ตอนที่ 4 ฉันสั่งให้ถอดเสื้อผ้า​ ทำไมไม่ทำ!

“ดิฉันดีใจนะคะที่ท่านถูกใจ หนูลลินคนนี้ทั้งหน้าตาน่ารัก นิสัยดี ไม่มีงอแงเลยล่ะค่ะ อาจจะมีตกอกตกใจบ้างตามประสาของใหม่ แต่ดิฉันรับรองว่าเธอตรงสเปคที่ท่านต้องการทุกข้อเลยนะคะ” “ดีครับ งั้นผมให้เธอเริ่มงานวันนี้เลยก็แล้วกัน เงินส่วนที่เหลือไม่เกิน3นาทีจะไปอยู่ในบัญชีของคุณ” พูดจบเขาจึงหันมาจ้องหน้าลลินอีกครั้ง “ลุกขึ้น” ฮาเกนสั่งทั้งๆ ที่มือยังคาอยู่ใต้กระโปรง ลลินลนลานลุกขึ้นทันทีรีบจัดเสื้อผ้า ดวงตาคู่สวยสบมองแอนนิต้าน้ำตาเริ่มคลอเบ้า เขาลุกขึ้นยืนเต็มความสูงก่อนคว้าเอวกิ่วมากอดรั้งเอาไว้ “ไปกันได้แล้ว....” สุดจะกลั้นน้ำตาหยดแรกไหลอาบสองแก้ม เมื่อเขาพาเธอเดินไปขึ้นรถโรลส์รอยซ์ที่จอดรออยู่ด้านหน้าคลับ หญิงสาวลอบเช็ดน้ำตาในช่วงที่ไม่มีใครเห็น แอนนิต้ามองตามคนที่พึ่งเดินจากไปด้วยความห่วงใย มาดามเลอสรวงจึงมองมาที่เธออย่างไม่ค่อยพอใจแล้วพูดว่า “ลลินมันไม่ได้ไปตาย เลิกมองแบบนั้นได้แล้วเสียมารยาท สงสัยฉันต้องอบรมแกเป็นการใหญ่แล้ว ทำตัวเป็นพวกสก๊อยไปได้ ไม่มืออาชีพเอาซะเลย” “ก็อดห่วงมันไม่ได้นี่คะมาดาม ดูหน้ามันสิ” “มันกำลังจะไปได้ดี ลูกค้าหล่ออย่างกับเทพบุตรขนาดนั้นฉันก็ไม่เคยเจอนะ แถมยังไม่เรื่องมากด้วยสงสัยเขาจะถูกใจมันมาก แกเลิกเป็นห่วงแล้วก็เตรียมตัวอิจฉามันได้แล้ว อนาคตแม่นี่คุณนายลลินเลยแหละ” พูดจบมาดามเลอสรวงก็ยกแก้วไวน์ขึ้นดื่มในใจกำลังคำนวณเงินค่านายหน้าที่เธอกำลังจะได้รับ ภายในรถโรลส์รอยซ์สุดหรูที่กำลังวิ่งไปตามท้องถนนอันคับคลั่งด้วยยานพาหนะ ส่งผลให้พนักงานขับรถใช้ความเร็วได้ไม่เกิน60กิโลเมตรต่อชั่วโมง ฮาเกนจัดร่างบางนั่งเอาไว้กลางหว่างขา สองมือกอบกุมอยู่ที่สองเต้ากลมขนาด35นิ้ว ลลินก้มหน้านิ่งพยายามเก็บความรู้สึก ทำใจยอมรับทุกอย่างที่กำลังจะเกิดขึ้นต่อจากนี้ “เธอชื่ออะไรนะ” น้ำเสียงทุ้มทรงอำนาจพ่นคำถามรดต้นคอขาว “ฮึ่ก! ละ ลลินค่ะ” “ลลิน! เธอเคยช่วยตัวเองไหม” “ไม่ ไม่ทราบค่ะ” น้ำเสียงสั่นพร่าน้ำตาทำให้เขาไม่พอใจ ทันใดเธอก็ถูกรั้งให้เอนตัวไปในอ้อมแขนแกร่งเพื่อเผชิญหน้า “ไม่มีคำว่าไม่ทราบ ฉันถามยังไงเธอก็ต้องตอบยังงั้น ฉันไม่ชอบผู้หญิงดัดจริตตอแหล” ถึงแม้จะพยายามกลั้นน้ำตาไว้เพียงใดก็คงยากสำหรับลลินในเวลานี้ “แล้วฉันก็ไม่ชอบผู้หญิงเจ้าน้ำตาด้วย!” ร่างบางถูกผลักจนเกือบติดประตูรถ “ฉันจะนับหนึ่งถึงสิบ ถ้าเธอไม่หยุดร้องไห้ ก็ไสหัวลงไปจากรถฉัน หนึ่ง สอง สาม สี่ ห้า......” ใจจริงอยากจะวิ่งหนีลงไปจากรถเสียตั้งแต่ตอนนี้ ไม่คิดจะรอให้เขานับถึงสิบด้วยซ้ำ แต่ภาพน้องชายที่นอนรอความช่วยเหลืออยู่บนเตียงคนไข้ ลอยมาตอกย้ำว่าตอนนี้มีชีวิตน้อยๆอยู่ในกำมือของเธอ เพียงเท่านั้นน้ำตาก็หยุดไหลโดยอัตโนมัติ แม้ว่าจะอ่อนแอ อ่อนต่อโลก ไม่ทันคน ไม่สู้ใคร กลับมีสิ่งหนึ่งที่ลลินมีมากกว่าคนอื่นนั่นก็คือ ความอดทน “หึ! ดี ดีมาก สัตว์เลี้ยงสาวของฉัน พูดกันเข้าใจง่ายๆ อย่างงี้ จะได้อยู่กันนานๆ” ลลินถูกดึงมากอดไว้อีกครั้ง ไม่รู้นานเท่าไหร่รถจึงวิ่งเข้ามาจอดภายในคฤหาสน์สุดหรูแถวชานเมือง เวลานั้นมีแม่บ้าน 3 คนกับพ่อบ้าน2คน วัยประมาณ45- 60 ปี เดินออกมารออยู่ด้านหน้า เมื่อฮาเกนพาเดินเข้ามาด้านใน ความสวยงามหรูหราอลังการของสถานที่ตรงหน้าทำให้ลลินแทบก้าวเท้าไม่ออกเพราะเคยเห็นแค่ในละคร “นี่ห้องของเธอ” เจ้าของร่างสูงเดินนำเข้ามาในห้องนอนขนาดใหญ่ที่ถูกตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงทุกชิ้น “ถอดเสื้อผ้าออกสิ” ฮาเกนสั่งพลางเดินไปนั่งบนโซฟาตัวใหญ่ รอชมการอวดเรือนร่างของสัตว์เลี้ยงสาวที่เขาเปรียบเปรย ลลินไม่ได้ใจกล้าถึงขั้นจะถอนเสื้อผ้าต่อหน้าผู้ชายได้ เธอยืนตัวแข็งทื่อ สีหน้าแบกภูเขาเอาไว้ทั้งลูก ซึ่งฮาเกนมองว่าเป็นการขัดคำสั่ง เขาลุกมากระชากชุดเดรสทรงHourglassสุดหรูแบรนด์เลอค่าของมาดามเลอสรวงจนเกือบขาด “ว้าย!” “ฉันสั่งทำไมไม่ทำ! ”