ตอนที่ 7 นี่มันวันนรกแตกอะไร

“โว้ย! นี่มันวันนรกแตกอะไรเนี่ย มีแต่คนขัดความสุข ” ไข่สั่นในมือถูกปาลงบนเตียง ลลินมองตามร่างสูงใหญ่กำยำของหมียักษ์ที่พึ่งเดินบ่นงึมงำออกไปพลางถอนหายใจ ขอบคุณที่อย่างน้อยก็ได้มีเวลาเตรียมตัวเตรียมใจอีกหน่อย “โทรมาดึกดื่นขนาดนี่มีใครเป็นหรือเปล่าครับคุณตา” ฮาเกนยกหูโทรศัพท์ขึ้นแล้วพูดกรอกด้วยน้ำเสียงประชดประชัน “ฉันโทรเข้ามือถือเป็นสิบๆ รอบทำไมไม่รับสาย” หม่อมราชวงศ์อดิศรโต้ตอบเป็นน้ำเสียงเกรี้ยวกราด “นี่มันเวลาส่วนตัว ผมก็ปิดเสียงสิครับ คุณตาไม่ดูนาฬิกาบ้างล่ะว่ากี่โมงแล้ว คุณตาควรจะนอนนะครับ เดี๋ยวความดันขึ้นก็เวรอีก” “ก็แน่ล่ะ ก็ฉันมีหลานเวรหาแต่เรื่องให้อย่างแกนี่ไง แกเอาผู้หญิงเข้าบ้านทำไม ปกติก็เห็นเอาไปเก็บไว้ที่เพนท์เฮาส์ แล้วแม่นี่เป็นใครถึงได้พาเข้าบ้าน” “เหอะ! สายรายงานเร็วจังเลยนะครับ พึ่งพาเข้ามายังไม่ทันได้เอากันเลย รู้ไปถึงไหนแล้วล่ะ ถึงบ้านคุณหญิงวรดารึยังครับ” “แกไม่ต้องมาพูดดี แกจะมีใคร มีอีหนูเป็นสิบเป็นร้อยฉันไม่เคยว่า แต่แกควรจะให้เกียรติผู้หญิงที่แกกำลังจะเข้าพิธีหมั้นกับเขาในอีก3เดือนข้างหน้าด้วย เพนท์เฮาส์แกก็มีตั้งหลายที่ ทำไมต้องพาเข้าบ้าน! ” “แล้วยังไงครับบ้านก็บ้านผม ผมจะเอาหมูหมากาไก่อะไรมาอยู่ก็ได้ ไม่มีใครห้ามผมได้ อีกอย่าง! แล้วทำไมต้องให้เกียรติยัยผู้หญิงสำส่อนคนนั้นด้วย ที่ผมยอมจะหมั้นด้วยก็บุญแค่ไหนแล้ว คุณหญิงวรดาต้องขอบคุณผมด้วยซ้ำ ไม่ใช่มาเรื่องมากเรื่องเยอะแบบนี้ น่ารำคาญ ถ้าคุณตาจะโทรมาเพื่อพูดเรื่องแค่นี้ ก็แค่นี้นะครับ เสียเวลา!” พูดจบก็ไม่รอให้อีกฝ่ายโต้ตอบแต่อย่างใด ฮาเกนวางสายทันที เป็นอย่างที่คุณตาของเขาพูดผู้หญิงที่เขาเคยซื้อมาบำเรอทุกคนจะได้อยู่ที่เพนท์เฮาส์ใจกลางเมือง ไม่มีเคยมีใครได้เข้ามาอยู่ในคฤหาสน์แห่งนี้ แต่ระยะหลังคุณหญิงวรดาผู้เป็นว่าที่แม่ยาย ชอบทำตัวจุ้นจ้านยิ่งกว่าจะแต่งเข้ามาเป็นเมียเสียเอง การพาลลินเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์จึงเป็นการแสดงความกระด้างกระเดื่องให้ว่าที่แม่ยายได้ประจักษ์ ไม่มีใครบงการชีวิตผู้ชายสมบูรณ์แบบอย่างฮาเกนได้ถ้าเขาไม่ยินยอม และที่ยินยอมจะหมั้นและแต่งงานกับคาริสาก็เพราะเขาเห็นว่าฐานะ ชาติตระกูลของสองครอบครัวเหมาะสมกันเท่านั้น “คุณระรื่น! แลกกับการไม่รายงานทุกเรื่องให้คุณตาทราบจะคิดเงินเท่าไหร่” ฮาเกนเอ่ยถามด้วยความไม่พอใจ ทันทีที่เผชิญหน้ากับคุณระรื่นผู้เป็นแม่นมของคุณหญิงดุจมณี ซึ่งคุณหญิงดุจมณีเป็นแม่ของเขา และคุณระรื่นคนนี้เลี้ยงดูเขามาตั้งแต่แบเบาะ “เท่าไหร่ก็ไม่รับค่ะ ยิ่งเงินของคนนิสัยไม่ดี ดิฉันยิ่งไม่อยากได้ ต่อไปนี้ดิฉันจะทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด จะรายงานทุกอย่างที่ไม่ดีไม่งามให้หม่อมท่านทราบ ดิฉันมีหน้าที่ดูแลคุณหนูแทนคุณหญิงแม่ที่เสียไป แต่ดิฉันบกพร่องมาก คุณหนูโตมาเลยเป็นคนนิสัยแบบนี้” คุณระรื่นเหวี่ยงกลับไม่สนใจหน้าอินทร์หน้าพรหม “นี่มันวันนรกแตกจริงๆ มีแต่คนทำให้เสียอารมณ์! ” คุณระรื่นไม่สนใจจะรับฟัง เชิดหน้าเดินนวยนาดกลับไปที่ห้องนอนหน้าตาเฉย !!!! เห็นฮาเกนโผล่พรวดเข้ามาในห้อง ลลินก็ทำหน้าเหมือนเห็นผี คนอารมณ์ขุ่นเคืองยิ่งหัวเสียไปกันใหญ่ เดินกระฟัดกระเฟียดมาปลดล็อกกุญแจมือก่อนเดินหนีไป หงุดหงิดขนาดนี้ให้ฝืนเปิดซิงสาวก็เสียดายของ ลลินมองตามลุ้นว่าเขาจะกลับมาอีกหรือไม่ แต่ก็ไม่มีวี่แวว..... ช่วงสายของวันต่อมา รถเก๋งคันงามวิ่งเข้ามาจอดที่หน้าคฤหาสน์ของฮาเกน ผู้มาเยือนไม่ใช่ใครที่ไหนหากแต่เป็นคาริสา มรัสยารัตน์ เกริว่า วัย 24 ปี สาวสวย หุ่นเซ็กซี่ ใบหน้าของเธองดงามด้วยทุกองคประกอบที่ลงตัว ลูกสาวคนเดียวของคุณหญิงวรดา มรัสยารัตน์ กับ ท่านทูตเอดิสัน เกริว่า “มันอยู่ไหน!” ใบหน้าร้ายบ่งบอกถึงความโกรธระดับสูงมาก และมันที่เธอหมายถึงก็คือลลิน แม่บ้านเลิ่กลั่กไม่กล้าตอบ คาริสาจึงเดินปรี่เข้าไปด้านในคฤหาสน์โดยมีอาโซผู้ช่วยหนุ่มที่เธอชังน้ำหน้ามากกว่าใครในโลกเดินตามไปติดๆ “อ้าว! คาริสาคุณมาทำไมแต่เช้า” ขณะกำลังเดินลงบันไดเพื่อมารับประทานอาหารเช้า ฮาเกนก็ค่อนข้างประหลาดใจ เพราะปกติยัยว่าที่คู่หมั้นไม่เคยตื่นก่อนเที่ยง “มันอยู่ไหน!” ไม่มีคำตอบ มีเพียงเสียงถอนหายใจเชิงรำคาญ คาริสาจึงบุกขึ้นไปถึงชั้นสองเพื่อหาตัวผู้หญิงของเขา! คุณระรื่นเห็นดังนั้นจึงชี้บอกพิกัด