ตอนที่ 8 ยืนให้เขาตบอยู่ได้​ มือเท้าไม่มีหรือยังไง!

​ ในห้องลลินใส่ชุดคลุมอาบน้ำเพราะไม่มีเสื้อผ้า ชุดเดรสที่ใส่มาก็ถูกดึงจนขาด เธอกำลังนั่งเหม่อลอยอยู่บนโซฟาตัวสวย ทันทีที่เห็นคาริสาเปิดประตูเข้ามาลลินก็ตกใจจนตัวสั่น คิดว่าผู้หญิงคนนี้อาจจะเป็นภรรยาหรือแฟนของฮาเกนที่กำลังจะมาฉีกอก ไม่มีการพูดคุย คาริสาตรงเข้าจิกผมยาวสยายสีน้ำตาลอ่อนแล้วลากลลินเดินลงไปข้างล่าง !!! ต่อหน้าฮาเกนลลินโดนตบหนึ่งฉาด “นี่คุณเป็นบ้าอะไรเนี่ย! กินหมาบ้ามาหรือไง” “ฉันต้องถามคุณมากกว่าว่านี่มันอะไร พามันเข้ามาอยู่ในบ้านทำไม” “ก็นี่บ้านผม ผมจะพาใครเข้ามาอยู่ก็ได้ คุณมายุ่งอะไรด้วย ออกไปเดี๋ยวนี้นะ” !!! ฮาเกนพูดจบลลินก็โดนตบอีกหนึ่งฉาด “นี่คาริสา! มันจะมากเกินไปแล้วนะ คุณกล้าดียังไงมาทำร้ายคนของผม” “แล้วคุณกล้าดียังไงทำให้ฉันโดนแม่บ่นจนถึงเช้า! คุณจะมีผู้หญิงเป็นสิบเป็นร้อยฉันไม่แคร์เลย แต่ทำไมต้องทำให้แม่ฉันไม่สบายใจ แล้วพาลมาลงที่ฉัน เราคุยกันแล้วนะฮาเกน” “ใช่เราคุยกันแล้ว แต่แม่คุณเกินเรื่องไปไหม ยุ่งกับชีวิตผมมากเกินไปแล้วนะ ผมจะเอาผู้หญิงคนนี้ไว้ในบ้าน ถ้าแม่คุณจะเป็นจะตายก็ให้ตายไปเลย” “ฮาเกน!” “ทำไม! ทีลูกตัวเองสำส่อนมัวผู้ชายไม่เลือกหน้าแม่คุณไม่เห็นเป็นเดือดเป็นร้อนเลย โธ่เอ๊ย! น่ารำคาญ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!” สิ้นเสียงตวาด คาริสาง้างมือหมายจะตบลลินอีกครั้ง ไม่ใช่เพราะหึงหวงแต่เพราะลลินทำให้เธอถูกแม่บังเกิดเกล้าบ่นเรื่องที่มัวเอาเวลาไปเที่ยวสำมะเลเทเมาปล่อยให้ฮาเกนพาผู้หญิงเข้าบ้าน หากยังไม่ทันจะฟาดอาโซก็จับแขนเธอเอาไว้ “พอเถอะครับคุณคาริสา! ” ลลินยืนก้มหน้านิ่งไม่แม้แต่จะยกมือขึ้นลูบแก้มที่พึ่งโดนตบถึงสองครั้ง “ยุ่งอะไรด้วย! นายชักจะวุ่นวายกับชีวิตฉันมากไปแล้วนะอาโซ” ยัยคุณหนูตัวร้าย ผู้ที่คิดว่าตนเองเป็นจุดศูนย์กลางของจักรวาล เธอคลั่งไคล้ในความสมบูรณ์แบบ จนเกือบจะชอบฮาเกนขึ้นมาจริงๆ แต่พอรู้ว่าเขานิสัยร้ายกาจเหมือนกันเธอก็เกลียดเขาเข้าไส้ ที่ยอมจะหมั้น ก็ด้วยเหตุผลเดียวคือทั้งคู่เหมาะสมกัน และเหตุผลสำคัญคือต้องการไล่อาโซออกไปจากชีวิต เริ่มเหลืออด ช่วงนี้มองไปทางไหนก็ไม่ได้อย่างใจ โดนมารดาบ่น โดนเจ้าสัวบวรผู้เป็นคุณตาริบบัตรเครดิต แถมแผนส่งมารผจญอย่างอาโซกลับอังกฤษยังพังเป็นครั้งที่ร้อย ผู้ชายคนนี้ยังคอยตามติดเป็นมารขว้างความสุขของเธอตลอดเวลา “คุณคาริสา! ไม่มีสิทธิ์ทำร้ายร่างกายใครนะครับ” !!! มือที่หมายจะตบลลินตบเข้าที่ใบหน้าอาโซอย่างจัง “ไม่ให้ตบมันก็รับไปแทนแล้วกัน! โทษฐานที่กล้าขัดใจฉัน” “เหอะ! นี่! บ้านฉันเป็นสนามเด็กเล่นหรือยังไง ใครจะเดินเข้ามาตบตีกันยังไงก็ได้งั้นเหรอ เป็นอะไรมากไหม!” ฮาเกนโวยวาย คาริสามองหน้าคนพูดราวกับจะกัดจะกิน ก่อนเดินหัวฟัดหัวเหวี่ยงออกไปที่รถ อาโซพ่นลมหายใจเอือมระอาก่อนเดินตามออกไป ยังไม่ทันจะก้าวขึ้นรถคาริสาก็หันกลับมาตบหน้าเขาสุดแรงอีกครั้ง “เมื่อไหร่นายจะไปให้พ้นๆ! ทำไมยังคอยอยู่เป็นมารผจญชีวิตฉันอยู่ได้” เครื่องหมายบนหน้าอาโซคือคนที่แย่งความรักจากบิดาของเธอไป แค่เด็กที่ถูกเก็บมาเลี้ยงแต่ท่านทูตเอดิสันกลับรักเหมือนลูกชายแท้ๆ และเมื่ออาโซป่วยท่านก็เสาะแสวงหาหมอเก่งๆไปทั่วทุกมุมโลกเพื่อพาเขาไปรักษา จนทำให้คุณหญิงวรดาคิดว่าอาโซคือลูกที่เกิดจากเมียเก็บ จึงเป็นเหตุให้ทั้งคู่เลิกรากันในที่สุด ต่อมาท่านทูตเอดิสันย้ายไปอยู่ต่างแดนกับอาโซ ทิ้งเธอในวัย7ขวบให้กลายเป็นเด็กไม่มีพ่อ คาริสาจำไม่ลืม เธอเกลียดอาโซยิ่งกว่าไส้เดือนกิ้งกือ และเท่านั้นยังไม่พอหลังจากท่านทูตเอดิสันกลับสู่อ้อมกอดของพระเจ้าก็ทิ้งพินัยกรรมเอาไว้ว่าต้องให้อาโซมาคอยดูแลเธอจนกว่าเธอจะแต่งงานมีครอบครัวจึงจะได้สิทธิ์ในมรดก70เปอร์เซ็นต์ ส่วนอีก30เปอร์เซ็นต์เป็นของอาโซ ซึ่งจะได้รับก็ต่อเมื่อดูแลคาริสาจนถึงวันแต่งงานเช่นเดียวกัน ทั้งนี้ทั้งนั้นอาโซไม่เคยหวังในมรดก ที่ต้องทนอยู่ก็เพื่อตอบแทนพระคุณของพ่อบุญธรรมเพียงเท่านั้น ท่านทูตเอดิสันรู้ว่าลูกสาวนิสัยเสียมาแต่ไหนแต่ไร ซ้ำยังเป็นสาวสังคม รักสนุก กิน เที่ยว สำมะเลเทเมาไปทั่ว คุณหญิงวรดาเองก็ตามใจลูกสาวจนเคยตัว จึงห้ามปรามกันไม่ค่อยจะได้ “ตามที่คุณพ่อสั่งไว้ครับ ผมจะหมดหน้าที่ก็ต่อเมื่อคุณแต่งงาน” คำตอบบนใบหน้าไร้ความรู้สึกทำให้คาริสาหมั่นไส้ง้างมือหมายตบตีเขาอีกครั้ง “ถ้าคุณตบผมอีก! ผมจะสั่งระงับบัตรเครดิตส่วนที่รวมอยู่ในพินัยกรรม” การโต้ตอบของอาโซแต่ล่ะครั้งทำให้คาริสาโกรธจนคิดอยากจะฆ่าเขาให้ตายคามือ กรี๊ด!!! เสียงกรีดร้องดังลั่นก่อนที่คาริสาจะก้าวขึ้นนั่งบนรถ “บ้าอะไรกัน! ชีวิตฉันมีแต่คนบ้าอยู่รอบๆ เต็มไปหมด” ฮาเกนถอนฉุน “เธอก็เหมือนกันลงมายืนให้เขาตบอยู่ได้ มือเท้าไม่มีหรือยังไง! ” ลลินโดนฟาดงวงฟาดงา เธอยังยืนนิ่งไม่ตอบโต้ ด้วยความรำคาญฮาเกนจึงเดินออกไปขึ้นรถเพื่อเดินทางเข้าไปประชุมที่บริษัท โดยไม่สนใจอาหารเช้า ทิ้งให้ลลินยืนอยู่กลางบ้านโดยไม่รู้จะวางตัวยังไง เดือนกับสา สองแม่บ้านวัย45ปี ยืนมองเธอด้วยความสงสาร ในขณะเดียวกันก็มีสายตาอีกคู่จับจ้องเธอจากด้านบน ลลินมองไปรอบๆ คฤหาสน์ด้วยความประหม่า สมองสั่งให้สองขาก้าวขึ้นไปยังห้องนอนเพื่อเก็บตัวอยู่ในนั้น “ไม่หิวข้าวเหรอ?” ได้เห็นท่าทางงกๆ เงิ่นๆ ซ้ำยังไม่โต้ตอบเมื่อถูกทำร้าย แม้น้ำตาสักหยดก็ไม่มีให้เห็น อย่างที่ไม่เคยเจอในผู้หญิงคนไหนของฮาเกน คุณระรื่นก็อดสงสารไม่ได้ จึงเดินเข้ามาถามเมื่อเธอเดินขึ้นมาถึงชั้นบน หญิงสาวยกมือไหว้ผู้สูงวัยทันที แล้วก้มหน้าด้วยความละอาย “ไม่หิวค่ะ ขอบคุณค่ะ” คุณระรื่นมองใบหน้างามด้วยความเอ็นดูมากขึ้น พลางยกมือขึ้นจับคางเรียวมน “หน้าแดงเชียว เดี๋ยวจะให้คนเอาน้ำแข็งมาประคบให้ เธอชื่ออะไรล่ะ” “ชื่อลลินค่ะ แต่ไม่เป็นไรนะคะ ดิฉันไม่เจ็บ ขอบพระคุณมากค่ะ” พูดจบแล้วลลินก็ยกมือไหว้ขอบคุณผู้สูงวัยก่อนเสียมารยาทเดินหลบเข้าไปในห้อง เมื่ออยู่ลำพังหญิงสาวจึงปล่อยความอ่อนแอทั้งหมดผ่านการร้องไห้ ​ ​