ตอนที่ 1 สัญญาว่าจ้าง

“แกลองอ่านเงื่อนไขดูก่อนนะ ถ้าคิดว่าโอเคยอมรับได้ก็เซ็น เดี๋ยวบ่ายๆ ฉันจะแวะมาเอา” ลลินรับเอกสารบางอย่างมาจากแอนนิต้า หน้าตาของเธอหม่นหมองตลอดเวลานับจากนั้น ผู้ที่ยื่นเอกสารนี้ให้เดินจากไปแล้ว ทิ้งเธอไว้ลำพังในห้องสตูดิโอขนาด 26 ตารางเมตร สัญญาว่าจ้าง ระหว่างมิสเตอร์ฮาเกน โรแบคคา ในที่นี้เรียกว่าผู้ว่าจ้างกับนางสาวลลิน สำนวนจันทร์ ในที่นี้เรียกว่าลูกจ้าง ข้อกำหนด/ข้อตกลง 1.ในวันเริ่มงานลูกจ้างต้องเป็นผู้ที่ไม่เคยผ่านการมีเซ็กซ์มาก่อนแม้แต่ครั้งเดียว (มีใบรับรองแพทย์ยืนยัน) 2.ลูกจ้างต้องไม่มีแฟน สามี หรือจดทะเบียนสมรสร่วมกับใคร 3.ลูกจ้างต้องคุมกำเนิดทุกวิธี แล้วแต่ผู้ว่าจ้างเห็นสมควร ถ้าลูกจ้างเกิดตั้งครรภ์ทั้งตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ จะต้องทำแท้งและยกเลิกสัญญาทันที 4.ลูกจ้างจะต้องไม่เป็นโรคติดต่อร้ายแรง (มีใบรับรองแพทย์ยืนยัน) 5.ในระหว่างที่ถือสัญญาว่าจ้างฉบับนี้ ลูกจ้างจะต้องไม่มีความสัมพันธ์ทางร่างกายกับผู้ชายอื่น (ถ้าจับได้สัญญาจ้างฉบับนี้จะถือเป็นโมฆะและลูกจ้างต้องจ่ายค่าปรับเป็นจำนวน 5 ล้านบาท) 6.ลูกจ้างไม่มีสิทธิ์หึงหวง หรือกระทำการที่แสดงความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของอันก่อให้เกิดความรำคาญใจแก่ผู้ว่าจ้าง 7.ลูกจ้างต้องเคารพ เชื่อฟังและให้เกียรติผู้ว่าจ้างทั้งต่อหน้าและลับหลัง 8.คำสั่งผู้ว่าจ้างถือเป็นเด็ดขาด ลูกจ้างต้องปฏิบัติตามทุกกรณี ถ้าลูกจ้างมีคุณสมบัติและยอมรับข้อกำหนด/ข้อตกลงข้างต้นนี้ ผู้ว่าจ้างยินดีจ่ายค่าจ้างเดือนล่ะ 100,000 บาท (หนึ่งแสนบาทถ้วน) ไม่รวมค่าอาหาร เครื่องดื่ม ท่องเที่ยว ช้อปปิ้ง และค่าเสน่หา ฯลฯ แม้จะได้อ่านครบทุกตัวอักษรแต่ก็ไม่ใช่จะทำความเข้าใจทั้งหมด ในใจมันค้าน แต่ทางเลือกมีไม่มีมากนัก มิสเตอร์ฮาเกน คือใคร มีนิสัยใจคออย่างไร หรือรูปร่างสูงต่ำดำขาว ไม่มีทางรู้ได้เลย เขาอาจจะเป็นชายแก่คราวพ่อ คราวลุง คราวปู่ หรืออาจจะเป็นชายหนุ่มนิสัยเสีย หรือไม่ก็พวกวิปริต หรือ และ ต่างๆ นานา แต่ชีวิตของน้องชายต่างมารดาวัย9ขวบที่เธอเลี้ยงมาตั้งแต่ยังเป็นทารกขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของเธอ เนื้องอกในสมองของน้องลัคกี้รอการผ่าตัดนำออกมาเพื่อให้เขาได้มีชีวิตใหม่ หรือถ้าหากโชคร้ายก็มีโอกาสได้ตามไปอยู่กับพ่อแม่บนสวรรค์ ค่ารักษารวมค่าผ่าตัดหลักล้านกับอาชีพพริตตี้ยืนบูทรับจ้างถ่ายแบบแนวน่ารักใสๆ ทั่วไป จะมีปัญญาหาเงินล้านมาจากไหน ชีวิตน้ำเน่าเหมือนในละคร ขายตัวหาเงินรักษาน้องใครฟังก็คงอยากจะอาเจียน หากชีวิตคนเราไม่เหมือนกัน จะให้ปล่อยน้องชายที่รักเหมือนลูกในไส้ตายไปต่อหน้าคงทำไม่ลง เมื่อได้ปรึกษาแอนนิต้าเพื่อนร่วมอาชีพ จึงได้รับคำแนะนำที่น่าจะเป็นทางเลือกเดียว “หาคนเลี้ยง! ฉันรู้จักกับโมเดลลิ่งที่เขาส่งเด็กให้ลูกค้าระดับวีวีไอพี เขาต้องการพวกโสดๆ ซิงๆ อย่างแกนี่แหละ ลูกค้าส่วนมากเป็นชาวต่างชาติทั้งนั้น มีทั้งฝรั่งไม่ก็คนจีนรวยๆ เขาเลี้ยงเดือนล่ะเป็นแสนๆ สัญญาจ้างเป็นปี ขั้นต่ำแกก็ได้แล้วล้านสอง นี่ไม่รวมข้าวของเครื่องใช้ พวกของแบรนด์เนม ที่เขาซื้อให้อีกนะ เด็กที่มาดามส่งอยู่ บางคนลูกค้าซื้อบ้านยี่สิบสามสิบล้านให้ ถอยปอร์เช่ให้ ฉันยังอยากทำเลย แต่พลาดมีผัวซะก่อน แกลองดูไหมล่ะ มันมีทางเดียวแล้วที่จะหาเงินเยอะขนาดนั้นได้เร็วที่สุด” ปลายปากกาถูกจรดลงบนสัญญาว่าจ้างตวัดเขียนชื่อลลิน สำนวนจันทร์ในทุกช่องที่ถูกทำเครื่องหมายกากบาทเอาไว้ เงินเดือนเดือนแรกจะถูกโอนเข้าบัญชีในวันที่เธอเดินเข้าไปหาลูกค้า เป็นการจ่ายล่วงหน้า โดยโมเดลลิ่งจะเป็นคนจัดการโอนให้ ดีที่ไม่มีการหักเงินใดๆ จากค่าจ้างที่ตกลงกัน เพราะลูกค้าจ่ายเงินส่วนที่เป็นค่าจัดหาให้กับทางโมเดลลิ่งเอง วันส่งตัว แอนนิต้าสาวสวยหุ่นทรงสะบึ้ม วัย 22 ปี ทั้งหน้าและนม เต็มด้วยไปด้วยซิลิโคนเกรดพรีเมี่ยม รวมค่าศัลยกรรมทั้งตัวเกินล้านบาท กับมาดามเลอสรวง สาวใหญ่วัย45ปี ที่ยังคงความสาวและความสวยด้วยมือหมอเช่นกัน ในนามโมเดลลิ่งมารับลลินที่อพาร์ตเมนต์ตอนบ่ายสามโมงเพื่อพาไปพบลูกค้าที่คลับแห่งหนึ่งในซอย สุขุมวิท55 และถ้าลูกค้าเจอตัวจริงของลลินวันนี้เขาสามารถปฏิเสธได้ถ้าไม่ถูกใจ ลลินจึงถูกพามาที่สตูดิโอของมาดามเลอสรวงเพื่อแต่งองค์ทรงเครื่องใหม่ให้ไฉไลตั้งแต่หัวจรดเท้า