ตอนที่ 8 ตามติด

@ เกาะเสม็ด สองสาวเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่บนเตียงสีขาวสะอาดภายในบังกะโลหลังขนาดกลางกำลังรื้อของออกจากกระเป๋าเดินทางเพื่อจัดวางให้เป็นระเบียบ หลังจากพึ่งมาถึงได้ไม่นาน ทอฝันมองใบหน้าของดารินที่กำลังง่วนอยู่กับของตรงหน้าแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่เป็นเวลาหลายนาทีพร้อมเอ่ยถามออกมา “แกมีเรื่องอะไรในใจใช่มั้ย” “เปล่านี่”ดารินเงยหน้าสบตาเพื่อนแวบหนึ่งแล้วก้มลงไปจัดการของต่อ “แน่ใจ?” ทอฝันยังคงมองใบหน้าหวานพร้อมกับหรี่ตาราวกับจับผิด แต่ทว่าก็ไม่ได้ถามอะไรต่อเพราะรู้นิสัยของเพื่อนดี ถ้าหากดารินอยากพูดก็จะพูดมันออกมาเองโดยไม่ต้องไปคาดคั้นอะไร “ฉัน..” ดารินเห็นสีหน้าของเพื่อนก็อ้ำอึ้งเพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง “ไว้แกพร้อมแล้วค่อยบอกก็ได้” ทอฝันพูดอย่างเข้าใจแล้วระบายรอยยิ้มบาง “คือว่า...” หญิงสาวรวบรามกล้าแล้วตัดสินใจเล่าเรื่องราวทุกอย่างที่พึ่งเกิดขึ้นให้เพื่อนฟังเพราะทอฝันรู้เรื่องราวเมื่อสองเดือนก่อนอยู่แล้วจึงอธิบายไม่นานก็เป็นอันรู้เรื่อง และเรื่องราวทุกอย่างที่ได้ถ่ายทอดออกมาจากปากของดารินก็จบลงพร้อมกับเสียงถอนหายใจอย่างหนัก “ฉันอยากจะด่าแกจริงๆ” “ด่าได้ เต็มที่เลย” ดารินยอมจำนนด้วยสีหน้ากังวลใจ ครั้นเห็นสีหน้าของเพื่อน ทอฝันก็ไม่ได้ว่าอะไรต่อ แต่กลับถอนหายใจออกมา “แกบอกว่าผู้ชายคนนั้น คือคนที่ฉันเห็นในคาเฟ่ใช่มั้ย เขาหล่อมากเลยนะแก แต่โคตรหยิ่งอะ” ทอฝันพูดออกมาตามสิ่งที่เห็น “อือ บางครั้งก็น่ากลัวด้วย” หญิงสาวยกมือขึ้นมาทำท่าขนลุกขนชันเมื่อนึกถึงหน้าของเขา “ฉันหวังว่าแกจะมีความสุขนะ ถือว่าไปหาประสบการณ์ชีวิต”ทอฝันพูดติดตลกแต่ภายในใจกลับรู้สึกกังวลใจไม่น้อย “แกนี่!” “ฉันหยอกน่า หรือให้ฉันไปยืมเงินพี่หมอกมาก่อนมั้ย” “ไม่เป็นไรหรอก เงินไม่ใช่น้อยๆนะ แล้วนายนั่นก็คงจะไม่ใจร้ายกับฉันมาก แค่ปีเดียวเอง”เธอพูดราวกับว่ากำลังปลอบใจตัวเองอยู่ “ถ้าเขารังแกมากเกินไปก็บอกนะ ฉันจะหาทางช่วยแกเอง” “ขอบใจน๊า” ทอฝันพยักหน้าน้อยๆ ไม่นานทั้งสองก็นั่งพูดคุยกันอีกสักพัก จนเวลาล่วงเลยมาถึงเวลาบ่ายคล้อย จึงเห็นว่าเหมาะแก่การออกไปถ่ายรูปและเล่นน้ำทะเลกันแล้ว “เราไปถ่ายรูปอวดชาวโซเชียลกันดีกว่า” ทอฝันลุกขึ้นแล้วเดินไปหยิบชุดบิกินี่ให้ดาริน จากนั้นทั้งสองก็เข้าไปเปลี่ยนและตรวจดูความเรียบร้อยของตัวเอง ดวงอาทิตย์ส่องแสงสดใสตัดกับน้ำทะเลเบื้องหน้ากลายเป็นสีฟ้าสวย ชายหาดปกคลุมไปด้วยเม็ดทรายเล็กละเอียด หญิงสาวในชุดบิกินี่ทูพีชสีเขียวครามอวดผิวขาวสะกดทุกสายตา กำลังเดินทอดน่องไปตามแนวชายหาด ผมสีน้ำตาลอ่อนปล่อยปลิวสยายไปตามแรงลม เท้าเล็กเดินย่ำทรายท่ามกลางเกลียวคลื่นสีขาวที่กระทบเข้ามาระลอกแล้วระลอกเล่า เหล่าบรรดานักท่องเที่ยวบริเวณนั้นต่างหันมาให้ความสนใจกับสองสาวสุดเซ็กซี่ที่กำลังหยุดยืนถ่ายรูปกันเป็นแถว โดยบางคนก็ส่งรอยยิ้มให้พวกเธอกันไม่ขาด ดารินยืนโพสท่าต่างๆโดยมีทอฝันทำหน้าที่กดถ่ายรัวๆ ใบหน้าหวานหันมองกล้องหลังของโทรศัพท์มือถือพร้อมกีบฉีกยิ้มกว้างด้วยความสดใส “หันข้างหน่อย” ทอฝันในชุดบิกินีสีดำตะโกนบอกเพื่อนเพื่อให้หญิงสาวเปลี่ยนท่าได้พร้อมกดถ่ายอีกครั้ง “นั่งหันหลัง แบบนั้นแหละ สวยมาก” ดารินทำตามสิ่งที่เพื่อนบอกแล้วนั่งหันหลังให้กล้องเป็นท่าสุดท้าย จากนั้นก็ลุกขึ้นเดินไปหาทอฝันแล้วดูรูปภาพที่ได้ถ่ายไป “ไหน ดูรูปหน่อย” “สวยแบบไม่ต้องแต่งเพิ่มไปเลยสิคะ” “สวยจริงๆ ด้วย”ดารินเอ่ยชมตัวเองเสียงหวาน “แหม ไม่ถ่อมตัวเลยนะ” ดารินหัวเราะเบาๆแล้วเอ่ยขึ้น เมื่อเห็นเพื่อนสาวหันไปฉีกยิ้มกว้างสบตาอยู่กับหนุ่มคนหนึ่ง “ไปยืนสิ แล้วก็มองกล้องนี่ ไม่ใช่มองแต่ผู้ชาย อย่าลืมเช็ดน้ำลายออกด้วย” “สยามเมืองยิ้มไงแก เพราะฉะนั้นตอนเห็นผู้ชายเราก็ต้องยิ้ม” ดารินส่ายหน้าให้กับข้ออ้างนั้น แล้วเริ่มถ่ายรูปกันอีกครั้ง จนเวลาล่วงเลยไปสักพัก ทว่าริมฝีปากของทอฝันที่ยิ้มอยู่ในตอนแรกกลับกลายเป็นรอยยิ้มแห้ง สายตาจับจ้องไปทางด้านหลังของดารินและเห็นว่ามีร่างสูงของคนสองคนกำลังเดินมุ่งหน้ามาทางพวกเธออย่างเร่งรีบ “แก” ทอฝันเรียกเพื่อนเสียงแผ่วพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอ “ว่าไง ยิ้มให้กล้องหน่อยสิ” “มาแล้ว” “อะไรมา?” หมับ! อ้ะ หญิงสาวอุทานออกมาเสียงดัง เมื่อแขนของเธอถูกกระชากเข้าหาร่างสูงของใครคนหนึ่ง จนโทรศัพท์มือถือหล่นลงบนผืนทราย “คุณ!” หญิงสาวเงยหน้ามองชายหนุ่มที่อยู่ในชุดสูทที่มีเสื้อเชิ้ตสีขาวอยู่ด้านในกับกางเกงแสล็กสีดำด้วยดวงตาเบิกกว้าง 'ตามมาถึงนี่เลยเหรอเนี่ย' ภาคินัยไม่พูดพร่ำทำเพลงช้อนร่างเล็กขึ้นพาดบ่าอย่างรวดเร็วราวกับเป็นสิ่งของไร้น้ำหนักแล้วเดินออกมาจากตรงนั้น โดยมีเสียงของทอฝันตะโกนตามมาด้วยความเป็นห่วง แต่เธอกลับถูกอคินรั้งไว้ ร่างสูงรีบเดินไปยังบังกะโลของตัวเองอย่าง โดยมีร่างเล็กดิ้นขลุกขลักตามมาด้วยเสียงแสบแก้วหูไม่มีทีท่าว่าจะหยุดลง ภาคินัยจึงใช้มือใหญ่ฟาดลงบนก้นกลมสวยอย่างแรง เพี๊ยะ! “โอ๊ย เจ็บนะ” “เจ็บก็อยู่นิ่งๆ”เขาพูดเสียงลอดไรฟันพร้อมกับเดินมุ่งหน้าไปเรื่อยๆ พลั่ก! อั๊ก ทันทีที่เปิดประตูเข้ามาในห้อง เขาก็โยนร่างเล็กลงบนเตียงอย่างแรง จนหญิงสาวรู้สึกจุก “ชอบโชว์นักหรือไง” “คุณจะบ้าเหรอ มาทะเลก็ต้องใส่บิกินี่สิ จะให้ใส่ชุดแม่ชีเหรอ ฉันไม่ได้จะมาบวช” “ปากดี ถ้าอยากใส่ก็ใส่สิ แต่ผมต้องเห็นแค่คนเดียว คนเดียวเท่านั้น!” “คุณมันบ้า ถอยไป ฉันจะกลับห้อง”หญิงสาวลุกขึ้นจากเตียงพยายามจะออกไปจากห้อง ทว่าชายหนุ่มกลับมาขวางไว้แล้วพูดขึ้น “หึ ผมอุตส่าห์รีบบึ่งรถมาจากบริษัทเลยนะ ตั้งกี่ชั่วโมงคิดดู จะให้ปล่อยไปง่ายๆ ได้ยังไงกัน” ชายหนุ่มถอดเสื้อสูทโยนลงพื้นแล้วใช้มือรูดเนกไทออก โดยสายตายังคงจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอ หญิงสาวเห็นดังนั้นก็มองเขาอย่างไม่ไว้ใจและคิดหาวิธีออกไปจากห้อง แต่ทว่าชายหนุ่มกลับรวบแขนทั้งสองข้างของเธออย่างรวดเร็วแล้วกดราบลงกับเตียง ใช้เนกไทมัดข้อมือเล็กไว้แล้วผูกกับเสาหัวเตียงเพื่อไม่ให้เธอหนี “กรี๊ด! ปล่อยนะ” หลังจากจัดการทุกอย่างเสร็จ เขาก็เดินไปนั่งลงบนโซฟา ยกขาขึ้นมาไขว่ห้างอย่างสบายอารมณ์แล้วมองไปยังผิวเนียนละเอียดที่อยู่ในท่าและชุดสุดแสนจะล่อแหลม “มองอะไร โรคจิต” “ก็ใส่ให้มองไม่ใช่เหรอ” เขาไล่สายตามองเธออยู่อย่างนั้นราวกับกำลังกวนประสาท “บอกว่าให้ปล่อย!”เธอเริ่มตะเบ็งเสียงใส่เขาอย่างหงุดหงิดอยู่หลายนาทีจนรู้สึกเหนื่อย แต่จู่ๆเธอคิดว่าการทำแบบนี้มันล้วนแล้วแต่เปล่าประโยชน์ทั้งสิ้น จึงหยุดดิ้น หยุดโวยวาย คิ้วสวยได้รูปค่อยๆขมวดขึ้นเหมือนจะคิดอะไรออก “ฉันเจ็บ ปล่อยได้มั้ย”คนที่ถูกผูกติดอยู่กับหัวเตียง ส่งสายตาให้เขามองไปที่มือของเธอซึ่งมีรอยแดงเป็นปื้น ชายหนุ่มจับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอด้วยแววตาเขม็ง 'เขาไม่ชอบคนดื้อ และไม่เชื่อฟังที่สุด แต่ผู้หญิงคนนี้มักจะทำในสิ่งที่เขาไม่ชอบ จนบางครั้งก็รู้สึกว่าตัวเองอารมณ์เดือดง่ายผิดปกติ' “ผมชอบคนที่เข้าใจอะไรง่ายๆและเชื่อฟัง” “เข้าใจแล้วค่ะ ครั้งหน้าจะไม่ดื้อแล้วด้วย พี่ภามปล่อยดาเถอะนะ” หญิงสาวอ้อนวอนเขาด้วยน้ำเสียงที่ชายหนุ่มไม่เคยได้ยินมาก่อน ความใจแข็งเพราะอยากสั่งสอนคนไม่เชื่อฟังในตอนแรกกลับอ่อนยวบลง ภาคินัยมองเธออย่างใช้ความคิด ทว่าเมื่อมองไปที่ใบหน้าของเธอก็อดที่จะใจอ่อนไม่ได้จริงๆ กระทั่งภาคินัยตัดสินใจลุกขึ้นเดินไปแกะเชือกออก ไม่นานเขาก็ปล่อยให้เป็นอิสระ หญิงสาวลุกขึ้นออกจากเตียงแล้วหยุดยืนเว้นระยะเล็กน้อยพร้อมกับสบตามองเขาด้วยรอยยิ้มกว้าง จังหวะนั้นเองที่เธอส่งเข่าไปปะทะความเป็นชายของเขาอย่างแรงด้วยความไม่พอใจกับการกระทำที่สุดแสนจะเอาแต่ใจก่อนหน้านี้ “โอ๊ย!”ภาคินัยกุมความเป็นชายพร้อมกับค่อยๆทรุดลงบนพื้นด้วยสีหน้าเจ็บปวด เขาพยายามดันตัวเองให้ลุกขึ้นเพื่อจะจัดการกับเด็กแสบคนนี้ “อยู่นิ่งๆสิคะ จะได้ไม่เจ็บ” “ดาริน!” ชายหนุ่มกัดฟันกรอดเรียกชื่อเธอแล้วเงยหน้ามองใบหน้าหวานอย่างคาดโทษ เขาจะไม่มีวันหลงกลผู้หญิงคนนี้อีกแล้ว ไม่มีวัน!!