหยูชิงบังคับ และเพื่อปกป้องชีวิตนาง มิเช่นนั้นท่านหญิงจะฆ่านางเสีย ตอนนั้นเขาเสียใจ จึงกลับมาเพื่อช่วยนาง ทว่ากลับสายเกินไป นางได้ถูกเซี่ยจือสิงพาตัวไปแล้ว บอกว่าหากไม่ใช่เพราะเซี่ยจือสิง พวกเขาคงไม่คลาดกัน นางเชื่อคำพูดของจิ่งหลาย จึงเกลียดเซี่ยจือสิงที่ฉวยโอกาสยามยากทำลายทุกสิ่งของนาง และพลอยรังเกียจลูกทั้งสอง หลายปีมานี้นางจึงช่วยจิ่งหลายก่อกวนเซี่ยจือสิง ใช้เล่ห์เหลี่ยมทุกชนิดเพื่อหลอกใช้เขา ช่วยจิ่งหลายชิงอำนาจ จิ่งหลายบอกว่า เมื่อเขามีอำนาจมากขึ้น ก็จะทิ้งท่านหญิงหยูชิง และให้นางหย่ากับเซี่ยจือสิง ถึงตอนนั้นพวกเขาจะได้กลับมาเริ่มต้นกันใหม่อีกครั้ง เพราะความหลงใหลมัวเมา ก่อเรื่องวุ่นวายไม่จบสิ้น ไม่ฟังคำเตือนจากผู้ใด บัดนี้นางไม่เหลือทั้งสหายและญาติพี่น้อง หลังจากรับรู้สิ่งที่ตนทาลงไปในช่วงหลายปีที่ผ่านมา เจียงหวานก็ถึงกับพูดไม่ออก นางต้องถูกคุณไสยเล่นงานแน่ ๆ นางคงบ้าไปแล้วกระมัง ทั้ง ๆ ที่จิ่งหลายเป็นผู้วางยา ไม่ว่าเขาจะถูกบีบบังคับอย่างไร นางก็ไม่สมควรโทษเซี่ยจือสิงมิใช่หรือ เขาเป็นคนช่วยนางเอาไว้แท้ ๆ อีกอย่าง ตามที่หรงเยว่เล่า จิ่งหลายมาหานางเพื่อชี้แจงและเปิดเผยความในใจ เป็นเหตุการณ์หลังจากที่พระราชนัดดาผู้ซึ่งเซี่ยจือสิงสนับสนุน ได้รับแต่งตั้งเป็นรัชทายาทราชนัดดา อ๋องฉีพ่อตาของเขาพ่ายแพ้ในการแย่งชิงบัลลังก์ นี่คงเป็นการหลอกใช้นางต่อกรกับเซี่ยจือสิง เพื่อปูทางสู่อนาคตให้ตนเองกระมัง นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน จิ่งหลายกลายเป็นคนเช่นนี้ไปตั้งแต่เมื่อใด และที่สำคัญ นางโง่เง่าจนถูกหลอกใช้ถึงเพียงนี้ได้อย่างไร นางรักจิ่งหลายก็จริง แต่ก็ไม่ถึงขั้นหลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้นเช่นนี้ "ความทุกข์และเรื่องราวที่ฮูหยินผ่านมา บ่าวไม่เคยลืม แต่ไม่ว่าอย่างไร ท่านและแม่ทัพจิ่งต่างก็มีครอบครัวกันแล้ว การพัวพันกันอย่างไม่จบไม่สิ้นเช่นนี้ไม่เป็นผลดีเอาเสียเลย บ่าวไม่อาจทนเห็นท่านดื้อรั้นเดินทางผิดต่อไปได้อีกแล้ว" ไม่สิ ดูเหมือนว่านางจะมิได้มีความทุกข์อะไรมากมาย... เจียงหวานครุ่นคิดอยู่ในใจแล้วขมวดคิ้วถามกล่าว "เจ้าบอกเซี่ยจือสิงเรื่องที่ข้าไปพบจิ่งหลายเป็นการส่วนตัว เพราะหวังดีต่อข้าอย่างนั้นหรือ เรื่องเช่นนี้สมควรบอกเขาหรือ หากเจ้าหวังดีต่อข้าจริง ไยจึงไม่เตือนข้าแต่แรก"