ตอนที่ 4 ฉันเห็นอะไรอีก?

ฉันรู้สึกหดหู่ใจยิ่ง เพราะฉันคิดว่าตอนที่ฉันหย่ากับสีชิงชวน ฉันยังคงเป็นสาวพรหมจรรย์ ทว่ากลับเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันขึ้น ฉันโทรศัพท์หาเฉียวอี้ ซึ่งเสียงของเธองัวเงียอย่างชัดเจน “ฮัลโหล” “เธอนอนอยู่เหรอ?” “ทำไมต้องทำเสียงตกใจด้วย?” “ตอนนี้พึ่งจะสองทุ่มเองนะ” “ใครกำหนดไว้ว่าเข้านอนตอนสองทุ่มไม่ได้? ” ฉันไม่อยากถกเถียงกับเธอ จึงพูดสั้นๆแบบได้ใจความว่า “ออกมาดื่มสักสองแก้วสิ” “ความสามารถในการดื่มของเธอเนี่ยน่ะ ช่างเถอะ” “เฉียวอี้” ฉันเหมือนเด็กกำพร้าผู้แสนเจ็บปวด เอ่ยเสียงกลุ้มใจว่า “ฉันมีอะไรกับสีชิงชวนแล้ว เธอรีบมาปลอบใจฉันเร็ว” “ห้ะ?” เสียงของเฉียวอี้กระปรี้กระเปร่าขึ้นในบัดดล ฉันได้ยินเธอดีดตัวลุกขึ้นจากเตียงด้วย “เกิดอะไรขึ้น? ในที่สุดเธอก็แฝงตัวเข้าหาศัตรูสำเร็จแล้วเหรอ?” “อย่ามัวแต่พูดมากอยู่เลยฉันจะรอเธอที่ชิงบาร์นะ” “ที่นั่นไม่น่าไปหรอก ไม่มีหนุ่มหล่อสักคน ฉันพาเธอไปอีกที่หนึ่งดีกว่า หนุ่มหล่อเพียบเลย เดี๋ยวฉันส่งโลเคชั่นไปให้” ฉันไปตามพิกัดที่เฉียวอี้ส่งมาให้ ตอนยืนมองหน้าร้านก็ว่าแปลกแล้วนะ แต่ตอนเข้าไปนั่งในร้านบาร์ก็ยิ่งรู้สึกว่าที่นี่แตกต่างจากที่อื่น เรียกได้ว่าที่นี่เกือบไม่มีผู้หญิงเลย มองไปทางไหนก็มีแต่ผู้ชาย และเป็นอย่างที่เฉียวอี้บอกจริงๆ ที่นี่มีแต่หนุ่มหล่อๆ ทั้งนั้น กระทั่งบริกรหนุ่มที่มาเสิร์ฟเบียร์ก็หล่อเสียไม่มี ทว่าเขาวางเบียร์เสร็จก็จากไป บริการไม่ค่อยประทับใจเท่าใดนัก ถึงแม้ฉันจะไม่ใช่สาวงามล่มเมือง แต่ก็ถือว่าเป็นสาวสวยอันดับต้นๆ ของเมืองฮวา ถึงเขาจะมีแฟนแล้ว ทว่าก็ไม่ควรทำท่ารังเกียจเดียดฉันท์ขนาดนี้ก็ได้ ฉันรินเบียร์ให้ตัวเองหนึ่งแก้ว จากนั้นก็จิบเบียร์เบาๆ มองบรรยากาศภายในร้านบาร์ไปเรื่อยๆ อุ๊ย! ฉันเหมือนจะเจอเรื่องเหลือเชื่อเข้าแล้ว สุดหล่อคนนั้นทำไมไปซบบ่าของชายร่างบึกบึนล่ะ? และชายคนนั้นก็กำลังลูบไล้ก้นของเขาด้วย ฉันจึงจินตนาการไปถึงเรื่องบางอย่าง และเฉียวอี้ก็มาถึงพอดี เธอหย่อนกายนั่งด้านข้างฉัน “เฉียวอี้ โน้นๆ เธอเห็นยัง?” ฉันสะกิดให้เธอดูช็อตเด็ดที่พึ่งเห็นสดๆ ร้อนๆ เธอกลับเฉยๆกับเรื่องพรรค์นี้ “มีอะไรน่ามอง ที่นี่ก็มีแต่คู่แบบนี้แหละ” ฉันกะพริบตารัวๆ เมื่อปรับอารมณ์ให้คงที่แล้วก็เอ่ยถามว่า “เธอชวนฉันเข้าบาร์เกย์เหรอนี่?” “ก็เออนะสิ บาร์เกย์มีหนุ่มหล่อๆ เยอะแยะ” “เธอเพี้ยนไปแล้ว ฉันก็ว่าทำไมมีแต่ชายล้วน และยังไม่มีใครมองเธอแม้แต่ปราดเดียวด้วย” “อย่างน้อยก็เป็นอาหารตาไง เห้อ! ตั้งแต่ที่เธอแต่งงานกับสีชิงชวน เมืองฮวาก็ไม่มีผู้ชายหล่อๆ ให้มองอีกเลย” เฉียวอี้นั่งไขว้ขา ยกเบียร์ขึ้นมา ในปากยังคาบซิการ์ไว้ด้วย ฉันจึงจะสังเกตเห็นว่าวันนี้เธอแต่งตัวสไตล์ผู้ชาย ใส่เสื้อเชิ้ตกับกางเกงสูทแล้วเพิ่มด้วยเสื้อสูท เธอเป็นความตัวสูง หากฐานะทางบ้านไม่ดีก็สามารถเป็นนางแบบประทังชีวิตได้เลย ส่วนสูงเกือบหนึ่งร้อยแปดสิบเซนติเมตรใส่แบบนี้ก็เข้าท่าดี “เธอใส่แบบนี้ทำไม?” ฉันดึงเสื้อของเธอ “แบบว่าอาจจะมีหนุ่มคิดว่าฉันเป็นผู้ชาย จากนั้นก็จะมีความรักแสนโรแมนติกยังไงละ” “ขึ้นเตียงก็รู้ความจริงแล้วไม่ใช่เหรอ?” “เธออย่าเชยไปหน่อยเลย รู้จักความรักแบบเพลโตเปล่า?” เธอใช้แขนมากระแทกตัวฉัน “เล่าเรื่องเธอกับสีชิงชวนมาสิ?”” เพราะเมื่อกี้รู้สึกหดหู่ใจเกินไป จึงพลั้งปากพูดออกมา ตอนนี้พอจะสงบสติอารมณ์ได้แล้วก็เริ่มเสียใจ ฉันรับปากสีชิงชวนไว้แล้วว่าจะไม่แพร่งพรายความลับของเขา ดังนั้นจึงข้ามนาทีสำคัญไปฉากหนึ่ง “ฉันไปที่ห้องทำงานของเขา จากนั้นก็...” “ออ” เธอสนใจเรื่องนี้มาก ลืมกินแตงโมที่เสียบด้วยไม้จิ้มไปเลย “ระทึกใจขนาดนี้เลยหรือ? ก็ปกติตอนอยู่บ้านเขาไม่เคยมองเธอไม่ใช่เหรอ แล้วทำไมยังทำแบบนั้นกับเธอในห้องทำงานล่ะ?” “ฉันจะไปรู้ได้ไง?” ฉันรู้สาเหตุที่เขารุกล้ำเข้าอาณาเขตหวงห้ามของฉัน ทว่าพูดไม่ได้ “หรือว่าจะ...” เธอเข้ามากระซิบใกล้ๆ ฉัน “เขามีความชอบพิเศษ อย่างเช่นชอบทำในสถานที่พิเศษๆ ไม่ว่าจะเป็นห้องทำงาน ห้องประชุม หรือในลิฟต์อะไรแบบนั้น” “โรคจิตให้น้อยๆหน่อย” “ไม่ได้โรคจิตนะ ตอนนี้มีคนชอบทำในสถานที่เร้าใจกว่านี้อีก อย่างเช่นในสุสานหรือบนทุ่งหญ้าที่กว้างขวางและไร้ผู้คน...” “เธอรู้เรื่องพวกนี้มาจากไหน?” เท่าที่ฉันรู้ แม้เฉียวอี้จะชอบพูดลามก แต่ความจริงแล้วเธอยังเป็นสาวบริสุทธิ์ ส่วนเรื่องแฟนนั้น เธอคบเยอะมาก แทบจะเปลี่ยนทุกๆ วันเลย แต่ว่าคบตอนเช้าเลิกตอนกลางคืนก็มี ส่วนใหญ่จะคบได้ไม่เต็มวัน “แค่ท่องโลกอินเทอร์เน็ตก็รู้หมดแหละ” เฉียวอี้ดื่มเบียร์อึกใหญ่แล้วจ้องหน้าฉัน “รู้สึกยังไงบ้าง?” “รู้สึกยังไงอะไร?” ฉันถูกเธอจ้องแล้วรู้สึกอึดอัดมาก “ตอนมีอะไรกับสีชิงชวนรู้สึกยังไงบ้าง?” ใบหน้าของเธอเกือบจะแนบติดหน้าฉันแล้ว ในบาร์จะมืดสลัว เหนือศีรษะจะมีแสงหลากสีส่องไปมา ดังนั้นถึงฉันจะหน้าแดงแต่ก็ไม่มีคนเห็นหรอก เมื่อเบียร์ไหลเข้าท้องสองแก้ว ความเขินอายของฉันก็ค่อยๆ จางหายไป “ไม่ได้รู้สึกอะไร” “พูดไปเรื่อย เธอรู้ไหมสีชิงชวนคือผู้ชายที่เซ็กซี่สุดของเมืองฮวาเชียวนะ” “เธอไปเอาการจัดอันดับมาจากไหน?” “ปกติชวนเธอไปร่วมสังสรรค์กับเหล่าคุณหนู แต่เธอก็ปฏิเสธตลอด เป็นไงละตอนนี้ตามข่าวสารไม่ทันซะแล้ว” งานสังสรรค์ที่เฉียวอี้พูดถึงก็คืองานเลี้ยงรวมตัวของเหล่าคุณหนูจากตระกูลผู้ดี ฉันไม่อยากไปอยู่แล้ว “ฉันไม่ไปหรอก เดี๋ยวจะโดนดูถูกเอา” ฉันรู้ตัวดี ถึงแม้ฉันจะเกิดในชาติตระกูลที่ใหญ่สุดหนึ่งในสี่ของเมืองฮวา แต่เพราะแม่ของฉันไม่ใช่เมียหลวง ดังนั้นฉันจึงไม่เป็นที่โปรดปรานในตระกูลเซียว โชคดีที่คุณพ่อของฉันรักและดีต่อฉันมาก หลังจากที่แม่ฉันเสียชีวิต คุณพ่อก็พาฉันกลับไปอยู่บ้านในตระกูลเซียว ฉันยังมีพี่ชายหนึ่งคนกับพี่สาวสองคน ระหว่างฉันกับพี่ๆ ต่างมารดา ไม่เพียงแต่ไม่สนิทกันเท่านั้น ตอนที่พ่อฉันไม่อยู่ พี่สาวสองคนนั้นก็ปฏิบัติต่อฉันราวกับพี่สาวของซินเดอเรลล่าทำกับซินเดอเรลล่าอย่างนั้นเลย ดังนั้นฉันเข้าไปอยู่ในสังคมคุณหนูไม่ได้ ฉันถือว่าเป็นคนนอกแบบชอบอิสระเสรี เที่ยวเตร่ด้านนอก “ดูถูกอะไรกัน ฉันก็เป็นลูกเมียน้อยเหมือนกัน” เฉียวอี้พูดเต็มปากเต็มคำ ฉันทำตาขวางใส่เธอ เธอก็รีบขอโทษฉันทันที “ขอโทษ ขอโทษ ฉันรู้ว่าแม่ของเธอกับแม่ของฉันไม่เหมือนกัน แต่แม่ของเธอดีเกินไปไง ชีวิตเลยอาภัพ และยังตายเร็วด้วย ส่วนแม่ของฉันนั้นเก่งกาจมาก ไล่เมียหลวงที่เป็นมารผจญไปแล้วเข้าไปแทนที่ได้สำเร็จ ฮ่าๆๆ” พฤติกรรมแบบนี้เธอยังหัวเราะออกมาได้อีก ฉันไม่ได้ไร้หัวใจเหมือนเธอหรอกนะ ฉันจิบเบียร์แล้วมองบริเวณรอบๆ เสียงดนตรีที่นี่ไม่ได้ดังจนหัวใจจะวายตายและไม่มีดีเจมากระตุ้นต่อมมันส์ด้วย ดังนั้นสิ่งแวดล้อมจึงถือว่าชิลๆ ใช้ได้เลย ฉันดื่มเบียร์เข้าไป จึงรู้สึกปวดฉี่ ลุกขึ้นไปเข้าห้องน้ำ ระหว่างทางฉันเห็นผู้ชายสองคนกอดกันตามซอกตามมุมด้วย ภาพลักษณะนี้มันเป็นเรื่องปกติในบาร์แห่งนี้ และพวกเขาสองคนกอดกันได้อย่างงดงามยิ่ง ไม่ทำให้ขัดตาขัดใจอะไร ฉันแค่มองผ่านๆ ทว่าใบหน้าด้านข้างของสุดหล่อคนหนึ่งทำให้ฉันต้องหยุดเดิน เขาใส่เสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสูทสีดำ เป็นสไตล์การแต่งตัวของชาวออฟฟิศ เขาคือป๋ออวี่ไม่ใช่เหรอ? ยังใส่เสื้อตอนที่อยู่ในบริษัทช่วงกลางวันอยู่เลย ทว่าผู้ชายด้านหลังเขาไม่ใช่สีชิงชวนนี่นา โอ๊ย! สังคมไฮโซมันมั่วขนาดนี้เชียวหรือ?