ตอนที่ 5 รอจนกว่าจะได้พบ

ตู้หยุนหรานรู้สึกราวกับได้ยินเรื่องตลกที่สุดในโลก "ฮ่า ๆ ๆ ช่างน่าขันนัก เจียงหวาน เจ้าคิดจะทำให้ผู้ใดรู้สึกขยะแขยงอีกเล่า เจ้าหมดเล่ห์เหลี่ยมแล้วหรือ จึงได้คิดใช้วิธีต่ำช้าเช่นนี้ เพื่อช่วยคนไม่เอาไหนผู้นั้น" "คนที่แม้ชนกำแพงตายก็คงไม่สำนึกอย่างเจ้า บัดนี้กลับมาพูดว่าตนเองตื่นจากความเขลาและจะแก้ไข เพื่อหลอกลวงผู้อื่นแล้วเจ้ามันกล้าพูดไปเสียทุกอย่าง ข้าอายแทนเจ้าเสียจริง" บ่าวไพ่ที่อยู่รอบข้างต่างมองนางราวกับเห็นผี ฮูหยินสี่อาการบ้าคลั่งขึ้นทุกวันจริง ๆ คราวนี้ถึงกับกล่าววาจาไร้ยางอายเช่นนี้ ไม่รู้จะก่อเรื่องบ้าอันใดขึ้นมาอีก สองพี่น้อง บนใบหน้าของเซี่ยเฮิงเต็มไปด้วยความเย้ยหยันและความอับอาย เหตุใดเขาจึงได้มีมารดาที่ไร้ยางอายเช่นนี้ เซี่ยจิ่นดวงตาเป็นประกาย กะพริบตาปริบ ๆ ท่านแม่จะแก้ไขจริงหรือ อวี่ซีที่ยืนอยู่ข้างหลังนาง กุมหน้าด้วยความตกใจ เจียงหวานคิดจะทาสิ่งใดกันแน่ หรือนี่จะเป็นวิธีใหม่ในการช่วยแม่ทัพจิ่งช่วงชิงอำนาจควบคุมกองทหารรักษาเมือง แต่เหตุใดจึงมิได้หารือกับนางก่อนเล่า คิดเองเออเองอีกแล้ว! เมื่อถูกตู้หยุนหรานหัวเราะเยาะเช่นนี้ และสัมผัสได้ถึงสายตาแปลกประหลาดของทุกคนรวมทั้งเด็ก ๆ เจียงหวานแทบอยากจะมุดแผ่นดินหนี เหตุใดนางต้องเผชิญกับสถานการณ์อันน่าอับอายเช่นนี้ด้วย ในใจได้แต่สาปแช่งตัวเองในอีกแปดปีข้างหน้าอีกครั้ง ขณะที่นางกำลังคิดหาข้อแก้ตัวอยู่นั่นเอง ก็มีเสียงประกาศดังมาจากหน้าประตูเรือน "ฮูหยินเฒ่ามาแล้ว!" ทุกคนในเรือนต่างหันไปมอง และเห็นฮูหยินเฒ่าเซี่ยผู้เป็นแม่สามีของนาง เดินเข้ามาพร้อมกับกลุ่มสาวใช้ล้อมหน้าล้อมหลังด้วย ด้วยท่าทางกราดเกรี้ยว ทุกคนในเรือนต่างคำนับ เจียงหวานเองก็ย่อกายเล็กน้อย ตู้หยุนหรานเดินขึ้นหน้าไปประคองฮูหยินเฒ่า "ท่านย่า ท่านมาได้อย่างไรเจ้าคะ" ฮูหยินเฒ่าเซี่ยมิได้ตอบตู้หยุนหราน ผลักนางออกและเดินตรงไปหาเจียงหวาน เจียงหวานรู้สึกได้ว่า สายตาที่แม่สามีมองนางดูไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย แต่เต็มไปด้วยความรังเกียจเย็นชา ในอดีต ตอนที่นางยังสนิทกับตู้หยุนหราน เคยตามอีกฝ่ายมากราบเยี่ยมฮูหยินเฒ่าผู้นี้หลายครั้ง ท่านมักมีท่าทีอบอุ่นและเป็นมิตร นางเคยได้ยินมาตลอดว่าฮูหยินเฒ่าเซี่ยอัธยาศัยดี มีความเมตตา แต่กลับปฏิบัติต่อนางเช่นนี้ ซึ่งได้บ่งบอกให้เห็นอย่างชัดเจนว่า ในช่วงแปดปีที่ผ่านมา ตนได้ทาเรื่องชวนให้คนชังมามากเพียงใด ฮูหยินเฒ่าเซี่ยเอ่ยเสียงเย็น "เจ้าคิดจะทำอันใดอีก ผู้ใดอนุญาตให้เจ้าเข้าใกล้เรือนนี้ ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่าห้ามเข้าใกล้เด็กสองคนนี้ เจ้าทำเป็นหูทวนลมหรือยังไง หรือเจ้าคิดว่ามีเจ้าสี่คอยปกป้อง ข้าจึงมิอาจไล่เจ้าออกไปจากจวนได้" "ข้า..." เมื่อตัวนางเต็มไปด้วยความด่างพร้อยเช่นนี้ ต่อให้พอกว่าแค่มาเยี่ยมเด็ก ๆ เท่านั้น มิได้มีเจตนาอื่นแอบแฝง ก็คงไร้ประโยชน์ นางช่างรู้สึกอ่อนแรงเหลือเกิน "...ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ ขอท่านอย่าโกรธเลย" ฮูหยินเฒ่าเซี่ยกล่าว "ต่อไปห้ามมาที่นี่อีก มิเช่นนั้นก็อย่าหาว่าข้าใจร้ายใจดำ หากมิใช่เพราะเห็นแก่ที่เจ้าเป็นมารดาแท้ ๆ ของเด็กทั้งสอง ไม่อยากให้พวกเขาเสื่อมเสียชื่อเสียงเพราะมีมารดาที่ถูกหย่าเพราะขาดคุณธรรม ไม่อย่างนั้นข้าคงเขียนหนังสือหย่าให้สตรีที่โหดเหี้ยมอย่างจ้าแทนเจ้าสี่ไปนานแล้ว" เจียงหวานรู้สึกอึดอัดใจอย่างยิ่ง เมื่อไม่มีความทรงจำในแปดปีนี้ ในความรับรู้ของนาง นางไม่เคยได้รับการปฏิบัติเช่นนี้มาก่อน จึงรู้สึกน้อยใจขึ้นมาอย่างประหลาด ก่อนจากไป นางได้หันไปมองเด็กทั้งสองอีกครั้ง เซี่ยเฮิงปั้นหน้าเย็นชา มิอาจเก็บซ่อนความรังเกียจและไม่พอใจที่มีต่อนางเอาไว้ได้ เซี่ยจิ่นมองนางตาละห้อย ในใจยังเฝ้าหวังอยู่บ้าง แต่ก็ลังเลไม่แน่ใจ เจียงหวานสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนเดินจากไปอย่างเงียบ ๆ เมื่อจากมาได้ระยะหนึ่ง เจียงหวานเข้าไปนั่งในศาลาริมทาง ยามนี้นางทั้งสับสนและโศกเศร้า ดูเหมือนการแก้ไขความผิดในอดีตจะไม่ใช่เรื่องง่าย น้ำแข็งหนาสามฉื่อ มิได้เกิดจากลมหนาวเพียงวันเดียว จะให้ละลายลงในพริบตา ย่อมเป็นไปไม่ได้ นางควรทาอย่างไร อวี่ซีกุมหน้ารอนานแล้ว แต่ก็ไม่ได้รับคำปลอบโยนจากเจียงหวาน เมื่อเห็นว่านางไม่สนใจความเจ็บปวดที่ตนได้รับเลย ในใจจึงรู้สึกหงุดหงิดยิ่งนัก แต่เวลานี้ก็ไม่ใช่เวลาสนใจเรื่องนั้น "คุณหนู ท่านคิดจะทาสิ่งใดกันแน่ จะใช้เด็กนอก... เด็กสองคนนั่นเป็นเครื่องมือ เพื่อบีบให้เจ้าคนสกุลเซี่ยยอมอ่อนข้อหรือเจ้าคะ ท่านต้องบอกแผนการกับบ่าวบ้าง เบาจึงจะรู้ว่าควรทาอย่างไร" เจียงหวานกล่าวเสียงเรียบ "ไม่มีแผนการอันใดทั้งสิ้น จากนี้ไปข้าจะไม่ช่วยจิ่งหลายอีกแล้ว เจ้าเองก็ควรหัดสงบเสงี่ยมเสียบ้าง อย่าทำตัวไม่รู้ที่ต่าที่สูงอีก ต่อไปห้ามไม่เคารพเซี่ยจือสิง และห้ามเรียกเขาว่า 'เจ้าสกุลเซี่ย' อีก" สีหน้าอวี่ซีเปลี่ยนไป เจียงหวานหมายความว่าอย่างไร จะทรยศต่อท่านแม่ทัพหรือ เป็นไปไม่ได้! "คุณหนู..." "ต่อไปเรียกข้าว่าฮูหยิน ข้าแต่งงานแล้ว" อวี่ซีใจหายวูบ เจียงหวานเปลี่ยนไปกะทันหันได้อย่างไร ถูกวิญญาณเข้าสิงหรือ ไม่ได้ นางต้องรีบแจ้งข่าวให้ท่านแม่ทัพทราบ ใกล้เที่ยง หรงเยว่กลับมาถึง "...ฮูหยิน ท่านเสนาบดีบอกว่าไม่อยากพบท่าน และเห็นว่าไม่มีสิ่งใดต้องเจรจากันอีก" เจียงหวานสูดลมหายใจลึก "เขาไม่ยอมมาพบข้า เช่นนั้นข้าก็จะไปพบเขาเอง เตรียมรถม้า ข้าจะไปหาเขา" หรงเยว่และอวี่ซีตกตะลึงพร้อมกัน เซี่ยจือสิงเป็นถึงอัครเสนาบดีแห่งราชสำนัก ดูแลสำนักหมิงเจิ้งอันเป็นสถานที่ราชการสูงสุดของต้าชิง ควบคุมอำนาจทางการทหารและการเมือง มีอำนาจเป็นรองเพียงเป็นรองเพียงองค์จักรพรรดิ ในฐานะภรรยาของเขา เจียงหวานกลับถูกสกัดไว้นอกสำนักหมิงเจิ้ง ตอนแรกพวกเขาบอกว่าสตรีมิอาจเข้าสำนักหมิงเจิ้งได้ จึงให้คนเข้าไปเรียกเซี่ยจือสิงออกมา แต่อีกฝ่ายกลับเพียงแค่ส่งลูกน้องที่ชื่อหลี่ซานออกมารับหน้าแทน "ท่านสี่ยุ่งอยู่กับงานราชการ ไม่มีเวลา ฮูหยินกลับจวนไปก่อนเถิด" เจียงหวานแค่นเสียงเย็นชา "เขาไม่มีเวลาหรือไม่อยากพบข้า เจ้ากลับไปบอกเขา วันนี้ข้าจะต้องคุยกับเขาให้รู้เรื่อง คุยกันอย่างสงบด้วยเหตุผล ข้ามิได้มาเพื่อทะเลาะกับเขา หากเขาไม่ยอมพบ ข้าก็จะอยู่รอที่นี่จนกว่าเขาจะยอมออกมา" เห็นเจียงหวานมีท่าทีว่าหากไม่ได้พบเขา นางจะไม่ยอมไป หลี่ซานทำหน้าเศร้าเข้าไปรายงาน ในสำนักหมิงเจิ้ง หลังห้องประชุมขุนนาง เซี่ยจือสิงกำลังตรวจทานฎีกา หลี่ซานกลับมารายงาน "ท่านสี่ ฮูหยินไม่ยอมไป บอกว่าต้องการพูดคุยกับท่านอย่างสงบสักครั้ง หากท่านไม่พบนาง นางก็จะรออยู่อย่างนั้น" มือของเซี่ยจือสิงที่จับฎีกาชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อย ๆ วางลง เงยหน้าขึ้นพลางขมวดคิ้ว หลี่ซานถาม "ท่านสี่จะไปพบนางหรือไม่" เซี่ยจือสิงไม่ตอบคำถามของหลี่ซาน และคำพูดที่ออกมาก็ไม่เกี่ยวกับเจียงหวาน "ส่งคนไปแจ้ง ให้เสนาบดีกรมกลาโหมและเสนาบดีกรมคลังเข้าวังเพื่อประชุมเดี๋ยวนี้" "ท่านสี่จะเข้าวังพบฝ่าบาทตอนนี้หรือ แต่ฮูหยินกำลังรออยู่ที่หน้าสำนักหมิงเจิ้ง..." "ออกทางด้านหลัง" เขาไม่อยากพบนาง หลี่ซานกล่าว "ด้วยนิสัยของฮูหยิน หากท่านไม่ออกไปพบนาง ข้าเกรงว่านางจะก่อเรื่องขึ้นมา หากเพียงก่อเรื่องในจวนก็แล้วไป แต่หากก่อเรื่องในสำนักหมิงเจิ้งคงไม่งามแน่ ๆ" น่าอับอายเสียจริง "นางไม่กล้าทำให้ตัวเองขายหน้าอยู่ข้างนอกหรอก ไม่ต้องไปสนใจนาง" กล่าวจบ เซี่ยจือสิงก็หยิบฎีกาการทหารหลายฉบับที่คัดแยกไว้เพื่อเตรียมถวายฮ่องเต้ ก่อนลุกขึ้นและเดินจากไปอย่างไม่ลังเล เจียงหวานไม่รู้ว่าเซี่ยจือสิงไม่อยู่ในสำนักหมิงเจิ้งแล้ว นางยังคงรออยู่ที่ประตู รอแล้วรอเล่า เดิมที่นางยืนอยู่นอกรถม้า แต่เมื่อเห็นเจ้าหน้าที่เข้าออกสำนักหมิงเจิ้งมองนางด้วยสายตาประหลาด จึงเปลี่ยนขึ้นไปรอบนรถม้า เซี่ยจือสิงเข้าวังไปประชุมอยู่สองชั่วยาม เมื่อกลับมาถึงสำนักหมิงเจิ้ง ก็ใกล้ถึงยามพลบค่าแล้ว ไม่คาดคิดว่าเจียงหวานยังคงรออยู่ นางต้องการทาสิ่งใดกันแน่ นางไม่ใช่คนอดทนเช่นนี้ ตามนิสัยของนาง จะไม่มาหาเขา มีแต่จะก่อเรื่องวุ่นวายในจวนแล้วบีบให้เขาต้องกลับไป วันนี้นางดื้อรั้นมาหาเขาเพื่อ 'คุยกันดี ๆ' และยังรออยู่ที่ประตูอย่างเรียบร้อย มันช่างน่าประหลาดใจยิ่งนัก เซี่ยจือสิงยังคงไม่อยากพบนาง จึงให้หลี่ซานกลับจวนไปสอบถามว่าวันนี้มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น นางออกมาโดยที่ยังมิได้ทานอาหารกลางวัน นี่ก็ใกล้จะถึงเวลาทานมื้อเย็นแล้ว เจียงหวานรู้สึกหิวมาก จึงไปภัตตาคารที่ใกล้ที่สุด เมื่ออิ่มท้องแล้วก็จะกลับมารอต่อ หากเซี่ยจือสิงไม่ออกมาพบนาง คืนนี้นางก็จะไม่กลับบ้าน ทว่านางกลับพบจิ่งหลายที่ภัตตาคาร จิ่งหลายทำท่าประหลาดใจ เหมือนเป็นการพบกันโดยบังเอิญ "หวานหว่าน ไม่คิดว่าจะได้พบเจ้าที่นี่ เหตุใดเจ้าจึงมาที่นี่ในเวลานี้ เซี่ยจือสิงรังแกเจ้าอีกหรือ" เจียงหวานขมวดคิ้ว เห็นได้ชัดว่าจิ่งหลายตั้งใจมาหานาง ยังจะมาแกล้งทำเป็นพบกันโดยบังเอิญอีก นอกจากนี้ ภายใต้ใบหน้าที่ดูเหมือนจะห่วงใย กลับได้ซ่อนกลอุบายเอาไว้แต่ไม่มิด แม่ทัพหนุ่มผู้เคยสง่าผ่าเผยในอดีต ยามนี้กลับดูน่ารังเกียจอย่างบอกไม่ถูก ความจอมปลอมที่ซ่อนอยู่ในใบหน้า นางที่ข้ามเวลามาจากตอนอายุเพียงสิบห้ายังดูออก ไฉนในช่วงหลายปีที่ผ่านมา นางกลับดวงตามืดบอดมองไม่เห็นความจอมปลอมของเขา เหตุใดจึงได้โง่เขลาถึงเพียงนี้