ตอนที่ 7 อ้าขาออกสิ NC

ประโยคนั้นเรียกเสียงก่นด่าในใจรัวๆ เรื่องปากเสียต้องยกนิ้วให้นรธิป “ปล่อยหนูทองเถอะค่ะ ที่นี่สวนใครก็ไม่รู้ เดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก” “ไม่ต้องกลัว ที่นี่สวนของพี่เองพี่ซื้อเอาไว้เป็นรังรักของเรา ไม่มีใครรู้ แม่กับพี่โตก็ไม่รู้” นรธิปพูดพลางก้มลงซุกไซ้ซอกคอขาว สูดดมกลิ่นหอมซึ่งโหยหามานานสองเดือน “อือ.....คุณเล็ก!” เขาตระเตรียมถึงขนาดนี้ มีหวังเธอต้องแย่แน่ เรื่องเลวๆไว้ใจนรธิปได้เลย เหนือความคาดหมายเสมอ “คุณเล็กจะทำแบบนี้กับหนูทองไปจนถึงเมื่อไหร่คะ หนูทองไม่ใช่ที่ระบายความใคร่ของคุณเล็กนะ" ก็เห็นมีผู้หญิงตั้งเยอะที่พร้อมเสนอให้เขา ไม่อิ่มไม่พอหรือยังไงทำไมเขาต้องมายุ่งกับเธอด้วย ผู้ชายแบบนี้ด่าว่าเลวมันน้อยไปนะ “ไม่นานหรอกน๊า ก็จนกว่าพี่จะเบื่อ ถึงตอนนั้นหนูทองจะเป็นอิสระ ไม่ต้องมาคอยตามใจพี่อีก แต่ว่าตอนนี้.........” ลากเสียงแล้วตวัดลิ้นเลียใบหูขาว “พี่พึ่งเริ่มติดใจหนูทอง หนูทองคงต้องรับอีกหลายน้ำ เหนื่อยหน่อยนะ” เพราะมันจะไม่มีทางจบ มันจะเป็นอย่างนี้ตลอดไปหากเธอยังพยศไม่หยุด พิษสยิวผลักให้ทองพันชั่งขนลุกไปทั้งตัว รังเกียจทุกอย่างที่เขาทำ เดียดฉันท์ทุกอย่างที่เป็นเขา กระทำของเขา เสียงของเขา กลิ่นกายของเขา เธอเกลียดมันเข้ากระดูกดำ “อ๊าย......ปล่อยหนูทองนะ” หญิงสาวพยายามดิ้นรนแต่ก็เหนื่อยเปล่า ยิ่งดิ้นยิ่งทำให้เขามีอารมณ์อย่างว่ามากยิ่งขึ้น “อือ...... อย่าดิ้นสิ ยิ่งดิ้นพี่ยิ่งมีอารมณ์นะ ไหนบอกพี่สิว่าสองเดือนที่ไม่ได้เจอกัน หนูทองทำอะไรบ้าง” ถามพลางก้มลงหอมหัวไหล่ สองมือลูบคลึงเอวบางไล่ลงไปถึงสะโพก “ก็นั่งเผาพริกเผาเกลือแช่งคุณเล็กไงคะ ทำทุกวันเผื่อคุณเล็กจะหายไปจากชีวิตหนูทองเสียที” “ใจร้าย ถึงขนาดแช่งให้ผัวตัวเองตาย มันบาปรู้ไหม?” “หึ!คุณเล็กรู้จักบาปด้วยหรือคะ?” “รู้สิ ตอนนี้หนูทองก็กำลังทำบาป หนูทองทำให้พี่คลั่ง ทำให้พี่อยาก......” มือใหญ่ค่อยๆ ร่นผ้าถุงผืนงามผ่านขาเรียวขึ้นมาเรื่อยๆ ในขณะต่อบทสนทนา มารู้ตัวอีกทีชายผ้าถุงก็ลอยเสมอเนินเนื้อสวาทอวบอูมเสียแล้ว “อยากรู้จังว่าวันนี้หนูทองใส่กางเกงในสีอะไร” จมูกโด่งซุกจมลงข้างแก้มสูดดมกลิ่นหอมครั้งแล้วครั้งเล่า ทองพันชั่งรีบจับมือเขาเอาไว้ เพราะกลัวจะโดนจับแก้ผ้าอ้าซ้ากลางป่าตอนกลางวันแสกๆ “ยะ! อย่านะคะคุณเล็ก อย่าทำอะไรหนูทองเลย สงสารหนูทองเถอะ หนูทองก็เหมือนน้องสาวคุณเล็กนะคะ” เสียงแผ่วลงอย่างอ้อนวอน เผื่อว่าเขาจะพอมีสำนึกสักนิด เธอกับเขาก็โตมาด้วยกัน บ้านใกล้เรือนเคียงกัน แม้ไม่ใช่พี่น้องโดยสายเลือด ก็เสมอเหมือนไม่ใช่หรือ “เมื่อครู่หนูทองคนเก่งยังแช่งให้พี่ตายอยู่เลยแล้วทำไมตอนนี้เสียงอ่อนเสียงหวานจัง แต่เสียใจนะพี่เป็นลูกคนเล็กพี่ไม่มีน้องสาว” ยังไงก็จะเอาให้ได้ความหมายคือแบบนั้น ทองพันชั่งพยายามดันมือเขาลงเพื่อพาผ้าถุงคลุมส่วนลับเอาไว้ แต่เขาก็ยังกลั่นแกล้งด้วยการดันมันขึ้นมาและขยับลงไปเหมือนลิงหลอกเจ้า “หึหึ อยากเห็นแล้วล่ะว่าหนูทองใส่กางในสีอะไร” พูดกรอกข้างหูเสียงกระเส่าแล้วรวบเอวของเธออุ้มพาดบ่าพาเดินเข้าไปด้านในกระท่อม ซึ่งหากจะเรียกว่าเป็นบ้านหลังหนึ่งก็ได้ เพราะมันแข็งแรง ดูปลอดภัย และที่สำคัญด้านในมีเตียงนอน โคมไฟ ตู้เสื้อผ้า ข้าวของเครื่องใช้สำหรับอยู่อาศัยได้อย่างสะดวกสบาย “อ๊าย! ปล่อย! ทำไมคุณเล็กเป็นคนแบบนี้นะ” เขาวางเธอลงบนเตียง แล้วนั่งมองใบหน้างามอยู่กับพื้นทำตาปริบๆ สองแขนกอดบั้นท้ายโอบรัดเอาไว้ “ทำไมไม่คุยกับพี่ดีดีบ้าง” แม้ตอนนี้นั่งอยู่บนพื้นราวกับเป็นทาสหนุ่มของยอดยาหยี​ ทว่าสายตาของเขาเต็มไปด้วยแรงราคะอย่างคึกคะนอง เธอก็เป็นดั่งดอกไม้งามบนต้นไม้ใหญ่ที่เขาจ้องหมายเด็ดลงมาชมเชยก็เท่านั้น “หนู....หนูทองกลัว” ต้องฝืนใจเพียงใดหากเธอพูดไม่ดีออกไปเขาคงกัดเนื้อจนสาแก่ใจ วายร้ายยิ้มกริ่มเพราะคนบนเตียงเริ่มน้ำตาคลอ อย่างที่เคยบอกไว้น้ำตาของทองพันชั่งไม่มีผลอะไรกับนรธิป เขาพอใจที่เห็นมันด้วยซ้ำ “ไม่เห็นต้องกลัวเลย ตอนครั้งแรกหนูทองอาจจะเจ็บบ้างก็เป็นธรรมดา แต่ครั้งนี้! จากนี้ไป จะไม่เจ็บแล้วเชื่อพี่สิ” นรธิปจับมือเรียวขึ้นมาลูบปลอบขวัญก่อนจะจูบหลังมืออย่างแผ่วเบา หญิงสาวส่ายศีรษะไปมาเมื่อเห็นเขาค่อยๆขยับขึ้นมานั่งบนเตียง กอดเธอแนบชิด มือหนึ่งเริ่มปลดประดุมเสื้อตัวงามออกทีล่ะเม็ด ทีล่ะเม็ด อีกมือจับเรือนผมนุ่มสลวยขึ้นมาสูดดม ทองพันชั่งพลันตัวสั่นเทา หัวใจเต้นรัวระริก มือร้อนลูบผ่านไปตามผิวเนื้ออ่อน ค่อยๆ ดึงเสื้อผ้าฝ้ายออกจากร่างบาง เผยสัดส่วนนวลเนียนได้รูป อวดช่วงหน้าอกอวบอั๋นทะลักขอบเสื้อชั้นในลูกไม้ขาวโพล้นกว่าหยวกกล้วยตานี “หนูทองโตเป็นสาวแล้วสวยไม่มีที่ติเลยรู้ตัวไหม ผิดกับเมื่อก่อนผอมเป็นแย้” มือของเขาอ้างความเป็นเจ้าของในตัวเธอด้วยการลูบไล้ไปตามช่วงเอวกิ่ววนกลับขึ้นมาผ่านกลางร่องอกปาดไปทางหัวไหล่ วกกลับลงไปที่หน้าท้องแบนราบ ปลดตะขอผ้าถุงสำเร็จรูปแล้วค่อยๆถอดมันออกจากช่วงขาเรียว “คุณเล็ก.....” ทองพันชั่งพยายามห้ามปราม แต่โดนสวนกลับมาอย่างเลือดเย็น “ถ้าอยากกลับบ้านก็ตามใจพี่ ไม่อย่างนั้นคืนนี้เราจะอยู่ที่นี่ด้วยกันทั้งคืน” “ไม่ได้นะคุณเล็ก!” “ได้สิ ถ้าหนูทองทำให้พี่ไม่พอใจ พี่ทำได้ทุกอย่าง” สุดท้ายผ้าถุงก็หลุดจากเรียวขาอย่างง่ายดาย เหลือไว้เพียงเสื้อชั้นในและกางเกงชั้นในลูกไม้สีเนื้อ “ทีแรกพี่เดาไว้ว่าหนูทองใส่กางเกงในสีหวานเย็น ปกติที่ราวตากเห็นแต่สีหวานเย็นทั้งนั้น แต่พอเป็นสีเนื้อก็เร้าอารมณ์ไปอีกแบบนะ ได้ยินเขาว่าผู้หญิงที่มีผัวแล้วไม่ค่อยใส่ชั้นในสีหวานเย็นกัน มันเป็นอย่างงั้นจริงๆ” เขาพูดระหว่างอุ้มเธอมาวางไว้บนตัก นิ้วยาวเขี่ยขอบซับในตัวน้อยเล่นจนมันส่งเสียงดัง แต่บ แต่บ!หลายหน อาจจะเป็นอย่างที่เขาพูดวันนี้ทองพันชั่งจึงเลือกใส่ชุดชั้นในสีนี้แทนสีหวานเย็นที่ยายชอบซื้อมาให้ รู้ว่าเขาต้องเปิดจนเห็น​ จึงเลือกชุดที่สวยที่สุดและดูเป็นผู้ใหญ่ เธอมันบ้าจริงๆเลย! หญิงสาวเขินจนหน้าแดงสุกทุกครั้งที่เขาพ่นคำว่าผัวเมีย แม้นใจเกลียดชัง​ แต่กลับแอบขนลุกอย่างสยิวในบทบาทบ้าๆที่เขายัดเยียดให้ นรธิปค่อยๆลูบไล้ช่วงขาอ่อนไปมาเพื่อปลุกเร้าอารมณ์ของทองพันชั่งหวังให้เธอเคลิบเคลิ้มไปกับทุกสัมผัสจากเขา ขณะเดียวกันลิ้นอุ่นก็เลียทาบอยู่บริเวณหัวไหล่ ซอกคอ​ ไม่หนีไปไหน และไม่นานเกินรอเขาก็ลูบลงไปยั่วช่วงโหนกเนื้อนูน ไถลลึกล้วงโอบส่วนอูมกลางหว่างขา ให้นิ้วกลางแสกกระแซะร่องผ่านปุ่มอ่อนไหวพอดิบพอดี “อ๊ะ!” หญิงสาวสะดุ้งไปที เพราะการกระทำนั้น เธอยังพยายามนั่งนิ่งอย่างว่าง่ายเพื่อให้เรื่องพิศดารมันจบลงเร็วๆ เพราะถ้าไม่อย่างนั้นเขาต้องกักตัวเธอไว้ที่นี่ทั้งคืนอย่างพูดเป็นแน่ “ปากบอกพี่ว่าอย่า.....แต่ตรงนี้เปียกแฉะหมดแล้ว คนอะไรปากไม่ตรงกับใจ” นิ้วร้อนเขี่ยกลางร่องฉ่ำเยิ้มเหนือกางเกงชั้นในตัวสวยพัลวัน ปลุกเร้าเก่งอย่างนี้จะไม่ให้รู้สึกอะไรงั้นหรือ เธอก็ไม่ใช่ท่อนอิฐท่อนชุง เป็นคนมีเลือดมีเนื้อมีความรู้สึก​เหมือนกันกับเขา “อ้าขาออกสิ พี่จะได้เขี่ยให้ง่ายๆ”