ตอนที่ 5 เด็กดื้อ

หลังจากภาคินัยพูดจบ เขาก็เดินออกไปจากห้องทันทีเพื่อให้หญิงสาวได้ใช้เวลาเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ดารินยืนมองเสื้อผ้าแต่ละตัวด้วยความรู้สึกแปลกใจ เนื่องจากเธอเป็นคนรูปร่างเล็กและชุดต่างๆในตู้นี้ก็ล้วนแต่เป็นไซซ์เธอทั้งนั้น หญิงสาวไม่รอช้ารีบเลือกชุดที่คิดว่าใส่สบายที่สุดออกมาแล้วเปลี่ยนมันโดยใช้เวลาแค่ไม่นาน และด้วยความอยากรู้อยากเห็นทำให้เธอแอบเดินสำรวจห้องนั้นในเวลาต่อมา ตอนแรกเธอคิดว่าเป็นห้องนอนของชายหนุ่ม แต่ทว่ามันกลับไม่ใช่อย่างที่คิดเพราะดูเหมือนห้องนี้แทบไม่ได้ใช้งานด้วยซ้ำ ดารินได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจแล้วเดินออกไปจากห้อง หญิงสาวในชุดเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวกับกางเกงวอร์มขายาวสีเทาเดินไปนั่งลงตรงข้ามภาคินัยที่กำลังมองเธออยู่อย่างไม่ละสายตา ดารินเห็นดังนั้นก็มองเขากลับเช่นเดียวกันพร้อมกับถามในสิ่งที่เธอรู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก “ทำไมต้องให้คนของคุณคอยตามฉันด้วยคะ” ชายหนุ่มที่ได้ยินคำถามนั้นนิ่งไปครู่หนึ่งเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง เขาตอบออกมาด้วยน้ำเสียงสงบนิ่งในข้ออ้างที่เขาพึ่งคิดได้ “ผมแค่อยากมั่นใจว่าไม่ได้มีลูกของผมติดท้องคุณไปด้วย” “ถ้าเป็นเรื่องนั้นสบายใจได้ค่ะ ไม่มีแน่นอน”ริมฝีปากบางเผยรอยยิ้มจางๆ มองไปที่ใบหน้าหล่อเหลาเพื่อบอกกับเขาว่าไม่ต้องกังวล แค่เพียงเห็นรอยยิ้มของเธอ เขากลับรู้สึกถูกดึงดูดใจไม่น้อย ความเงียบเริ่มปกคลุมคนทั้งสองและก่อนที่บรรยากาศจะอึดอัดไปมากกว่านี้ ภาคินัยจึงเป็นฝ่ายพูดในสิ่งที่เขาต้องการออกมา “ผมให้อคินพาคุณมา เพราะต้องการให้คุณมาช่วยงาน” “คะ?” ดารินมองหน้าเขาอย่างไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก “ปกติคุณก็ทำพาร์ทไทม์ไม่ใช่เหรอ มาทำกับผม รับรองว่าเงินดีกว่างานที่ทำอยู่เป็นสิบเท่า”เขายื่นข้อเสนอที่คิดว่าเธออาจจะสนใจ “งานอะไรเหรอคะ”ริมฝีปากเล็กเอ่ยถามพร้อมกับมองเขาอย่างรอคอยคำตอบ ทว่าชายหนุ่มไม่ตอบคำถามนั้นแต่เป็นฝ่ายถามกลับแทน “คิดว่างานอะไรล่ะ” เธอทำท่าครุ่นคิด สักพักดวงตาก็ค่อยๆเบิกกว้างเมื่อสมองคิดไปไกล เนื่องจากเธอเคยเห็นเพื่อนในสาขาเดียวกันมีบรรดาผู้ชายคอยเลี้ยงดูจึงคิดว่าเขาอาจจะต้องการแบบนั้น เพราะดูแล้วคนตรงหน้าคงจะร่ำรวยมาก “คงไม่ได้ให้ฉัน...” ภาคินัยเห็นปฏิกิริยาที่แสดงออกผ่านใบหน้านั้นพร้อมกับสิ่งที่เธอกำลังพึมพำออกจากปาก ก็รีบพูดขึ้น “คิดไม่ดีอยู่ล่ะสิ” “ปะ เปล่านะคะ ไม่ได้คิด” เธอยกมือทั้งสองข้างขึ้นมาเป็นเชิงปฏิเสธ ทว่าสายตาไม่รักดีกลับหยุดอยู่ที่ริมฝีปากหนาอมชมพูของเขา เรื่องราวที่เกิดขึ้นในคืนนั้นแล่นเข้ามาในความคิดอีกครั้งพร้อมกับใบหน้าหวานที่ขึ้นสีระเรื่ออย่างห้ามไม่อยู่ “หึ ไม่คิด หน้านี่แดงเชียว”เขาหัวเราะในลำคอเมื่อเห็นสีหน้าของเธอ แม้เธอจะปฏิเสธไปแบบนั้นแต่ทว่าสมองกลับคิดเตลิดไปไกลอย่างที่เขาว่าจริงๆ หญิงสาวยกมือเล็กขึ้นลูบคอตัวเองไปมาพร้อมกับส่งรอยยิ้มแห้งให้เขาอีกครั้ง ราวกับเด็กที่ถูกจับได้ว่าไปทำอะไรผิดมา “ผมแค่อยากให้มาช่วยงานเอกสาร แต่ต้องพักที่นี่เท่านั้น” ตาทั้งสองข้างของเขาจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธออย่างจริงจัง “เอากลับไปทำที่บ้านไม่ได้เหรอคะ”ดารินรู้สึกสนใจงานที่เขาเสนอไม่น้อย เพราะหลังจากสอบเสร็จเธอก็ต้องหางานทำเพิ่มอยู่ดี “ไม่ได้ เพราะข้อมูลบางอย่างมันสำคัญมาก หายขึ้นมาเรื่องใหญ่เลยนะ” “ถ้าอย่างนั้นฉันขอไปคิดก่อนได้มั้ยคะ”ดวงตากลมโตมองคนตรงหน้าอย่างใสซื่อพร้อมกับรอฟังคำตอบเผื่อว่าเขาอาจจะใจดีให้เวลาเธอได้ตัดสินใจ “ผมรอไม่ได้ด้วยสิและดูเหมือนว่าจะมีคนส่งใบสมัครมาเยอะเลย” เขาพูดแล้วทำทีเป็นหยิบไอแพดที่วางอยู่ข้างๆขึ้นมาเลื่อนดูอย่างตั้งใจ หญิงสาวเม้มริมฝีปากเข้ากันอย่างใช้ความคิด งานก็อยากได้แต่ทว่าเธอไม่อยากอยู่ใกล้เขามากเกินไปเพราะผู้ชายคนนี้อันตรายต่อหัวใจจริงๆ! เขาเห็นเธอเงียบไปก็พูดออกมาอีกครั้ง ราวกับว่ากำลังกดดัน “ถ้าคุณไม่อยากทำ..” “ทำค่ะ ทำ!”หญิงสาวโพล่งออกมาก่อนที่เขาจะพูดจบ ชายหนุ่มได้ยินดังนั้นก็ยกยิ้มมุมปากอย่างพึงพอใจ “ดีมาก คุณเป็นคนเห็นคุณค่าของโอกาส” “แต่ฉันขอเริ่มงานหลังจากสอบเสร็จได้มั้ยคะ” เขาแสร้งทำท่าครุ่นคิดครู่หนึ่งแล้วตอบเธอ “ก็ได้ เดี๋ยวพรุ่งนี้เราจะทำสัญญากัน” “ค่ะ ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันขอตัวกลับก่อนนะคะ มันดึกมากแล้ว” “ฝนยังตกหนักอยู่เลย นอนนี่สิ”หญิงสาวมองไปยังกระจกบานใหญ่ก็เห็นว่าด้านนอกฝนตกหนักและลมแรงอย่างที่เขาว่าจริงๆ “ผมไม่ทำอะไรหรอกน่า” หญิงสาวมองหน้าเขาเล็กน้อย แล้วตัดสินใจลุกขึ้นยืนพร้อมกับก้มหัวให้เป็นการบอกลา จากนั้นก็เดินไปที่ลิฟต์ส่วนตัวเพื่อลงไปชั้นล่าง ชายหนุ่มเห็นดังนั้นก็รีบเดินตามหลังแล้วคว้าหมับไปที่แขนของเธอ แต่เขาถึงกับชะงักเพราะไอความร้อนที่แผ่ซ่านออกมาจากร่างเล็ก “คุณตัวร้อนนี่” หญิงสาวดึงแขนตัวเองกลับมา แต่ชายหนุ่มไม่ได้สนใจการกระทำของเธอแม้แต่น้อย มือใหญ่ยกขึ้นไปแตะหน้าผากของดารินแผ่วเบา เพื่อเป็นการตรวจดูว่าเธอตัวร้อนจริงๆ ใบหน้าหวานเริ่มขึ้นสีระเรื่อเมื่อสายตาของเขายังคงจับจ้องอยู่บนหน้าเธออย่างนั้น “ฉะ ฉันไม่ได้เป็นอะไรค่ะ ปล่อยได้แล้ว” “คุณมีไข้ ไม่ต้องกลับแล้ว นอนที่นี่แหละ” เธอส่ายหน้ารัวๆแล้วก้าวถอยหลังหลังเพื่อเว้นระยะห่างจากเขา แต่ทว่าชายหนุ่มกลับเดินเข้ามาใกล้เหมือนเดิมพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงดุเล็กน้อย “อย่าดื้อ” “ไม่ได้ดื้อค่ะ แค่จะกลับบ้าน” “เถียงเก่งด้วย” “ไม่ได้เถียงค่ะ แค่บอก” “หยุดพูดแล้วไปกินยาเดี๋ยวนี้”ภาคินัยจับมือเธอให้เดินตามเขามา แต่หญิงสาวยังคงดื้อรั้นยื้อตัวเองไว้ที่เดิม “ไม่ไปค่ะ จะกลับบ้า..จุ๊บ~”ชายหนุ่มไม่พูดพร่ำทำเพลงประทับริมฝีปากลงบนปากเล็กเบาๆ ดวงตาทั้งสองข้างของเธอเบิกกว้างแล้วยืนนิ่งด้วยความตกใจ ภาคินัยรู้สึกว่าคนตัวเล็กแน่นิ่งไปชั่วขณะจึงก้มลงใช้ปากแตะปากเธออีกครั้งราวกับเป็นการเรียกสติ แต่หารู้ไม่ว่ามันยิ่งทำให้เธอไม่มีสติ! "จะดื้ออีกมั้ยครับ หืม?"