ตอนที่ 3 ความหวังดีไม่มีค่าอะไรเลย

เดิมทีป๋ออวี่กำลังมองตัวเลขที่กำลังเปลี่ยนไปตามชั้นอาคาร เมื่อได้ยินสิ่งที่ฉันถาม เขาก็รีบหันหน้ามามองฉันทันที “อะไรนะครับ?” “คุณอยู่ด้านบนก็น่าจะเป็นรุก แต่นิสัยของสีชิงชวนไม่เหมือนเป็นรับเลย” ฉันพูดเองเออเอง ใบหน้าแดงก่ำของเขาราวกับเป็นผ้าแดงชาดที่บดบังดวงตาและโลกทั้งใบของฉัน เขาเลียริมฝีปากเหมือนออกซิเจนในสมองมีน้อยก็ไม่ปาน “คุณเซียวครับ ความจริงไม่ใช่อย่างที่คุณคิดนะครับ...” “เดี๋ยวๆๆ ฉันไม่ได้หมายถึงแบบนี้” ฉันรีบอธิบาย “คุณกับสีชิงชวนจะมีความสัมพันธ์อะไรฉันก็ไม่ถือสาหรอกนะ และความสัมพันธ์ของฉันกับสีชิงชวนก็ไม่ใช่อย่างที่คุณคิดด้วย ดังนั้นคุณวางใจได้เลย ฉันแค่อยากรู้เฉยๆ” “คุณเซียว...” เขาหน้าแดง หูแดงไปหมด ช่างเถอะ เขาหน้าแดงขนาดนี้ ฉันก็จะไม่ถามแล้ว บัดนี้ลิฟต์เปิดออกแล้ว ป๋ออวี่คล้ายกับถูกปลดปล่อยจากความหนักอึ้ง รีบพาตัวเองออกไปอย่างเร็วไว ทว่าทำไมฉันรู้สึกว่าท่าเดินเขาแปลกๆชอบกล เหมือนจะเจ็บตรงไหนสักแห่ง ตอนที่เดินมาถึงหน้าประตู ความคิดหนึ่งก็ผุดขึ้นในสมองของฉัน หรือเป็นเพราะระหว่างที่พวกเขาออกกำลังกายเฉพาะกิจกัน ทำให้พี่ชายสุดหล่อเกิดอาการเจ็บขึ้นมา? ฉันวิ่งเหยาะๆ แล้วไปจี้หลังเขา เขาหันกลับมามองฉัน “คุณเซียว” ฉันเอาวาสลีนในกระเป๋าให้เขา เขารับไว้ด้วยสัญชาตญาณ จากนั้นก็มองฉันอย่างไม่เข้าใจ “อันนี้คือ...” “อันนี้ใช้ดีมากเลยนะ ผิวแตก ผิวฉีกขาด หรือจะใช้กับก้นที่ฉีกขาด” ฉันกดเสียงให้ต่ำลง “ก็ได้หมดเลย วันหนึ่งทาสองสามครั้งก็พอ” ป๋ออวี่กุมวาสลีนไว้ในมือ เหมือนจะยังตามไม่ทัน เวลานี้สีชิงชวนที่ยืนหน้าประตูห้องคนไข้ตะโกนถาม “เซียวเซิง คุณทำอะไรอยู่” ฉันสะดุ้งโหยง รีบโบกมือให้ป๋ออวี่เร็วๆ “ต้องใช้นะ” ฉันวิ่งเข้าไป สีชิงชวนมองฉันหน้านิ่ว “คุณให้อะไรป๋ออวี่?” “วาสลีน” “มันคืออะไร?” “เป็นตัวช่วยให้ผิวชุ่มชื่น หรือจะใช้เพิ่มความลื่นไหลก็ได้” ฉันพูดอย่างจริงจัง ทว่าใบหน้าของเขากลับมืดครึ้มซะงั้น “สนุกมากใช่ไหมเซียวเซิง? คุณคิดว่าจับจุดอ่อนผมได้แล้วงั้นหรือ?” “ฉันไม่กล้าหรอก” ฉันรีบยกมือศิโรราบทันควัน จากนั้นก็มองเข้าไปในห้องที่คุณย่านอนอยู่ พบว่ามีคนยืนออเต็มห้อง ซึ่งล้วนเป็นคนตระกูลสีด้วยกันทั้งสิ้น มีตั้งแต่พี่น้องไปจนถึงพี่สะใภ้ของสีชิงชวนเลย เขาคว้าข้อมือฉันเดินผ่านกลุ่มคน พี่ชายคนโตกับคนรองทักทายปราศรัยเขา แต่เขากลับทำเหมือนไม่ได้ยินอะไรเลย เขาจะหยิ่งไปถึงไหน กับพี่น้องตัวเองยังทำตัวห่างเหินได้เพียงนี้เชียว เขาดึงฉันไปยังเตียงของคุณย่า สาเหตุที่คุณย่ามารักษาตัวก็เพราะหลอดเลือดอุดตัน ไม่ได้ร้ายแรงอะไร และต้นตอของโรคก็คือท่านแอบกินเค้กเนยจนทำให้เวียนหัวกะทันหัน จากนั้นก็ส่งตัวมายังโรงพยาบาล ตอนนี้คงไม่เป็นอะไรแล้ว ท่านเห็นสีชิงชวนก็รีบปาดน้ำตา “หลานรักทำไมถึงมาเอาป่านี้ ถ้าช้ากว่านี้อีกหนึ่งก้าว หลานคงไม่ได้เจอหน้าย่าแล้ว” “คุณย่า” สีชิงชวนหย่อนกายนั่งข้างเตียง และพูดเสียงอ่อนโยนที่ไม่มีบ่อยๆ “อย่าพูดไปเรื่อยสิครับ ต่อไปกินของจืดๆ หน่อย คุณย่าต้องอยู่ได้สองร้อยปีแน่ครับ” “แบบนั้นจะกลายเป็นปีศาจน่ะสิ ถ้าต้องกินแต่ของจืดๆ ย่าอยู่ไปก็หม่นหมองใจเปล่าๆ” คุณย่าจับมือสีชิงชวนแล้วย้ายสายตามายังฉันกะทันหัน “เอ๋! เสี่ยวเซิงเซิง ตอนไปไม่ได้ใส่ชุดนี้นี่ ทำไมเปลี่ยนชุดล่ะ?” “เอ่อ...” ไม่คิดว่าคุณย่าจะช่างสังเกตแบบนี้ ฉันไม่รู้จะอธิบายยังไง ใบ้กินเลยทีนี้ คุณย่าเบิกตากว้างประหนึ่งเข้าใจอะไรบางอย่างกะทันหัน จากนั้นก็ตบขาแล้วหัวเราะด้วยความดีใจ “เข้าใจแล้ว เข้าใจแล้ว เรื่องแบบนี้มาช้าหน่อยก็ได้” ท่านพูดแบบนี้ฉันก็หน้าแดงเรื่อสิคะ คุณย่ายังมีอารมณ์พูดหยอกล้อ แสดงว่าอาการไม่น่าเป็นห่วง สีชิงชวนจึงโล่งอกไปหนึ่งเปราะ ถึงแม้เขาจะมีนิสัยแย่ๆ หลายด้าน ทว่าความกตัญญูนั้นไม่เคยขาด และคุณย่าก็รักหลานคนนี้มากที่สุดเช่นกัน ขณะนี้พ่อบ้านส่งอาหารมื้อเย็นของคุณย่ามา มันคือโจ๊กกับมะเขือยาว คุณย่ามองปราดหนึ่งแล้วก็เบือนหน้าไปอีกด้าน “เอาอาหารหมูไปให้พ้นๆ ฉันไม่กินหรอก” “คุณย่าคะ” พี่สะใภ้ใหญ่เบียดเข้ามารับกล่องข้าวเก็บความร้อน “คุณหมอบอกว่าคุณย่ากินของมันของเลี่ยนเกินไป จึงทำให้รู้สึกอยากเป็นลม ดังนั้นช่วงนี้กินจืดๆ หน่อยนะคะ” “เธอนั่นแหละทั้งมันทั้งเลี่ยน ฉันเห็นแล้วก็ความดันขึ้น” คุณย่าโบกมือ “หลีกไป” ในกลุ่มสะใภ้น้อยใหญ่ คุณย่าไม่ชอบพี่สะใภ้ใหญ่ที่สุด แล้วดันพูดแบบไม่ใช้สมองด้วย เป็นใครก็ไม่ชอบฟังเหมือนกัน สีชิงชวนรับกล่องข้าวเก็บความร้อนมาจากพี่สะใภ้ใหญ่แล้วยัดเยียดให้ฉัน “คุณทำหน้าที่นี่แล้วกัน ผมไปรอคุณข้างนอก” ทำเหมือนฉันมีวิธีกล่อมคุณย่าอย่างนั้นแหละ ทว่านับจากวันที่ฉันแต่งเข้าบ้านตระกูลสี คุณย่าก็เอ็นดูฉันมากที่สุดจริงๆ ซึ่งฉันรู้สึกว่าเพราะท่านโปรดปรานสีชิงชวน เลยพลอยชอบฉันไปด้วย สีชิงชวนเดินนำออกจากห้อง จากนั้นคนอื่นก็ทยอยออกไปจนหมด ฉันเริ่มเทโจ๊กลงถ้วย คุณย่าทำหน้าถมึงทึง “ใครจะกินก็กิน แต่ย่าไม่กิน” ฉันถือโจ๊กนั่งด้านข้างคุณย่า จากนั้นก็ตักขึ้นมาหนึ่งช้อน “คุณย่าอยากเสียหนูไปไหมคะ?” “หมายความว่ายังไง?” คิ้วของคุณย่าสูงต่ำไม่เสมอกัน ทว่าเป็นจุดเด่นที่พิเศษสุดๆ “ปกติสีชิงชวนก็ไม่ค่อยชอบหน้าหนูอยู่แล้ว คุณย่าก็รู้ดีนี่ค่ะ เขามอบภารกิจยากๆ แบบนี้ให้หนูทำ ถ้าคุณย่าไม่ร่วมมือกับหนู เขาก็จะเอาเรื่องนี้เป็นข้ออ้างแล้วไล่หนูออกจากบ้าน คุณย่า เดี๋ยวจะไม่มีคนเล่นเป็นเพื่อนคุณย่านะคะ” คุณย่าเหมือนนกฮูกตัวหนึ่ง จ้องฉันแบบตากลมโตข้างหนึ่งเล็กข้างหนึ่ง คาดว่าคงจะชั่งใจผลได้เสียอยู่ละมั้ง ท่านคิดใคร่ครวญครึ่งค่อนวัน จากนั้นก็ตอบอย่างไม่เต็มใจว่า “ก็ได้ ใครใช้ให้ย่าหวงหนูเอ็นดูหนูล่ะ งั้นย่ากินก็ได้” “โอเคค่ะ” ฉันป้อนโจ๊กให้ท่าน “คุณย่าคะ พรุ่งนี้หนูจะแอบเอาหมูหยองมาให้นะคะ โจ๊กก็จะไม่จืดอีกต่อไปค่ะ” “จริงเหรอ?” ได้ยินคำว่าเนื้อ ดวงตาคุณย่าก็ทอประกายแสงระยิบระยับ ฉันพอจะมีประสบการณ์ด้านการโน้มน้าวใจคนสูงอายุอยู่บ้าง เพราะบ้านฉันก็มีคุณปู่ ผู้ซึ่งไม่ค่อยชอบหน้าใครสักเท่าไหร่ แต่ท่านกลับชอบฉันเอามากๆ หลังจากที่คุณย่ากินโจ๊กได้พอประมาณแล้ว ฉันก็ถือกล่องข้าวเก็บความร้อนออกจากห้องผู้ป่วย ทันใดนั้นก็มีเสียงของสีชิงชวนดังขึ้นกะทันหัน “เซียวเซิง” มันทำให้ฉันสะดุ้งตกใจ หยุดเดินแล้วหันกลับไปมอง “ตกใจหมดเลย” “คุณย่ากินโจ๊กหรือยัง?” “อืม กินเกือบหมดแล้ว” ฉันชูกล่องข้าวเก็บความร้อนให้เขาดู เขาเลิกคิ้วเอ่ย “ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมีวิธี” ฉันจะถือซะว่าเขาชมฉันแล้วกัน จากนั้นก็หิ้วกล่องข้าวเก็บความร้อนเดินไปด้านหน้าต่อ ทว่าเขากลับโยนอะไรบางอย่างให้ฉัน เมื่อฉันรับมันไว้ได้ ฉันจึงรู้ว่าเป็นวาสลีนขวดนั้นนั่นเอง “หมายความว่ายังไง?” ฉันถาม เขาเดินเฉียดไหล่ฉันไป ไม่อินังขังขอบฉัน ฉันรีบตามเขาไปติดๆ “หรือว่าคุณคือรับ?” เขากำลังยืนรอลิฟต์ ฉันเลยตัดสินใจยัดวาสลีนใส่มือเขา “งั้นคุณก็จำเป็นต้องใช้อันนี้แล้วละ ใช้ดีจริงๆนะ” “เซียวเซิง” เขาเขวี้ยงวาสลีนเข้าถังขยะอย่างแม่นยำ จากนั้นก็เดินเข้าลิฟต์ไป ความหวังดีของฉัน เขาไม่เห็นค่าเลยใช่ไหม?