ตอนที่ 2 สาวน้อย

PP CLUB “Cheers!” สองสาวเพื่อนสนิทยกแก้วค็อกเทลสีหวานของตัวเองขึ้นมาชนกันเบาๆอย่างครื้นเครง วันนี้ทั้งสองรู้สึกสนุกและเบิกบานใจเป็นพิเศษ อาจจะเพราะพึ่งได้มาที่แบบนี้เป็นครั้งแรกในวัยยี่สิบเอ็ดปี “แก อย่าดื่มเยอะสิ" ริมฝีปากบางเอ่ยเตือนเพื่อนสาวที่กำลังยกแก้วขึ้นกระดกเข้าปากรวดเดียว ดาริน หญิงสาวรูปร่างเล็กที่มีความสูงแค่หนึ่งร้อยห้าสิบห้ามาในชุดเดรสปาดไหล่สีครีมเสมอเข่า ผมสีน้ำตาลอ่อนยาวสลวยถึงกลางหลังถูกปล่อยลงมาอย่างเป็นธรรมชาติ ใบหน้าหวานถูกแต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางแบบอ่อนๆ ดวงตากลมโตราวกับตุ๊กตาคู่นั้นไม่ว่าใครเห็นเป็นต้องหลงใหล หญิงสาวเป็นนักศึกษาคณะบริหารธุรกิจ สาขาการจัดการทั่วไป ชั้นปีที่สามของมหาวิทยาลัยชื่อดังแห่งหนึ่ง เธอสูญเสียบิดามารดาไปด้วยอุบัติเหตุทางรถยนต์เมื่อสองปีก่อน ซึ่งเป็นวันแรกที่เธอเข้ามหาวิทยาลัยพอดี ทว่าหลังกลับมาจากเรียนก็ทราบข่าวร้ายที่ว่าพ่อกับแม่ของเธอได้จากโลกไปแล้วตลอดกาล ถึงแม้ตอนนั้นน้าสาวเพียงคนเดียวจะอยากพาเธอไปอยู่ด้วย แต่หญิงสาวกลับปฏิเสธและยืนกรานว่าจะอยู่ให้ได้ด้วยตัวเอง ความเศร้าเสียใจหลังการสูญเสียมันเป็นเรื่องที่ยากจะรับได้ก็จริง แต่วันเวลาก็ค่อยๆ ช่วยให้เธอรู้สึกเสียใจน้อยลง ทว่าความคิดถึงก็ไม่เคยหายไปไหน และทั้งสองได้ทิ้งเงินไว้ให้ก้อนหนึ่งซึ่งสามารถส่งเธอจนจบปริญญาตรีได้โดยที่ไม่ต้องลำบากมากมายนัก ดารินเป็นเด็กเรียนดีและมีความขยัน วันไหนที่มีเวลาว่าง เธอมักจะออกไปทำงานพาร์ทไทม์เพื่อหาเงินอีกทาง เพราะเธอรู้ว่าเงินที่มีอยู่ หากใช้อย่างเดียวมันก็จะหมดไปไม่ช้า “นานๆ เราจะได้มาที่แบบนี้นะ แก” ทอฝัน หญิงสาวที่มาในชุดเสื้อยืดแบรนด์เนมตัวโคร่งโดยสวมกางเกงขาสั้นไว้ด้านใน ทอฝันเป็นลูกสาวของครอบครัวที่มีฐานะและเป็นเพื่อนสนิทเพียงคนเดียวของดาริน หญิงสาวมีใบหน้าคมหวาน ท่าทางดูทะมัดทะแมงไม่เหมือนลูกคุณหนูทั่วไป วันนี้ทอฝันเป็นคนชวนดารินมาที่นี่เพราะรบเร้าที่จะตามพี่ชายมาด้วย ไม่พอแค่นั้นเธอยังขอนั่งแยกกันแค่สองคนเพราะอยากสนุกสนานให้เต็มที่ตามประสาสาวๆ โดยพี่ชายของเธอไปนั่งกับบรรดาเพื่อนๆของเขาอีกโต๊ะหนึ่ง “เดี๋ยวก็เมากันพอดี” ดารินพูดแล้วมองหน้าเพื่อนเล็กน้อย “เอาเถอะน่า มีพี่ชายฉันอยู่ด้วยทั้งคน มีคนดูแลอยู่แล้ว” ทอฝันพูดพร้อมกับหันไปมองหาพี่ชายของตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าชายหนุ่มไม่รู้ไปอยู่ตรงไหนเสียแล้ว เธอจึงมองหาอยู่อย่างนั้น กระทั่งเสียงของดีเจเรียกความสนใจให้กับผู้คนที่อยู่ในคลับ รวมถึงสองเพื่อนสนิทนี้ด้วย “สวัสดีครับ นักท่องราตรีทั้งหลาย เพื่อเป็นการเพิ่มความสนุกให้กับค่ำคืนวันศุกร์แบบนี้ ทางเจ้าของคลับบอกว่ามีเครื่องดื่มพิเศษแจกให้โต๊ะละสองแก้วซึ่งเมนูนี้ยังไม่เปิดขายนะครับ แต่ต้องบอกก่อนว่าในเครื่องดื่มที่แจกทั้งหมด จะมีอยู่ห้าแก้วมีส่วนผสมที่มีฤทธิ์รุนแรง แต่ไม่ถึงตายแน่นอนครับ อย่างที่ชาวกลางคืนอย่างเราๆรู้กันอยู่ว่าคืออะไร" "วู้ววว"หนุ่มสาวที่ได้ยินดังนั้นหันไปพูดคุยกันอย่างนึกสนุกและตื่นเต้นไปพร้อมๆกัน "แต่ถ้าใครไม่สะดวกใจสามารถบอกปฏิเสธพนักงานเสิร์ฟได้เลยนะครับ ขอให้สนุกกับค่ำคืนนี้คร๊าบ“หลังจากดีเจหนุ่มพูดจบเสียงเพลงก็ดังขึ้นอีกครั้งอย่างสนุกสนาน “แก เราลองกันหน่อยมั้ย"ทอฝันหันไปถามเพื่อนพร้อมกับท่าทางตื่นเต้น “แต่เขาบอกว่ามันมีฤทธิ์รุนแรงนะแก ใส่ส่วนผสมอะไรก็ไม่รู้ "คิ้วสวยขมวดเข้าหากันอย่างสงสัย “บอกด้วยว่าไม่ถึงตาย”ทอฝันยังคงพูดต่อในสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่ “เครื่องดื่มมาแล้วคร๊าบ”เสียงพนักงานเสิร์ฟดังขึ้นทำให้สองสาวหยุดคุยกันแล้วหันไปมอง พนักงานหนุ่มหล่อมองทั้งสองเป็นเชิงถามว่าจะรับหรือไม่ ทอฝันเห็นดังนั้นก็พยักหน้าหงึกหงักแล้วเอ่ยขอบคุณ “ขอให้ได้ขอให้โดนนะครับผม” พนักงานหนุ่มหล่อยิ้มให้สองสาว จากนั้นก็เดินไปเสิร์ฟที่โต๊ะอื่นต่อ “สีสวยดีจัง “ดารินมองเครื่องดื่มสีชมพูสดใสในแก้วเล็กบนโต๊ะแล้วยกขึ้นมาดม ทอฝันจึงทำแบบเดียวกันแล้วเอ่ยขึ้น “หอมด้วยนะเนี่ย ถ้าฉันเมาห้ามทิ้งฉันนะ“ ทอฝันหันไปย้ำกับเพื่อน “ไม่ต้องห่วง ฉันไม่ทิ้งแกหรอก" ดารินยืนยันอย่างมั่นใจว่าเธอไม่มีทางทิ้งเพื่อนอย่างแน่นอน แต่หากกระดกเครื่องดื่มสีหวานนี้เข้าไป ไม่รู้ใครจะเมาก่อนกัน “ชน!” “อ่า อร่อยจัง“ ทอฝันเอ่ยชมหลังดื่มจนหมด ดารินถือแก้วของตัวเองขึ้นมาทำใจอยู่ครู่หนึ่งแล้วกระดกเข้าไปรวดเดียวเหมือนกัน หญิงสาวทำท่าขนลุกเล็กน้อยเพราะรู้สึกว่าแก้วนี้มันมีกลิ่นแอลกอฮอล์แรงเกินไป “เออนี่ สรุปแกจะฝึกงานที่ไหน ไปที่เดียวกับฉันมั้ยล่ะ” ทอฝันถามเพื่อนหลังจากนึกขึ้นได้ เพราะตอนนี้พวกเธอสมควรจะหาที่ฝึกงานกันได้แล้ว “ฉันยื่นไปที่บริษัทหลายแห่งอะ ลองดูก่อนว่าที่ไหนจะตอบกลับมา”ดารินตอบเพื่อนแล้วยกแก้วน้ำเปล่าขึ้นมาดื่ม “แล้วมีที่ไหนอยากได้เป็นพิเศษมั้ย” “มีอยู่ที่หนึ่งแต่เป็นบริษัทใหญ่ ไม่รู้ว่าเขาจะรับหรือเปล่า” “เออ ขอให้ได้ก็แล้วกัน” “เพี้ยง..นี่แก ฉันปวดฉี่ เดี๋ยวมานะ” ดารินบอกเพื่อนแล้วลุกขึ้นยืนทันที “ให้ไปด้วยมั้ย” ทอฝันถามเพื่อนสาวที่พอยืนขึ้นแล้วตัวเล็กนิดเดียว “ไม่ต้องหรอก แกเฝ้าของอยู่ที่นี่แหละ” “รีบมานะ ดูแลตัวเองด้วย” “จ้า” ดารินเดินออกมาจากโต๊ะพร้อมใช้สายตาสอดส่องหาทางไปห้องน้ำ และด้วยความสูงเพียงน้อยนิดบวกกับว่าใส่รองเท้าส้นเตี้ยมาอีก ทำให้เธอต้องเดินฝ่าผู้คนไปอย่างยากลำบาก เธอเดินไปเรื่อยๆจนเห็นว่าผู้คนเริ่มเบาบางลง “ทำไมร้อนจัง“ มือเล็กยกขึ้นมาซับเหงื่อตามไรผมแผ่วเบา “ห้องน้ำอยู่ไหนเนี่ย“ เธอพึมพำพร้อมกับมองหาทางไปห้องน้ำ จนไม่ทันสังเกตว่ามีผู้ชายคนหนึ่งกำลังเดินมาทางเธอด้วยความเร่งรีบ “อ๊ะ ขอโทษค่ะ“ เธอรีบยกมือขอโทษแล้วมองเขาเพื่อที่จะถามทางไปห้องน้ำ ผู้ชายตรงหน้าดูหล่อเหลาราวกับเทพบุตรแต่ทว่าแววตาคู่นั้นคมกริบอย่างกับซาตาน “คุณคะ ห้องน้ำไปทางไหนเหรอคะ“ เขาไม่ตอบและกำลังเดินออกไปจากตรงนั้นราวกับเธอเป็นอากาศ ทว่าหญิงสาวกลับดึงเสื้อเชิ้ตสีขาวเขาไว้ก่อน “ปล่อย ผมรีบ” “แต่ฉันอยากเข้าห้องน้ำนี่” “ไปถามคนอื่นโน่น บอกว่าผมรีบไง” เขาเริ่มขึ้นเสียงใส่อย่างรำคาญใจ “ก็แล้วทำไมไม่พูดดีๆล่ะคะ” “บอกว่าให้ปล่อยไงวะ“ ชายหนุ่มสะบัดเธอออกอย่างแรง แต่กลับต้องรวบเธอเข้าหาตัวอย่างเลี่ยงไม่ได้ เมื่อเห็นว่าหญิงสาวกำลังจะล้มลงไป กลิ่นหอมอ่อนๆจากคนตัวเล็ก กลับดึงดูดเขาได้เป็นอย่างดี และความต้องการที่มีอยู่ยิ่งทวีคูนขึ้นไปอีก จนแทบจะทนไม่ไหวอยู่แล้ว 'ไอ้น้องเฮงซวย รอก่อนเถอะ จะจัดการให้สาสม' “หอมจัง “ชายหนุ่มเผลอพึมพำออกมาเบาๆ แล้วไล่สายตามองไปยังผิวนวลเนียนบริเวณไหล่บางอย่างลืมตัว “ปล่อยนะ ฉันจะไปห้องน้ำ “เธอพูดด้วยความตกใจแล้วผละออกจากคนที่ตัวสูงกว่าเธอมากให้ห่างจากตัว “มา เดี๋ยวพาไป” ชายหนุ่มไม่รอให้เธอตอบ เขาจับมือเล็กนุ่มนิ่มแล้วลากไปทางห้องทำงานของน้องชายทันที หญิงสาวที่เดินเข้ามาไม่ได้คิดอะไรรีบมุ่งหน้าไปยังห้องน้ำเพื่อที่จะทำธุระของตัวเองให้เสร็จ หลังจากนั้นก็ไปหยุดล้างหน้าแล้วมองตัวเองในกระจก “ทำไมมันร้อนแบบนี้นะ” เธอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นว่าชายหนุ่มกำลังนั่งกำมือแน่นอยู่บนโซฟา ใบหน้าของเขาดูทรมาน และตามกรอบหน้ามีเหงื่อซึมเหมือนเธอไม่มีผิด “ขอบคุณนะคะ ฉันไปก่อนนะ“ หญิงสาวหมุนตัวเตรียมจะเดินออกไป แต่ชายหนุ่มกลับพ่นคำพูดที่ทำให้เธอรู้สึกว่าตัวเองพลาดไปเสียแล้วที่เข้ามากับเขา “คิดว่าจะออกไปได้ง่ายๆ เหรอ สาวน้อย"