ตอนที่ 5 สองเดือนก่อน😏

สองเดือนก่อน ในมือของนรธิปถือปิ่นโตที่บรรจุงแกงเหลืองปลากะพงและต้มยำกุ้งกำแน่น หลายวันก่อนยายหมอดาวทองบ่นเสียงดังว่าอยากกิน เมื่อได้ปลากะพงสดๆมาคุณนายสุจิตราจึงสั่งให้ป้าสมัยทำมาให้ นรธิปอาสาถือมาให้เองเพราะอยากมาปะฝีปากกับหลานสาวคนสวยของแก แต่ทว่าเมื่อเดินมาถึงใต้ถุงเรือนกลับได้ยินยายดาวทองคุยกับป้าไก่ซึ่งเป็นคนใช้อยู่บนเรือน “เรื่องเสี่ยสำราญที่มาทาบทามแม่หนูทองคุณนายหมอจะว่าอย่างไร” “จะว่าอย่างไร ก็ต้องรอไปก่อน ตอนนี้แม่หนูทองของฉันยังเด็กนัก” “ก็ไม่เด็กแล้วนะคุณนาย ปีหน้าก็จะยี่สิบแล้ว” “เฮ้อ!นั่นสินะ ไอ้ฉันก็ชินยังคิดว่าหลานสาวเป็นเด็ก5ขวบอยู่ร่ำไป ฮ่าๆๆ” “แล้วคุณนายจะตอบเสี่ยสำราญว่ายังไง จะยกให้ไหม” “ก็ใครบ้างล่ะจะไม่อยากให้หลานสาวได้แต่งงานกับคนรวยๆ” ยังไม่ทันสิ้นเสียงของยายดาวทอง ก็มีเสียงหนึ่งโพล่งขึ้น “อ้าว!คุณเล็ก ยืนทำอะไรครับทำไมไม่ขึ้นบ้าน” ลุงเสาผัวป้าไก่ร้องทักนรธิปเสียงดังลั่นขณะที่เขากำลังเงี่ยหูฟังบทสนทนาของคนบนบ้าน เสียงนั้นเรียกยายดาวทองและป้าไก่เดินออกมานอกระเบียง นรธิปจึงทำทีก้มหาของ “กระดุมหล่นครับ แต่เจอแล้ว” เขาทำท่าเก็บบางสิ่งยัดใส่กระเป๋าเสื้อ แล้วเดินไปที่บันไดทางขึ้น “แม่ให้เอาแกงเหลืองปลากะพงมาให้คุณนายหมอครับ” “อูย!!!ลาภปากจริ๊ง วันก่อนยายพึ่งบ่นว่าอยากกิน ขอบใจนะคุณเล็ก ฝากขอบคุณคุณนายด้วย มาก็ดีเลยวันนี้แม่หนูทองทำกล้วยบวชชี รอสุกเดี๋ยวก็ว่าจะแบ่งไปให้ คุณเล็กนั่งรอสักพักได้ไหมจะได้เอาติดมือกลับไปด้วยซะเลย” “ได้ครับยาย หนูทองอยู่ในครัวหรือครับ เดี๋ยวผมเดินไปเอาก็ได้” “จ้ะแม่ไก่เอาปิ่นโตไปเปลี่ยนไป พาคุณเล็กไปด้วย” “จ้ะ เชิญจ้ะคุณเล็ก” นรธิปเดินตามป้าไก่ในใจยังครุ่นคิดถึงเรื่องที่พึ่งได้ยิน จนกระทั่งเดินลงมาในครัวซึ่งอยู่ใต้ถุนบ้าน ก็เห็นทองพันชั่งกำลังยืนคนกล้วยบวชชีอยู่หน้าเตา “แม่หนูทองกล้วยบวชชีเสร็จหรือยังจ๊ะ?” “เสร็จพอดีเลยจ้ะป้าไก่” สาวน้อยหันมาพูดกับป้าไก่ใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม แต่เมื่อเห็นหน้าแขกที่เดินมาด้วยเธอบึ้งตึงไปทันตา ได้ยินเสียงตาเสาเอ็ดตะโรเมื่อครู่แล้ว ภาวนาอยู่ว่าอย่าได้เจอสุดท้ายก็เจอจนได้ “คุณเล็กเอากับข้าวมาฝาก ยายก็เลยให้รอเอากล้วยบวชชีกลับไปด้วย” ป้าไก่พูดขณะกำลังผลัดอาหารในปิ่นโตใส่ชามเอาไว้ แล้วจัดปิ่นโตส่งคืนให้นรธิปโดยไม่ล้าง โบราณว่าหากล้างปิ่นโตอาหารที่เพื่อนบ้านเอาใส่อาหารมาฝากจะเกลียดกันไม่ควรทำ “งั้นเดี๋ยวป้าขึ้นไปช่วยคุณนายหมอจัดยาก่อนนะจ๊ะ” ทองพันชั่งยิ้มหน้าเจื่อนส่งป้าไก่ เพราะเธอไม่อยากอยู่กับนรธิปเพียงลำพัง เกลียดเขา ใจมันบอกอย่างนั้น นรธิปมองตามหลังป้าไก่ไปจนลับตา จึงหันกลับมาทางทองพันชั่งที่กำลังตักกล้วยบวชชีใส่ปิ่นโตของบ้านเธอให้เขา “ได้ยินว่าหนูทองจะแต่งงานกับเสี่ยสำราญ? ” “คุณเล็กเอาอะไรมาพูด” ทองพันชั่งตอบด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ “นั่นสินะ หนูทองปากยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมเลย จะไปแต่งงานกับใครได้” ยียวนตามแบบฉบับนรธิป “จะแต่งไม่แต่งมันก็เรื่องของหนูทอง ไม่เกี่ยวกับคุณเล็กสักหน่อย เลิกมาพูดจาแบบนี้กับหนูทองสักที หนูทองไม่ใช่เด็กๆให้คุณเล็กแกล้งเล่นแล้วนะ” “อืม.....” มองหน้าอกใต้เสื้อผ้าฝ้ายเนื้อดีอย่างกะลิ้มกะเหลี่ย จนคนถูกมองต้องยกทัพพีขึ้นมาป้องเอาไว้ข่มขู่ “ไม่ใช่เด็กจริงๆด้วย เท่ามะพร้าวน้ำหอมเลยแหละ งานนี้เสี่ยสำราญคงร้องเพลงเสียงดังข้ามคลองเพราะจะได้เมียเด็ก! สวยสมใจ” “นี่ค่ะกล้วยบวชชี ฝากไปให้คุณนายด้วย” ทองพันชั่งยื่นปิ่นโตใส่กล้วยบวชชีให้เขาแล้วมองไปที่ประตู เพื่อขับไล่นรธิปทางอ้อม “ปกติยายดาวทองไปนอนวัดช่วงวันพระใช่ไหม?” อยู่ดีดีก็ถามปกติเขาไม่เคยสนใจ ทองพันชั่งจึงพยักหน้าไปแก้รำคาญ “ค่ะ” “หนูทองไปด้วยรึเปล่า?” ทองพันชั่งไม่ตอบแต่สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย “ถามไว้ เผื่อมีใครเป็นอะไรช่วงยายดาวทองไม่อยู่” “หนูทองไม่ได้ไปค่ะ ช่วงยายจำศีลต้องเฝ้าบ้าน ก็เผื่อมีคนไข้คนเจ็บนั่นแหละ” เธอตอบแล้วมองไปที่ประตูครัวอีกครั้ง ไล่กันโต้งๆ แบบนี้แหละ ถ้าขืนยังไม่ไปก็ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรแล้ว “........” นรธิปพยักหน้าก่อนจะค่อยๆถอยหลังกลับออกไปจากห้องครัวพร้อมกับความคิดเลวทรามในหัว รวบหัวรวบหางให้จบๆ! เอาคืนวันพระนี่แหละเพราะได้ยินว่าคุณนายสุจิตราก็จะไปปฏิบัติธรรมที่สิงห์บุรีช่วงนั้น เรื่องอะไรจะยอมให้เสี่ยสำราญคาบไปกิน เขาอุตส่าห์เฝ้าจิกกัดทองพันชั่งมาอย่างทะนุถนอมตั้งแต่หน้าอกยังไม่ตั้งเต้า ยายดาวทองรึก็กระไร ต่อหน้าคุณนายสุจิตราพูดคุยกับดิบดีว่าจะยกหลานสาวให้เขา แกน่ะปากหวานก้นเปรี้ยว ความจริงแกเกลียดเขายังกับอะไรดี แต่ก็ไม่ผิดนักหรอกใครมันจะไปเอ็นดูไอ้เด็กเวรที่ชอบแกล้งหลานสาวของตัวเองได้ลง ถ้าเป็นพี่โตแกคงจับทองพันชั่งใส่พานถวายให้ทีเดียว แต่ติดที่ว่าธนาธิปมีคู่หมั้นเป็นตัวเป็นตนอยู่แล้ว และถ้ามีเหตุผลเดียวที่ยายดาวทองจะยกหลานสาวให้เสี่ยสำราญคือมันรวย เขารวยกว่ามันหลายเท่า สมบัติซึ่งตกทอดมาตั้งแต่สมัยเจ้าคุณปู่ที่บิดาทิ้งไว้ให้ไม่ใช่น้อยๆ แบ่งกับแม่กับพี่ชายแล้วใช้ไปอีกสิบชาติก็ไม่หมด