ตอนที่ 2 ลลินผู้เป็นดั่งผ้าขาวบาง

ที่คลับสุดเอ็กซ์คลูชีฟ ในซอยทองหล่อ มาดามเลอสรวง ลลิน และแอนนิต้า เดินเข้าไปยังห้องวีไอพีซึ่งถูกเปิดรอเอาไว้แล้ว “ทางมิสเตอร์ฮาเกนบอกว่าจะมาช้าหน่อยเพราะตอนนี้ติดประชุม ให้มาดามรอที่นี่ก่อน สั่งอาหารเครื่องดื่มได้ตามสบายเลยนะครับ” ผู้จัดการคลับเดินมาบอกด้วยตัวเอง “ค่ะ ขอบคุณนะคะคุณแม็ค” มาดามเลอสรวงพูดคุยกับผู้จัดการคลับอย่างสนิทสนมในระดับหนึ่ง หัวใจของลลินเต้นแรงแทบจับจังหวะไม่ได้ มือเย็นเท้าเย็นจนคนที่พึ่งสัมผัสรู้สึกถึงความผิดปกติ “กลัวเหรอลลิน” แม้จะเป็นเพราะความเห็นแก่ได้ในค่าหัวคิวจำนวนไม่น้อยที่มาดามเลอสรวงจ่ายให้ แอนนิต้าจึงพยายามหว่านล้อมให้ลลินเลือกทางนี้ในตอนที่กำลังเข้าตาจน แต่แอนนิต้าก็ไม่ใช่ใจร้ายใจดำถึงขั้นมองข้ามความรู้สึกของเพื่อนที่รู้จักกันมาแต่เด็ก เธอรู้จักลลินเป็นอย่างดี ผู้หญิงคนนี้เหมือนผ้าขาวบางที่ทั้งสะอาดและอ่อนแอ ซ้ำยังอ่อนต่อโลก ไม่สู้คน ทำทุกอย่างเพื่อคนอื่น เสียสละจนถูกหลอกใช้มานับครั้งไม่ถ้วน เคยถูกพี่ชายแท้ๆหลอกไปขายเพื่อเอาเงินมาใช้หนี้พนัน แต่โชคดีที่ตำรวจบุกเข้าจับบ่อนเสียก่อน ลลินจึงรอดออกมาได้อย่างหวุดหวิด ส่วนลุกซ์ผู้เป็นพี่ชายถูกจับเข้าซังเตได้ปีกว่าแล้ว หญิงสาวร่างบาง วัย 22 ปี เครื่องหน้าสวยคมเหมือนแขก ผิวขาวใส ผมสวย หน้าอกหน้าใจอวบอิ่ม หุ่นทรงที่พระเจ้าช่างปั้นให้กระแทกตาผู้ชาย เรียกว่าเป็นผู้หญิงที่สวยครบไปทุกสัดส่วนโดยไม่ต้องพึ่งหมอแม้แต่จุดเดียว แต่ทว่าดวงชะตาของเธอช่างอาภัพเหมือนดวงตาแววโศกสีน้ำผึ้งคู่สวยที่กำลังจ้องมองแอนนิต้า “ไม่เป็นไร” น่าจะเป็นคำพูดที่ลลินติดปากมากที่สุด และมันเป็นคำพูดที่ทำให้แอนนิต้าต้องถอนหายใจ เธอสวดภาวนามาทั้งคืนขอให้ลูกค้าคนนี้เป็นคนดีและมีเมตตา ลลินจะได้หลุดพ้นจากชีวิตบัดซบแบบนี้เสียที “เดี๋ยวเราสั่งอะไรกินกันดีกว่า ฉันรู้สึกหิวขึ้นมาอีกล่ะ น้องพี่เอาซูชิเชตนี้นะ แล้วก็อูนางิย่างชีอิ้ว ปลาหิมะย่างเกลือ เทมปุระรวม หอยนางรมเชตนี้ด้วยนะ แล้วก็ทาโกะยากิ กับไก่ทอด” “นี่มาดามยังไม่ได้ทานข้าวมาใช่ไหมครับ” พนักงานเสิร์ฟท่าทางทะเล้นพูดหยอกเย้ามาดามเลอสรวงอย่างคุ้นเคย “เออ ฉันหิว รีบๆ เอามาเลยนะ แล้วก็เอาอูเมะชู กับไวน์ ชีราส เริดๆ สักขวดมาเปิด ด่วน! ที่สุด” เมื่อพับเก็บเมนูเสร็จมาดามเลอสรวงก็เงยหน้าขึ้นมองหน้าเด็กในสังกัดที่ตอนนี้กำลังนั่งทำหน้าเป็นปลาขาดน้ำ “ชีวิตผู้หญิงเรา สุดท้ายก็ต้องมีผัว ถ้าแกโชคดีได้ผัวดีก็ดีไปนะ แต่ถ้าโชคร้ายได้ไอ้ขี้คุก ขี้ยา ชอบตบชอบตี ไถเงินแกไปวันๆ ไม่ทำมาหาแดกอันนี้ก็แย่หน่อย แต่ไม่ใช่ว่ามันจะไม่มีทางเป็นไปได้ นางแอนยังเจอมาแล้วเลย เพราะมันโง่ บูชาความรักจนโง่ ถูกผัวเตะจนดั้งหักไปไม่รู้กี่รอบต่อกี่รอบถึงตาสว่าง” “อ้าว! มาดามจะมาพาดพิงหนูทำไมเนี่ย ตอนนี้หนูมีผัวดีแล้วค่ะ” “ฉันก็แค่ยกตัวอย่าง ลลินมันจะได้เห็นภาพ ฉันว่าแกโชคดีแล้วนะลลินที่ลูกค้าเลือก แล้วลูกค้าคนนี้เขาก็รวยมากด้วย ถ้าแกอ้อนเขาดีดีเผลอๆ แกอาจจะได้มากกว่าเดือนล่ะแสน เสียตัวให้ผู้ชายคนเดียวแลกกับเงินขนาดนี้ ดีกว่าไปขายตัวให้ผู้ชายมากหน้าหลายตาวันล่ะเป็นสิบๆคนแลกเงินพันเงินหมื่น ดีกว่ามีผัวให้ผัวเอาฟรีอย่างนางแอนไม่ได้อะไรเลย อย่าไปคิดมาก แค่โดนเอาแป๊บๆ ก็เสร็จ เวลาปีเดียวมันน้อยไปด้วยซ้ำที่แกจะกอบโกย ทำให้เขารักให้เขาหลงให้มากๆ เถอะ หมดสัญญาแล้วเขาจะได้เลี้ยงต่อ หรือถ้าแกไม่ชอบ หมดสัญญาแล้วก็จบ เอาเงินมาใช้ชีวิตในแบบที่แกต้องการ” ฟังดูเหมือนจะเป็นคำปลอบโยน ให้กำลังใจ ปลุกใจ แต่ไม่ได้ทำให้คนฟังรู้สึกดีขึ้น ลลินฝืนยิ้มเพื่อให้คำพูดของมาดามเลอสรวงดูมีน้ำหนัก “ใช่แก ท่องไว้ ทำเพื่อลัคกี้” และนี่อาจจะเป็นคำพูดที่ดีที่สุดที่ออกจากปากแอนนิต้า ทำเพื่อลัคกี้.... ลลินพยักหน้า นอกจากคำว่าไม่เป็นไร การพยายามไม่คิดในสิ่งที่ไม่ดี คือวิธีปลอบใจตัวเองให้รู้สึกดีขึ้นในเวลาแสนเลวร้าย “ชีวิตแกจะดีขึ้น จะได้กินดีอยู่ดี ได้เที่ยวในที่ที่แกไม่เคยไป ส่วนเรื่องน้องชายก็ไม่ต้องเป็นห่วง ฉันกับนางแอนจะช่วยกันแวะเวียนไปดูให้ในช่วงที่แกต้องดูแลลูกค้า ลูกค้าส่วนมากเขาก็มีตัวจริงของเขาอยู่แล้วทั้งนั้น จะแวะมาหาเด็กก็แค่ตอนเมียเผลอเท่านั้นแหละ เดือนล่ะสามสี่ครั้ง แต่ถ้าเจอลูกค้าโสดก็คงต้องดูแลเขาเหมือนแฟน ฉันก็ไม่รู้ว่าแกจะเจอแบบไหน แต่บอกไว้ก่อนจะได้ไม่ต้องห่วงเรื่องน้อง” “ค่ะ ขอบคุณค่ะมาดาม” น้ำเสียงหวานเรียบบนใบหน้ายิ้มแห้งไร้ชีวิตชีวา